Garder Mia

Garder Mia

Lacey St Sin · W trakcie · 103.3k słów

589
Gorące
1.7k
Wyświetlenia
432
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

"Tu m'as fait quelque chose. Je courais et tu as pointé une sorte d'arme sur moi et maintenant..." Mia regarda autour d'elle, remarquant d'autres femmes à proximité.
"Oui, tu es l'une de celles qui ont été sélectionnées. Il est essentiel que tu manges maintenant. Nous devons avancer rapidement, la forêt n'est pas sûre la nuit."

"Choisie pour quoi ? Je ne sais même pas où je suis. Soit je suis complètement défoncée, soit c'est une sorte de blague élaborée..."

Elle jeta un coup d'œil aux autres femmes. Elles étaient jeunes, peut-être même plus jeunes qu'elle. Deux avec des cheveux noirs et une peau olive se blottissaient l'une contre l'autre, leurs yeux vitreux et écarquillés. Elles semblaient être des sœurs, peut-être.

Il y avait une blonde assise bien droite, ses mains tremblant alors qu'elle portait quelque chose à ses lèvres et en prenait une bouchée. La dernière était une petite chose pâle, recroquevillée sur le sol, les bras enroulés autour de ses genoux et sa coupe au carré châtain tombant sur son visage.


Mia se retrouve capturée par une race extraterrestre exotique et traînée à travers un portail vers leur monde, Callaphria.
Un monde extraterrestre violent rempli de prédateurs violents. Un monde dévasté par une guerre qui dure depuis des décennies... et les Livariens sont les derniers de leur espèce.
Avec plusieurs dizaines de ses compagnes, elle se voit confier la tâche de choisir un compagnon et... de procréer. Hors de question. Au lieu de cela, Mia est déterminée à trouver un moyen de retourner sur Terre, mais plus elle en apprend sur le sort des Livariens, plus elle est attirée par eux. Et plus elle en apprend sur Draven, leur chef... plus elle se demande ce qu'elle veut vraiment.
Lorsqu'elle découvre que quelque chose chasse leur peuple, Mia est déterminée à les sauver tous. Car le véritable ennemi n'est pas ce qu'ils pensent.

La suite, Dompter Tianna, arrive bientôt

Rozdział 1

Note de l'auteur : Bonjour chers lecteurs ! J'espère que vous apprécierez ce livre, le premier de ma collection Mondes Lointains. Si vous aimez Mia et Tianna, et que vous avez hâte de découvrir plus de ces mondes, n'oubliez pas de visiter mon site web www.laceystsin.com et de vous inscrire à ma newsletter pour des mises à jour et du contenu gratuit ! Une histoire est actuellement en cours de publication, poursuivant l'histoire des Livariens, que vous découvrirez dans ce livre. Bonne lecture et profitez-en !


"Mais Mademoiselle Mckay, j'ai une piscine dans mon jardin. Elle pourrait accueillir un dauphin à bec, j'en suis sûre," dit Ainsly en regardant Mia avec de grands yeux bruns pleins d'espoir. Mia réfléchit quelques secondes à l'idée de laisser la petite fille vivre son rêve, mais décida de la détromper doucement. Après tout, elle était censée enseigner à ces petits monstres la vie marine.

"Je pense qu'il est mieux d'aller voir ton animal préféré là où il vit, dans l'océan. Les dauphins ont besoin de beaucoup d'espace pour sauter et éclabousser, et l'eau douce des piscines n'est pas bonne pour eux, ils tomberaient malades."

Quelques mains se levèrent et Mia se prépara à la bataille qu'il faudrait mener pour ramener quinze enfants de sept ans au sujet principal.

"Oui, Derrik ?"

"Tu veux dire que si les dauphins ne peuvent pas vivre dans l'eau douce, ils doivent vivre dans l'eau sale ?"

Oh là là. Quelqu'un n'avait pas écouté le début de la leçon. Cela l'aurait plus inquiétée, mais il était 15h un vendredi et tout le monde était plutôt épuisé de la semaine.

