Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Perspektywa Thei

Moje ręce nie przestają się trząść, gdy patrzę na papiery rozwodowe leżące na moich kolanach. Wciąż nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. Rezydencja Paku Ashworthów wznosi się przede mną jak więzienie, z którego w końcu uciekam. Siedem lat wspomnień, z których żadne nie jest szczególnie dobre, a teraz wszystko sprowadza się do tej chwili.

Ściskam mocniej kierownicę, próbując się uspokoić. Jeden podpis. Tylko tyle potrzeba, żeby zostać pierwszą Luną w historii Paku, która rozwiodła się i została wyrzucona. Jaki to będzie dziedzictwo? Moje gardło się zaciska na myśl o ponownym spotkaniu z Sebastianem. Boże, nawet po wszystkim, samo myślenie o jego imieniu wciąż boli.

System bezpieczeństwa piszczy, rozpoznając mój samochód – gorzkie przypomnienie, że technicznie rzecz biorąc, nadal należę do tego miejsca. Na razie. Ogrody, których nigdy nie udało mi się uczynić swoimi, rozciągają się przede mną, gdy idę znaną ścieżką do drzwi. Każdy krok jest ciężki od poczucia porażki. Siedem lat prób, aby należeć, kochać mężczyznę, który widział we mnie jedynie wygodny substytut.

Sięgam po klamkę, ale zamieram, gdy z kuchni dobiegają głosy. Może nie mam nadnaturalnego słuchu, ale te ściany są cieńsze, niż się wydaje.

"Tato, dlaczego nie możesz mieszkać ze mną i mamą?" Niewinne pytanie Leo trafia mnie jak cios w brzuch.

Powinnam odejść. Powinnam po prostu wejść i załatwić tę sprawę. Ale moje nogi odmawiają posłuszeństwa. Moje ciało mnie zdradza, zmuszając do stania tutaj i słuchania, jak serce mojego syna łamie się razem z moim.

"Pak potrzebuje prawdziwej Luny, Leo." Głos Sebastiana wciąż na mnie działa, cholera jasna. "Twoja mama... nie ma wilka. Nie rozumie, czego potrzebujemy."

Ta sama stara historia. Inny dzień. Kładę rękę na piersi, próbując powstrzymać znajomy ból. Ile razy to słyszałam? Że nie jestem wystarczająca, nigdy nie będę wystarczająca, tylko dlatego, że urodziłam się bez wilka? Kosmiczny żart wszechświata - córka z krwi alfy bez wilka.

"Ale przecież mówiłeś, że wilki mogą wybierać swoje partnerki?" Mój mądry chłopiec, zawsze zadający trudne pytania. "Czy twój wilk nie lubi mamy?"

Cisza, która następuje, jest ogłuszająca. Mogę sobie wyobrazić twarz Sebastiana - ten zimny, lekceważący wyraz, do którego się przyzwyczaiłam. Ten sam wyraz, który miał, gdy powiedział mi, że nie może mnie oznaczyć jako swojej partnerki. Oczywiście, że nie mógł - zawsze wiedziałam, że jego serce należy do kogoś innego, tak samo jak zawsze wiedziałam, że nigdy nie mogłam być jego prawdziwą partnerką. Jak mogłabym, skoro nie mam wilka, który odpowiedziałby na jego?

"Twoja mama dała mi ciebie," mówi w końcu, jego głos jest odległy. "To się liczy."

Racja. Bo to wszystko, do czego się nadaję, prawda? Środek do wydania na świat kolejnego dziedzica alfy. Nieważne, że dałam mu wszystko - moją miłość, moją lojalność, całe moje życie. Ale oczywiście, to nie wystarczyło. Nie, kiedy JEJ cień zawsze stał między nami.

Biorę głęboki oddech i popycham drzwi. Kuchnia cichnie. Sebastian stoi przy blacie, a cholera, jeśli nadal nie wygląda jak sen każdej kobiety w tym swoim eleganckim garniturze. Te zielone oczy zmieniają się w lód, gdy na mnie spogląda, a jego szczęka zaciska się w sposób, który oznacza, że jest wściekły.

"Mamo!" Twarz Leo rozjaśnia się, a moje serce boleśnie się ściska. Wygląda tak bardzo jak jego ojciec - te same uderzające rysy, te same hipnotyzujące zielone oczy. Mój piękny chłopiec, jedyna czysta rzecz, która wyszła z tego bałaganu zwanego małżeństwem.

"Leo, idź na górę." Komenda Alfa Sebastiana wypełnia pokój.

"Ale tato-"

"Teraz."

Patrzę, jak mój syn odchodzi, czując się tak samo nieistotna, jak w ten pierwszy dzień, kiedy weszłam do tego domu. Dokumenty rozwodowe gniotą się w moim ciasnym uścisku, gdy próbuję znaleźć głos.

"Przyniosłam ostateczne papiery," udaje mi się powiedzieć, nienawidząc, jak słabo brzmię.

"Naprawdę chcesz to zrobić?" Jego głos mógłby zamrozić piekło. "Zniszczyć naszą rodzinę?"

Pocieram klatkę piersiową, próbując złagodzić ten ciągły ból. "Sebastian, proszę... oboje wiemy, że to małżeństwo nigdy nie było prawdziwe. Nigdy nie-" Nie mogę dokończyć. Nigdy mnie nie kochałeś. Nigdy mnie nie chciałeś. Nigdy mnie nie wybrałeś.

"Mogłaś wysłać to do mojego biura," wybucha, a gniew emanuje z niego falami. "Zamiast przerywać mój czas z Leo."

"Ja myślałam..." Przerywam, zdając sobie sprawę, jak żałośnie brzmię. Co myślałam? Że po siedmiu latach odrzucenia coś magicznie się zmieni?

"Nigdy nie myślisz, prawda?" Każde słowo jest precyzyjnym cięciem. "Za każdym razem, gdy się tu pojawiasz, przynosisz chaos. Od pierwszego dnia, wszystko, co zrobiłaś, to zaburzenie harmonii Stada, bo nie możesz zaakceptować tego, kim jesteś - kim nie jesteś." Bierze głęboki oddech, próbując opanować swój gniew. "Zostaw tylko papiery. Ktoś później przywiezie Leo."

Kładę papiery drżącymi rękami, czując się, jakbym tonęła w powietrzu. Chcę się bronić, może przeprosić po raz ostatni za to, że nie byłam tym, czego potrzebował. Ale jaki to ma sens? Siedem lat tłumaczenia się, błagania go, by zobaczył we mnie coś więcej niż tylko bezwilczą ciężar...

Nagły dzwonek telefonu przerywa mój spiralny wir samowspółczucia. Imię mojej matki na ekranie sprawia, że krew w moich żyłach zastyga. W rodzinie Sterlingów nikt nie kontaktuje się z bezwilczym rozczarowaniem, chyba że coś poszło strasznie źle.

Moje ręce drżą, gdy odbieram. "Halo?"

"Thea!" Głos mojej matki jest pełen paniki. "Twój ojciec... został zaatakowany przez Rogów! Traci za dużo krwi... Przyjedź do szpitala. Teraz!"

Telefon wysuwa się z moich zdrętwiałych palców, brzęcząc o podłogę. Dźwięk odbija się echem w nagle cichej kuchni.

"Thea?" Głos Sebastiana traci swoją ostrość. "Co się stało?"

Spoglądam na niego, świat przechyla się na bok.

"Mój ojciec... Rogi go zaatakowali. Jest w szpitalu."