Crimson Thorn, Obsidian Throne

Crimson Thorn, Obsidian Throne

daniel musyimi · กำลังอัปเดต · 100.1k คำ

389
ยอดนิยม
389
การดู
0
เพิ่มเมื่อ
แชร์:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

บทนำ

In the hidden, ancient vampire city of Nyxus, where blood purity dictates status, Seraphina "Sera," a dhampir (half-vampire, half-human), lives as an outcast, enduring constant bullying and scorn. The powerful and aloof Pureblood Prince, Lord Kaelen Vorokh, embodies the rigid hierarchy that dismisses her. However, when torment pushes Sera to her limit, her dormant and unique dhampir abilities erupt with shocking force, marking her as someone far more significant than the society presumed.

Her newfound power emerges at a critical time: an ancient, devastating plague resurfaces, targeting only pureblood vampires and proving resistant to their magic, throwing Nyxus into panic and chaos. Ancient texts and forgotten prophecies hint that only a being of mixed blood, wielding abilities like Sera's, can uncover the plague's origin and find the means to stop it.

Thrust into an unwelcome spotlight, Sera must embark on a perilous quest to save the very society that oppressed her. This forces her into an uneasy alliance with Lord Kaelen, who must confront his prejudices as he realizes their survival depends on the dhampir he once overlooked. "Crimson Thorn, Obsidian Throne" will chronicle Sera's journey from bullied victim to a powerful heroine, her dangerous quest to stop the plague, her navigation of treacherous vampire politics, and the slow-burn evolution of her complex relationship with Kaelen amidst ancient secrets and epic stakes.

บท 1

The cobblestones of the Alleys of Sighs were slick beneath my worn boots, reflecting the perpetual twilight of Nyxus in greasy rainbows. Another midnight cycle, another delivery of near-empty blood-protein nutrient packs from the Lower Cisterns to the kitchens of House Valerius. My arms ached, not from the weight of the satchel – it was pitifully light, the packs mostly air and watery residue these days – but from the constant, soul-deep weariness of being Seraphina, the dhampir. The half-breed. The Crimson Thorn in the side of pureblood society.

Nyxus, City of Eternal Night, our magnificent, hidden vampire capital, was a breathtaking prison. Towering gothic spires clawed at the perpetually moonlit sky (or so the upper-crusters claimed; down here, we only saw the oppressive glow reflecting off the cavern roof far above). Opulent manors, carved from obsidian and veined with blood-quartz, clung to the cliff faces, their windows like glowing, malevolent eyes. But for dhampirs like me, and the even less fortunate human blood-thralls, Nyxus was the Alleys of Sighs, the Sump District, the places where the refuse of pureblood life trickled down.

A burst of cruel laughter echoed from a side passage, making me flinch. I knew that laughter. Lady Isolde Valerius and her sycophantic clique. My stomach tightened. I tried to melt further into the shadows cast by a crumbling buttress, hoping they’d pass without noticing me. No such luck.

"Well, well, what have we here?" Isolde’s voice, sharp and brittle as breaking glass, cut through the alley's gloom. She stepped out, flanked by her usual two shadows, Lucian and Drusilla – young, arrogant purebloods whose only discernible talents were cruelty and toadying. Isolde herself was stunning, in the way a perfectly crafted ice sculpture is stunning – all sharp angles, flawless pale skin, and eyes the color of frozen amethysts. Tonight, she wore a gown of blood-red velvet that seemed to drink the dim light.

"It’s the half-breed mongrel, Lady Isolde," Lucian sneered, his lip curling as he looked me up and down. "Still scuttling about with the kitchen scraps."

"Such a pity it pollutes our air with its… diluted presence," Drusilla added, her voice a saccharine poison.

I kept my eyes downcast, clutching the satchel tighter. This was their favorite game: find the dhampir, torment the dhampir. "My lady," I murmured, the obligatory address tasting like ash on my tongue. "I am on an errand for your House."

"An errand?" Isolde tapped a perfectly manicured nail against her chin, feigning contemplation. "Or perhaps just enjoying the ambiance of the sewers where you belong?" She glided closer, her expensive perfume – nightshade and something cloyingly sweet – assaulting my senses. "Look at me when I address you, dhampir."

Reluctantly, I lifted my gaze to meet hers. Her amethyst eyes glittered with malice. This was the routine. The verbal barbs, the subtle magical pressure they sometimes exerted – a chilling coldness, a wave of nausea only I would feel – just enough to remind me of my place, to keep me cowed. Dhampirs were stronger than humans, yes, but pathetically weak compared to purebloods, especially those from noble houses like Valerius, whose lineage was thick with ancient power. We were tolerated because we could perform tasks in the brief, dangerous hours of twilight or deal with the human world in ways purebloods found distasteful or risky. Tolerated, but never accepted. Always the other. Always less.

