Garder l'enfant du milliardaire

Garder l'enfant du milliardaire

Lola Ben · Zakończone · 91.0k słów

409
Gorące
2.7k
Wyświetlenia
648
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

Grace se rend dans un penthouse de l'hôtel le plus luxueux de Manhattan pour un travail de baby-sitting. Dès qu'elle sortira de l'ascenseur, sa vie prendra un tournant radical. M. Powers, son employeur, le père d'un enfant de cinq ans, dégage une aura de fierté mélancolique, difficile à approcher et profondément en deuil. Ses yeux perçants d'un bleu océan la hantent depuis leur première rencontre.

Grace pourra-t-elle se concentrer sur la garde de l'enfant de cinq ans ? Ou sera-t-elle distraite et intensément attirée par l'irrésistible Dominic Powers ? ************* (Contenu pour adultes)

Rozdział 1

« Bonjour, chérie. » Mes yeux s'ouvrirent plus vite que les doigts de Thanos. Je fixai le plafond familier au-dessus de moi, ne voulant pas voir l'inconnu avec qui j'avais fini la nuit précédente à cause de mon état d'ivresse. Ma tête commença à tourner, essayant de comprendre ce qui s'était passé la nuit dernière.

Même si une chose était sûre; Je suis entrée au club-house ivre et je suis devenue encore plus ivre, il était nécessaire que je me souvienne avec qui j'avais couché. Ainsi, je saurais à qui j'allais faire face.

Ugh… à qui est-ce que je fais semblant de mentir ? Je ne me souviendrai de rien. Ma vie nocturne est un cycle merdique. Cycle. Merdique.

Alors, je me préparai à affronter l'homme que j'avais bêtement amené chez moi pour probablement avoir un sexe déchaîné dans un état d'ivresse. C'était du sexe dont je ne me souviendrais jamais. C'était le type parfait car je ne gère pas bien la honte.

Ma tête me faisait terriblement mal en me redressant, je devais gémir bruyamment et attraper ma tête. C'était comme une nouvelle sensation chaque jour, je ne m'étais pas encore habituée aux conséquences de ma vie nocturne folle. Je balayai la grande masse de mes longs cheveux noirs de mon visage avec les deux mains, tout en tenant encore ma tête.

Assis en face de moi, il y avait un mec asiatique tout souriant et mignon, probablement indonésien. J'aurais rendu son sourire car il était contagieux, mais une bataille faisait encore rage dans ma tête.

« Bonjour, Rose. » Merde. J'avais dû prendre une autre identité hier.

« Hiii. » J'essayai de paraître heureuse de le voir, mais ma bouche était trop paresseuse pour ça.

« Je t'ai préparé un jus spécial contre la gueule de bois. C'est la recette spéciale de ma grand-mère. »

Je plissai les yeux en regardant le jus vert qu'il me tendait. « Ta grand-mère a aussi des gueules de bois ? » Il rit, son mouvement faisant vibrer le lit, ce qui me causa une douleur aiguë dans la tête.

« Aïe. Aïe. » Je serrai ma tête fermement, grimaçant pour exprimer la douleur que je ressentais.

« Oh là là, ça va ? » Il n'avait certainement pas l'air asiatique.

« Pourrais-tu peut-être ne pas rire. Ma tête est… » J'ouvris les yeux et regardai la tasse dans sa main. Sans prendre la peine de demander ce qu'il y avait dedans, je lui arrachai la tasse des mains et bus la moitié de son contenu sans m'arrêter. Quand je fis enfin une pause, je le regardai et lui adressai un court sourire qu'il me rendit grandement.

« Tu te sentiras mieux très bientôt. » Je hochai la tête et décidai de regarder autour de ma chambre pour voir les dégâts que nous aurions pu causer. Mais tout avait l'air propre. Même mon tiroir était bien rangé. En temps normal, il ne l'est jamais.

Mes yeux se posèrent de nouveau sur le sol, il n'y avait aucun signe de vêtements éparpillés. Ma serviette était pliée au bout de mon lit. Avec un regard confus, je me tournai vers Monsieur Mignon qui me souriait toujours comme si j'étais son jeu vidéo préféré.

