Vechtgeest

Ergens onbekend…

Het is koud, donker…

Wat is dat voor een geur?

De geur van urine, stront, beschimmeld water en bloed. Extreem veel bloed, zoveel dat je letterlijk het metaalachtige ijzer in de lucht kunt proeven.

Iedereen zou denken dat dit een nachtmerrie was, wakker worden in hun warme, zachte bed, zonlicht dat door het raam piept, vogels die fluiten.

Al dat gelukkige, onzin!

Dit is mijn realiteit waar ik ongeveer twintig minuten geleden in wakker werd.

Een verdomde rat besloot een hap uit mijn bewusteloze vinger te nemen, dat kleine rotbeest werd mijn ontbijt, lunch en diner.

Er is nauwelijks licht te zien, maar gelukkig heb ik uitzonderlijk nachtzicht. Het enige goede aan een weerwolf zijn op dit moment. Daarom zit ik in deze hel, een of ander verdomd trainingscentrum ergens, godin weet waar.

Veertien jaar! Ik ben van gevecht naar gevecht geslingerd, geprikt, gepord en gemarteld. Ik herinner me niet veel van mijn vorige leven, mijn ouders, of ik broers of zussen had. Ik herinner me felle, roodgloeiende vlammen overal, geluiden van geschreeuw, gegrom, gehuil en stemmen.

Eén stem, een man die fluisterde:

"Stil, Mei, ze mogen je niet horen huilen." Hij fluisterde tegen mijn met tranen bedekte wang, wiegend heen en weer.

Dan een luid krakend geluid, meer stemmen die schreeuwen. Toen werd alles zwart. Totale duisternis.

Ik werd wakker in een grote cel, in de verre hoek geduwd met minstens vijftig andere kinderen. Bebloed, bedekt met roet, kleding gescheurd en versleten, bibberend omdat het midden in de winter was in de bergen.

Ik kon aan de dunne, frisse lucht in mijn longen voelen dat we in de bergen waren; door het kleine zilveren tralieraampje zag ik met sneeuw bedekte bergtoppen en dichte bomen.

Op dat moment herinner ik me dat ik schouderlang ebbenhout haar had, mijn huid was licht gebruind, bedekt met vuil en bloed. Dat was toen de training begon.

Een lange, goedgebouwde man, Titan noemden de andere volwassenen hem. Hij was onze trainer, hij besliste wie leefde en wie stierf op basis van je overlevingsvaardigheden.

Wie zou denken dat een vierjarig meisje, verdomme vier, begreep wat overleven betekende?

Ik leerde verdomd snel.

Titan richtte zich op mij terwijl ik in die hoek hurkte, trok me omhoog aan de wortels van mijn ebbenhout haar en gooide me in een andere cel die voor vechten was ontworpen.

Mijn tegenstander was een jongen, misschien zes, had meer spieren en lengte dan ik. Titan schreeuwde dat we moesten vechten als we wilden leven. Ik herinner me niet veel, alleen dat ik eerst in een bal was gekruld, trappen en stoten die mijn lichaam raakten.

De jongen schreeuwde "je bent zwak" trap "zielig" stoot "trut" trap, na de tiende trap tegen mijn ribben knapte er iets en werd alles zwart.

Ik vond mezelf geketend en gekraald in Titans trainingscel. Hij nam extreme interesse in mij na het zien van wat hij noemde "een prachtige slachting" met een sinistere lach.

Titan brak me, mentaal en fysiek, zodat het enige waar ik om gaf overleven en bloed was. Hoe rommeliger, hoe beter de beloning. Ik mocht op een matras slapen, ook al was die bedekt met vlekken en rook het vies naar menselijke lichaamsvloeistoffen, maar het was nog steeds beter dan de harde, koude, natte moddervloer van mijn cel.

De straf was in het begin bruut.

Weet je hoe de huid klinkt als die wordt verscheurd door een met zilver doordrenkte zweep met haken aan de uiteinden?

Stel je een hond voor die in een stuk bloederige biefstuk bijt, het scheuren, versnipperen, knappen van pezen en vezels.

Ja, wat een vreugdevolle behandeling voor het niet creëren van een bloederige puinhoop tijdens een gevecht of het hebben van de ballen om een bevel te trotseren.

De eerste keer dat Titan mijn kaak brak was opwindend.

Een gigantische vuist die in mijn tienjarige kaak sloeg, het horen van de luide krakende en knakkende geluiden die door mijn hoofd weerklonken, oren die plopten door de pure kracht van de klap. Ik slaagde erin om bij bewustzijn te blijven om mijn bloed te zien spatten over de muren. Titan stond daar en ontketende slag na slag, bedekt met donkere karmozijnrode stromen en spatten.

Dit is het moment waarop mijn lichaam stopte met het verwerken van pijn, waardoor ik een bloeddorstige vechter werd.

Ik zou verdomme niet toestaan dat iemand me brak.

Tenminste had ik iemand om mee te praten als ik niet aan het vechten was of in elkaar werd geslagen.

Max was een weerbeer-hybride met één groen oog en het andere amberkleurig goud. Naast dat hij een egoïstische eikel was, kon je altijd om hem lachen. Hij was twee jaar ouder, groot voor zijn leeftijd en goed gebouwd. Rond de tijd dat hij achttien zou worden, werd hij weggestuurd. Titan zei dat hij veel geld voor die jongen had gekregen; dit was dezelfde tijd dat Titan mij op een andere manier begon op te merken.

