Accouplée au Roi des Ténèbres

Accouplée au Roi des Ténèbres

AT_Imagination · W trakcie · 238.1k słów

399
Gorące
1.1k
Wyświetlenia
270
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

En tant que loup solitaire, Zezi décida de choisir elle-même un compagnon. Elle finit par s'unir avec le Bêta de sa meute et ils eurent une fille. Ils vivaient heureux jusqu'à ce qu'un Empire de Vampires, que l'on croyait exterminé, refasse surface et commence à attaquer les loups-garous massivement.

Son Alpha, le Roi de tous les loups-garous de Teeland, décida de les combattre, mais se rendit vite compte que les vampires étaient invincibles. N'ayant pas d'autre choix, il décida de signer l'Accord de Soumission de leur Roi.

Tout se déroulait comme prévu jusqu'à ce que Zezi croise le regard imprudent du Roi des Vampires - Le Roi des Ténèbres en personne.

Rozdział 1

"Nous en avons enfin trouvé un !"

"Chut," dit Zezi en posant sa fille de six ans sur le lit. Mira était une belle petite fille potelée avec des cheveux bouclés bruns. Elle bougea légèrement dans son sommeil avant de sourire paisiblement à nouveau. Un sourire qui effaça la moue qui avait traversé son visage lorsque son père avait fait irruption dans la pièce.

Zezi sourit alors aussi, avant de se tourner vers son mari qui se tenait toujours à la porte. Il était assez musclé et son uniforme gris lui allait un peu trop serré comme d'habitude. Il avait l'air fatigué ; ses yeux marron, habituellement remplis d'optimisme, étaient maintenant envahis de frustration.

Il traversa la pièce et la prit dans ses bras, se détendant dans son étreinte.

"Nous avons enfin trouvé un corps."

"Vraiment ?" Elle s'éloigna un peu pour pouvoir voir son visage.

C'était une excellente nouvelle !

Depuis un certain temps, des loups-garous disparaissaient mystérieusement de différentes meutes à Teeland. Lorsque les alphas des meutes découvrirent que la situation devenait incontrôlable, ils s'adressèrent à leur Roi, Alpha Gery, qui était le Roi de tous les loups-garous de Teeland. Il avait répondu en envoyant ses guerriers dans ces différentes meutes pour trouver l'ennemi inconnu et le tuer. Mais les choses ne s'étaient pas passées comme prévu car bientôt l'ennemi attaqua la Capitale et jusqu'à présent, ils perdaient.

L'ennemi ne laissait jamais de corps de ses guerriers derrière lui, mais les loups-garous savaient que ceux qui avaient disparu étaient morts. Leurs compagnons dans la meute étaient soit devenus fous, soit déprimés par la perte. Il y avait même des occasions où les compagnons étaient morts.

S'ils pouvaient au moins trouver un corps, cela signifiait qu'ils pourraient au moins savoir ce qui les tuait.

"Tu n'as pas l'air heureux. Qu'est-ce qu'il y a ? Tu sais que c'est une bonne nouvelle, n'est-ce pas ?"

"Ce n'est pas le cas, mon amour. Je ne sais pas ce qui est pire. Savoir ou ne pas savoir." Il soupira et recula un peu avant de marcher nerveusement devant elle.

Elle prit une profonde inspiration, prête à affronter ce qui allait suivre.

"Dis-moi."

"Des vampires, ces foutus suceurs de sang !"

Elle eut un hoquet silencieux, son corps se figea de choc avant que sa voix ne sorte dans un murmure défait.

"C'est impossible." Elle murmura pour elle-même, laissant son cerveau traiter l'information avant de finalement éclater.

"Mais ils sont partis ! Ils ont été anéantis ! Il n'y a aucun moyen que ce soit eux. Quelque chose doit être faux, vérifie le corps encore une fois !"

Il vint immédiatement vers elle et lui prit les mains pour qu'elle se calme. Puis il lui parla doucement, observant ses yeux refléter différentes nuances d'inquiétude.

"Je sais, je sais. C'est ce que tout le monde pensait aussi, mais je te jure que ce sont eux. Le corps vidé de son sang, les marques, tout. C'est eux, mon amour."

"Ce n'est pas possible." Elle secoua lentement la tête, sa voix légèrement tremblante.

"Ils vont nous tuer, ils vont tuer tout le monde. Tu te souviens de ce qu'ils nous ont fait?"

Sa mâchoire se crispa, et il l'enlaça fermement; cette fois-ci, c'était elle qui trouvait la paix dans ses bras.

"Je ne laisserai jamais rien t'arriver, ni à Mira. Je préfère mourir plutôt que de laisser quoi que ce soit t'arriver."

"Moi aussi." Elle hocha la tête et reprit immédiatement le contrôle de ses émotions, comme elle l'avait fait pendant de nombreuses années. Cela faisait longtemps qu'elle ne s'était pas effondrée ainsi.

"Qu'a dit l'Alpha?"

George la lâcha alors. Il se dirigea vers la fenêtre, jeta un coup d'œil rapide au ciel étoilé puis à la pièce, tout en évitant son regard.

