De Jongens van Hawthorne

***Dit boek is een donkere romance, een reverse harem verhaal. Beschouw dit als een triggerwaarschuwing. Dit boek bevat triggers van begin tot eind en ik zal ze niet aan het begin van elk hoofdstuk opsommen. Als je besluit verder te lezen, is dit je waarschuwing en ik hoop dat je van het verhaal zult genieten.

Aspen

Terwijl ik dozen van het appartement naar de verhuiswagen sjouw die buiten aan de stoep geparkeerd staat, stroomt het zweet langs mijn rug, waardoor mijn huid glad maar koel aanvoelt als ik het geluk heb een zeldzaam briesje te voelen.

“Waarom verhuizen we alweer?” mopper ik tegen mam, terwijl ik het haat dat we weer eens worden ontworteld. Dit is de derde keer in net zoveel jaren dat we moeten verhuizen.

“Ik weet dat je het zat bent om te verhuizen, lieverd, maar deze keer zal het anders zijn. Ik beloof het. Geen verhuizingen meer na deze keer.” zegt mam, terwijl ze probeert geruststellend te zijn en de enorme diamant aan de derde vinger van haar linkerhand glinstert in het zonlicht.

“Hoe heet die vent ook alweer?” vraag ik nadat ik weer een doos in de verhuiswagen heb geladen, mijn handen op mijn heupen zet en mijn geïrriteerde blik op mijn moeder richt, “En waarom heb ik hem nog nooit ontmoet?”

“We zijn nog niet zo lang samen, lieverd. Maar hij is de ware, meisje. Als je het weet, dan weet je het gewoon.” zegt ze met een schouderophalen, haar ogen stralend van geluk terwijl haar gezicht zich splitst in een brede glimlach, “Oh, lieverd. Je zult hem echt leuk vinden! En hij heeft kinderen die ongeveer jouw leeftijd hebben.”

“Dat is geweldig, mam. Maar, waarom zo’n haast? Waarom konden jullie niet een tijdje daten in plaats van meteen te trouwen bij de eerste de beste kans?” Ik ben behoorlijk geïrriteerd over de hele situatie.

Ik wist niet eens dat ze serieus geïnteresseerd was in iemand en dan komt ze terug van een lang weekend, met een trouwring om haar vinger en een nieuwe achternaam.

Wat is dit nou, mam? Als ik zoiets had gedaan, had ze me zeker de nek omgedraaid.

“Ik verwacht niet dat je het nu al begrijpt, lieverd. Je bent nog jong, maar op een dag zul je een man ontmoeten die je van je voeten veegt en dan wil je geen moment langer wachten om de rest van je leven samen door te brengen.” Ze klinkt zo gelukkig, en ik ben echt blij dat ze gelukkig is, dat is alles wat ik ooit voor haar heb gewild, maar het is gewoon zo’n schok.

Ik heb twaalf uur gehad om me aan het idee aan te passen dat er een man in mijn leven komt, en niet alleen hij, maar blijkbaar ook zijn vier kinderen.

Geweldig.

“En waar is die nieuwe echtgenoot van je en zijn vier kinderen om ons te helpen met het verhuizen van onze spullen naar zijn huis?” vraag ik, nog niet klaar om mijn irritatie op te geven voor mam’s geluk.

“Lieverd, doe niet zo. Ik beloof je dat je hem leuk zult vinden,” ze zucht en grijpt mijn pols, trekt me mee naar de betonnen trappen die naar onze voordeur leiden.

“Kom op, kleintje. Ik denk dat er nog maar een paar dozen over zijn.” zegt mam met een kneepje in mijn dij en een bemoedigende glimlach.

“En dan alles uitladen en uitpakken. Waar zijn ze nu weer?” vraag ik, nog steeds geïrriteerd, ook al wil ik dat mam gelukkig is.

“Collin kon geen vrij krijgen van zijn werk om te helpen en zijn kinderen zijn op school.”

“Typisch,” grom ik.

En zo begint het, denk ik, terwijl ik mijn ogen rol en weer het appartement in ga om de laatste van onze spullen te halen, mam volgt vlak achter me.

“Moet je hier zo negatief over doen?” vraagt mam terwijl ze zich bukt om de laatste doos te pakken. Ik sta op met mijn doos en werp een laatste blik op de ruimte die we iets meer dan een jaar ons thuis hebben genoemd.

