CRIE LOUP

CRIE LOUP

RainHero21 · W trakcie · 77.4k słów

864
Gorące
1.3k
Wyświetlenia
289
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

"Tu me sembles familier. Est-ce que je t'ai déjà menacé ?"
.
.
.
Je ne comprenais pas pourquoi j'avais été kidnappée sans raison, mais me voilà, le bandeau noir enfin retiré. J'étais attachée à une chaise, dans une pièce faiblement éclairée, avec une lampe juste au-dessus de moi.
"Tu le connais ?" demanda l'étranger diaboliquement beau aux yeux verts que j'avais croisé à l'épicerie du coin.
Je regardai la photographie et soupirai.
"Ouais, c'est un habitué du diner où je travaille, je crois qu'il a dit s'appeler Hardhik Johnson ?"
La pièce sombre éclata soudain de rire. Mon cœur battait la chamade, apparemment je n'étais pas seule ici. Son autre ami se tenait à ses côtés et je me rappelai qu'il avait fait irruption dans ma chambre de motel, prétendant être mon mari. Ce connard. J'aurais dû le frapper plus fort.
"Il a beaucoup de noms, mais Hard Dick Johnson n'en fait pas partie."
"Quoi ?"
"Est-ce qu'il te rend souvent visite ?"
"Je veux dire, il vient au diner ?"
"Et tes rêves ?"
Mon visage rougit intensément.
J'avais eu beaucoup de rêves érotiques à son sujet, me faisant me sentir terriblement coupable envers mon petit ami de la fac.
Mon cœur s'emballa rien qu'en pensant à lui.
Il y eut une salve d'applaudissements.
"Quoi ?" J'étais toujours confuse.
"Écoute, princesse. Cet homme, que tu le croies ou non, c'est ton âme sœur."
Mon œil faillit tressaillir.
Âme sœur ?
"Je ne te suis pas là."
"Ton petit ami."
Je ricanais puis riais, amusée.
"Non. Ce n'est définitivement pas lui."
Pas après qu'il soit venu avec une fille cette fois-là !
"Eh bien, tu ferais mieux de prier que ce soit lui, parce que s'il ne vient pas te chercher dans les 48 heures, tu es morte, princesse."
.
.
.

R18/THRILLER/SURVIE/ÂMES SŒURS/MEUTE/CONTENU MATURE/POSSESSIF/ALPHAS/SECRETS/ABUS/SOMBRE/VIOL/KIDNAPPING/ACTION/MEURTRE/POSSESSIF/TRIANGLE AMOUREUX

CRY WOLF par RainHero21© 2023

Rozdział 1

Travaillant tard un autre vendredi soir, je commençais à essuyer les verres à bière au comptoir.

Qui suis-je ?

Une fille avec un secret, que personne ne doit connaître.

Indice : je ne suis pas strictement humaine. Mais nous en parlerons plus tard.

Pour l'instant, je suis juste une fille ordinaire de 19 ans, qui vit seule depuis que mes parents adoptifs ne sont plus dans le tableau. Que leur est-il arrivé ? Un tragique accident de voiture. Puis mon oncle adoptif m'a recueillie. Tout allait bien, jusqu'à ce que les choses se gâtent et que je doive fuir.

La porte sonna bientôt et je sortis de mes mauvais souvenirs.

Deux gars entrèrent. Deux gars que vous ne pouviez pas manquer, même si vous essayiez.

Ils avaient tous les deux une aura énigmatique autour d'eux. Ils étaient habillés en costumes sombres et regardaient cet endroit comme s'ils en étaient déjà les propriétaires.

L'un d'eux pouvait vous rendre enceinte d'un sourire, et l'autre gars, eh bien, il avait le pouvoir de faire crier mon corps pour lui et malheureusement me donnait de la chaleur et des pulsations à des endroits où je ne voulais pas avoir mal.

Arrête, tu as un petit ami !

"Attention, ton homme est là, Kiran." dit Belle en me faisant regarder vers l'entrée du Diner de Hulio où je travaillais.

Le duo passa à côté de moi et je gardai une expression stoïque face à son regard ferme mais féroce. Il était beau, cependant derrière son visage de joli garçon, quelque chose d'autre me disait de me méfier de lui. Je ne pouvais pas l'expliquer, il y avait quelque chose de puissant et de mortel dans son aura qui me faisait frissonner.

"D'accord, tout d'abord, ce n'est pas mon homme." les rappelai-je dès qu'ils furent hors de portée d'écoute.

