

Le Dompteur de Feu
Amanda Steel · Zakończone · 132.1k słów
Wstęp
Étant moi-même, je ne pus m'en empêcher et je fis exactement cela.
« Ou quoi ? »
« Perds cette attitude, princesse, sinon tu pourrais te retrouver dans de sérieux ennuis », murmura-t-il alors que son souffle caressait mes lèvres, envoyant des frissons dans tout mon corps.
« Tu ne peux pas me dire quoi faire. Tu n'es pas mon Alpha et je ne me soumettrai jamais à toi, surtout pas à quelqu'un qui me retient captive comme une vulgaire servante », crachai-je les mots en plein visage, sans me soucier de ce qu'il pourrait penser ou faire.
J'étais furieuse et j'en avais assez qu'il me traite si mal alors qu'il était censé être mon compagnon.
Un sourire en coin apparut sur ses lèvres et il poussa son corps entre mes jambes, me surprenant par la rapidité de son geste.
« Vraiment, petite ? Tu ne te soumettras pas à moi ? Nous verrons bien. »
Rozdział 1
Nerissa POV
Les cris suivis des hurlements qui résonnaient dans la nuit me tirèrent de mon sommeil confortable. Je me redressai dans mon lit, scrutant l'obscurité, le cœur battant à tout rompre alors que j'essayais de comprendre ce qui se passait. La porte de ma chambre s'ouvrit brusquement et la lumière du couloir m'aveugla un instant, m'empêchant de voir qui entrait.
« Nerissa, lève-toi, chérie ! Maintenant ! » La voix de ma mère m'appela alors qu'elle courait dans ma chambre, prenant un sac à dos et le remplissant de vêtements et d'autres objets.
En frottant le sommeil de mes yeux, je dis : « Maman ? Que se passe-t-il ? »
Elle se retourna et se précipita vers moi, s'asseyant sur mon lit et prenant mon visage entre ses mains. « Il y a une attaque. Ils sont en train de pénétrer, alors tu dois te lever et t'habiller rapidement parce que tu dois partir loin d'ici. Tu m'entends ? » Ses yeux étaient remplis de terreur alors qu'elle me regardait, me suppliant de comprendre ce qu'elle me disait. Elle lâcha mon visage et enleva ma couverture, me tirant par les bras pour me lever. « Dépêche-toi ! » pressa-t-elle en courant vers ma fenêtre pour regarder dehors avant de continuer à rassembler mes affaires et les mettre dans mon sac à dos.
Je pris mon jean et mon T-shirt, les enfilai, puis mis mon sweat à capuche noir. J'enfilai mes baskets et terminai de m'habiller juste au moment où ma mère s'approchait de moi. Elle me tourna et mit rapidement le sac à dos sur mon dos.
Dès qu'il fut bien attaché, elle me retourna pour me faire face, prenant de nouveau mon visage entre ses mains pour que mon attention soit entièrement sur elle. « Nerissa, écoute-moi attentivement maintenant. » Elle tenait mon visage, sans dire un mot. C'était comme si elle attendait de voir si j'étais attentive avant de continuer. Je hochai la tête, avalant difficilement, sentant mon cœur battre à tout rompre dans ma poitrine, ne sachant toujours pas ce qui allait se passer. « Tu dois quitter ces terres. Va loin d'ici, Nerissa, ne te retourne pas, quoi qu'il arrive ! Pars loin vers le Nord, chez ta tante Patricia, elle t'attendra. Tu te souviens encore où elle habite, n'est-ce pas, ma chérie ? » demanda ma mère.
Je hochai la tête en parlant à peine au-dessus d'un murmure. « O-oui, je m'en souviens, mais, Maman, pourquoi dis-tu cela ? Tu ne viens pas avec moi ? » Je sentis une légère panique dans ma voix en lui posant les questions.
Elle ferma les yeux avant de poser son front contre le mien, me faisant fermer les yeux à mon tour. Je sentis son baiser sur mon front avant qu'elle ne se recule pour me regarder encore une fois. « Je suis désolée, ma chérie, mais je ne peux pas venir avec toi. Tu dois quitter cet endroit sans moi. Alors promets-moi que tu iras aussi loin que possible d'ici et que tu seras en sécurité. Ne fais confiance à personne. Va directement chez ta tante Patricia. Promets-le-moi, Nerissa. » Elle secoua mes épaules, me faisant réaliser la gravité de la situation.
"Je te le promets," dis-je, ma voix se brisant légèrement à la fin.
"Bien, maintenant il faut se dépêcher tant qu'on a encore un peu de temps." Elle attrapa ma main et me tira derrière elle, quittant la sécurité de ma chambre. Nous nous dirigeâmes directement vers la cuisine et sa porte de derrière avant de nous arrêter un instant, scrutant les environs pour détecter tout danger potentiel. Une fois que nous avons déterminé que tout était clair, nous nous mîmes à courir droit vers la maison de ma meilleure amie, Emily.
