Compagne Indésirée des Rois Lycan

Compagne Indésirée des Rois Lycan

Jessica Hall · Zakończone · 211.7k słów

808
Gorące
7.2k
Wyświetlenia
900
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

Pris dans un jeu mortel, Zirah doit déjouer trois rois lycans sauvages et leurs animaux de compagnie létaux pour survivre. Mais que se passe-t-il lorsqu'elle se retrouve au cœur du labyrinthe, non seulement vivante, mais protégée par les mêmes bêtes envoyées pour la tuer ? C'est censé être un jeu, un jeu de vie et de mort. Mais ce qui a commencé par des épreuves dans le labyrinthe s'est terminé par un prix bien plus que ce à quoi Zirah s'attendait. Elle n'aurait jamais pensé que le prix serait de choisir entre les trois rois lycans qui se battent pour le trône de leur père.

En rencontrant les trois rois lycans, Zirah apprend que les rois ne sont pas des princes charmants. Que ce ne serait pas une histoire d'amour de conte de fées, mais une où sa vie est constamment en équilibre sur le fil tranchant d'une lame de couteau. Un couteau prêt à prendre sa vie ou à la laisser horriblement brisée. Les rois ne veulent rien avoir à faire avec elle ni entre eux et prévoient de se débarrasser d'elle.

Ce qu'ils ne prévoient pas, c'est que Zirah se défende, mais elle joue avec quelque chose de bien plus dangereux que des armes. Elle jouera avec leurs cœurs.

Zirah doit choisir un roi, mais des secrets seront révélés, et la bataille entre les rois sera pour bien plus que le trône. Ils se battront pour la reine qu'ils ont tenté de briser. Mais il y a un problème : Zirah veut se venger, et quelle meilleure vengeance que de leur retirer leur précieux trône ?

Rozdział 1

Les hurlements des loups et les mâchoires claquantes déchirent le silence de la grotte, et mes yeux s'ouvrent brusquement dans l'obscurité suffocante. Au début, je me demande si j'ai fait un autre cauchemar d'invasion, mais un cri sanglant fait monter une vague de panique le long de ma colonne vertébrale. C'est ça. Nous avons tous vécu dans la peur qu'ils nous trouvent; ce n'était qu'une question de temps, et notre heure est enfin arrivée.

Mes cauchemars des loups étaient devenus si fréquents et terrifiants que je savais que quelque chose de terrible allait arriver—tout comme Mamie le savait.

Les grondements et les cris me font me redresser, et le premier grognement féroce venant de quelque part dans le couloir de la grotte fait bondir mon cœur dans ma poitrine. Ils sont beaucoup trop proches.

Mes yeux scrutent la grotte sombre tandis que je prie secrètement pour me tromper. Pourtant, le son de la chair déchirée et des griffes raclant la roche me fait jeter mes jambes par-dessus le bord de mon matelas en peau d'ours.

Les grottes sont fraîches pendant la journée et encore plus froides la nuit, mais c'était le seul endroit où nous nous sentions en sécurité. Un autre hurlement perçant me rappelle à quel point nous nous trompions. Il n'y a pas d'endroit sûr.

Mes yeux se tournent vers le matelas vide de ma mamie avec peur, mais avant que le cri dans ma gorge ne se libère, je l'aperçois se dirigeant vers le feu mourant avec une cruche d'eau. Elle arrose les braises faiblement incandescentes et pose un doigt tremblant sur ses lèvres. À travers la volute de fumée entre nous, je regarde l'entrée de la caverne avec des yeux grands ouverts et terrifiés.

Ce ne sont pas des loups ordinaires auxquels nous avons affaire; ils sont en partie humains, en partie animaux. Des bêtes humaines. Des loups-garous.

Ces bêtes sauvages sont en partie responsables de la terrible décimation de la population humaine. Ils sont aussi ce qui nous a poussés dans ces grottes au départ, loin des monstres qui rôdent à la frontière de la montagne et entourent le royaume voisin.