"Oh, allez, il t'a défendue la semaine dernière quand ce motard moche t'a attrapé les fesses, Kiran."

Je soupirai, je détestais ce stupide gang de motards qui venait dans notre diner, tard dans la nuit.

[Retour en arrière d'une semaine]

Quand j'avais pris la commande et m'étais retournée, le motard blond aux cheveux sales et à l'haleine fétide de rhum et de whisky m'avait giflé les fesses. J'aurais dû lui gifler le visage pour avoir osé me toucher, mais j'avais serré les dents et m'étais éloignée sans riposter. Je vivais seule, et je ne pouvais pas me permettre de perdre mon emploi, car ce travail payait mon loyer.

Mais alors que je m'éloignais, des yeux bleu/gris vinrent et attrapèrent la main de ce gars.

'Excuse-toi auprès d'elle maintenant.'

Il serra la main du motard et émit presque un grognement féroce qui effraya moi et le reste des clients.

Le motard, tomba à genoux alors qu'il serrait sa main fort, et je pouvais entendre un craquement d'os, de là où je me tenais. Mon cœur battait dans ma poitrine. Son aura pour un humain normal, n'était pas normale.

"D'accord, d'accord ! Je suis désolé, fille !" Pleurnicha le blondinet qui était à genoux, gémissant de douleur.

'Je suis désolé, Kiran !' J'avais perdu le compte du nombre de frissons qui descendaient le long de ma colonne vertébrale. Attendez, comment connaissait-il mon nom ? Nous ne portions même pas de badges avec nos noms ici ? Et je ne l'avais jamais servi de ma vie ?

Fais quelque chose avant qu'il ne brise la main de ce gars ! Criait mon esprit.

Mais mon nom n'avait pas d'importance. Le grand gaillard de 1m95 écrasait la main du motard comme une canette vide.

Bravement, je posai une main tremblante sur sa grande main qui écrasait celle du blondinet. Ses yeux bleu-gris se figèrent à mon léger toucher tremblant. Je me pissais littéralement dessus en silence, sentant son aura dangereuse vibrer à travers moi. Ce type ressemblait à un animal. Un animal vraiment sauvage dont on ne pourrait ni survivre ni fuir.

« Monsieur, calmez-vous et lâchez-le, s'il vous plaît ? » Il me lança un regard dangereux de côté. Je lâchai sa main et reculai loin de lui. Mon cœur battait la chamade sous son regard perçant. Puis il lâcha la main du motard qui gémit de douleur. Il serra sa main déformée contre le sol, pleurant pitoyablement, toute sa virilité envolée.

Les yeux bleu-gris sortirent du diner sans un regard en arrière.

Je n'avais jamais été aussi excitée et effrayée par quelqu'un en même temps.

Grâce à lui, le motard audacieux ne revint jamais au diner, et ses amis non plus. Parce que le lendemain, ils furent tous retrouvés morts. Les nouvelles rapportèrent qu'ils avaient été attaqués par un groupe de pumas.

[Fin du flashback]

Des pumas ?

Cette ville peut avoir des pumas, mais j'avais vu un loup vraiment énorme dans la forêt il y a environ un mois.

J'étais en randonnée et j'exerçais secrètement mes pouvoirs.

Des pouvoirs ?

Je ne suis pas strictement humaine, mais nous en parlerons beaucoup plus tard. Mes pouvoirs ne sont pas importants pour l'instant.

Pas quand ce type qui écrase les mains est de retour ici, et me regarde.

Pourquoi me regarde-t-il ?

Mes joues s'embrasèrent.

Ignore-le, tu as un copain ! cria mon esprit, et je détournai rapidement mon regard de lui.

« Eh bien, il ne l'aurait pas fait si nous ne nous habillions pas comme les filles de Booters. Je veux dire, ces shorts blancs sont ridiculement courts, et ne parlons même pas de ce t-shirt orange serré. » dis-je en sortant de mon petit flashback.

« C'est vrai, ces uniformes nous font vraiment ressembler à des salopes. » Elle acquiesça tandis que j'essuyais les verres au bar.

« Tu vois, et nous attirons une attention inutile sur notre poitrine. Comme si cet endroit était un bar à strip-tease ? Je veux dire, regarde Hana là-bas, elle a ses 'filles' (seins) presque à l'air avec ses trois boutons déboutonnés, pratiquement en train de dire BONJOUR. »

Belle ricana.