« Euh… » Je m'arrêtai, réalisant que je ne connaissais toujours pas son nom. Honnêtement, je n'ai pas l'habitude de connaître les noms des hommes que je trouve dans mon lit le lendemain matin. Un simple merci et au revoir font l'affaire.

Comme s'il savait ce que je pensais, il répondit. « David. Je m'appelle David. »

Je souris de nouveau puis posai la tasse à moitié pleine sur le petit tabouret à côté de mon lit. « David… Pourquoi ma chambre ressemble-t-elle à une chambre d'hôtel inutilisée ? »

« Oh, hier soir quand nous sommes rentrés du club, tu marmonnais quelque chose à propos de souhaiter avoir un génie qui rangerait ta chambre. C'était amusant de te voir prétendre être Aladdin. »

Mes yeux s'écarquillèrent un peu en processant ce qu'il venait de dire. « Donc, on n'a pas... fait l'amour ? »

Il se leva et dit, « Non. »

« Quoi ? » J'étais tellement choquée. « Tu es sûr ? »

« Oui. Tu as dit que tu voulais, mais tu pensais que j'étais gay parce que je parlais au barman. Alors, tu m'as juste dit de te ramener chez toi et nous y voilà. » Il mit ses mains sur ses hanches et fit un grand sourire.

« Waouh. » J'étais encore sous le choc. Je brise ma routine et je suis choquée. Et David ici ne semble pas gay, ou...

« Tu es gay ? »

« Non. Honnêtement, j'avais vraiment envie de te sauter dessus hier, mais pour une raison quelconque, je n'ai pas pu. » Il haussa les épaules, avec un air faussement désinvolte sur le visage.

« Waouh. » Fidèle à ses paroles, mon mal de tête avait déjà diminué, ce qui signifiait qu'il était temps d'aller travailler. J'essayais de me rappeler quel jour on était, lundi, mardi ? Peu importe, je devais me préparer pour le travail. Espérons que je ne voie pas un zombie en me regardant dans le miroir.

« Je dois aller vérifier ce que je cuisine. » Il fait aussi le petit-déjeuner ? Aww.

« Tu veux en prendre ? » Je hochai la tête en signe d'affirmation et sortis du lit.

« Attends. » J'arrêtai David, qui avait une carrure moyenne, déjà à la porte. Il se retourna et haussa un sourcil,

« Quelle heure est-il ? »

« Euh... la dernière fois que j'ai vérifié, il était dix heures trente, ou quelque chose comme ça. »

« Oh, d'accord... Quoi ? » Je criai. « Tu es sûr que ton heure est correcte ? »

« Oui. Il devrait être onze heures maintenant. »

Mes yeux s'agrandirent encore plus et ma tête tourna un peu.

« David, je suis terriblement en retard pour le travail ! » Je criai encore et enlevai rapidement les vêtements que j'avais portés hier, mes seins recouverts d'un soutien-gorge et mon vagin nu face à David, qui, j'aurais juré, grogna. Il s'excusa immédiatement et me dit d'essayer de me dépêcher.

« S'il te plaît, emballe mon petit-déjeuner ! » Je pris ma serviette et me précipitai dans la salle de bain pour une douche rapide. J'aurais pu opter pour un excès de parfums de différentes marques, mais je n'aimais pas comment je sentais, je devais juste sacrifier cinq minutes.

En un rien de temps, je mettais un pantalon à carreaux bleu et argenté de bureau et un t-shirt bleu soutenu par mes très confortables chaussures noires. Je pris mon téléphone et mon sac de bureau et sortis de la chambre.

« David, est-ce que mon petit-déjeuner est prêt ? » Il sortit de la cuisine alors que je sortais de la chambre, il avait un sac marron dans la main et me le tendit. Je le remerciai, pris mes clés de voiture là où je les avais laissées, et sortis de l'appartement. C'est quand je suis montée dans ma voiture que je me suis souvenue que j'avais oublié de dire à David de s'assurer de partir avant mon retour.

