ซีรีส์จิตวิญญาณนักสู้

คำเตือน

ที่ไหนสักแห่งที่ไม่รู้จัก...

มันหนาว มืด...

กลิ่นบ้าอะไรวะนั่น?

กลิ่นปัสสาวะ ขี้ น้ำเน่า และเลือด เลือดมากมายมหาศาล มากจนคุณสามารถรู้สึกถึงรสชาติโลหะเหล็กในอากาศได้เลย

ใครๆ ก็คงคิดว่านี่เป็นแค่ฝันร้าย ตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มๆ อุ่นๆ มีแสงแดดลอดผ่านหน้าต่าง นกร้องจิ๊บๆ

เรื่องไร้สาระแสนสุขเหล่านั้นน่ะ!

นี่คือความจริงที่ฉันตื่นขึ้นมาเจอเมื่อราวๆ ยี่สิบนาทีที่แล้ว หนูตัวเหม็นตัวหนึ่งพยายามจะกัดนิ้วฉันตอนที่ฉันหมดสติ ไอ้เวรตัวนั้นกลายเป็นอาหารเช้า กลางวัน และเย็นของฉันซะแล้ว แทบไม่มีแสงสว่างเลย แต่โชคดีที่ฉันมีสายตากลางคืนที่ยอดเยี่ยม มันเป็นข้อดีเพียงอย่างเดียวของการเป็นคนหมาป่าในตอนนี้

นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยู่ในหลุมขี้นี้ สถานฝึกบ้าๆ ที่ไหนสักแห่งที่แม้แต่เทพีก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

สิบสี่ปี! ฉันถูกโยนจากการต่อสู้หนึ่งไปอีกการต่อสู้หนึ่ง ถูกแทง ถูกจิ้ม ถูกทรมาน

จำอะไรไม่ค่อยได้เกี่ยวกับชีวิตก่อนหน้านี้ พ่อแม่ หรือว่าฉันมีพี่น้องรึเปล่า ฉันจำได้แค่เปลวไฟสีแดงร้อนแรงรอบตัว เสียงกรีดร้อง เสียงคำรามและเสียงร้องไห้

เสียงหนึ่ง เสียงผู้ชายกระซิบว่า "เงียบนะ เหม่ย พวกมันต้องไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ" เขากระซิบชิดแก้มที่เปียกน้ำตาของฉัน โยกตัวไปมา เสียงดังตึงครืนๆ เสียงคนตะโกนมากขึ้น แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท มืดสนิทไปหมด

ฉันตื่นขึ้นมาในคุกขนาดใหญ่ ถูกผลักไปที่มุมห้องด้านหลังสุดพร้อมกับเด็กอีกอย่างน้อยห้าสิบคน เลือดอาบ เปื้อนเขม่า เสื้อผ้าขาดวิ่น สั่นเทาเพราะมันเป็นช่วงกลางฤดูหนาวในภูเขา ฉันรู้ว่าเราอยู่บนภูเขาจากอากาศบางเฉียบที่เข้าไปในปอด ช่องเล็กๆ ที่มีลูกกรงเงินเผยให้เห็นยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะและป่าทึบ

ตอนนั้น ฉันจำได้ว่าฉันมีผมสีดำยาวถึงไหล่ ผิวของฉันคล้ำเล็กน้อย เปื้อนดินและเลือด นั่นเป็นเวลาที่การฝึกเริ่มต้น ชายร่างสูงกำยำคนหนึ่ง ไททันคือชื่อที่ผู้ใหญ่คนอื่นเรียกเขา เขาเป็นผู้ฝึกของเรา เขาเป็นคนตัดสินว่าใครจะมีชีวิตอยู่และใครจะตายตามทักษะการเอาตัวรอดของคุณ

ใครจะคิดว่าเด็กผู้หญิงอายุสี่ขวบ แม่งสี่ขวบเนี่ย จะเข้าใจความหมายของการเอาตัวรอด? ฉันเรียนรู้อย่างรวดเร็วชิบหาย

เขาจ้องมาที่ฉันที่หมอบอยู่ตรงมุมนั้น กระชากร่างฉันขึ้นมาด้วยการดึงผมดำของฉัน โยนฉันเข้าไปในคุกอีกห้องที่ออกแบบมาสำหรับการต่อสู้ คู่ต่อสู้ของฉันเป็นเด็กผู้ชาย อายุราวๆ หกขวบ ที่มีกล้ามเนื้อและส่วนสูงมากกว่าฉัน ไททันตะโกนใส่พวกเราให้สู้ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ ฉันจำไม่ค่อยได้ แค่รู้ว่าฉันขดตัวเป็นก้อนกลม โดนเตะและต่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เด็กผู้ชายคนนั้นกรีดร้อง "แกอ่อนแอ" เตะ "น่าสมเพช" ต่อย "อีตัวดี" เตะ หลังจากโดนเตะที่ซี่โครงครั้งที่สิบ บางอย่างก็แตกหัก และทุกอย่างก็มืดลง ฉันพบตัวเองถูกล่ามโซ่และคอลล่าร์ในห้องฝึกของไททัน เขาสนใจฉันเป็นพิเศษหลังจากได้เห็นสิ่งที่เขาเรียกว่า "การสังหารที่ยอดเยี่ยม" พร้อมเสียงหัวเราะชั่วร้าย