"Qu'est-ce que tu ne me dis pas?"

"Rien." Il haussa les épaules de manière désinvolte.

Cela ne la convainquit pas du tout. Elle connaissait George depuis des années, et elle savait qu'il pouvait être un bon menteur pour tout le monde, mais quand il s'agissait d'elle, il était terrible à ça. Elle ne perdit pas son temps à essayer d'écouter les battements de son cœur pour le confirmer, cela ne servirait à rien de toute façon. Il était un Bêta, un des plus entraînés et puissants. Il savait comment contrôler ces choses.

"Dis-le-moi juste." Elle soupira, se sentant déjà épuisée.

Il serra les poings avant de commencer à parler, "Il veut t'envoyer à la Première Frontière. Puisque nous savons à quoi nous avons affaire, il veut..."

"Moi en tant que général de guerre là-bas." Elle compléta sa phrase.

La Première Frontière subissait les pires attaques, des loups-garous y disparaissaient chaque minute. C'était comme le front de guerre.

"Il t'a donné mon laissez-passer?"

Il soupira encore, repoussa ses cheveux en arrière et hocha la tête. La pièce n'était pas très éclairée, mais elle pouvait voir son visage. Quand avait-il bien dormi pour la dernière fois? Quand l'un d'eux avait-il bien dormi pour la dernière fois?

Il entendit soudain un sac être dézippé, et ses yeux s'ouvrirent en grand. Là, Zezi était, sa silhouette légèrement courbée, en train de ranger des vêtements dans un sac.

"Que fais-tu?"

"Mon devoir."

Avant qu'elle ne puisse en dire plus, il était déjà à ses côtés.

"Tu ne peux pas partir," dit-il fermement.

"Je suis la Zeta de cette meute. C'est mon devoir, laisse-moi le faire."

Ses yeux s'écarquillèrent de peur.

"Tu vas mourir!"

Elle le regarda calmement, elle savait qu'il avait raison.

"Alors laisse-moi faire."

Son nez se dilata de colère, il serra encore une fois les poings. À ce stade, il commençait à sentir que le sang ne passait plus dans ses veines à force de les serrer si fort.

"Ce n'était pas un ordre; c'était une faveur. Il sait que nous avons un enfant qui a besoin de tes soins, il ne fait que demander."

"Il n'y a aucune différence."

Elle ne cessa pas de faire ses bagages; elle ne pouvait se résoudre à lever les yeux vers lui ou vers sa fille endormie. Cela ferait trop mal.

"Il y en a un !" Sa voix s'éleva du ton feutré dans lequel ils parlaient. Les yeux de Zezi se tournèrent vers leur fille, mais elle dormait toujours profondément. Elle laissa échapper un soupir de soulagement avant de se tourner vers son mari.

"Les hommes que nous envoyons là-bas ont aussi des familles. Si tout le monde était resté en arrière par peur de mourir, nous serions déjà morts. Ces gens à toutes les Frontières donnent leur vie pour nous."

"Et c'est entièrement la faute de l'Alpha ! C'est lui qui devrait en subir les conséquences. Envoyer des guerriers attaquer l'ennemi alors que nous ne savions même pas ce que c'était. Ça n'a aucun sens."

Zezi fronça les sourcils. "Tu ne fais pas de sens en ce moment."

"L'Alpha Gery n'envoie pas les guerriers pour protéger les frontières. Il les envoie là-bas pour se battre, les jetant dans une forêt. Je lui ai conseillé d'innombrables fois d'arrêter nos attaques, mais il ne m'écoute pas, et maintenant il veut t'envoyer toi ?! Il sait que tu seras tellement déterminée à accomplir ton devoir. C'est de la manipulation !"

Une onde de choc traversa les veines de Zezi. Ce n'était pas ce que l'Alpha avait dit à la meute.

"Si nous étions juste à la frontière, nous ne prendrions pas autant de coups, nous ne perdrions pas autant de vies."

"Ça ne change rien," Zezi se retourna vers son sac et reprit ses préparatifs. "Il a certainement pensé qu'il était préférable d'aller rencontrer l'ennemi plutôt que d'attendre."

"Et comment cela s'est-il passé ?"

"Geo..."

"Mon amour." Il lui prit les mains, ses yeux plongés dans les siens, sa voix douce, sa résolution se brisant. "S'il te plaît, ne pars pas. Reste pour moi, pour Mira."

"George, je..."

"Maman ?" Une petite voix paniquée interrompit leur conversation.

Ils se tournèrent tous les deux vers leur fille mais ils n'étaient pas prêts pour ce qu'ils virent.

Là, Mira tremblait et pleurait.

"Chérie...? Qu'est-ce qui s'est passé ?" Ils coururent tous les deux vers elle, s'asseyant de chaque côté d'elle, tandis que ses petites mains serraient les leurs fermement.

"J'ai fait un cauchemar." Des larmes coulaient sur son visage.

"Qu'est-ce que c'est ? Ne t'inquiète pas, nous sommes là. Personne ne peut te faire de mal." Zezi la serra protectivement dans ses bras tandis que George les étreignait toutes les deux.

