

Cerbère (femmes de la mafia livre 1)
Bebo Elnadi · Zakończone · 75.3k słów
Wstęp
Rozdział 1
« Yayo, yayo
Moo la lah
Yayo
Putain, j'veux mon fric,
Vous devriez me connaître assez bien,
Putain, j'veux mon fric,
S'il vous plaît, ne me défiez pas,
Payez-moi ce que vous me devez,
Je joue plus gros que LeBron,
Putain, donne-moi ton fric,
À qui pensez-vous que vous vous adressez ?
Comme brrap, brrap, brrap »
« Jésus-Christ » hurlai-je en voyant la vieille dame qui rôdait derrière moi, me lançant un regard de dégoût.
« Je veux un exemplaire de Macbeth, location pour deux semaines. »
J'essayai de calmer les battements de mon cœur et de bouger. Cette femme m'avait presque provoqué une crise cardiaque. Je me dirigeai vers les étagères pour lui chercher le livre qu'elle voulait. Qui achète ou loue un livre à cette heure-ci ? Il est 22 heures, bon sang. N'a-t-elle pas peur de se faire voler ou, pire, tuer ?
« Voilà, madame, cela fera... »
« Je connais le prix, tenez. »
Elle jeta l'argent sur le comptoir et partit en marmonnant quelque chose à propos des jeunes d'aujourd'hui qui n'ont aucune honte.
Wow, j'adore les dimanches ; c'est le meilleur début de semaine productive, c'est pour ça que les gens sont si charmants.
« Ariel, nettoie et ferme, s'il te plaît. Je dois y aller. Haley vient d'appeler, et elle fait une crise. »
« D'accord Daniel, bonne nuit. »
Il ne me laissa même pas le temps de répondre et partit en me laissant crier après lui. Ugh, pourquoi moi ? Pourquoi Jason devait-il prendre son jour de congé ? Je me dirigeai vers la cuisine pour vérifier que tout était propre et rassemblai les sacs poubelles, puis me rendis à la porte arrière pour les jeter. Vous voyez, je travaille dans une bibliothèque qui fait aussi office de café, donc vous pouvez lire votre livre préféré tout en savourant votre boisson. Parfois, nous louons des livres uniquement aux habitués, donc je suis en quelque sorte bibliothécaire, serveuse et barista.
Je suis en terminale. Je vis avec ma mère qui est infirmière, au fait. Je n'ai pas vraiment besoin d'argent, mais je travaille pour payer mes cours de piano. Ma mère travaille si dur pour pouvoir payer mes études universitaires. Je veux devenir médecin, donc oui, il me faut une petite fortune, c'est pourquoi je travaille pour payer mes cours de piano. Je voulais l'aider. Je ne suis pas une fille sans honte, comme l'a dit la gentille dame il y a quelques instants.
Je soupirai et jetai les sacs à côté des autres dans la ruelle et alors que j'allais partir, j'entendis quelqu'un gémir et me figeai. Oh mon dieu, qu'est-ce que c'est ? Que dois-je faire ? Est-ce réel ou juste mon imagination ? Mais encore une fois, je l'entendis. Je déglutis avec difficulté et me retournai lentement, puis pris des pas hésitants plus loin dans la ruelle sombre. Mon souffle se coupa quand je vis un corps derrière un gros tas de déchets et je me figeai de nouveau, les yeux écarquillés. Devant moi se trouvait un homme se tenant le ventre et gémissant de douleur.
Et sans réfléchir, je courus vers lui.
« Oh mon dieu, oh mon dieu. Monsieur... Monsieur, ça va ? Jésus, je vais appeler les urgences. »
L'homme me saisit la main et me regarda dans les yeux en disant « N... Non, s'il vous plaît, sortez-moi d'ici. »
« Mais... Mais vous saignez tellement, et je pense que vous avez perdu beaucoup de sang. Vous devez aller à l'hôpital. »
« Non... NON S'IL VOUS PLAÎT, aidez-moi juste à sortir d'ici. »
Je mordillai ma lèvre inférieure, réfléchissant à ce que je devais faire. Le fait est que je vis dans le Queens, et... ugh, vous voyez le tableau. L'homme tira sur la manche de mon sweat à capuche et cela fit pencher la balance pour moi.