D'autres cris retentissent bruyamment alors que je saute de mon lieu de repos avant de m'approcher d'elle. Mamie jette un coup d'œil à l'ouverture du tunnel plongée dans le noir où les cris deviennent plus forts, et elle me fait signe de la suivre.

Pas que ce soit nécessaire. Nous avons pratiqué ce scénario plus de fois que je ne peux compter; cela m'a été inculqué aussi longtemps que je me souvienne. Nous avançons rapidement, nous enfonçant plus profondément dans la grotte, escaladant les rochers et nous faufilant à travers des crevasses étroites. Malgré ses presque soixante-dix ans, Mamie se déplace dans l'obscurité comme de l'eau qui coule.

"Dépêche-toi, Zirah, ce ne sont pas seulement des loups-garous," murmure-t-elle, et je jette un coup d'œil par-dessus mon épaule, soudainement effrayée par l'obscurité que je trouvais réconfortante. Ma vue est meilleure que celle de la plupart des gens, mais cette grotte est comme un cercueil fermé sans un seul rayon de soleil. Nous serions perdus si nous ne comptions pas nos pas en ce moment et ne raclions pas nos doigts le long des murs pour nous orienter.

"Quoi d'autre?" je demande.

« Les gardes du Roi Lycan », répond-elle. Je sais qu'il vaut mieux ne pas la remettre en question. Ma grand-mère a le don de voyance. Elle est une sorcière, une voyante, vieille mais non moins puissante. Cependant, ses tours de passe-passe, potions et sorts ne feraient pas le poids face à un lycan. Ils sont d'une toute autre nature. Similaires aux loups-garous mais encore très différents. Ils marchent sur deux jambes et sont plus rapides, plus forts et plus mortels—et aussi beaucoup plus grands.

« Par ici, dépêche-toi », siffle Grand-mère, me poussant plus vite et plus loin à travers des passages froids. « On ne peut pas les laisser te trouver », dit-elle en attrapant ma main et en me conduisant dans une autre branche de la grotte. L'urgence dans sa voix est effrayante, et quand j'essaie de chercher du réconfort sur son visage, ses traits sont obscurcis par l'obscurité.

« Je le savais. Je savais que ce salaud nous trahirait en partant. Il a tout gâché. J'avais besoin de plus de temps ; j'aurais dû avoir plus de temps. La prophétie n'est pas pour avant un an... », murmure-t-elle avant que ses mots ne se perdent.

« Grand-mère— » j'essaie de questionner, mais sa main se referme sur ma bouche. Nous écoutons des gens courir, et je sais que ce sont les lycans. Leur rythme est bien plus rapide que celui des loups-garous, et je peux les entendre se rapprocher. Les cheveux de ma grand-mère effleurent mon visage alors qu'elle fixe la direction d'où nous venons.

Sa main tremble sur ma bouche. « Si le roi te trouve et découvre ce que tu es— »

« Grand-mère, de quoi parles-tu ? » je siffle. Elle a l'air d'une folle.

« Tais-toi, mon enfant. Baisse la voix. » Elle attrape mon bras et me tire dans un passage étroit.

« Tu ne fais aucun sens », je chuchote alors qu'elle s'arrête devant une pente. Elle lève les yeux vers le trou au-dessus, qui ressemble à une petite tache de lumière lunaire.

« J'ai promis à ta mère. Maintenant, je l'ai trahie. Cet imbécile les a menés droit à toi », gémit-elle. Alors que je saisis son bras, elle se retourne et saisit ma tête entre ses mains.

« Écoute-moi ! Ils ne doivent pas découvrir ce que tu es. Tu dois garder cela secret du roi. La mort serait plus clémente », balbutie-t-elle, ses mains tremblant de chaque côté de mon visage.

« De quoi parles-tu ? »

« Les fils du roi », dit-elle, me lâchant pour commencer à grimper. Je me dépêche de la suivre, voulant savoir de quoi elle parle, mais je n'obtiens pas plus de réponses.