Mais c'était le moindre de mes soucis. Je sortis ma voiture du garage en toute hâte, me sentant reconnaissante à ce moment-là que mon appartement soit au rez-de-chaussée. Dès que j'ai rejoint les routes animées de Manhattan, je me suis retrouvée à conduire très vite et de manière imprudente par le raccourci vers mon lieu de travail. Heureusement, aucun policier n'était à mes trousses, alors quand je suis finalement arrivée à destination, je n'avais pas une autre raison d'être retenue.

J'ai attrapé mes affaires et j'ai couru dans le bâtiment à deux étages. Je pouvais sentir des regards sur moi alors que je me précipitais vers mon poste, espérant intérieurement que mon amie avait encore pu me couvrir et que mon patron n'était pas là. J'ai finalement atteint l'étage et mon poste, haletant fortement.

J'ai posé mes mains sur mon bureau, m'appuyant ensuite contre le mur pour me détendre. Je me suis laissé glisser le long du mur jusqu'à atteindre le sol et je suis restée assise là un moment.

"Grace, c'est toi ?" J'ai entendu la voix de ma collègue, Samantha, m'appeler de son siège. Incapable de lui répondre car je tentais encore de retrouver une respiration normale, j'ai réussi à lever ma main droite pour lui répondre. En un rien de temps, ma collègue blonde s'était accroupie devant moi, une bouteille d'eau à la main contre ma bouche. J'ai avalé l'eau si vite que Sam ne pouvait s'empêcher de me regarder amusée.

J'ai fini toute la bouteille, laissé échapper un soupir de satisfaction puis j'ai fait un geste en direction du bureau du patron pour demander s'il était là.

"Grace, je crains que le patron ne soit pas indulgent avec toi cette fois. Il attendait que tu lui remettes ton travail et comme tu n'étais pas là, il a commencé à jurer qu'il te licencierait. J'ai essayé de te couvrir mais je n'ai pas pu. Je..."

Sa voix est devenue très, très lointaine alors que je me replongeais dans mes pensées. Le moment que je redoutais tant était arrivé. Honnêtement, je ne serais pas surprise si je me faisais virer. Je le mérite un peu.

Avec une boule d'émotions coincée dans la gorge, je suis revenue à la réalité et j'ai regardé Sam qui me regardait avec inquiétude. Elle a posé sa main affectueusement sur mon épaule.

"Grace, je sais que les dernières semaines ont été difficiles pour toi. Mais le mode de vie que tu as choisi pour t'en sortir te détruit un peu et je n'aime pas te voir comme ça."

J'étais sur le point de lui répondre quand j'ai entendu la voix ferme de mon patron crier mon nom. Je me suis levée précipitamment, manquant de tomber si Sam ne m'avait pas rattrapée à temps. J'ai épousseté le dos de mon pantalon et j'ai hoché la tête vers Sam qui m'a souhaité bonne chance. J'en avais besoin à ce stade.

"Mademoiselle Sands ! Où diable est passé votre cul ?" Oh là là. Il est furieusement en colère. Merde.

J'ai quitté mon bureau en courant et me suis dirigée vers le sien, bousculant quelqu'un au passage.

"Hé ! Fais attention !" s'est exclamée la personne, les mains levées en signe de protestation.

"Désolée, désolée, désolée," ai-je répété en reprenant ma course vers le bureau du patron. À mon arrivée, j'ai pris un moment pour reprendre mon souffle, puis j'ai poussé les portes vitrées qui nous séparaient.

"Bonjour, monsieur," ai-je salué la silhouette derrière le grand bureau en bois, où des papiers étaient disposés d'un côté, un ordinateur portable au centre encadré par deux cadres, et son téléphone posé juste à côté de l'ordinateur. En ajustant ses lunettes sur l'arête de son nez, ses yeux bleus ont rencontré les miens. Je savais que j'étais en difficulté ; son visage était calme mais exprimait la plus profonde colère.