"Qui se souvient des deux types d'eau stagnante ?" demanda-t-elle, renvoyant la question à la classe. Peut-être que quelqu'un avait écouté et elle pourrait se rassurer en se disant qu'elle ne ratait pas complètement ses tentatives d'enseigner à ces gremlins. Elle choisit une fille plus calme cette fois, une qui avait rarement des ennuis... ou posait des questions absurdes.

"Oui, Ingrid ?"

"Mademoiselle Mckay... Peter a vomi sur ma chaussure."

La classe se rassembla autour de la tragédie, certains courant pour voir les restes du déjeuner de Peter et d'autres grimpant sur leurs chaises en faisant des bruits de dégoût. Mia regarda Peter. En effet, son teint était complètement blanc, ses petits yeux vitreux pleuraient. Comment avait-il réussi à tomber malade si discrètement ? Elle ne l'avait même pas remarqué.

La cloche finale de l'école sonna et elle résista à l'envie de crier alléluia. Au lieu de cela, elle isola rapidement le malade et commença le long processus de préparation des élèves pour qu'ils rentrent chez eux. Il fallut une longue demi-heure avant qu'elle réussisse à faire sortir les petits gremlins et à évaluer les dégâts.

Beurk. Beurk. Beurk.

Eh bien, c'était une fin appropriée à une semaine de merde.

Il était tard quand elle rentra enfin dans son petit appartement. Si elle était plus intelligente, elle ne laisserait pas toutes ses courses pour un vendredi soir. Elle posa son sac de travail près de la porte et enleva ses bottes, s'étirant et décrochant son soutien-gorge ensuite. Elle enleva le vêtement gênant et le jeta sur le bord du canapé. Voilà. Chez elle.

Normalement, elle aurait fouillé dans le frigo et trouvé une idée quelconque pour le dîner, mais le petit désordre de Peter lui avait coupé l'appétit. Elle se dirigea vers l'évier, se servit un grand verre d'eau froide et s'installa sur le canapé, ouvrant son ordinateur portable pour regarder le prochain épisode de The Good Place.

Sans prévenir, une boule de poils soyeuse atterrit sur ses genoux, ses griffes s'enfonçant dans ses cuisses. Elle posa son verre pour éviter de le renverser.

« Doucement boule de poils, ce sont encore des pantalons de travail. » Kiki, la calico de Mia, la fixait de ses yeux perçants. Ah oui... comment osait-elle corriger sa majesté. « Très bien, installe-toi déjà. »

Kiki se lova en une petite boule confortable et Mia attendit que l'épisode passe les génériques d'ouverture.

Bon... c'est le moment ou jamais.

Elle sortit son téléphone de sa poche et alluma l'écran. Autrefois, ce petit rectangle de technologie avait été son sauveur, connectant Mia à ses amis et sa famille à trois États de là, mais maintenant... maintenant, il ressemblait plus à une chaîne, un rappel de plus.

Comme prévu, la notification en tête de toutes ses communications manquées était le numéro de Brian. Hmm. Trois appels manqués. Il avait été persistant ce matin-là. Mia se laissa envahir par une vague de frustration. Bien sûr qu'il aurait essayé de la contacter pendant qu'elle était occupée à enseigner. Il ne lui était jamais venu à l'esprit qu'elle pouvait avoir une vie, ou que devoir affronter ses drames dès le matin ruinerait toute sa journée. Mais il n'avait jamais été du genre à voir les choses du point de vue de Mia. Elle appuya sur le bouton de la messagerie vocale.

« Mia, est-ce qu'on peut juste parler... »

Non. Ils ne pouvaient définitivement pas. Elle effaça ce message, ainsi que les trois suivants de lui. Le temps des discussions était bien révolu. Maintenant, il était temps de reprendre sa vie en main et de décider de ce qu'elle allait faire ensuite. Son poste à l'école primaire de Riverdahl était presque terminé, ayant remplacé pour le reste du trimestre pendant que l'enseignante titulaire était en congé maternité. Cette pensée lui fit ressentir une petite vague de panique. Rien dans sa vie n'était vraiment stable. Cela lui donnait envie de retourner chez elle, à Devils Lake.