ไททันทำลายฉันทั้งทางจิตใจและร่างกาย จนฉันสนใจแค่การเอาตัวรอดและเลือด ยิ่งโหดเหี้ยม รางวัลยิ่งดี ฉันจะได้นอนบนเบาะ แม้ว่ามันจะมีกลิ่นเหม็น หรือเปื้อนคราบและของเหลวจากร่างกายมนุษย์ มันก็ยังดีกว่าพื้นดินเย็นๆ แข็งๆ เปียกๆ ในห้องขังของฉัน

การลงโทษโหดร้ายตั้งแต่แรก คุณรู้ไหมว่าเสียงผิวหนังที่ถูกฉีกขาดด้วยแส้เงินที่มีตะขอถักเข้าไปในปลายเป็นยังไง?

ลองนึกภาพหมาฉีกเนื้อสเต็กเลือดสดๆ ฉีก ขยี้ และเสียงกระตุกของเส้นเอ็นและเส้นใย ใช่ เป็นการรักษาที่น่ายินดีสำหรับการไม่สร้างความเละเทะเลือดสาดระหว่างการต่อสู้ หรือกล้าที่จะขัดคำสั่ง

ครั้งแรกที่ไททันทำให้กรามฉันหัก มันน่าตื่นเต้น กำปั้นยักษ์ทุบเข้าที่กรามฉันตอนอายุสิบขวบ ได้ยินเสียงกรอบแกรบและแตกร้าวก้องในหัว หูอื้อจากแรงกระแทกอันรุนแรง

ฉันพยายามไม่หมดสติเพื่อจะได้เห็นเลือดของตัวเองกระเซ็นไปทั่วกำแพง ไททันยืนอยู่ตรงนั้นปล่อยหมัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ร่างกายเขาเปื้อนสายเลือดสีแดงเข้มและคราบกระเซ็น

นี่เป็นช่วงที่ร่างกายฉันหยุดรับรู้ความเจ็บปวด เปลี่ยนฉันให้กลายเป็นนักสู้ที่กระหายเลือด ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายฉันเด็ดขาด อย่างน้อยฉันก็มีใครสักคนให้คุยด้วยตอนที่ฉันไม่ได้ต่อสู้ หรือโดนซ้อมจนแทบตาย

แม็กซ์เป็นลูกผสมระหว่างหมาป่ากับหมี มีตาสีเขียวข้างหนึ่งและอีกข้างเป็นสีทองอำพัน นอกจากจะเป็นไอ้หลงตัวเองแล้ว เขาก็เป็นคนที่ชวนหัวเราะได้ดี เขาแก่กว่าฉันสองปี ตัวสูงกว่าคนอายุเท่ากัน และรูปร่างกำยำ แต่ช่วงที่เขาควรจะอายุครบสิบแปด เขากลับถูกส่งตัวไป

ไททันบอกว่าเขาได้เงินก้อนโตจากเด็กคนนั้น เป็นช่วงเดียวกับที่ไททันเริ่มมองฉันในแบบที่แตกต่างออกไป ตอนแรกก็แค่ลูบๆ จับๆ แต่แล้วคืนหนึ่งเขาก็เรียกฉันไปที่บ้านหลัก ฉันถูกอาบน้ำด้วยน้ำมันน้ำผึ้งและดอกมะลิ ได้รับชุดผ้าไหมสีฟ้าที่พอดีตัวมีแบบคอวีลึกด้านหลังเผยให้เห็นร่างกายที่กระชับได้รูป

นั่นเป็นตอนที่ฉันค้นพบว่าร่างกายของฉันพัฒนาไปมากแค่ไหน ไม่ใช่เด็กผู้หญิงผอมแห้งอีกต่อไป แต่มีส่วนโค้งเว้าที่หน้าอกและสะโพก ไททันเคยพูดถึงสะโพกของฉันว่าสมบูรณ์แบบสำหรับการให้กำเนิดลูกหมาป่า ซึ่งตอนนั้นฉันไม่เข้าใจความหมายของเขา

ฉันสำรวจร่างกายตัวเองในกระจกเต็มตัว ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นภาพสะท้อนของตัวเองมาหลายปี มีแค่ภาพสะท้อนเล็กๆ ตรงนั้นตรงนี้ ไม่มีอะไรชัดเจนเท่านี้ ยืนเต็มความสูง 5 ฟุต 5 นิ้ว ผมสีดำขลับของฉันยาวเลยเข่าแต่ถูกรวบขึ้นเป็นเปียฝรั่งเศสหลวมๆ ดวงตาสีเทาอมฟ้ามีประกายสีเขียวที่เด่นชัดบนผิวสีงาช้างอ่อนนุ่ม ประดับด้วยรอยแผลเป็นมากมายจากการถูกลงโทษและการต่อสู้

