Des Cendres du Désespoir

Des Cendres du Désespoir

Mystery Soprano · Zakończone · 136.0k słów

572
Gorące
1.4k
Wyświetlenia
262
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

Il dégrafa son soutien-gorge, libérant ses seins, et les serra fermement, pinçant ses tétons entre ses pouces et ses index, ce qui lui arracha un gémissement.
"Tu aimes ça, hein ?" grogna-t-il d'un ton joueur à son oreille. Elle ne répondit pas – elle ne pouvait pas.
Les mots avaient perdu tout leur sens face au plaisir renversant qui parcourait son corps. Il déplaça ses lèvres vers ses seins, taquinant ses tétons avec sa langue, les mordillant doucement avant de refermer ses lèvres autour d'eux et de sucer. Son corps se cambra vers lui, les sensations étaient insupportables et pourtant insuffisantes.
"Putain, Dominic," gémit-elle.


Dans les recoins ombragés d'une vie marquée par la négligence et les abus, Ava navigue son existence avec une résilience qui dément son âge. La plus jeune de six enfants et la seule fille, elle est devenue invisible au sein de sa propre famille, ses journées un cycle incessant de servitude et de solitude. Enfermée dans les limites d'une maison qui ressemble plus à une prison, son seul réconfort réside dans les rêves qui dansent juste hors de portée, alimentant son espoir de s'échapper du sous-sol froid et sombre qui est à la fois sa chambre et son refuge.

Mais le monde d'Ava est sur le point de basculer. L'intervention inattendue d'un haut responsable de la mafia, une figure à la fois crainte et respectée, offre une lueur d'espoir dans sa nuit sans fin. Cet homme, avec ses propres ombres et secrets, voit Ava d'une manière que personne d'autre n'a jamais vue. Il lui offre la sécurité, un concept si étranger et pourtant désespérément désiré. Cependant, avec sa protection vient l'enchevêtrement de son monde, attirant Ava dans une réalité bien éloignée de la simplicité de ses propres luttes.

Alors qu'elle s'aventure prudemment dans cette nouvelle vie, Ava doit naviguer les complexités de la confiance, le terrain inconnu de la gentillesse humaine, et la réalisation que la force se manifeste sous de nombreuses formes. Son parcours est une transformation, un chemin parsemé de défis, d'alliances inattendues, et de la tâche redoutable de démolir les murs qu'elle a érigés autour de son cœur.

Cette histoire est un témoignage de la résilience de l'esprit humain, un récit tissé de fils d'espoir, de rédemption, et de la poursuite incessante d'une vie reconquise. C'est une narration qui demande au lecteur de croire en la possibilité de secondes chances, non seulement pour Ava, mais pour l'essence même de l'humanité.

Rozdział 1

La première lumière de l'aube n'avait pas encore percé l'horizon quand Ava s'agita sur le matelas usé niché contre l'étreinte glaciale du sous-sol. L'obscurité était une épaisse couverture, l'enveloppant, réticente à la laisser partir, comme si même les ombres comprenaient le peu de réconfort que le sommeil lui offrait face aux vérités dures de la lumière du jour. Le bourdonnement du chauffe-eau, un drone constant et bas en arrière-plan, était un rappel de ses compagnons incessants—la solitude et le froid.

Ava s'étira, ses membres raides de la dureté impitoyable de son lit, les ressorts perçant le matelas comme des rappels vicieux et poignants de sa réalité. Chaque mouvement était mécanique, un rituel gravé dans sa mémoire musculaire par des années de répétition. Pourtant, à chaque étirement, elle se préparait, non pas contre le froid qui s'était infiltré dans ses os pendant la nuit, mais pour la journée à venir—une journée comme les autres, remplie de tâches ingrates et d'abus non dits.

Sa chambre était un petit espace ombragé où l'espoir vacillait à peine, tout comme la lumière faible de l'unique ampoule qui peinait à percer la pénombre de sa pièce au sous-sol. La pièce, si on pouvait l'appeler ainsi, n'était qu'une pensée après coup, construite en vieux contreplaqué et nichée dans le froid du sous-sol, inconfortablement proche du bourdonnement incessant et de la chaleur du chauffe-eau—la seule source de chaleur dans son sanctuaire froid et morne. Les murs inachevés et impitoyables murmuraient des secrets d'une vie non vécue, renvoyant la solitude qui l'enveloppait comme les couvertures usées qui la réchauffaient à peine la nuit.

La plus jeune de six enfants et la seule fille, elle était l'inaperçue, l'oubliée, nichée dans l'étreinte froide d'un foyer qui ne l'avait jamais voulue. Dès son plus jeune âge, Ava apprit que sa place n'était pas aux côtés de sa famille mais en dessous d'eux, servant de tapis usé sur lequel ils marchaient sans soin.

Chaque matin, Ava se réveillait au baiser froid du sol en béton, un rappel brutal de sa réalité. Le froid s'infiltrait profondément dans ses os, un compagnon constant des douleurs d'un lit trop dur et des rêves trop lourds pour une fille de son âge. Ses mains, rugueuses et usées par les corvées sans fin, portaient le poids d'une vie passée au service d'une famille qui la voyait comme rien de plus qu'une obligation, une erreur déguisée en fille.