Et ensuite Mia ? Retourner vivre chez maman ?

Elle frissonna. Non, vivre avec sa mère n'était pas une option. Ni d'ailleurs aller chez des amis du lycée. La plupart se mariaient et commençaient des familles. Elle avait passé sa vie à se sentir comme la troisième roue de son petit univers familial dysfonctionnel, elle ne voulait pas y retourner. Mon Dieu, elle avait vraiment tout gâché en suivant Brian à Rockford.

Elle baissa les yeux vers Kiki et caressa longuement le chat sur son pelage lisse. Cela aidait un peu.

Le message suivant venait de Jainie, mais Mia n'y répondit pas non plus. Jainie était censée être amie avec eux deux, et elle voudrait savoir ce qui se passait. Mia n'avait pas la force de lui expliquer comment elle avait été suspicieuse pendant des mois à propos de ses sorties tardives, ou comment elle avait eu raison. De toute façon, Jainie était une molle passive. Elle demanderait à Mia comment elle était certaine, et jouerait toutes les cartes possibles pour arranger les choses entre elle et Brian.

Mia ne voulait pas ça. Elle était blessée et en colère, mais quand elle avait enfin mis les pièces du puzzle ensemble de manière indéniable, ce n'était pas de la tristesse qu'elle avait ressentie. C'était du soulagement. Oh, elle avait le cœur brisé. Elle avait aimé Brian, ou du moins elle avait aimé celui qu'elle pensait qu'il était. Leur relation était l'une de celles qui durent longtemps... depuis les premières années du lycée. Ils avaient été amis puis partenaires. Mia pleurait cela, elle regrettait la compagnie, mais elle ne regrettait pas de ne plus ressentir cette suspicion constante, comme si elle était sur le point de découvrir quelque chose qu'elle n'aimerait pas. Elle avait ignoré ce sentiment dans ses tripes pendant bien trop longtemps, et le soulagement d'avoir eu raison, de ne pas être folle, et de mériter mieux, c'était à cela qu'elle s'accrochait depuis le dernier mois.

Alors, elle ignora aussi le message de Jainie, remit son téléphone en mode silencieux et le posa de côté. Il y aurait bien assez de temps pour affronter les ruines de sa relation plus tard. Pour l'instant, elle allait se concentrer sur elle-même.

Ce n'était vraiment pas juste, la longue portée de la technologie. Mais même avec son téléphone éteint et en mode silencieux, Mia savait qu'il sonnait d'une manière ou d'une autre. Elle ouvrit les yeux. Six heures cinquante-sept. Pff. Vraiment, Brian ? Elle grogna, groggy par le manque de sommeil... ou de café.

Comme un zombie de l'apocalypse, elle se poussa hors du lit. Elle était fatiguée et décaféinée, mais au moins, elle pouvait s'occuper de l'une de ces choses. En se traînant jusqu'à la cuisine, elle mit en marche George, la cafetière. Le comptoir était encore propre de la veille et elle s'y appuya, attendant impatiemment que suffisamment de potion miracle noire remplisse une tasse. La journée promettait d'être belle, à en juger par la lumière filtrant à travers la fenêtre. Elle allait renoncer à la salle de sport, décida-t-elle, et courir dans la vallée de la rivière. Sortir dans la nature lui remontait toujours le moral.

Après avoir préparé sa boisson, elle s'assit à la petite table. La chaise vide en face d'elle était un rappel brutal de sa vie solitaire et pathétique. Elle l'ignora et ouvrit l'application de nouvelles sur son téléphone. Les articles remplis de pessimisme et de suppositions sur les dirigeants politiques remplissaient les premières pages. Elle les parcourut rapidement, mais rien n'éveilla suffisamment son intérêt pour qu'elle les ouvre. Le refuge du centre-ville organisait une foire d'adoption. Mia lut cet article, se demandant pendant quelques minutes si Kiki pourrait avoir besoin d'un compagnon. Non, mieux vaut éviter. Si elle adoptait un nouvel animal chaque fois que la vie était difficile, elle risquait de devenir une vieille dame aux chats. De plus, Kiki serait contrariée.