Les bruits de pieds frappant la pierre et les cris des hommes arrêtent mon souffle alors que nous grimpons à travers l'étroit passage vers l'ouverture au-dessus, utilisant nos pieds et nos mains pour ne pas glisser jusqu'au sol de la grotte. Chaque pas de ma grand-mère fait pleuvoir de la poussière et de petits cailloux sur moi, mais mes mains et mes pieds refusent de perdre la petite traction que j'ai alors que nous montons plus haut.

« Zirah, dépêche-toi ! » siffle ma grand-mère, et alors qu'elle atteint l'ouverture au-dessus, j'entends un grognement en dessous. Grand-mère se hisse dehors, et je regarde en bas pour voir des yeux ambrés qui me fixent.

Rien ne vous fait bouger plus vite que de savoir que des griffes et des dents attendent votre chute. Je pousse un cri. Je ne peux pas m'en empêcher. Ma grand-mère agite sa main au-dessus de ma tête quand le lycan saute dans l'étroit passage. Il agrippe ma cheville et manque de peu de me faire glisser en arrière.

Mes ongles se déchirent de mes doigts alors que je gratte frénétiquement le mur de la grotte, tremblant et donnant des coups de pied. Le lycan rugit en dessous, et ses griffes tranchent ma peau délicate comme un couteau chaud dans du beurre.

« Zirah, dépêche-toi », siffle Mamie, sa main touchant à peine mes doigts. Serrant les dents, j'essaie d'utiliser mon pied—qui est encore sur le mur—pour grimper plus haut. Le lycan en dessous de moi perd légèrement sa prise, mais ses griffes acérées s'accrochent à ma cheville et me tirent vers le bas.

Ma main s'agite, essayant d'atteindre Mamie. Lorsqu'elle parvient à attraper mon bras, la force qu'elle déploie est stupéfiante. Le lycan griffe les parois internes du tunnel, essayant de m'atteindre.

Je donne un coup de pied, qui frappe le côté de sa tête, et il tombe en arrière. Mamie gémit, et je lève les yeux pour voir ses yeux briller de blanc. Ses pupilles se mettent à luire en bleu alors qu'un courant d'air tourbillonne autour de moi, et elle m'arrache du trou étroit. Je regarde timidement en bas, observant le lycan essayer de se faufiler par la petite ouverture avant de glisser à nouveau au sol de la grotte, incapable de passer.

Ma cheville est en sang. Les coupures brûlent, mais là où il a planté ses griffes comme des hameçons fait le plus mal. Les blessures horribles sont presque jusqu'à l'os. Gémissant, je me mets debout, repoussant les mains inquiètes de ma grand-mère.

« Vite, montre-moi », siffle Mamie, mais je secoue la tête, la poussant à continuer.

« On n'a pas le temps. Va », je lui murmure en criant. Elle hoche la tête, grimpant le terrain rocheux alors que nous essayons de contourner ceux qui nous poursuivent, chaque pas étant douloureux alors que ma cheville enfle. Nous devons juste atteindre l'autre côté de la montagne où se trouve la plage. La falaise ici est rocheuse et offre un peu de couverture, mais notre odeur nous trahira rapidement.

Et c'est immédiatement le cas.

Pour aggraver les choses, c'est la pleine lune, ce qui signifie que les bêtes qui nous poursuivent sont à pleine puissance. Mamie glisse sur un rocher lâche, et je la rattrape de justesse. La stabilisant sur ses pieds, je la pousse et la traîne autour du bord de la montagne. Lorsqu'un grondement retentissant explose dans la direction vers laquelle nous courons, je me fige, et Mamie aussi. Mes yeux se déplacent nerveusement, essayant de repérer les intrus tout en cherchant une autre voie, mais je ne vois qu'un petit palier avant le bord de la falaise.

Mamie s'élance, glissant et dérapant sur la surface lisse, et je la suis, pensant qu'elle voit peut-être quelque chose que je ne vois pas. Juste au moment où mes pieds nus touchent le rocher lisse en dessous, des griffes déchirent les rochers, produisant un bruit affreux.