“Ik zie op dit moment niet echt een zonnige kant, mam,” mompel ik terwijl ik terugloop naar de verhuiswagen, over de aanhanger stap die onze auto trekt.

“Waar verhuizen we eigenlijk naartoe?” vraag ik terwijl ik de huizen van vrienden die ik heb gemaakt voorbij zie komen terwijl we richting snelweg 105 rijden.

Mam werpt een blik in mijn richting, haar glimlach verdwijnt van haar gezicht terwijl haar greep op het stuur strakker wordt totdat haar knokkels helemaal wit zijn, “word niet boos,” zegt ze, waardoor ik me aanspan voor de woorden die op het punt staan haar lippen te verlaten, “we verhuizen naar Hawthorne…” zegt ze snel, haar aandacht gericht op de weg in plaats van op de geschokte blik op mijn gezicht.

“WAT?” gil ik. Zeker weten dat ik haar verkeerd heb verstaan, want er is geen manier dat we twee uur verderop naar Hawthorne verhuizen.

“Ik weet dat je gehecht bent geraakt aan Monument, maar je zult Hawthorne ook geweldig vinden, lieverd.” Ik schud mijn hoofd en draai me naar de deur, zink weg in mijn stoel terwijl de huizen dunner worden en steeds verder uit elkaar liggen.

—--------------------------------------------------------------------------

De laatste doos de trap op sjouwend, doen mijn armen pijn en schreeuwen mijn benen naar me, omdat ze vandaag meer beweging hebben gehad dan in veel te lange tijd. “Ik heb straks echt een douche nodig. Zelfs mijn stank stinkt,” zeg ik, terwijl ik een rilling krijg van mijn eigen geur.

“Ga maar. Je moet misschien even zoeken naar de badkamer. Collin heeft niet gezegd waar die is.” Zonder haar de kans te geven van gedachten te veranderen en me nog een taak te geven, ren ik de trap op, zet de laatste doos op het bureau en begin deuren te openen, op zoek naar de badkamer.

Zodra ik die gevonden heb, zet ik het water zo heet mogelijk en trek snel mijn kleren uit voordat ik onder de straal stap, kreunend van het gevoel van het water dat op mijn pijnlijke spieren slaat.

Na het douchen, met een handdoek om me heen gewikkeld en vastgebonden bij mijn borst, open ik de deur naar de andere kamer, mijn nieuwsgierigheid de overhand latend.

De geur van cologne begroet me als ik de kamer binnenstap. Het is relatief netjes voor een jongen—het bed lijkt haastig opgemaakt en er liggen vuile kleren in de wasmand, maar verder is het schoon.

Sportposters sieren de muren, trofeeën staan op een boekenplank samen met een gesigneerde voetbal en helm. Ik pak de voetbal op, mijn vingers glijden over het leer terwijl ik de kamer in me opneem, proberend een idee te krijgen van wie mijn nieuwe broer is.

Ik plaats de bal terug op zijn plek en loop naar het nachtkastje, waar een fotolijstje staat dat mijn aandacht trok. Ik pak het lijstje op en ga op de rand van het bed zitten, kijkend naar het beeld van het meisje dat me teruglacht vanuit de foto. Ze is prachtig, haar donkere ogen twinkelen, haar volle mond krult op in een brede glimlach, die een set rechte, witte tanden laat zien. Haar lichte, vlekkeloze huid vormt een scherp contrast met haar donkere haar en ogen, waardoor haar donkere kenmerken opvallen tegen de bleke achtergrond.

Geluid beneden trekt mijn aandacht, en het lijstje terugplaatsend op het nachtkastje, haast ik me terug naar de badkamer. Net voordat ik de deuropening bereik, draai ik me om en neem nog een laatste diepe ademhaling van de bedwelmende geur voordat ik de deur achter me sluit.

Een half uur later, volledig klaar, ren ik de trap af en volg het geluid van stemmen dat ergens verder in het huis vandaan komt. Ik stap een keuken binnen waarvan ik zeker weet dat mijn moeder in de zevende hemel is om in te kunnen koken, en het geluid van een man, die ik aanneem Collin is, praat met mijn moeder. “Ze komen later thuis. Ze hebben wedstrijden en andere naschoolse activiteiten,” vertelt hij haar, en buigt zich dan voorover om een kus op haar lippen te drukken.

“Kinderen in de kamer!” gil ik en bedek mijn ogen, niet willen zien hoe mijn ouders voor mijn neus staan te zoenen.