Son souffle formait de petits nuages dans l'air froid alors qu'elle se redressait, la couverture—une chose usée qui avait connu des jours meilleurs—glissant de son corps mince. Elle s'arrêta un instant, s'accordant le plus petit des répits, un moment unique et fugace où elle n'était que Ava, pas la servante, pas la fille indésirée, juste une fille au seuil de la féminité, nourrissant des rêves trop grands pour le sous-sol qui la confinait.

Mais les rêves étaient dangereux, se rappela-t-elle, un luxe qu'elle ne pouvait se permettre dans son monde. Avec un soupir qui semblait porter le poids de ses chagrins inavoués, Ava se leva. Ses pieds rencontrèrent le sol en béton froid, une bienvenue brutale au début de sa journée. Elle attrapa la fine robe de chambre suspendue à un clou près de son lit, son tissu usé par l'usage mais chéri, l'une des rares possessions qu'elle pouvait revendiquer comme sienne.

Silencieusement, elle traversa la pièce jusqu'au petit miroir fissuré accroché au mur, une relique d'une époque révolue. La fille qui lui faisait face semblait plus vieille que son âge, ses yeux verts brillants contenant des histoires que personne ne se souciait de lire, des ombres sous eux parlant de nuits agitées et de larmes non versées.

Prenant une profonde inspiration, Ava se fortifia, puisant sa force du plus profond d'elle-même, un rituel aussi nécessaire que les respirations qu'elle prenait. Aujourd'hui ne serait pas différent des autres; elle endurerait comme elle l'avait toujours fait. Avec un dernier regard à son reflet, une promesse silencieuse faite à la fille dans le miroir, elle se tourna et monta les escaliers.

La maison au-dessus était silencieuse. Heureusement, le reste de sa famille, encore plongé dans le sommeil, inconscient du monde et de la fille qui se mouvait comme un fantôme à travers ses pièces.

Les pas d'Ava étaient légers, habitués à l'art de l'invisibilité, tandis qu'elle se dirigeait vers la cuisine. La journée l'attendait, avec elle, le cycle sans fin de service et de silence. Mais en elle, une défiance tranquille scintillait, un rappel que bien qu'elle soit invisible, elle n'avait pas disparu. Pas encore.

Ava se déplaçait avec une efficacité silencieuse dans la cuisine, une sorte de ballet chorégraphié par la nécessité et des années de pratique. Le grésillement du bacon remplissait l'air, une symphonie de sons et d'odeurs qui, dans d'autres circonstances, aurait pu être réconfortante. À côté du bacon, les pancakes bouillonnaient sur la plaque, leurs bords dorés se crispant à la perfection. En même temps, les œufs mijotaient doucement dans une poêle, la promesse d'un petit-déjeuner copieux se profilant devant elle—un festin qu'elle préparait méticuleusement mais dont elle ne participerait jamais.

Alors qu'elle retournait un pancake, un sentiment de fierté bouillonnait en elle. La capacité de créer quelque chose de parfait mais simple était une petite chose. Ava ressentait une pointe de satisfaction dans ces moments-là, une évasion fugace de sa dure réalité. Elle dressa la table avec un soin presque révérencieux, arrangeant les assiettes et les couverts avec précision, chaque mouvement un témoignage silencieux de sa résilience, de sa capacité à trouver de la grâce dans la servitude qui lui était imposée.

Le moment de paix fut brisé par l'entrée abrupte de Kevin, son frère aîné. Sa présence emplit la cuisine, une ombre menaçante qui éteignit instantanément la chaleur qu'Ava avait créée. Ses yeux, froids et méprisants, balayèrent le petit-déjeuner avec un dédain qui fit chavirer le cœur d'Ava.

"C'est ça que tu appelles un petit-déjeuner ?" La voix de Kevin était un ricanement, dégoulinant de mépris. Sans attendre sa réponse, il prit une crêpe, l'inspectant comme on le ferait d'un déchet douteux, son visage se tordant en une grimace de dégoût moqueur. "Tu t'attends à ce que je mange cette merde ?"

Les mains d'Ava tremblèrent légèrement, la spatule qu'elle tenait devenant soudainement lourde dans sa prise. Elle savait qu'il valait mieux ne pas répondre, ne pas défendre ses efforts. Le silence était son bouclier, bien que fragile contre la cruauté de Kevin.

"Pas même un chien errant ne toucherait à ça," continua-t-il, ses mots tranchant à travers la mince couche de fierté qu'Ava s'était permise. Avec un mouvement délibéré et cruel, Kevin poussa l'assiette de crêpes hors du comptoir, le plat se brisant au sol avec un fracas qui résonna comme un coup de tonnerre dans le silence du matin.

Le bruit sembla allumer quelque chose en Kevin, une satisfaction cruelle qui grandissait alors qu'il tournait de nouveau son regard vers Ava. "Inutile, comme tout le reste de ce que tu fais." Sa main jaillit, prenant Ava par surprise, la force de sa poussée l'envoyant s'étaler au sol à côté de l'assiette brisée, sa joue éraflant le carrelage froid, les restes de son dur labeur éparpillés autour d'elle comme une moquerie.

