Hans Lille Blomst
December Secrets · Zakończone · 252.7k słów
Wstęp
"Du slapp unna meg en gang, Flora," sier han. "Aldri igjen. Du er min."
Han strammer grepet rundt halsen min. "Si det."
"Jeg er din," kveler jeg frem. Jeg har alltid vært det.
Flora og Felix, plutselig adskilt og gjenforent under merkelige omstendigheter. Han vet ikke hva som egentlig skjedde. Hun har hemmeligheter å skjule, og løfter å holde.
Men ting er i endring. Forræderi er på vei.
Han klarte ikke å beskytte henne en gang før. Han skal være forbannet om det skjer igjen.
(Hans Lille Blomst-serien består av to historier, jeg håper du liker dem.)
Rozdział 1
(Da)
Jeg helte litt kakerøre i en kakeform, og gjorde det samme med de to andre, formene ble mindre etter hvert som jeg fortsatte. Det var en varm sommerdag, sent i august. Jeg tørket svetten fra pannen med ermet og så opp på Hannah, kokken vår. "Jeg håper det blir bra."
Hun smilte ned til meg. Kaken var Hannahs oppskrift. For å være ærlig, hadde hun gjort det meste av arbeidet. Men jeg hadde deltatt betydelig. Jeg var en grei kokk selv, men jeg ville ikke risikere noe i dag. Alt måtte være perfekt i dag. Helt perfekt.
Og det kom til å bli det, jeg kunne føle det.
Felix skulle dra dagen etter. For hele fire år. Selvfølgelig ville han komme på besøk, men det ville ikke være det samme lenger. Jeg ønsket at jeg kunne dra med ham. Vi hadde planlagt det før, da vi var yngre. Vi visste alltid at det ville skje. Felix og jeg ønsket hver dag at vi hadde blitt født samme år, så vi kunne gå på universitetet sammen og ingen av oss ville bli etterlatt. Men han måtte være eldre. Jeg hadde fortsatt to år igjen på videregående, og Felix hadde kommet inn på Princeton.
Da vi var 10 og 12, snakket vi om hvordan Felix kunne ta to friår, eller at jeg kunne fullføre videregående tidlig, eller til og med flytte til hvilken by han dro til, og fullføre der. Det ga mening den gangen, men etter hvert som vi vokste opp, virket det mer og mer umulig. Uansett hvor mye du planlegger ting, kommer livet alltid i veien.
Men det ville gå bra. Ikke sant?
Uansett, jeg hadde ikke mye tid til å bekymre meg. Det var Felix sin avskjedsfest i kveld. Jeg hadde planlagt alt for ham. Kaken var til ham. Schwarzwald, hans favoritt. Vennene hans skulle komme over, og de hjalp meg med å ordne alkohol, og Hannah laget også festmat. Det kom til å bli gøy.
Jeg ville bekymre meg i morgen, etter at han dro. Det var alt jeg ville gjøre de fire årene han var der. Bekymre meg. Og vente.
Det var vanskelig å forklare forholdet mellom Felix og meg. Vi var venner, tror jeg. Men jeg likte ikke det ordet. Jeg har kjent Felix siden alltid. Han var der på sykehuset da jeg ble født. Med moren sin, min mors beste venn. Han var bare to og husker det selvfølgelig ikke, men han var der, og det telte. Vi har aldri vært fra hverandre siden. Han hadde vært vennen min på barneskolen, beskytteren min på ungdomsskolen, og så alt annet på videregående. Alt var et godt ord. Han var mitt... alt.
Vennen min Tilly sa at han var kjæresten min. Men jeg hatet det ordet, og han brukte det aldri, ikke en eneste gang. Jeg gikk på ballet hans med ham, og han hadde aldri datet noen andre, og han lot meg heller ikke gjøre det. Ikke at jeg ville. Han hadde heller aldri kysset meg. Det var den delen. Hvis han bare ville kysse meg, ville jeg vite hvor vi sto. Jeg har sett det komme, så mange ganger. Som den gangen i boblebadet hans, eller den gangen på taket etter at jeg hadde grått. Men det skjedde aldri.
"Princeton er en flott skole," sa Hannah, nonchalant. "Felix vil få mange nye venner og møte smarte jenter."