« Eh bien, la rousse aime les montrer. Oh, voilà qu'elle sert encore ton gars. » Elle fit un geste de la tête, me faisant rouler des yeux.

« Pour la dernière fois, ce n'est pas mon gars Belle. »

Je regardai vers la banquette au fond du coin et croisai ses yeux bleu-gris qui me fixaient avec son visage impassible.

Attends, pourquoi le beau gosse/écraseur de mains dangereux me regardait-il ? Encore ?

Je ne ressemblais en rien à Belle ou Hana d'ailleurs et elles étaient les plus jolies filles travaillant ici.

« Puis-je vous offrir quelque chose ce soir, messieurs ? » demanda Hana d'un ton aguicheur.

« Ouais, que diriez-vous du numéro de votre amie ? »

« De quelle amie parlons-nous ? » demanda Hana en regardant vers Belle et Kiran.

« Celle avec la longue tresse noire. » dit celui aux yeux verts, la regardant avec curiosité.

Hana ricana. Car elle était une louve et elle était cinq fois plus séduisante que les agneaux.

« Vous voulez dire Kiran ? »

« Oui, elle. » demanda celui aux yeux bleu-gris.

« Quelle est son histoire, au fait ? » demanda celui aux yeux verts.

« Hmm, elle est nouvelle en ville et s'est installée ici à Montero il y a environ trois mois. Elle étudie la photographie au collège Athena et travaille ici les week-ends. »

« Alors l'agneau aime la photographie, hein ? »

Les yeux verts et les yeux bleu-gris gardèrent un visage impassible, et l'un d'eux esquissa un sourire de satisfaction en la regardant.

« Ne me dites pas que vous, les loups, êtes intéressés par un agneau faible comme elle ? »

Hana ricana.

« Hana, tu as quelque chose contre l'agneau d'Alpha Henry Moretti ? »

Alpha qui ?!

« Mark, pourquoi as-tu dû mentionner ça ? » dit Henry en regardant la louve visiblement troublée.

Hana déglutit nerveusement lorsqu'elle comprit qui était réellement celui aux yeux bleu-gris lorsqu'il lui montra discrètement ses yeux argentés.

Elle poussa un cri de frayeur en reculant, mais celui aux yeux verts, Mark, attrapa sa main.

« Ne sois pas effrayée, chérie, nous voulons juste que tu gardes un œil sur Kiran pour nous, et que tu nous dises si quelque chose la dérange. » Mark lui glissa alors sa carte et un billet de cinquante euros de sa veste.

« Absolument. » Hana hocha la tête, tremblant secrètement, après avoir compris qu'elle parlait à Beta Mark, le bras droit d'Alpha Henry.

« Excellent, appelle-la. J'aimerais être servi par elle à partir de maintenant. » dit Henry et Hana retourna au comptoir, le visage pâle comme un fantôme.

« Kiran, pourrais-tu servir ces deux-là ? » demanda Hana en faisant face à ses traits soudainement tremblants et nerveux.

Mark lui fit un signe de la main amical.

« Mais tu étais juste avec eux ? » demanda Kiran en évitant leur regard. Surtout celui de l'écraseur de main.

« Je sais, mais c'est ma pause et j'aimerais que tu m'aides, hmm ? Allez, dépêche-toi. Ils attendent. »

Kiran lui lança un regard étrange. Qu'est-ce qui lui prenait ?

« D'accord. » dit-elle à contrecœur en marchant vers eux.

En s'approchant, son cœur fit des bonds. Mince, est-ce qu'il me sourit ? Non, il a généralement un visage impassible. Un visage impassible qui dit attention, je suis dangereux. Je parie qu'il sourit, je veux dire, il donne toutes sortes de vibes de la mafia dans ce costume sombre. En me rapprochant, j'ai remarqué qu'il avait une arme à la ceinture. Ok, peut-être que ce type et son ami à l'air très observateur sont dans la mafia ?!

Ne tire pas de conclusions hâtives ! Ils pourraient être des flics en civil ? se dit mon esprit, me faisant contrôler mes nerfs soudainement troublés.

« Bonjour, je m'appelle Kiran, puis-je prendre votre commande ? » demandai-je avec mon ton chaleureux et amical que j'offrais à tous mes clients.

Des yeux bleu-gris me regardèrent et reniflèrent étrangement l'air autour de moi.

Bizarre.

Je gardai alors mes yeux fixés sur mon carnet et m'éloignai légèrement de leur table.