Alors que nous approchions de la maison d'Emily, je la vis émerger de l'obscurité avec sa mère à ses côtés.
"Sont-ils prêts, Nancy ?" demanda la mère d'Emily à la mienne à voix basse.
Ma mère nous regarda un instant avant de répondre, "Ils le sont. Ils seront en sécurité là-bas."
Madame Macey serra Emily une dernière fois dans ses bras tandis que ma mère faisait de même avec moi. Se détachant de notre étreinte, elle dit, "Souvenez-vous, allez chez Tante Patricia et ne vous retournez pas, quoi qu'il arrive. Votre père et moi viendrons vous chercher dès que possible. Maintenant, partez, et restez ensemble, ne vous écartez pas du chemin. Soyez prudentes, toutes les deux..." Les larmes commencèrent à couler librement de mes yeux, dévalant mes joues alors que ma mère me poussait légèrement en avant, dans les bois sombres. "Allez maintenant ! Vite, Nerissa, dépêche-toi !" Maman nous pressa. Je pris la main d'Emily alors que nous commencions à courir dans la forêt obscure.
Nous courions à travers les bois, sautant par-dessus de petits buissons et des branches basses, nous égratignant les bras et les jambes mais sans ralentir notre course.
Les bruits lointains de la bataille terrifiante résonnaient, faisant battre nos cœurs plus vite, nous poussant à courir aussi vite que possible, laissant derrière nous les cris d'horreur suivis des rugissements puissants des dragons. Des rugissements et des grognements forts nous effrayèrent, suivis de cris de peur et de douleur.
Emily trébucha et tomba au sol. Je la relevai et la forçai à garder le rythme, ne voulant pas que nous soyons impliquées dans ce qui se passait chez nous. "Allez, il faut continuer à avancer rapidement," lui dis-je alors que nous continuions à courir plus profondément dans la forêt.
Je ne pus retenir l'envie de me retourner et de jeter un coup d'œil vers d'où nous venions. Ce que je vis me serra le cœur et coupa mon souffle. Des flammes sauvages et énormes consumaient tout sur leur passage.
Ma maison... ma maison brûlait. Je pouvais ressentir la douleur et la souffrance à travers notre lien de meute. Le lien de meute est celui que tout le monde dans une communauté, ou une meute, partage. Il nous lie pour que nous puissions communiquer par nos esprits entre nous et avec notre Alpha, mais nous pouvons aussi ressentir la douleur d'une perte si un membre de notre meute meurt de manière violente, et à cause de cela, il était si difficile de nous concentrer sur notre tâche, de continuer à courir et de nous sauver.
Le besoin de retourner trouver ma famille, de les aider, rendait difficile pour moi d'aller plus loin, mais les paroles de ma mère, son besoin, et la promesse que j'avais faite perçaient la douleur qui obscurcissait mon esprit. J'arrachai mes yeux des flammes dansantes et me tournai de l'autre côté pour continuer, courant en avant avec Emily à mes côtés.
Une grande ombre passa au-dessus de nous alors que nous courions, suivie d'un grondement qui fit écarquiller nos yeux alors que nous trébuchions et tombions sur un tronc, directement dans une flaque de boue. La boue devenait plus glissante alors que la pluie commençait à tomber, rendant le déplacement dans ce désordre encore plus difficile.
D'une manière ou d'une autre, nous réussîmes tous les deux à nous relever, mais c'était trop tard. Nous fûmes stupéfaits de voir une grande ombre s'approcher de l'obscurité devant nous.
Je saisis la main d'Emily, nous tournant pour fuir les yeux rouges flamboyants et le sourire menaçant sur le visage d'un inconnu. Mais au moment où nous nous retournions pour fuir, nous nous retrouvâmes entourés par quatre autres individus se tenant derrière nous.
"Eh bien, eh bien, eh bien..." dit une voix masculine, celle avec les yeux rouges flamboyants. "Qu'avons-nous là?" demanda-t-il en claquant la langue.
Je me retournai, le regardant avec dégoût. "Restez loin de nous! Laissez-nous tranquilles!"
Il ricana et inclina la tête sur le côté, me regardant avec amusement et un intérêt piqué dans les yeux. "Petite chose fougueuse, n'est-ce pas?"
Il fit un pas de plus pour se tenir devant moi. "Eh bien, je peux penser à quelques façons d'utiliser cette fougue..." Levant la main, il attrapa doucement une mèche de mes cheveux. Mais avant qu'il ne puisse faire quoi que ce soit avec, je frappai sa main, sans me soucier des conséquences. Je m'éloignai de sa portée, faisant un pas en arrière et heurtant involontairement Emily qui se trouvait juste derrière moi, ce qui le fit ricaner encore plus. Il regarda par-dessus nos épaules et s'adressa aux hommes qui se tenaient là en silence, attendant ses ordres. "Elles retournent avec nous... vivantes. J'ai hâte de passer du temps de qualité avec cette petite chose fougueuse. Je peux déjà dire que ce sera tellement... amusant."