Elle termina son café et se dirigea vers la porte, enfilant ses vieilles baskets et attrapant ses écouteurs. Ses courtes boucles châtain étaient difficiles à contenir, mais elle y parvint, plus ou moins. Ça ressemblait probablement à un désordre, mais ce n'est pas comme si quelqu'un qu'elle connaissait allait la voir.

"Tiens le fort, Kiki," appela-t-elle.

Kiki ne répondit pas.

Il y avait quatorze pâtés de maisons jusqu'à la rivière. Comme tout bon citadin, Mia baissa la tête et ignora les autres passants. Le soleil commençait à percer à travers les branches des arbres lorsqu'elle atteignit la vallée. Il faisait encore frais, mais c'était agréable pour courir. Elle fit quelques étirements puis se lança sur le chemin pavé, trouvant son rythme.

Elle n'avait couru que deux minutes quand elle aperçut une silhouette sur le sentier devant elle. Instantanément, son cœur s'accéléra. Elle ne pouvait pas mettre le doigt dessus, mais quelque chose dans cette forme ombragée était alarmant, prédatrice. Mia fit encore quelques pas avant que la peur ne prenne le dessus et qu'elle se retrouve à ralentir jusqu'à s'arrêter. La personne devant elle était grande, et masculine, et pour une raison quelconque, il était flou et sombre, comme s'il était hors de focus. Le cerveau de Mia refusait de traiter cette anomalie dans son apparence, alors il lui fallut un long moment pour réaliser que l'homme venait vers elle. Directement vers elle, et il y avait quelque chose dans sa main qu'il tenait comme une arme. Il fit un mouvement rapide avec ses mains.

L'instinct cria à Mia de courir, et, comme une bonne proie, elle essaya d'obéir, mais ses pieds étaient figés et tout ce qu'elle pouvait penser, c'était qu'elle allait mourir et que cela correspondait bien à sa vie que ce soit de cette manière misérable.

Une douleur aiguë transperça soudainement son épaule et elle eut l'impression de tomber dans un épais brouillard. Parmi toutes les choses terribles qu'elle pouvait faire à ce moment-là, s'endormir était en haut de la liste. Que diable se passait-il ?

Et puis c'était trop tard. Elle s'effondrait au sol et la silhouette floue était à côté d'elle, touchant sa tempe. Malgré ses tentatives désespérées, le monde s'estompait. La dernière chose qu'elle perçut fut d'être soulevée dans des bras forts et une voix profonde et riche : "C'est bon, j'ai le dernier."

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

925.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

539.4k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

674.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

473.7k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna

Nietykalna

353.4k Wyświetlenia · Zakończone · Marii Solaria
„N-nie! To nie tak!” błagałam, łzy spływały po mojej twarzy. „Nie chcę tego! Musisz mi uwierzyć, proszę!”

Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.

Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.

„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.

„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.

Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.

„I tym samym skazuję cię na śmierć.”


Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...

Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...

Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.

Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera

356.3k Wyświetlenia · Zakończone · T.S
Wszyscy wiedzieli, że jestem w ciąży – z wyjątkiem mojego męża, Seana.
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nie Drażnij Lunę

Nie Drażnij Lunę

495.1k Wyświetlenia · W trakcie · Elowen Kim
Wszyscy boją się mojego temperamentu. Niewielu wie o mojej geniuszowej inteligencji czy wyjątkowych umiejętnościach mechanicznych. Mając zaledwie siedemnaście lat, prowadzę odnoszący sukcesy warsztat zajmujący się modyfikacją motocykli – mój bilet do ucieczki z toksycznego domu rządzonego przez przemocową macochę i ojca, który przymyka na to oko.

Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.

Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

389.2k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.