Il s'est levé, repoussant sa chaise avec force. Passant une main dans ses cheveux, maintenant parsemés de mèches argentées, il a mis ses mains dans les poches de son pantalon de costume et s'est dirigé vers moi. S'arrêtant à environ deux mètres, il m'a fixé comme s'il essayait de lire dans mes pensées. Incapable de soutenir son regard, j'ai baissé les yeux sur le sol carrelé blanc, souhaitant qu'il dise quelque chose—n'importe quoi.

Un lourd soupir brisa le silence, mais il ne parla pas tout de suite. Après quelques secondes supplémentaires, il le fit. "Regarde-moi, Sands." Lentement, je levai la tête, mordant ma lèvre inférieure pour m'empêcher de craquer alors qu'un léger mal de tête commençait à se former. "J'ai bien peur que tu sois allé trop loin, Sands," dit-il avec un calme inquiétant. "La dernière fois que tu es arrivé en retard, tu as dit que cela ne se reproduirait plus. Tu as fait cette promesse presque dix fois en trois semaines, ce qui est décevant pour un employé de ton calibre." Il cligna des yeux furieusement et expira profondément avant de continuer.

Il recula un peu plus, marcha vers la fenêtre et regarda dehors, probablement le parc. "Nous avons eu une réunion du conseil aujourd'hui, et je devais soumettre le travail que je t'avais assigné la semaine dernière, mais tu étais introuvable, tout comme ton travail." Il se tourna de nouveau vers moi. "Je suis désolé, Sands, mais nous ne pouvons pas tolérer un tel comportement. Les membres du conseil m'ont demandé de... te licencier." Il murmura les deux derniers mots comme s'il n'aimait pas les dire.

J'expirai le souffle que je retenais, mon corps tremblant légèrement. Incapable de fournir une réponse raisonnable à sa question implicite sur mon bien-être, je me contentai de hocher la tête et de sortir de son bureau, ressentant une lourdeur inhabituelle dans ma poitrine. Déprimée, j'atteignis mon bureau et m'affalai sur ma chaise. Samantha s'approcha, et lorsqu'elle atteignit mon bureau, je levai les yeux vers elle avec une moue, les larmes menaçant de couler.

"Oh, Grace. Je suis tellement désolée," dit-elle, son parfum chocolaté m'enveloppant alors qu'elle se penchait pour un câlin complet. Puis je commençai à pleurer, lamentant ma situation actuelle et me rappelant les luttes d'il y a presque deux ans, ce qui ne fit qu'intensifier mes sanglots. Sam murmura des paroles apaisantes, caressant mon bras.

"Je suis tellement désolée. Je suis vraiment, vraiment désolée," murmura-t-elle.

"Pourquoi es-tu désolée ? Je l'ai cherché," reniflai-je, pleurant contre sa poitrine. Finalement, je me ressaisis, essuyai mes larmes et dis à Sam que j'allais bien. Bien que son expression montrait son incrédulité, elle me relâcha de son étreinte. Je pris mon sac, récupérai le travail que j'étais censée soumettre et le posai sur mon bureau. Après avoir pris mon téléphone, je me levai pour faire face à Sam, luttant contre une nouvelle vague de larmes.

"Merci beaucoup pour tout, Samantha. Mais je devrais partir pour commencer pleinement mon premier jour de chômage," dis-je. Elle me fit un triste sourire et un bref câlin.

"Je t'enverrai tes affaires plus tard; rentre juste chez toi et repose-toi," conseilla-t-elle. Je hochai la tête et me dirigeai vers la porte, mais elle me retint en saisissant ma main. "Tu dois arrêter ces sorties nocturnes inutiles; elles te tuent, Grace." Je soupirai lourdement et hochai de nouveau la tête. Elle serra ma main de manière réconfortante avant de la lâcher.

Elle réitéra qu'elle enverrait mes affaires plus tard, et je quittai la pièce, entrant dans ma vie altérée, me sentant plus comme le zombie que je craignais de voir dans le miroir plus tôt ce matin.

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.7m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.4m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

896.3k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

925.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

539.4k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

674.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

473.7k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

389.2k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.