La bile monta dans ma gorge alors que deux mains fortes attrapaient les miennes, rompant mon contact avec Emily tandis qu'un autre guerrier la tenait fermement dans ses bras. Ils me tirèrent en arrière et me jetèrent sur leur épaule, me portant vers l'inconnu.
Essayant de me libérer, je frappai et donnai des coups de pied à mon ravisseur, mais c'était inutile, et une minute plus tard, je fus jetée sur un dos énorme et écailleux. Je fus stupéfaite lorsque nous commençâmes à grimper du sol et à nous élever dans les airs.
C'est alors que je réalisai que j'étais portée par un énorme dragon. La peur saisit mon cœur alors que je cherchais Emily, mais je ne pouvais la voir nulle part. La seule chose que je pouvais voir était un deuxième dragon volant derrière nous.
Sentant que j'avais échoué à tenir ma promesse envers ma mère, j'ai prié la Déesse de la Lune de me donner le courage et la force de trouver un moyen pour Emily et moi de nous échapper de nos ravisseurs.
Ma mère m'avait avertie de ne pas me transformer souvent, ni devant quiconque n'était pas de la famille ou de la même espèce de métamorphes, mais malheureusement, elle ne m'avait jamais expliqué la véritable raison.
Après un certain temps, le dragon a commencé à voler plus bas et bientôt, nous étions au sol. Avant même que je puisse penser à m'échapper, j'ai été de nouveau attrapée, jetée sur une épaule et transportée à travers une foule bruyante qui semblait être d'humeur à célébrer.
Réaliser qu'ils sont ceux qui ont attaqué ma maison et ma famille, blessant de nombreux membres de la meute de ma famille et d'autres de notre espèce. La peur que j'avais ressentie plus tôt avait maintenant disparu, remplacée par la haine et la colère.
"Emmenez-les à l'intérieur," ordonna l'homme d'avant, faisant avancer celui qui me portait et passer à travers les curieux qui nous entouraient.
Je ne pouvais pas voir où nous allions, mais d'après ce que je pouvais apercevoir, nous étions à l'intérieur d'un immense bâtiment qui ressemblait à un manoir géant. L'extérieur me rappelait ces impressionnantes maisons de style colonial français que j'ai toujours admirées, sauf que cette fois-ci, je voulais m'en éloigner le plus possible.
Nous avons traversé ce qui semblait être un couloir et sommes entrés dans une pièce d'où des rires et des célébrations se faisaient entendre. Tout s'arrêta au moment où nous entrâmes, et je pouvais sentir les regards de beaucoup se tourner vers nous. Je pressai mes paumes contre le dos de mon ravisseur, me maintenant pour voir où ils nous emmenaient et avoir l'avantage d'une évasion réussie si je parvenais à nous libérer. Je me tortillais, luttant dans la prise du garde pour essayer de me libérer, mais l'étreinte ne fit que se resserrer, rendant l'évasion impossible.
"Qu'est-ce que c'est?" demanda une voix masculine rauque alors que mon ravisseur me déposait sur le sol de marbre froid.
Hâtivement, je me levai et trouvai Emily devant moi. Je me précipitai vers elle et la pris dans mes bras quand j'entendis un ricanement venant du côté de la pièce, me faisant lever les yeux pour voir deux hommes grands et magnifiques nous regarder de haut.
Mon souffle se coupa quand je remarquai un homme aux yeux verts me fixant intensément. Nos regards se croisèrent et je ne pus m'empêcher de remarquer à quel point il était grand, avec des muscles visibles sous le tissu de ses vêtements, qui épousaient son corps puissant comme une seconde peau. Son corps semblait tendu et je remarquai que ses poings étaient serrés, étirant la peau bronzée sur ses articulations. Curieuse, je laissai mon regard voyager de ses bras et de son torse, remontant pour remarquer la même chair bronzée sur son cou et son visage. Ses cheveux étaient noirs comme ceux d'un corbeau et je sentis mes doigts démanger à l'idée de les parcourir, pour voir s'ils étaient aussi doux et soyeux qu'ils en avaient l'air.
Ostatnie Rozdziały
#71 Épilogue : Un nouveau départ à l'horizon
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#70 Chapitre 70
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#69 Chapitre 69
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#68 Chapitre 68
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#67 Chapitre 67
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#66 Chapitre 66
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#65 Chapitre 65
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#64 Chapitre 64
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#63 Chapitre 63
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#62 Chapitre 62
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025
Może Ci się spodobać 😍
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nie Drażnij Lunę
Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.
Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.