"Still dreaming of being something more than refuse, Sera?" Isolde purred, using my given name with deliberate familiarity to emphasize my lack of status. "Still hoping some pureblood lord will overlook your tainted blood and elevate you from the muck?"

My jaw tightened, but I forced myself to remain silent. Any response would only prolong the torment, invite escalation. The memory of last week’s “game” – where Lucian had “accidentally” tripped me, sending me sprawling into a puddle of refuse while Isolde and Drusilla shrieked with laughter – was still fresh.

"Such a dull creature," Isolde sighed dramatically. "No fight in it at all. Hardly worth the effort." She flicked her wrist dismissively. "Be gone, then. And try not to leave too much of your half-breed stench behind."

They swept past, their laughter echoing again as they disappeared towards the more opulent avenues. I waited until their footsteps faded, my hands clenched so tight my knuckles were white. The shame burned, hot and familiar. The anger, a constant companion, simmered just beneath the surface, carefully banked. Showing it would only bring worse.

I continued my delivery, the satchel feeling heavier now. The weight wasn't physical; it was the crushing burden of their contempt, the hopelessness of my existence. This was my life: endless servitude, casual cruelty, and the constant, grinding reminder of my inferiority.

The Valerius kitchens were a chaotic inferno of heat and frantic activity, even at this late hour. Pureblood chefs, often lesser nobles themselves, barked orders at dhampir and human servants. I deposited the nutrient packs with the scullery master, a fat, wheezing vampire who barely acknowledged my presence, and turned to leave, eager to escape back to the relative anonymity of my tiny hovel in the Sump.

As I passed through the grand service entrance, the main courtyard of House Valerius spread before me for a moment, a vision of stark contrast. Torches blazed, illuminating intricate obsidian carvings. Purebloods in silks and velvets moved with languid grace, their laughter musical, their faces animated. And standing on a high balcony overlooking it all, speaking quietly with Lord Valerius, was him.

Lord Kaelen Vorokh. Prince of the Night, Master of the Obsidian Spire, one of the most ancient and powerful purebloods in Nyxus, a key figure on the ruling Vampire Council. He was a legend, a nightmare, a distant, terrifying god. Even from this distance, his presence was a palpable force, radiating power and an aura of absolute, unyielding authority. His long, dark hair caught the torchlight like polished jet. His features, even shadowed, were sharp, aristocratic, beautiful in a way that promised only danger.

He was the embodiment of everything I wasn't, everything I could never be. The pinnacle of the pureblood society that crushed dhampirs like me under its heel. I had never been close to him, never dared. But I knew his reputation. His justice was said to be as cold and unyielding as the obsidian of his spire. He upheld the ancient laws, the rigid hierarchies, without question, without mercy. He likely didn’t even see dhampirs as individuals, only as a necessary, if distasteful, part of Nyxus’s ecosystem.

Our eyes met.

Or at least, I thought they did. For a fraction of a second, his gaze seemed to sweep across the courtyard, across the service entrance where I stood frozen, a tiny, insignificant shadow. There was no recognition, no acknowledgement, just the brief, indifferent assessment of a predator scanning its domain. Then his attention returned to Lord Valerius.

The moment passed. But it left me breathless, my heart hammering. The sheer, overwhelming power of his presence, even at a distance, was suffocating. He was the system. He was the obsidian throne that kept my kind in the dust.

Clutching my cloak tighter, I hurried away, back towards the Alleys of Sighs, towards the Sump. The brief glimpse of pureblood opulence and power, epitomized by Lord Kaelen, only made the bitterness of my own existence sharper.

Back in my cramped, damp room, the only sound the drip of water from a leaky pipe, I sank onto my thin straw pallet. Dreams of escape, of dignity, of simply mattering, felt like foolish fantasies. But as I drifted into an uneasy sleep, a tiny, stubborn ember of defiance still glowed within me. I was Seraphina. I was a thorn, yes. But thorns were made to endure. And sometimes, even the smallest thorn could draw blood from the careless hand that tried to crush it. One day, I vowed silently, one day things would be different. I didn't know how. But the thought was a shield against the despair, a tiny spark in the endless night of Nyxus.