Je passai l'un de ses bras autour de mon cou et glissai ma main droite autour de sa taille et commençai à me lever, et bon sang, il était lourd. Je le traînai tant bien que mal jusqu'à l'intérieur de la cuisine et fermai la porte. Alors que j'étais sur le point de le traîner jusqu'à la voiture de ma mère, j'entendis la cloche de la porte d'entrée. Quelqu'un est là. Je le mis dans le coin derrière le petit comptoir et m'apprêtai à voir qui était arrivé, mais l'homme me saisit la main droite avec une poigne de fer et secoua la tête en signe de non.
« Ça va ? Ne vous inquiétez pas, je vais m'en sortir. » chuchotai-je.
Il lâcha ma main à contrecœur et me laissa partir ; je lui adressai un petit sourire rassurant et me dirigeai vers la porte pour voir qui était là.
« Nous sommes fermés, messieurs, » dis-je avec un sourire faible aux trois hommes costauds qui regardaient autour d'eux avec suspicion.
« Oh, je vois. Un homme est-il venu ici, ou l'avez-vous vu passer ? » demanda le plus grand.
« C'est une bibliothèque, monsieur ; beaucoup d'hommes viennent ici pour lire des livres. »
« Celui-ci n'est pas un homme ordinaire. Bien bâti, 1,95 m, peau bronzée, cheveux foncés, yeux ambrés, poignardé, saignant, » dit-il en souriant.
« Oh, euh non, je ne pense pas l'avoir vu. Voulez-vous vérifier les caméras ? Peut-être est-il venu pendant le service du matin. Je n'étais pas là, désolée. »
Il plissa les yeux et essaya de voir si je mentais, alors je battis des cils et pris mon air le plus innocent.
« Alessio, allons-y. » dit l'un des deux autres hommes à l'armoire devant moi. Alessio me jeta un autre regard et sortit avec les autres.
Je laissai échapper le souffle que je ne savais pas retenir et glissai au sol.
Après dix secondes, je retrouvai la capacité de marcher et retournai voir l'homme dans la cuisine.
« Monsieur... monsieur réveillez-vous, mon Dieu, est-il mort ? » Je me suis agenouillé et ai vérifié son pouls, non, il est encore vivant, juste évanoui. Il saigne encore abondamment. Je suis reparti et ai tout fermé, la lumière et la porte d'entrée, puis j'ai conduit ma voiture dans la ruelle derrière. J'ai regardé autour de moi attentivement pour voir si quelqu'un me regardait, et quand j'étais sûr que tout était en ordre, j'ai ouvert la porte arrière et traîné l'homme jusqu'à la voiture, puis je suis rentré chez moi.
Heureusement, je vivais à trois pâtés de maisons, d'habitude je marche. Mais aujourd'hui, quand ma mère a su que je serais en retard, elle m'a prêté sa voiture.
Encore une fois, j'ai traîné le très lourd homme inconscient jusqu'à ma chambre, qui était au deuxième étage. Quelle chance.
Mes genoux faibles ont cédé dès que je suis entré ; l'étranger et moi étions par terre. Je respirais si fort et lui gémissait.
« Hé, réveille-toi, s'il te plaît. Je ne peux plus te traîner partout. Je ne suis pas si fort, crois-moi. »
Il a gémi et a battu des paupières, ses yeux s'ouvrant.
« Où suis-je ? » Il regarda autour de lui, méfiant.
« Ah... euh, après que ces trois hommes effrayants soient partis, je ne pouvais pas te laisser à la bibliothèque, alors je t'ai amené chez moi... euh, c'est ma chambre. »
Avec des yeux écarquillés, l'homme me regarda, surpris. Mais en fait, c'était moi, le surpris. C'était la première fois que je regardais bien son visage. La première chose que j'ai vue, c'était l'ambre. Ses yeux étaient les plus beaux que j'aie jamais vus de ma vie, deux gemmes dorées avec une touche de vert. Des lèvres rouges et pleines, un nez droit légèrement crochu, une barbe rugueuse sur sa mâchoire acérée et une fossette mignonne à droite.
Ses gémissements m'ont sorti de ma transe et m'ont rappelé ce qui se passait. Avec les joues rouges de chaleur, je me suis levé.
« Euh... peux-tu te lever ? Nous devons aller à la salle de bain pour nettoyer tes blessures. »
Je n'ai pas attendu sa réponse. J'ai couru là-bas.
Après une minute environ, l'étranger est arrivé en titubant. Il avait perdu beaucoup de sang ; j'étais étonné qu'il puisse même ouvrir les yeux.
« Hé... Peux-tu t'asseoir ici, s'il te plaît ? » J'ai fermé le couvercle des toilettes et ouvert la trousse de premiers secours et cherché des ciseaux, puis je me suis tourné vers lui pour couper sa chemise.