Les larmes piquaient aux coins de ses yeux, mais Ava refusait de les laisser couler. Allongée là, au milieu des ruines de ses efforts, elle ressentait une douleur familière, un rappel de sa place dans cette maison.

Les abus n'étaient pas toujours physiques, mais ils laissaient néanmoins des marques—des cicatrices sur son cœur plus profondes et plus douloureuses que n'importe quel bleu. Des mots comme des poignards, lancés négligemment, trouvaient leur place dans la poitrine d'Ava, chacun rappelant douloureusement son indignité. "Indésirable," semblaient-ils murmurer, "non aimée."

Avec son cœur coincé dans sa gorge, Ava balaya les restes de sa fierté du sol avec les morceaux brisés de l'assiette du petit-déjeuner. Le chaos laissé par Kevin était un rappel brutal de sa place dans les ombres de cette famille. Pourtant, elle s'efforça de sauver ce qui restait du repas avec une résilience née de nombreuses matinées similaires. Elle arrangea silencieusement les crêpes, les œufs et le bacon survivants sur la table, une offrande silencieuse à une famille qui ne reconnaîtrait jamais l'effort derrière.

Sans attendre de reconnaissance ou de remerciements qu'elle savait ne jamais venir, Ava se retira au sous-sol, l'écho de ses pas un compagnon creux. Le sanctuaire de sa chambre faiblement éclairée l'accueillit avec son froid familier, un rappel de la solitude qui la blessait et la réconfortait à la fois. Là, dans le calme de son propre espace, elle s'accorda un moment—un seul, fugace moment—pour rassembler les éclats de sa composition, pour reconstruire l'armure qu'elle portait contre le monde d'en haut.

Elle s'habilla à la hâte, choisissant des vêtements usés mais propres, le tissu adouci par trop de lavages. Ava se tint un instant devant le petit miroir craqué, son reflet une semblance fantomatique de la fille qu'elle aurait pu être dans une autre vie. D'une main experte, elle dompta ses cheveux en une apparence d'ordre, chaque coup de brosse une excuse murmurée à elle-même pour la journée à venir.

Le sac à dos qui contenait ses livres d'école, effiloché sur les bords mais soigneusement entretenu, fut jeté sur son épaule avec un poids familier. C'était à la fois un fardeau et une promesse, un symbole des rêves qui scintillaient dans l'obscurité, des étincelles obstinées qui refusaient de s'éteindre par sa réalité.

En sortant du sous-sol, Ava jeta un dernier regard à la maison qui n'avait jamais été un foyer. Le silence du petit matin était un voile, masquant le tumulte qui régnait à l'intérieur de ses murs. À chaque pas loin de la porte, une détermination silencieuse prenait racine en elle, une promesse muette que cela ne serait un jour qu'un souvenir lointain.

Le chemin vers l'école était un voyage qu'elle faisait seule, un sentier foulé par les échos de ses pensées. À l'école, elle portait son invisibilité comme une armure, bien que ce soit une armure qui pesait lourdement sur ses jeunes épaules. Là aussi, elle était le fantôme parmi les vivants, vue mais inaperçue, sa présence reconnue seulement lorsque cela servait les autres. Les amitiés étaient des entités étrangères, l'amour encore plus. Ava traversait ses journées comme une ombre, craignant la lumière de peur qu'elle ne révèle ce qu'elle ressentait vraiment—rien.

Aujourd'hui, comme chaque jour, elle sourirait à travers la douleur, trouverait du réconfort dans les marges de ses manuels scolaires, et rêverait d'un monde au-delà des limites de sa réalité—un monde où elle serait vue, entendue, et valorisée. Comme chaque jour, Ava endurerait aujourd'hui parce qu'en elle brûlait l'espoir inextinguible de quelque chose de plus.

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

918.6k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

666.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

529.4k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

457.9k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna

Nietykalna

345.4k Wyświetlenia · Zakończone · Marii Solaria
„N-nie! To nie tak!” błagałam, łzy spływały po mojej twarzy. „Nie chcę tego! Musisz mi uwierzyć, proszę!”

Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.

Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.

„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.

„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.

Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.

„I tym samym skazuję cię na śmierć.”


Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...

Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...

Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.

Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

341.7k Wyświetlenia · Zakończone · T.S
Wszyscy wiedzieli, że jestem w ciąży – z wyjątkiem mojego męża, Seana.
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

378.9k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.
Nie Drażnij Lunę

Nie Drażnij Lunę

468.6k Wyświetlenia · W trakcie · Elowen Kim
Wszyscy boją się mojego temperamentu. Niewielu wie o mojej geniuszowej inteligencji czy wyjątkowych umiejętnościach mechanicznych. Mając zaledwie siedemnaście lat, prowadzę odnoszący sukcesy warsztat zajmujący się modyfikacją motocykli – mój bilet do ucieczki z toksycznego domu rządzonego przez przemocową macochę i ojca, który przymyka na to oko.

Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.

Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?