บทล่าสุด

คุณอาจชอบ 😍

ก้าวสู่ความรัก: หัวหน้าหวานใจรักแรก

ก้าวสู่ความรัก: หัวหน้าหวานใจรักแรก

4.6k การดู · เสร็จสิ้น · Liora Thorne
การกลับไปในอดีต

สิ่งที่หยุนเสี่ยงอยากทำมากที่สุดเมื่อได้ย้อนกลับไปในอดีต คือการห้ามตัวเองในวัย 17 ไม่ให้ตกหลุมรักเซี่ยจวินเฉินวัย 18 ปี

แต่เมื่อวิญญาณวัย 26 ปีของเธอได้เข้าสิงร่างของเด็กสาววัย 17 อีกคน ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่หยุนเสี่ยงคาดไว้เลย

หม่อซิงเจ๋อ บอสในอนาคตของเธอ ดันมาอาศัยอยู่ในบ้านที่เธออยู่ตอนนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ชีวิตการอยู่ร่วมชายคาที่วุ่นวายจึงเริ่มต้นขึ้น

หนึ่งปีต่อมา

อุบัติเหตุรถชนที่ไม่คาดคิด พาหยุนเสี่ยงกลับไปยังวัย 26 ปีของเธออีกครั้ง

เธอคิดว่านี่เป็นเพียงความฝันที่สวยงาม พอตื่นขึ้นทุกอย่างก็กลับเป็นเหมือนเดิม

แต่ตั้งแต่เธอปรากฏตัวต่อหน้าหม่อซิงเจ๋ออีกครั้ง

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

สำหรับเธอ มันเป็นเพียงเวลาหนึ่งปี แต่สำหรับหม่อซิงเจ๋อ เธอคือคนที่เขาหมกมุ่นมาตลอดเก้าปี

เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดจากโลกของเขาอีกครั้ง

หม่อซิงเจ๋อจับมือหยุนเสี่ยงที่กำลังจะเดินจากไป กัดฟันพูดอย่างเดือดดาล "หยุนเสี่ยง ฉันรอเธอมาเก้าปี แค่ให้เธอรออีกเก้านาทีมันยากนักเหรอ?"

น้ำตาของหยุนเสี่ยงไหลอาบแก้ม "ฉันนึกว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว"

หม่อซิงเจ๋อโกรธจนแทบคลั่ง เขาทุ่มเททุกวิถีทางก็เพื่อกักเธอไว้ข้างกายไปตลอดชีวิตเท่านั้น
ติดอยู่กับเจ้านายสุดฮอตทั้งสามของฉัน

ติดอยู่กับเจ้านายสุดฮอตทั้งสามของฉัน

2.1k การดู · เสร็จสิ้น · Oguike Queeneth
"หีของเธอเปียกชุ่มไปหมดแล้ว ร้องขอให้พวกเราใช้มัน" เสียงทุ้มของเขาทำให้ฉันขนลุกซู่

"เธอต้องการแบบนั้นไหม ที่รัก? เธอต้องการให้พวกเราทำให้หีเล็กๆ ของเธอพอใจไหม?"

"ค...ค่ะ ท่าน" ฉันหายใจออกมาเบาๆ


การทำงานหนักของโจแอนนา โคลเวอร์ในช่วงมหาวิทยาลัยได้ผลตอบแทนเมื่อเธอได้รับข้อเสนองานเลขาที่บริษัทในฝันของเธอ, Dangote Group of Industries. บริษัทนี้เป็นของทายาทมาเฟียสามคน พวกเขาไม่เพียงแต่เป็นเจ้าของธุรกิจร่วมกัน แต่ยังเป็นคนรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

พวกเขามีความต้องการทางเพศต่อกัน แต่พวกเขาแบ่งปันทุกอย่างรวมถึงผู้หญิง และพวกเขาเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกเขาเป็นที่รู้จักในฐานะเพลย์บอยที่อันตรายที่สุดในโลก

พวกเขาต้องการแบ่งปันเธอ แต่เธอจะยอมรับความจริงที่ว่าพวกเขามีเพศสัมพันธ์กันเองได้หรือไม่?

เธอจะสามารถจัดการเรื่องธุรกิจและความสุขได้หรือไม่?

เธอไม่เคยถูกผู้ชายแตะต้องมาก่อน นับประสาอะไรกับสามคนพร้อมกัน เธอจะยอมไหม?
ฉันคิดว่าฉันนอนกับเพื่อนสนิทของพี่ชาย