In het begin was het alleen een beetje wrijven en grijpen, maar op een nacht riep hij me naar het hoofdgebouw. Ik werd gebaad in honing en jasmijnoliën, kreeg een goed passende blauwe zijden jurk met een lage V-rug die mijn goed getrainde lichaam onthulde.

Toen ontdekte ik hoe mijn lichaam zich had ontwikkeld. Niet langer het slanke stokmeisje, maar zeer rond in borst en heupen.

Titan maakte een opmerking over mijn heupen die perfect waren om pups te baren.

Ik begreep niet echt wat hij bedoelde.

Ik bekeek mijn lichaam in de grote spiegel, ik had jaren niet de kans gehad om mijn spiegelbeeld te zien, alleen kleine reflecties hier en daar. Niets zo duidelijk als dit, staande op mijn hoogste 1.65 meter. Mijn ebbenhouten haar was nu voorbij mijn knieën maar opgestoken in een losse Franse vlecht. Mijn ogen waren grijs-blauw met groene vlekjes die opvielen tegen mijn zachte ivoorkleurige huid, versierd met de vele littekens van straf en gevechten.

Niet oplettend op mijn omgeving, naderde Titan me van achteren en liet zijn vinger van de basis van mijn ruggengraat omhoog glijden tot halverwege, voordat ik me omdraaide en zijn gezicht met een harde vuist sloeg. Zijn aanraking deed mijn huid branden.

Zijn hoofd knakte opzij, bevroren op zijn plaats terwijl bloed uit zijn onderlip sijpelde. Hij liet zijn middelvinger over de open snee glijden, trok zijn hand terug om het bloed op zijn middelvinger te zien en likte het af.

Langzaam draaide hij zich om naar mij met een sinistere glimlach, anders dan de sinistere blik die hij me twaalf jaar eerder had gegeven. Dit was puur kwaad, zijn ogen donkerden van normaal kastanjebruin naar zwart en vol lust.

Ik wist dat ik hem boos had gemaakt, maar ik had zijn vele straffen doorstaan, ongevoelig voor zijn pijn en kwelling.

Ik gaf nooit op, je kon er zeker van zijn dat ik nu niet zou opgeven.

Ik hield zijn dodelijke blik vast, totdat hij reageerde met een ijzeren klap met de achterkant van zijn hand op mijn rechterwang. Ik had geen tijd om mezelf te herpakken voordat hij mijn rechterarm krachtig greep en me op het bed gooide.

Ik vocht om weer op mijn voeten te komen, maar hij was sneller, pinte mijn armen boven mijn hoofd, zijn knieën hielden mijn benen vast.

Ik wist dat schreeuwen geen zin zou hebben, dus verzamelde ik al het speeksel in mijn mond en spuugde het in zijn gezicht.

"Fuck you Titan," siste ik. Wriemelend probeerde ik mijn ledematen uit zijn greep te bevrijden.

"Ah, Mei, wat ben je fel," fluisterde hij terug met zijn sinistere glimlach.

Hij drukte zijn lippen op de mijne, weigerend hem toegang te geven. Hij verschuifde zijn greep op mijn armen, zodat een hand vrij was om zijn vingers in mijn haar te wikkelen en hard mijn hoofd naar achteren te trekken.

Op het moment dat ik naar adem hapte, gleed zijn whisky doordrenkte tong mijn mond in. Ik beet hard, met de bedoeling dat ding eraf te bijten. Hij gromde terwijl hij zich terugtrok en zijn vuist in mijn maag sloeg. Toen nog een ijzeren klap met de achterkant van zijn hand die mijn onderlip bloedde.

"Je verdomde teef. Ik zal je een lesje leren," gromde hij terwijl hij me omdraaide op mijn buik.

Hij hield mijn hoofd in het bed gedrukt, mijn jurk omhoog schuivend om mijn achterkant bloot te leggen. Ik schopte met mijn benen, sloeg met mijn armen, alleen om een harde klap op mijn nier te krijgen.

Hij pinte mijn armen boven mijn hoofd, terwijl hij zich achter me positioneerde. Ik voelde iets hards tegen mijn kont wrijven, een koude misselijkmakende schok door mijn lichaam sturend. Ik hoorde het scheuren van stof, koude lucht die tegen mijn blote huid stroomde.

Oh godin, red me alsjeblieft.

Nog steeds registrerend wat er gebeurde, merkte ik niet dat Titan zijn riem losmaakte om mijn armen vast te binden, zijn groteske mannelijkheid blootleggend.

"Nu zul je leren waarom ze me TITAN noemen," brulde hij in de lucht.

Met een klap kwam hij in me, een brandende pijn schoot door mijn lichaam terwijl ik hem door de huid voelde scheuren.

Een schreeuw ontsnapte uit mijn mond, dat is alles wat hij zou horen, daarna alleen pure witte verblindende pijn.

Geen tranen, geen geluiden ontsnapten uit mijn mond om hem enig plezier te geven in de straf die hij mij oplegde. Elke zintuig sloot zich af terwijl de duisternis overnam, maar ik was nog steeds wakker.

Een verre stem trok mijn aandacht.