Mon regard se lève d'un coup, et je me retrouve face à face avec un lycan grognant. C'est la première fois que j'en vois un de près, et ils sont plus terrifiants que je n'aurais jamais pu imaginer. Il nous traque, et alors que je recule, Mamie me serre fermement le bras. Un autre grognement féroce vient de l'autre côté de nous, et je me retourne pour trouver un deuxième lycan qui se rapproche.

Ma tête se tourne d'un côté à l'autre, essayant de surveiller les deux quand ma grand-mère lâche mon bras. Pour une raison étrange, lorsque je détourne les yeux des lycans, Mamie arbore le plus beau des sourires.

« Nous n'avons plus de temps. Le temps est quelque chose contre lequel je me bats depuis dix-huit ans. Ils sont peut-être fils de roi, mais ils sont loin d'être dignes », murmure-t-elle, et je fais un pas vers elle.

Elle recule d'un pas, et je tends la main vers elle, les yeux écarquillés, mais elle secoue la tête. Mon cœur s'emballe dans ma poitrine. L'intuition de ce qui va arriver fait trembler mes lèvres, et ma main tâtonne l'air pour la trouver. « Je dois te laisser partir, ma douce fille. Utilise les arts. Souviens-toi de ce que je t'ai appris. »

« Non », je hoquette alors que le bruit des griffes raclant les rochers devient plus fort derrière moi. Sans me retourner, je sais que nous sommes piégées, acculées sans aucune issue.

« Je ne retournerai pas là-bas, Zirah. Je ne peux pas, pas après la dernière fois. » Ses mots me confondent. Nous n'avons jamais quitté les montagnes ; c'est le seul foyer que j'aie jamais connu. Ses yeux bougent derrière moi, se plissant furieusement.

« Ils t'ont trouvée, mais ils le regretteront. » Elle ricane avant de reculer encore d'un pas.

Sentant quelque chose de mal, je tends la main vers elle, mais elle s'élance soudain vers le bord de la falaise. Mes yeux s'écarquillent d'horreur ; c'est bien trop haut pour sauter d'ici. Mon cri est fort et viscéral alors que je la regarde, horrifiée, se donner la mort.

L'océan est peut-être en dessous, mais peu importe la rapidité du courant, ce serait comme heurter du ciment à cette hauteur. Si par miracle elle survivait à l'impact initial, elle ne survivrait jamais aux rochers acérés qui tapissent le fond.

Mes pieds dérapent sur la surface, et je tombe à genoux, scrutant le vide dans l'obscurité. Les larmes brûlent ma vision quand un mouvement derrière moi me fait jeter un regard furieux par-dessus mon épaule. Elle s'est tuée. Elle préférait mourir que de partir avec eux, ce qui me décide.

Mamie est intrépide ; il vaut mieux que je la suive si elle craint ces bêtes. Me relevant rapidement, je recule, rassemblant mon courage avant de courir vers le bord.

Le grognement qui déchire l'air hérisse ma peau de chair de poule. Puis, l'air est soudainement chassé de mes poumons, et je suis écrasée sous un poids lourd. Je me débats instantanément, crie et essaie de me libérer. Le poids se soulève légèrement, et des mains énormes et griffues m'attrapent, me roulant sur le ventre et me plaquant au sol.

Des pieds poilus s'arrêtent à côté de moi, et alors qu'un souffle chaud descend dans mon cou, je rejette ma tête en arrière. La douleur vibre dans mon crâne alors que je fais contact, et la bête sur moi grogne et renifle bruyamment. Me retournant, je le frappe sur le côté de la tête, mais il me repousse sur le ventre. Il presse un genou lourd entre mes omoplates et frappe son poing sur le côté de ma tête. Le coup est violent, et mes yeux papillonnent tandis que mes oreilles bourdonnent fortement. Ma vision se rétrécit, et je cligne des yeux. On dirait que ma tête a été fracassée sur le rocher comme un œuf. La douleur explose, parcourant mon crâne et pulsant derrière mes yeux, me volant la vue. La seconde suivante, tout devient noir.

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.7m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.4m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

896.3k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

925.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

539.4k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

674.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

473.7k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

389.2k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.