ฉันคิดว่าฉันนอนกับเพื่อนสนิทของพี่ชาย

8.4k การดู · กำลังอัปเดต · PERFECT PEN
ฉันจูบเขาอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา ขณะที่ฉันคลายเข็มขัดและดึงกางเกงกับบ็อกเซอร์ของเขาลงพร้อมกัน
ฉันผละออกมาและไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง...ฉันรู้ว่าเขาใหญ่ แต่ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้ และฉันมั่นใจว่าเขาสังเกตเห็นว่าฉันตกใจ
"เป็นอะไรไปจ๊ะ...ตกใจเหรอ?" เขายิ้มและจ้องตาฉัน ฉันตอบด้วยการเอียงหัวและยิ้มให้เขา
"รู้ไหม ฉันไม่ได้คาดหวังให้เธอทำแบบนี้ ฉันแค่อยากจะ..." เขาหยุดพูดเมื่อฉันใช้มือจับของเขาและใช้ลิ้นวนรอบหัวเห็ดก่อนจะเอาเข้าปาก
"โอย!!" เขาคราง


ชีวิตของดาเลีย ธอมป์สัน เปลี่ยนไปหลังจากเธอกลับมาจากการไปเยี่ยมพ่อแม่สองสัปดาห์ และพบว่าแฟนหนุ่ม สก็อตต์ มิลเลอร์ กำลังนอกใจเธอกับเพื่อนสนิทสมัยมัธยม เอ็มม่า โจนส์
ด้วยความโกรธและเสียใจ เธอตัดสินใจกลับบ้าน แต่เปลี่ยนใจและเลือกที่จะปาร์ตี้หนักกับคนแปลกหน้า
เธอดื่มจนเมาและยอมมอบร่างกายให้กับคนแปลกหน้าชื่อ เจสัน สมิธ ซึ่งกลายเป็นเจ้านายคนใหม่ของเธอและเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอ
เสน่ห์หวาน: อีโรติก

เสน่ห์หวาน: อีโรติก

1.4k การดู · เสร็จสิ้น · Excel Arthur
คำเตือน!!!!! หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายอีโรติกที่มีเนื้อหาชัดเจนและรุนแรงในเกือบทุกบท เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป 🔞 เป็นการรวบรวมนิยายรักอีโรติกต้องห้ามสามเรื่องในเล่มเดียว

เรื่องหลัก

มาริลิน มูเรียล อายุสิบแปดปี รู้สึกตกใจในช่วงฤดูร้อนที่สวยงามเมื่อแม่ของเธอพาชายหนุ่มที่หล่อเหลาเข้ามาและแนะนำว่าเขาเป็นสามีใหม่ของเธอ ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นทันทีระหว่างเธอกับชายหนุ่มที่ดูเหมือนเทพเจ้ากรีกคนนี้ ขณะที่เขาเริ่มส่งสัญญาณที่ไม่พึงประสงค์ต่างๆ มาทางเธออย่างลับๆ มาริลินพบว่าตัวเองต้องเผชิญกับการผจญภัยทางเพศที่ไม่อาจต้านทานได้กับชายหนุ่มที่มีเสน่ห์และเย้ายวนคนนี้ในขณะที่แม่ของเธอไม่อยู่ ผลลัพธ์ของการกระทำเช่นนี้จะเป็นอย่างไร และแม่ของเธอจะรู้ถึงความผิดที่เกิดขึ้นใต้จมูกของเธอหรือไม่?
ที่ปรึกษาท่านนี้ชอบก่อเรื่องอีกแล้ว

ที่ปรึกษาท่านนี้ชอบก่อเรื่องอีกแล้ว

1.2k การดู · เสร็จสิ้น · Seraphina Quill
หนานหลานเป็นลมกะทันหันขณะเดินไปห้องทำงานของเจ้านาย และได้ข้ามมิติมาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเขียนไว้... พระเอกของเรื่อง จงอวี้เหยียน มีหน้าตาเหมือนเจ้านายของเขาไม่มีผิด ในตอนที่เขาคิดว่านี่เป็นละครที่เจ้านายจัดฉากขึ้น เขาก็เผชิญกับการลอบสังหาร และจงอวี้เหยียนได้ช่วยชีวิตเขาไว้ ทำให้เขาตระหนักว่านี่ไม่ใช่การแสดงละคร แต่เขาข้ามมิติมาจริงๆ

ตามแบบฉบับนิยายข้ามมิติที่เขาเคยอ่านมามากมาย หนานหลานคิดว่าตัวเองคงมาที่นี่เพื่อช่วยให้พระเอกนางเอกได้ลงเอยกันอย่างสวยงาม แล้วเขาก็จะได้กลับไปยังโลกเดิม เขาจึงเริ่มวางแผนเร่งความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เพื่อที่ตัวเองจะได้กลับบ้านเร็วๆ แต่ระหว่างดำเนินแผนการ หนานหลานกลับพบว่าตัวเองมีใจให้จงอวี้เหยียน เป็นความรู้สึกแบบคนรัก