ขณะที่ไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบตัว ไททันเข้ามาหาฉันจากด้านหลัง ใช้นิ้วไล้จากโคนกระดูกสันหลังขึ้นมาถึงกลางหลัง ก่อนที่ฉันจะหมุนตัวกลับไปต่อยหน้าเขาด้วยกำปั้นแน่น สัมผัสของเขาทำให้ผิวของฉันร้อนผ่าว

หัวของเขาหันไปด้านข้างแล้วค้างอยู่ตรงนั้น เลือดไหลซึมจากริมฝีปากล่าง เขาใช้นิ้วกลางลูบแผลที่เปิด ดึงมือกลับมาดูเลือดแล้วเลียมันออก ค่อยๆ หันมาเผชิญหน้ากับฉันพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย ต่างจากสายตาชั่วร้ายที่เขาให้ฉันครั้งแรกเมื่อสิบสองปีก่อน นี่คือความชั่วร้ายบริสุทธิ์ ดวงตาของเขาเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเข้มปกติเป็นสีดำมืดและเต็มไปด้วยราคะ

ฉันรู้ว่าฉันทำให้เขาโกรธ แต่ฉันเคยรับมือกับการลงโทษมากมายของเขา ชาชินต่อความเจ็บปวดและการทรมาน ฉันไม่เคยยอมถอย และฉันจะไม่มีวันถอยตอนนี้ ฉันจ้องตาอันตรายของเขา จนกระทั่งเขาตอบโต้ด้วยการตบหน้าด้านขวาของฉันอย่างรุนแรง ฉันไม่มีเวลาปรับตัวก่อนที่เขาจะคว้าแขนขวาของฉันอย่างรุนแรงและโยนฉันลงบนเตียง

ฉันพยายามลุกขึ้นยืน แต่เขาเร็วกว่า กดแขนของฉันไว้เหนือศีรษะ เข่าของเขารัดขาฉันให้อยู่กับที่ ฉันรู้ว่าการกรีดร้องไม่ช่วยอะไร ฉันจึงรวบรวมน้ำลายในปากและพ่นใส่หน้าเขา

"ไปตายซะไททัน" ฉันขู่ ดิ้นไปมาพยายามให้แขนขาเป็นอิสระจากการควบคุมของเขา "โอ้ เหมย ช่างดุดันเหลือเกิน" เขากระซิบตอบพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

เขากดริมฝีปากลงบนริมฝีปากฉัน แต่ฉันไม่ยอมให้เขาล่วงล้ำ เขาเปลี่ยนการจับแขนของฉัน ปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อพันนิ้วเข้ากับผมของฉัน กระชากศีรษะฉันไปด้านหลังอย่างแรง

ในขณะที่ฉันอ้าปากหายใจ เขาสอดลิ้นที่มีกลิ่นวิสกี้เข้ามาในปากฉัน ฉันกัดแรงๆ หวังจะกัดให้ขาด เขาคำรามขณะที่ถอยออก แล้วต่อยเข้าที่ท้องฉัน จากนั้นก็ตบอีกครั้งจนริมฝีปากล่างของฉันมีเลือดออก

"อีตัวดี ข้าจะสอนให้รู้สำนึก" เขาคำรามขณะที่พลิกฉันคว่ำหน้า กดศีรษะฉันลงบนเตียง ดึงชุดของฉันขึ้นเผยให้เห็นส่วนหลัง ฉันเตะขา สะบัดแขน แต่ก็โดนต่อยที่ไตอย่างแรง

เขากดแขนของฉันไว้เหนือศีรษะ ขณะที่เขาจัดตำแหน่งตัวเองอยู่ด้านหลังฉัน ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่แข็งถูไถกับก้นของฉัน ส่งความรู้สึกเย็นชาและขยะแขยงผ่านร่างกายฉัน ฉันได้ยินเสียงผ้าฉีกขาด อากาศเย็นพัดผ่านผิวเปลือยเปล่าของฉัน

โอ้ เทพีโปรดช่วยข้าด้วย ฉันยังคงพยายามเข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ไม่ทันสังเกตว่าไททันกำลังปลดเข็มขัดเพื่อมัดแขนฉัน เปิดเผยอวัยวะเพศอันน่าเกลียดของเขา

"ตอนนี้เจ้าจะได้รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงเรียกข้าว่าไททัน" เขาคำรามในอากาศ

กระแทกเข้ามาในตัวฉันอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกายฉันรู้สึกถึงการฉีกขาดของผิวหนัง เสียงกรีดร้องหลุดออกจากปากฉันและนั่นคือทั้งหมดที่เขาจะได้ยิน จากนั้นก็มีแต่ความเจ็บปวดขาวโพลนที่ทำให้ตาพร่า ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงหลุดออกจากปากฉันที่จะให้ความพึงพอใจแก่เขาจากการลงโทษที่เขากำลังมอบให้ฉัน

ทุกประสาทสัมผัสดับลง ความมืดเข้าครอบงำ แต่ฉันยังคงตื่นอยู่ เสียงแว่วไกลดึงความสนใจของฉัน

นี่มันอะไรกัน?