« Qu'est-ce que tu crois que tu fais ? » Il a grondé.
J'ai grimacé quand il a saisi mon poignet droit avec une poigne de fer.
« Je dois vérifier ta blessure. Elle saigne encore beaucoup, et tes vêtements doivent être collants. Ça va faire mal si tu essaies de les enlever. Je dois les couper. » Il a plissé les yeux.
« Et si tu vérifies, qu'est-ce que tu peux faire ? Rien. »
« Écoute, tu ne veux pas aller à l'hôpital. Tu saignes, et ta blessure doit au moins être nettoyée. »
Il lâcha ma main avec hésitation. Je l'aidai à enlever sa veste et tentai de retirer sa chemise, mais elle était collée comme je l'avais imaginé. Avec tout ce sang et la chair à vif, c'était comme de la colle. J'utilisai donc les ciseaux pour la découper. Je fis de mon mieux pour ne pas rougir en voyant son torse nu ; c'était un spectacle à couper le souffle. De larges épaules musclées, des abdominaux bien définis et sur son pectoral gauche, un tatouage effrayant d'un chien à trois têtes entouré de flammes. Et beaucoup de cicatrices sur tout son abdomen. Sur son dos, un tatouage couvrant toute la longueur du dos représentant une sorte de faucheuse, un ange !
Ses grognements me ramenèrent à la réalité. Je secouai la tête pour me reprendre ; je touchai doucement la zone blessée sur son côté droit, essayant de comprendre avec quoi j'avais affaire.
"Euh... Tu as besoin de quelques points de suture. Je ne suis pas une professionnelle, mais je peux le faire. Ma mère m'a appris, mais ça ne sera pas joli. Je ne suis pas très experte."
Il ouvrit les yeux et dit, "Fais-le."
"D'accord, je vais d'abord nettoyer. Euh... Je n'ai pas d'anesthésique, désolée."
"Fais-le bordel."
Je sursautai mais ne dis rien et commençai silencieusement à nettoyer la coupure, à désinfecter et à la suturer.
Quand je le vis grimacer et mordre fort sa lèvre inférieure jusqu'à en saigner, je ne pus plus supporter.
"Chut, ça va. J'ai presque fini. Promis, ça va bientôt se terminer." Je murmurai même si je savais que c'était enfantin, mais que pouvais-je faire d'autre ?
"D'accord, j'ai fini. Je pense qu'aucun organe vital n'a été endommagé, mais tu dois tout vérifier. Je ne suis pas médecin." Il hocha simplement la tête.
"Ok... Tiens, on va te nettoyer. Je vais te donner quelque chose à porter pour que tu puisses dormir."
Je l'aidai à se laver le visage et lui donnai une grande chemise à moi avant de l'accompagner jusqu'à mon lit. Ensuite, je lui apportai quelques aspirines et un verre d'eau. Quand j'allais partir, il attrapa ma main.
"Pourquoi ?" demanda-t-il.
"Quoi ? Pardon ?"
"Pourquoi m'aides-tu ? Tu n'as pas peur de quelqu'un comme moi ?"
"Oh, je ne vais pas mentir et dire que je n'ai pas peur de toi, mais pourquoi ne pas aider ? Je veux dire, tu étais dans un mauvais état et tu ne pouvais pas aller à l'hôpital pour certaines raisons, alors que pouvais-je faire d'autre ? Te laisser mourir ?"
"Tu sais ce que je fais dans la vie ?"
"Je pense avoir une bonne idée de ça..." Je retirai ma main de la sienne. "Repose-toi."
Je pris une douche, enfilai mon pyjama et vérifiai son état ; il n'avait ni fièvre ni rien, Dieu merci. Puis je me dirigeai vers ma chaise près de mon bureau et essayai de dormir.
Je regardai le réveil ; il était 00h01. Je soupirai.
"Joyeux foutu dix-huitième anniversaire, Ariel." Puis je tombai dans un sommeil sans rêves.
Ostatnie Rozdziały
#33 Chapitre 33
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#32 Chapitre 32
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#31 Chapitre 31
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#30 Chapitre 30
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#29 Chapitre 29
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#28 Chapitre 28
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#27 Chapitre 27
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#26 Chapitre 26
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#25 Chapitre 25
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#24 Chapitre 24
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025
Może Ci się spodobać 😍
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nie Drażnij Lunę
Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.
Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.