แต่เมื่อเขาพยายามหยั่งเชิง จงอวี้เหยียนกลับคิดว่าเขาเป็นสายลับจากประเทศศัตรู และพูดว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชายเป็นเรื่องน่ารังเกียจ หนานหลานหัวใจสลาย จึงออกเดินทางจากเยี่ยนหลิงกั๋ว

จงอวี้เหยียนเองก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไม่มีหนานหลานอยู่เคียงข้าง จนในที่สุดเสินวั่นอิ้นทนไม่ไหว ตบสติเขาให้รู้สึกตัว จงอวี้เหยียนจึงเข้าใจความรู้สึกในใจตัวเอง ไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะเป็นสายลับหรือไม่ รีบเดินทางไปยังอูเซียนกั๋วเพื่อตามหนานหลานกลับมา

คู่รองของเรื่อง: เสินวั่นอิ้น เป็นคนข้ามมิติมาเช่นกัน และเหมือนกับหนานหลานที่ชอบเพศเดียวกัน แต่ต่างกันตรงที่เธอยอมรับตัวเองได้เร็วกว่า และตกหลุมรักเสินหลินหลันตั้งแต่แรกพบ เธอไม่ปิดบังความรู้สึกและเริ่มตามจีบเพื่อพิชิตใจอีกฝ่าย แม้ตอนแรกเสินหลินหลันจะปฏิเสธ แต่หลังจากเหตุการณ์ช่วยเหลือแบบวีรบุรุษครั้งหนึ่ง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มใกล้ชิดขึ้น เสินหลินหลันค่อยๆ เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเสินวั่นอิ้น และสุดท้ายก็ตกหลุมรักการจีบที่หวานละมุนรอบด้านของเธอ ทั้งคู่จึงได้ครองรักกันอย่างมีความสุข
แทงโก้กับหัวใจของอัลฟ่า

แทงโก้กับหัวใจของอัลฟ่า

1.1k การดู · เสร็จสิ้น · judels.lalita
"เธอเป็นใคร?" ฉันถามด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
"เขาเจอเธอที่ค่ายฝึกอัลฟ่า" เขาพูด "เธอเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับเขา เมื่อคืนหิมะตก แสดงว่าหมาป่าของเขามีความสุขกับการเลือกของเขา"
หัวใจฉันจมลง และน้ำตาก็ไหลลงแก้ม
อเล็กซานเดอร์เอาความบริสุทธิ์ของฉันไปเมื่อคืนนี้ และตอนนี้เขากำลังเอาผู้หญิงคนนั้นในห้องทำงานของเขาเป็นลูน่า


เอมิลี่กลายเป็นตัวตลกของฝูงในวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอ และไม่เคยคาดคิดว่าลูกชายของอัลฟ่าจะเป็นคู่ของเธอ
หลังจากคืนแห่งความรักที่เร่าร้อน เอมิลี่พบว่าคู่ของเธอได้เลือกคู่ที่ถูกเลือกไว้แล้ว หัวใจแตกสลายและอับอาย เธอหายตัวไปจากฝูง
ห้าปีต่อมา เอมิลี่กลายเป็นนักรบชั้นสูงที่ได้รับความเคารพในกองทัพของคิงอัลฟ่า
เมื่อเพื่อนสนิทของเธอชวนเธอไปคืนแห่งเสียงเพลงและเสียงหัวเราะ เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอคู่ของเธออีกครั้ง
คู่ของเธอจะรู้ไหมว่าเป็นเธอ?
เขาจะตามหาเธอไหม และที่สำคัญที่สุด เอมิลี่จะสามารถเก็บความลับของเธอไว้ได้หรือไม่?
สี่หรือความตาย

สี่หรือความตาย

3.1k การดู · กำลังอัปเดต · G O A
"เอ็มม่า เกรซ?"
"ใช่ค่ะ"
"ผมเสียใจที่ต้องบอกคุณว่า เขาไม่รอดครับ" หมอพูดพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาเห็นใจ
"ข-ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดด้วยลมหายใจที่สั่นไหว
พ่อของฉันตายแล้ว และคนที่ฆ่าเขาก็ยืนอยู่ข้างๆ ฉันในตอนนี้ แน่นอนว่าฉันไม่สามารถบอกใครได้ เพราะฉันจะถูกมองว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดที่รู้เรื่องนี้แต่ไม่ทำอะไร ฉันอายุสิบแปดปี และอาจต้องติดคุกถ้าความจริงถูกเปิดเผย
ไม่นานมานี้ฉันพยายามผ่านปีสุดท้ายของมัธยมปลายและออกจากเมืองนี้ไปตลอดกาล แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ฉันเกือบจะเป็นอิสระแล้ว แต่ตอนนี้ฉันคงโชคดีถ้าผ่านไปได้อีกวันโดยที่ชีวิตไม่พังทลาย
"เธออยู่กับพวกเราแล้ว ตอนนี้และตลอดไป" ลมหายใจร้อนๆ ของเขาพูดข้างหูฉัน ทำให้ฉันขนลุก
พวกเขาจับฉันไว้แน่น และชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับพวกเขา มันยากที่จะบอกว่าทำไมถึงมาถึงจุดนี้ แต่ฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว...เป็นเด็กกำพร้า...มีเลือดติดมือ...จริงๆ