Ils lui parlèrent doucement jusqu'à ce qu'elle se calme. Quand ce fut fini, ils se rassisèrent de chaque côté d'elle.

"De quoi était ce rêve ?"

"Maman, tu vas quelque part ?"

Zezi sentit immédiatement le regard brûlant de George sur elle. Elle refusa de le regarder et garda les yeux fixés sur leur fille.

"Pourquoi tu demandes, ma chérie ?"

"J'ai rêvé que tu partais et que tu ne revenais jamais."

L'air dans la pièce devint tendu. Elle leva les yeux alors et, comme elle l'avait pensé, George la regardait. Sa poitrine se soulevant et retombant dans une sorte de peur tandis que ses yeux se remplissaient de choc. Ils partagèrent un regard intense pendant un moment, elle ne pouvait pas dire exactement ce que George ressentait. Ses yeux étaient remplis de tant d'émotions.

« Tu vas quelque part ? » La voix de Mira monta avec panique et ils regardèrent tous les deux rapidement leur fille. Mira fixait le sac non emballé, encore ouvert sur le canapé.

« Tu vas me quitter ? Tu vas quitter Papa ? Maman, tu vas quelque part ? »

« Mira. » George essaya de la calmer, mais elle éclata en sanglots.

« Papa, dis à maman de ne pas partir. » Elle courut vers son père et enroula ses petites mains autour de son cou, pleurant toujours.

« Ça va, ça va. Maman ne va nulle part, je te le promets, elle ne va nulle part. »

Il la tapota doucement, ses yeux fixés sur sa femme.

« Elle va me quitter. » Mira continuait de pleurer.

« J'ai dit qu'elle ne partirait pas. » Il lui sourit légèrement, essayant vraiment de la convaincre. « Allez, mon amour, dis-le-lui toi-même. »

L'attention se reporta sur elle et ses lèvres s'entrouvrirent légèrement, son esprit menant une bataille intérieure. Elle pouvait entendre sa fille gémir à nouveau.

« Mon amour ? »

Elle sourit rassurante et serra Mira dans ses bras. « Je ne vais nulle part. »

« Tu promets ? »

Elle regarda son mari. Elle savait qu'il y avait plus d'une personne qui voulait sa réponse et que ce qu'elle dirait maintenant serait définitif.

« Je promets. »

Il soupira de soulagement, hocha la tête puis quitta la pièce.

Sa fille cessa de pleurer et s'endormit bientôt. Après cela, Zezi le rejoignit dans le salon. Il lui tendit un verre d'eau puis s'affala sur la chaise.

« Merci d'être restée. »

« Tout pour la famille. »

Il se leva et la serra dans ses bras, humant son parfum enivrant. Cela lui faisait des choses... beaucoup de choses.

« Je suis désolé si j'ai semblé égoïste tout à l'heure, je ne veux juste pas te perdre. »

« Je comprends. » Elle le serra plus fort. « Je comprends vraiment. »

« Il doit y avoir un moyen d'arrêter ça, un moyen pour que plus personne ne meure et je te promets que je vais le découvrir. »

« Tu ferais bien, parce qu'une mort de plus et je disparais. »

« Tu ne le ferais pas ! » Il la tira de son étreinte pour regarder son visage ; le sien, horrifié. « Tu as promis ! »

« Espèce d'égoïste. » Elle pressa ses mains contre sa poitrine, sentant l'uniforme rugueux contre ses paumes. Une lueur espiègle apparut dans ses yeux.

Oh, comme cela lui avait manqué.

« Égoïste n'est pas le mot, » dit-il contre son cou et elle ferma brièvement les yeux de plaisir.

« Ce... n'est pas ? » Sa voix sortit en un murmure feutré. Ses lèvres effleuraient doucement sa marque sur son cou et cela envoya des étincelles dans ses veines.

« Non. » Il lui prit le visage entre ses mains et regarda ses yeux s'ouvrir en papillonnant. Il se pencha un peu puis sourit.

« Le mot est protecteur. »

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.7m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.4m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

896.3k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

925.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

473.7k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna

Nietykalna

353.4k Wyświetlenia · Zakończone · Marii Solaria
„N-nie! To nie tak!” błagałam, łzy spływały po mojej twarzy. „Nie chcę tego! Musisz mi uwierzyć, proszę!”

Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.

Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.

„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.

„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.

Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.

„I tym samym skazuję cię na śmierć.”


Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...

Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...

Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.

Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

356.3k Wyświetlenia · Zakończone · T.S
Wszyscy wiedzieli, że jestem w ciąży – z wyjątkiem mojego męża, Seana.
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nie Drażnij Lunę

Nie Drażnij Lunę

495.1k Wyświetlenia · W trakcie · Elowen Kim
Wszyscy boją się mojego temperamentu. Niewielu wie o mojej geniuszowej inteligencji czy wyjątkowych umiejętnościach mechanicznych. Mając zaledwie siedemnaście lat, prowadzę odnoszący sukcesy warsztat zajmujący się modyfikacją motocykli – mój bilet do ucieczki z toksycznego domu rządzonego przez przemocową macochę i ojca, który przymyka na to oko.

Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.

Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

389.2k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.