Quelqu'un peut me donner un manteau d'hiver ? Pourquoi est-ce que je me sens si exposée ? Attends, pourquoi est-ce que je ressens soudain une douleur entre les jambes, à cause des yeux bleu-gris qui me fixent ? Mince, est-ce qu'il est en train de me mater ?

« Hmm, tu es mignonne. »

La pire phrase de drague. Jamais !

« Pardon ? » lançai-je en fusillant des yeux bleu-gris, qui esquissa un sourire comme s'il était content de m'avoir fait détourner les yeux de mon carnet.

« Je plaisante, ma belle, je prendrai un café noir. »

Ma belle ? Pourquoi est-ce que je rougis quand il m'appelle ma belle ? Urgh, détends-toi ! Arrête d'être si nerveuse autour de lui. Attends, pourquoi est-ce qu'il me rend nerveuse ? Est-ce sa voix sombre et douce, ou le fait qu'il ressemble à un Dieu grec ? Ou peut-être le fait qu'il a écrasé la main d'un gars la semaine dernière ?!

Ignore-le !

« Et vous monsieur ? » demandai-je en croisant mes jambes, tout en serrant mes cuisses. Pourquoi fait-il si chaud ?

« Je prendrai toi aussi. » Il parla assez vite.

« Quoi ? » Mes yeux quittèrent mon carnet pour se poser sur l'homme aux yeux verts. Ses lèvres se retroussèrent légèrement, avec une aura dangereuse, semblable à celle des yeux bleu-gris.

« Je voulais dire, je prendrai ça aussi, pourquoi, qu'as-tu entendu ? » dit-il lentement, faisant rire son ami.

Je suis sûre, j'ai entendu qu'il me voulait aussi ?

« Nnn...Rien. » couinai-je en m'éloignant, avant que mes joues ne prennent feu.

Alors que je m'éloignais, je les entendis tous les deux rire derrière moi. Ils se moquaient de moi !

Toute la soirée, je les servis ainsi que les autres clients. C'était une nuit chargée et j'étais contente qu'ils partent bientôt. Chaque vendredi soir, ils semblaient venir, et commander un café noir. Ils observaient les gens autour d'eux et partaient ensuite.

Après avoir nettoyé le sol et fermé les volets avec Belle, nous rejoignîmes bientôt nos voitures. Belle et moi vivions dans des quartiers opposés. Elle habitait dans une partie animée du quartier, tandis que je vivais plus en périphérie de la ville. J'habitais dans un petit cottage avec un loyer abordable dans les bois derrière ma maison.

C'était l'endroit parfait pour vivre, surtout quand on était une fugitive que personne ne connaissait.

Cet endroit était mon havre où il ne pouvait pas m'atteindre.

{Inconnu} Tu as bien travaillé aujourd'hui.

Un message texte vibra sur mon téléphone.

Depuis que j'avais eu une étrange rencontre avec le loup il y a environ un mois. À qui j'avais accidentellement exposé mes pouvoirs.

J'avais malheureusement aussi un harceleur.

Il était inoffensif mais ça me faisait flipper qu'il me surveille toujours.

{Kiran} Tu dois arrêter de m'envoyer des messages, je te jure que je te retrouverai et j'irai voir les flics !

{Inconnu} Alors. Pourquoi ne l'as-tu pas encore fait ?

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

925.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

539.4k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

674.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

473.7k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna

Nietykalna

353.4k Wyświetlenia · Zakończone · Marii Solaria
„N-nie! To nie tak!” błagałam, łzy spływały po mojej twarzy. „Nie chcę tego! Musisz mi uwierzyć, proszę!”

Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.

Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.

„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.

„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.

Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.

„I tym samym skazuję cię na śmierć.”


Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...

Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...

Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.

Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

356.3k Wyświetlenia · Zakończone · T.S
Wszyscy wiedzieli, że jestem w ciąży – z wyjątkiem mojego męża, Seana.
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nie Drażnij Lunę

Nie Drażnij Lunę

495.1k Wyświetlenia · W trakcie · Elowen Kim
Wszyscy boją się mojego temperamentu. Niewielu wie o mojej geniuszowej inteligencji czy wyjątkowych umiejętnościach mechanicznych. Mając zaledwie siedemnaście lat, prowadzę odnoszący sukcesy warsztat zajmujący się modyfikacją motocykli – mój bilet do ucieczki z toksycznego domu rządzonego przez przemocową macochę i ojca, który przymyka na to oko.

Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.

Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

389.2k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.