นรกบนดินคือวิธีเดียวที่ฉันสามารถอธิบายชีวิตที่ฉันได้ใช้ชีวิตมา
ทุกส่วนของจิตวิญญาณของฉันถูกฉีกออกไปทุกวัน ไม่เพียงแต่โดยพ่อของฉัน แต่ยังโดยเด็กชายสี่คนที่เรียกว่า "เทวดามืด" และผู้ติดตามของพวกเขา
ถูกทรมานมาเป็นเวลาสามปีคือทั้งหมดที่ฉันสามารถทนได้ และเมื่อไม่มีใครอยู่ข้างฉัน ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไร...ฉันต้องออกไปทางเดียวที่ฉันรู้ นั่นคือความตายหมายถึงความสงบ แต่สิ่งต่างๆ ไม่เคยง่ายขนาดนั้น โดยเฉพาะเมื่อคนที่นำฉันไปสู่ขอบเหวคือคนที่ช่วยชีวิตฉันในที่สุด
พวกเขาให้สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้...การแก้แค้นที่เสิร์ฟอย่างตายตัว พวกเขาสร้างสัตว์ประหลาดขึ้นมา และฉันพร้อมที่จะเผาโลกนี้ให้มอดไหม้

เนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่! มีการกล่าวถึงยาเสพติด ความรุนแรง การฆ่าตัวตาย แนะนำสำหรับอายุ 18 ปีขึ้นไป. Reverse Harem, bully-to-lover.
ราชินีน้ำแข็งสำหรับขาย

ราชินีน้ำแข็งสำหรับขาย

3.5k การดู · เสร็จสิ้น · Maria MW
"ใส่ซะ" ฉันรับชุดเดรสและชุดชั้นในมา แล้วก็อยากจะกลับไปที่ห้องน้ำ แต่เธอหยุดฉันไว้ หัวใจฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำสั่งของเธอ "แต่งตัวตรงนี้ ให้ฉันดู" ตอนแรกฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่เมื่อเธอจ้องมองฉันด้วยความไม่พอใจ ฉันก็รู้ว่าต้องทำตามที่เธอบอก ฉันเปิดเสื้อคลุมแล้ววางมันลงบนโซฟาสีขาวข้างๆ ฉันถือชุดเดรสและกำลังจะใส่มันเมื่อได้ยินเสียงเธออีกครั้ง "หยุด" หัวใจฉันแทบจะกระเด็นออกจากอก "วางชุดเดรสลงบนโซฟาก่อน แล้วก็ยืนตรงๆ" ฉันทำตามที่เธอบอก ฉันยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีอะไรปกปิด เธอสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตา วิธีที่เธอมองร่างกายเปลือยเปล่าของฉันทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก เธอเลื่อนผมของฉันไปด้านหลังไหล่ ลูบไล้ด้วยนิ้วชี้เบาๆ บนหน้าอกของฉัน และสายตาของเธอก็หยุดที่หน้าอกของฉัน จากนั้นเธอก็ทำต่อไป สายตาของเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาระหว่างขาของฉัน และเธอก็มองมันอยู่สักพัก "แยกขาออก อลิซ" เธอนั่งยองๆ และฉันก็หลับตาเมื่อเธอขยับเข้ามาใกล้เพื่อดูฉันชัดๆ ฉันได้แต่หวังว่าเธอจะไม่ใช่เลสเบี้ยนหรืออะไรแบบนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มพอใจ "โกนเรียบร้อย ผู้ชายชอบแบบนี้ ฉันมั่นใจว่าลูกชายของฉันก็จะชอบเหมือนกัน ผิวของเธอนุ่มและเรียบเนียน และเธอก็มีกล้ามเนื้อ แต่ไม่มากเกินไป เธอเหมาะกับกิเดียนของฉัน ใส่ชุดชั้นในก่อน แล้วก็ชุดเดรส อลิซ" ฉันมีหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่ฉันกลืนมันกลับไป ฉันแค่อยากจะหนี และนั่นคือที่และเวลาที่ฉันสาบานกับตัวเองว่าฉันจะต้องสำเร็จสักวัน

