Mam, de Miljardair Vader Stelt Jou de Vraag!

Vroeg in de ochtend zat een klein figuurtje gehurkt bij de trappen bij de ingang van de Foster Group.

Een vriendelijke medewerker liep naar haar toe om te kijken wat er aan de hand was, maar het schattige kind keek niet eens op. Ze zei alleen met haar zoete stem, "Dank u, ik wacht hier op mijn papa!"

Nadat de nieuwsgierige menigte naar binnen was gegaan en de meeste mensen waren vertrokken, klonk er plotseling een vaste jongensstem uit de ketting om het nekje van het kleine meisje, "Lauren, heb je alles onthouden wat ik je heb geleerd?"

Lauren Foster knipperde met haar ogen, balde haar kleine roze vuistjes en zei met haar zoete kinderstem, "Ik herinner het me, Bennett. Ik zal mijn best doen voor mama!"

Terwijl de twee kinderen aan het fluisteren waren, klonk er plotseling het geluid van een naderende auto niet ver weg. Lauren keek op en zag een groep mensen plotseling uit het gebouw rennen, respectvol aan weerszijden van de ingang gaan staan.

Een chique auto stopte bij de ingang, en een man in een rokkostuum stapte haastig uit de voorstoel, liep om de auto heen en opende de achterdeur.

Lauren stond achter de menigte, maar ze blokkeerden haar zicht niet volledig. Ze zag de lange benen gehuld in zwarte pantalon op de grond stappen, en toen ze omhoog keek langs het perfect gestreken overhemd, zag ze het koude gezicht van Jasper Foster, de president van de Foster Group.

De man stond rechtop en liep naar het gebouw toe, uitstralend een aura van afstandelijkheid die het moeilijk maakte voor mensen om adem te halen. Even was het stil in de omgeving, en alleen het geluid van leren schoenen op de gepolijste vloer was te horen.

Plotseling—"Papa!" Een tedere stem verbrak de stilte.

Terwijl iedereen nog in een roes was, was een medewerker die dicht bij Lauren stond de eerste die haar opmerkte, maar had geen tijd om haar tegen te houden.

Jasper keek op en zag een klein meisje in een roze prinsessenjurk door de deur glippen. Omdat haar hoofd gebogen was, kon haar gezicht niet duidelijk worden gezien, maar om de een of andere reden, Jasper, die altijd een hekel aan kinderen had gehad, ontweek haar niet. Hij draaide zelfs zijn lichaam een beetje, waardoor ze nauwkeuriger op zijn been kon springen.

Het zachte lichaampje van het kleine meisje had bijna geen gewicht toen ze zich op hem wierp. Jasper perste zijn lippen samen, kijkend naar haar terwijl ze moeite deed om zijn been vast te houden, en stond op het punt iets te zeggen toen hij de gekwelde stem van het meisje hoorde. "Papa!"

Die term weer? Jasper fronste. Hij had geen interesse in het vermaken van een kind en wist niet wiens kind hierheen was gebracht en naar hem toe was gerend.

Lauren was ook een beetje ontevreden. Waarom begreep papa het niet? Ze had hem twee keer geroepen, en hij tilde haar nog steeds niet op! Geen wonder dat mama hem wilde verlaten!

Het leek alsof mensen om hen heen begonnen te fluisteren. Jasper voelde zich geïrriteerd, en zijn stem werd erg koud. "Laat los!"

Maar het volgende moment was hij verbaasd.

Het schattige meisje keek op, haar grote waterige ogen gevuld met verdriet en verwijt. Het belangrijkste was dat haar gezicht een opvallende gelijkenis vertoonde met het zijne!

Lauren pruilde, herinnerde zich haar missie, en stak nog steeds haar armen uit naar Jasper. "Papa, til me op. Ik wil dat papa me optilt."

Jasper kwam eindelijk weer bij zinnen. Hoewel zijn gezicht nog steeds weinig expressie toonde, begon zijn hart te verzachten, ondanks dat dit de eerste keer was dat hij dit kleine meisje ontmoette.

Hij hurkte neer, zijn blik ontmoette de heldere ogen van Lauren. De zachte geur van het kind verzachtte Jasper's hart aanzienlijk. Hij hief zijn hand en tilde het kleine meisje op, zich omdraaiend naar de man naast hem die geschokt stond te kijken.

"Joe, sluit dit gebied af en onderzoek het!"

De huismeester Joe had in een roes naar Lauren zitten staren. Dit kind leek zo veel op Jasper! Jasper's ouders hadden hem geen broers of zussen gegeven, dus zij kon echt wel...

Opgewonden vergat hij niet om zich om te draaien en begon bevelen uit te geven, zijn gezicht kalm na de eerste schok.

Zo'n jong kind kon hier niet zomaar alleen zijn verschenen. Als ze gewoon iemand anders voor haar vader aanzag, zou dat wel meevallen, maar als iemand opzettelijk iets aan het beramen was, zou de Foster Groep dat niet zomaar laten gaan.

Ondertussen lag Adeline Wilson, de moeder van het kleine meisje, op bed, haar voorhoofd bedekt met grote zweetdruppels. Ze fronste diep, blijkbaar bezig met een nieuwe nachtmerrie.

De deur ging plotseling open en een klein harig hoofdje piepte naar binnen. Het was haar jonge zoon. Toen hij dit zag, rende hij snel naar voren, klom met zijn korte armpjes op het bed en schudde bezorgd aan Adeline's arm. "Mama!"

Adeline voelde alsof ze weer over een brug over de zee liep, de wereld voor haar vervaagd door zware regen. Plots scheen er een verblindend wit licht op haar, en een grote vrachtwagen raasde op haar af!

Adeline voelde alsof ze werd geraakt en de lucht in werd geslingerd, om vervolgens hard op de grond te vallen. Haar lichaam voelde als een stuk gebroken glas, klaar om bij nog wat meer kracht in stukken te breken. Maar ze trilde nog instinctief, worstelend om haar buik te beschermen.

Daar zat nog haar baby; ze kon niet sterven.

In haar wazige bewustzijn hoorde ze echter iemand uit de auto stappen en een telefoontje plegen, zeggend: "Meneer Foster, het doelwit is niet dood. Moeten we haar nog een keer raken?"

Adeline's hart voelde alsof het werd verpletterd door de vrachtwagen.

Er was maar één meneer Foster in haar leven geweest. De man van wie ze het meest hield, voor wie ze alles zou doen—Jasper Foster.

Maar waarom deed hij dit haar aan? Was het alleen omdat iemand anders ook zijn kind droeg?

Adeline voelde haar oogleden zwaarder worden, alsof het sluiten ervan zou betekenen dat ze nooit meer pijn zou voelen. Maar ze hoorde een bezorgde stem van een kind, roepend: "Mama! Word wakker!"

In een oogwenk trok alle pijn zich terug als een vloedgolf. Adeline trilde terwijl ze haar ogen opende en bijna in tranen zag Bennett nog steeds proberen het koude zweet van haar voorhoofd te vegen. Haar blik verzachtte onmiddellijk.

Zes jaar waren verstreken, en ze had allang een nieuw leven en een reden om te leven gekregen: haar kinderen.

Adeline streelde zachtjes Bennett's hoofd. "Bennett, het is oké. Mama had gewoon een nachtmerrie, maak je geen zorgen."

Na het spreken keek ze plotseling verward om zich heen. "Waar is Lauren?"