Jeg svelget en klump i halsen. Det var en annen frykt jeg hadde. Jenter. Hva om han dro dit og ble forelsket? Hva om hun hatet meg og ba ham om aldri å snakke med meg igjen?
Da hun la merke til uttrykket mitt, lo Hannah. Hun klappet meg lett på hodet. "Ikke bekymre deg, frøken Flora," ertet hun, "den gutten er besatt av deg."
Jeg himlet med øynene. "Han er bare vennen min, Hannah."
Hun smilte. "Selvfølgelig."
Mens kakene stekte, begynte jeg å piske krem til glasuren. Dette var jeg god på, så jeg gjorde det selv, mens Hannah jobbet med resten av maten.
Etter omtrent to timer var kaken klar. Jeg skrev en kort og enkel 'Savner deg allerede' på topplaget. Jeg håpet han ville like det. Håpet han ikke ville synes det var klisjé. Jeg satte kaken i kjøleskapet, løp til rommet mitt og tok en rask dusj, deretter tok jeg på meg en søt rosa sommerkjole. Felix likte rosa på meg. Han sa det fikk meg til å se ut som en vakker blomst.
Etter å ha kledd meg, løp jeg ned trappen. Festen skulle være ute, på plenen på eiendommen vår. Hannah hadde allerede begynt å pynte, og jeg skyndte meg for å hjelpe henne, satte opp eventyrlys og et banner som leste 'Lykke til, Felix!' og et mindre 'Princeton venter.' Klokken 20 begynte vennene til Felix å komme. Han hadde ingen anelse om at det var en fest. Jeg skulle ringe ham til huset mitt, og vi ville overraske ham. Da alle var der, slo jeg av lysene i hagen slik at han ikke ville kunne se noe, og så ringte jeg Felix.
"Hei! Har du lyst til å komme og henge?" spurte jeg muntert. Jeg hørtes sprudlende ut. Jeg ville ikke avsløre noe.
"Er der om 5." svarte han, og la på, og jeg visste at han allerede var på vei ut. Han bodde to hus unna. Det ville ikke ta ham mer enn de 5 minuttene han hadde lovet.
"Skynd dere!" annonserte jeg. "Han er på vei."
Alle satte seg ned på en diskret måte. Overraskelsesfesten og taktikken var litt barnslig, men vennene hans var snille nok til å spille med. Alle var snille mot meg på grunn av Felix. Ting ville endre seg mye etter at han dro.
Han hadde kommet helt opp til inngangsdøren min uten å legge merke til oppstyret på siden av hagen. Jeg åpnet opp før han rakk å ringe på. "Hei!" sa jeg tilfeldig.
Han så meg opp og ned, øynene smalnet. "Hvorfor er du pyntet?"
Jeg trakk på skuldrene, "Var ute."
Han vippet hodet til siden og stirret på meg. "Med hvem?"
"Du kjenner dem ikke," sa jeg, "Vil du henge i hagen?"
Han trakk på skuldrene, "Hva enn du vil, Flora." Jeg smilte og tok hånden hans, og vi gikk til hagen. Fortsatt med ham etter meg, trykket jeg nonchalant på bryteren for å slå på lysene. Alt lyste opp, og plutselig var alle synlige. Og musikken hadde startet. Det var perfekt.
"Overraskelse," hvisket jeg til Felix, smilende til ham.
Han klemte meg tett og løftet meg fra bakken. Jeg fniste, viklet beina rundt ham, smeltet inn i omfavnelsen hans. I kaoset av dagen hadde jeg virkelig glemt hvor mye jeg kom til å savne ham. Måten armene hans føltes rundt meg, den distinkte mykheten i stemmen hans når han snakket til meg, det rampete blikket i ansiktet hans før han gjorde noe han visste irriterte meg.
"Takk," hvisket han, før han satte meg ned igjen. Han rufset til håret mitt, smilende ned til meg. "Du er så søt, Flora."
Ostatnie Rozdziały
#207 Kapittel 207
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#206 Kapittel 206
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#205 Kapittel 205
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#204 Kapittel 204
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#203 Kapittel 203
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#202 Kapittel 202
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#201 Kapittel 201
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#200 Kapittel 200
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#199 Kapittel 199
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#198 Kapittel 198
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
（Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami）
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.