อลิซเป็นนักสเก็ตน้ำแข็งวัยสิบแปดปีที่สวยงาม อาชีพของเธอกำลังจะถึงจุดสูงสุดเมื่อพ่อเลี้ยงที่โหดร้ายขายเธอให้กับครอบครัวที่ร่ำรวย ครอบครัวซัลลิแวน เพื่อเป็นภรรยาของลูกชายคนเล็กของพวกเขา อลิซคิดว่าต้องมีเหตุผลที่ผู้ชายหล่อๆ อยากแต่งงานกับผู้หญิงแปลกหน้า โดยเฉพาะถ้าครอบครัวนั้นเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรอาชญากรรมที่มีชื่อเสียง เธอจะหาทางละลายหัวใจเย็นชานั้นเพื่อให้เธอไปได้ไหม? หรือเธอจะสามารถหนีไปได้ก่อนที่จะสายเกินไป?
หมาป่าวิญญาณตัวสุดท้าย

หมาป่าวิญญาณตัวสุดท้าย

863 การดู · เสร็จสิ้น · Elena Norwood
"ระวัง! หมาป่าเจ็บ 10 ตัว และไลแคน 3 ตัวกำลังมา!" โซฟี เพื่อนสนิทของฉันและอัลฟ่าของเรา ตะโกนในหัวของฉัน

"ไลแคน?! เธอพูดว่าไลแคนจริงๆเหรอ?!"

"ใช่ เวรา! พวกมันกำลังมา! เตรียมคนของเธอให้พร้อม"

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะมีไลแคนในคืนนี้

ตอนเด็กๆ ฉันถูกบอกว่าไลแคนกับหมาป่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต

มีข่าวลือว่าพวกไลแคนไม่สามารถแต่งงานกับหมาป่าได้เพื่อปกป้องสายเลือดบริสุทธิ์ของพวกเขา

ฉันยังคงตกใจ แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปได้อีกแล้ว ฉันเป็นหมอ

หมาป่าที่บาดเจ็บหนักพุ่งเข้ามาในห้องฉุกเฉิน ถือหมาป่าที่หมดสติอยู่ ฉันรีบไปหาพวกเขา และพยาบาลที่ใส่ชุดเดรสและรองเท้าส้นสูงก็เข้ามาช่วย


เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ฉันหันไปสนใจไลแคนที่บาดเจ็บสาหัส และในชั่วขณะหนึ่ง มันเหมือนกับว่าฉันรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ช้าลงของเขาในอกของฉันเอง ฉันตรวจสอบสัญญาณชีพของเขา ขณะที่พยาบาลเชื่อมต่อเขากับเครื่องมือทั้งหมดอย่างไม่เต็มใจ เมื่อฉันวางมือบนหัวของเขาเพื่อยกเปลือกตาและตรวจสอบการตอบสนองของรูม่านตา ฉันรู้สึกเหมือนไฟฟ้าวิ่งผ่านปลายนิ้วของฉัน อะไรกันเนี่ย...?

โดยไม่ทันตั้งตัว เขาลืมตาขึ้นทำให้ฉันตกใจและทำให้หัวใจของเราทั้งคู่เต้นแรง เขามองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสายตานั้นจะเป็นของคนที่แทบจะไม่รอดชีวิต

เขากระซิบอะไรบางอย่างที่เบาเกินกว่าฉันจะได้ยิน ฉันเข้าไปใกล้ขึ้น และเมื่อเขากระซิบอีกครั้ง เขาก็หยุดหายใจและหัวของฉันหมุนไปหมด


เขาเพิ่งกระซิบว่า... คู่ชีวิต ใช่ไหม?
นางฟ้าของมาเฟีย

นางฟ้าของมาเฟีย

1.2k การดู · เสร็จสิ้น · Queenies
"พ...พอเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย" ฉันรวบรวมความกล้าพูดออกมา เสียงของฉันเต็มไปด้วยความวิงวอนและสายตาที่สิ้นหวังที่จะเข้าถึงเขา "ฉันทนไม่ไหวแล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน แม้แต่น้ำตาของเธอก็ยังทำให้ฉันรู้สึกดี" ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาบนใบหน้า คำพูดของเขาทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัว

☆☆☆

เมื่อผู้จับตัวอันตรายตั้งเป้าหมายที่เด็กสาวคนหนึ่ง และเขารู้ว่าเขาต้องได้เธอมา แม้ว่าจะต้องใช้กำลังบังคับก็ตาม
อัลฟ่ากับคู่รักเสือดำของเขา

อัลฟ่ากับคู่รักเสือดำของเขา

1.4k การดู · เสร็จสิ้น · roanna hinks
ดวงตาของเขาเปิดกว้าง มันดำสนิท หมาป่าของเขาออกมาพร้อมกับเขา มีความปรารถนาในดวงตานั้น เขามองตรงมาที่ฉัน

เขาจับเอวฉันและกดริมฝีปากลงบนปากฉันอย่างแรง

ลิ้นของเขาสอดเข้ามาในปากฉันโดยไม่มีปัญหาและกำลังทำให้ปากฉันรู้สึกดี เขาหันเราไปทางบางสิ่งบางอย่าง แต่ยังคงสอดลิ้นในปากฉัน

โธ่เอ้ย รู้สึกดีจริงๆ

ฉันต้องการเขาตั้งแต่เขากลับบ้าน

ฉันถูกกระแทกกับต้นไม้แรงๆ เขายกฉันขึ้นโดยเอว ฉันพันขารอบตัวเขา ฉันไม่ได้ใส่กางเกงในใต้ชุดนี้ ฉันต้องการให้เขาเย็ดฉันคืนนี้และฉันก็ได้ เขาปล่อยปากฉันและเริ่มจูบลงไปที่คอ ฉันรู้สึกได้ว่ามือหนึ่งของเขาไปที่หีของฉันและเขาใส่นิ้วเข้าไป ฉันเปียก เขาคำรามในตัวฉัน เขาไปที่ซิปของเขา เขาดึงกางเกงและกางเกงในลงจนถึงต้นขา และยังคงดูดและจูบคอฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงควยแข็งของเขาใต้ตัวฉัน มันใหญ่และแข็งจริงๆ เขาดึงกลับและจัดควยของเขาให้ตรงกับหีเปียกของฉัน เขากระแทกตัวเองอย่างแรง

อิซซี่ ผู้เปลี่ยนร่างเป็นเสือดำ มีพลังที่หายากมากจนมันขยายตัวตามอารมณ์ของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอผ่านอะไรมามากมายในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา เธอถูกพ่อหมาป่าทิ้งและต้องรับมือกับการตายของแม่ จากนั้นป้าแคทก็รับเธอไปเลี้ยงและพวกเขาต้องย้ายที่อยู่บ่อยๆ หลังจากช่วงเวลาที่โศกเศร้า ตอนนี้แคทต้องการให้อิซซี่อยู่กับเธอในเมืองที่เธอจากไปเมื่อสิบปีก่อน เมื่อเธอมาถึง ทุกอย่างก็เปิดเผย ความลับและทุกอย่างจากอดีตถาโถมเข้ามาหาเธอในทันที และเธอต้องรับมือกับคู่แท้ของเธอ อัลฟ่าเบลค
ชะตากรรมสู่ราชาหมาป่า

ชะตากรรมสู่ราชาหมาป่า

498 การดู · เสร็จสิ้น · Hecate
"เธอเป็นของฉัน ปล่อยเธอไปซะ"
นั่นคือลูคัส
แคลร์ได้พาตัวเองเข้าไปในปัญหาใหญ่ เธอเป็นคู่ชีวิตมนุษย์ที่เขาไม่ต้องการ
ทำไมเขาถึงมาช่วยเธอ?
ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเขาจูบเธออย่างรุนแรง
สำหรับลูคัส เขายังคงเกลียดชังมนุษย์ตัวเล็กๆ คนนี้ แต่เธอเป็นของเขา
ไม่มีใครอื่นที่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องเธอได้นอกจากเขา
ไม่มีใครอื่นที่ได้รับอนุญาตให้ทำให้เธอทุกข์ทรมานได้นอกจากเขา


แคลร์ถูกพาตัวออกจากครอบครัวโดยราชาหมาป่าผู้โหดเหี้ยมเพื่อเป็นคู่ชีวิตที่ถูกลิขิตไว้ เขาเกลียดเธอเพราะเธอเป็นมนุษย์ ในขณะที่แคลร์เพียงต้องการอิสรภาพจากชายที่ใช้ร่างกายและทำลายจิตใจของเธอ
เมื่อเธอถูกลักพาตัวโดยฝูงหมาป่าที่โจมตี ราชาหมาป่าลูคัสก็โกรธจัดและตามล่าคู่ชีวิตของเขา
เธอเป็นของเขาทั้งหมด ไม่มีใครสามารถพาเธอไปจากเขาได้

"นี่คือที่ที่เธอควรอยู่ ถูกมัดไว้กับเตียงของฉัน เพราะฉันเป็นเจ้าของทุกอย่างของเธอ"