Le Chiot du Prince Lycan

Le Chiot du Prince Lycan

chavontheauthor · W trakcie · 269.4k słów

1.1k
Gorące
1m
Wyświetlenia
49.7k
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

« Tu es à moi, petit chiot », grogna Kylan contre mon cou.
« Bientôt, tu me supplieras. Et quand ce moment viendra, je t'utiliserai comme bon me semble, puis je te rejetterai. »



Lorsque Violet Hastings commence sa première année à l'Académie des Métamorphes de Starlight, elle ne souhaite que deux choses : honorer l'héritage de sa mère en devenant une guérisseuse compétente pour sa meute et traverser l'académie sans que personne ne la traite de monstre à cause de sa condition oculaire étrange.

Les choses prennent une tournure dramatique lorsqu'elle découvre que Kylan, l'héritier arrogant du trône des Lycans qui a rendu sa vie misérable depuis leur première rencontre, est son âme sœur.

Kylan, connu pour sa personnalité froide et ses manières cruelles, est loin d'être ravi. Il refuse d'accepter Violet comme sa compagne, mais ne veut pas non plus la rejeter. Au lieu de cela, il la considère comme son chiot et est déterminé à rendre sa vie encore plus infernale.

Comme si affronter les tourments de Kylan ne suffisait pas, Violet commence à découvrir des secrets sur son passé qui changent tout ce qu'elle pensait savoir. D'où vient-elle vraiment ? Quel est le secret derrière ses yeux ? Et toute sa vie n'a-t-elle été qu'un mensonge ?

Rozdział 1

Violet

Mon cœur battait la chamade, partagé entre l'excitation et la nervosité, alors que je traversais le campus de l'Académie Starlight avec mes valises à la main.

C'était mon rêve depuis aussi longtemps que je me souvienne—être parmi les meilleurs métamorphes. L'académie était très difficile à intégrer, mais d'une manière ou d'une autre, j'avais réussi.

Aujourd'hui marquerait le début d'un nouveau chapitre de ma vie, et absolument rien ne pourrait le gâcher.

"Déplace-toi, binoclarde!"

Presque rien.

Je poussai un cri en me faisant bousculer et tombai à terre avec mes valises.

Mes lunettes glissèrent de mon visage et je paniquai.

“Non, non!” murmurai-je, fermant les yeux tout en les cherchant désespérément.

Je devais les garder sur les yeux en permanence. Je les avais depuis l'âge de huit ans, et tout ce que je savais, c'était que la nuit serait froide et solitaire si je ne les portais pas tout le temps.

Les cauchemars, les visions...

"Oui!" soupirai-je, mes doigts effleurant la monture familière. Soulagée, je les remis rapidement.

J'aperçus le dos du gars qui m'avait poussée, marchant avec son groupe d'amis. "Connard!" murmuraient ma louve, Lumia, et moi en même temps.

Un des gars, portant un sweat à capuche bleu, se retourna avec ce qui semblait être un regard de sympathie.

Nos yeux se croisèrent, et il fit demi-tour, courant dans ma direction.

Rougissante, je le regardai ramasser mes valises avant de tendre la main pour m'aider.

"Ça va?"

"Oui, merci," répondis-je en me relevant, me retrouvant face à face avec lui.

Mes lèvres se courbèrent instantanément devant le beau blond en face de moi, ses yeux aussi bruns que du miel et ses cheveux légèrement plus clairs que les miens.

"Je suis désolé pour le prince," dit-il. "Il ne le pensait pas, il est un peu grincheux aujourd'hui."

Je fronçai les sourcils. "Le prince?"

Le gars me regarda étrangement. "Le Ly...peu importe. Premier jour?”

"Oui."

"Tu as besoin d'aide avec tes valises?"

"Oui, bien sûr."

Il prit mes deux valises et nous commençâmes à marcher, mes petites jambes peinant à suivre car je faisais presque la moitié de sa taille. "Tu allais chercher tes clés?"

"Oui."

"Tu ne sais dire que oui?"

"Oui... enfin—non," secouai-je la tête, un peu embarrassée.

Il rit. "Je suis Nate, membre du conseil des étudiants."

"Violet," répondis-je.

Nate me jeta un coup d'œil, puis ses yeux me détaillèrent. Son regard était si intense que je ne pus m'empêcher de rougir. "Alors, laisse-moi deviner," dit-il. "Dix-sept ans, petite meute humble, fille de l'Alpha, connaissance du guérisseur?"

Je le regardai, choquée, et laissai échapper un rire surpris. "Tu étais presque juste—dix-huit ans."

Et puis il y avait cette autre chose.

L'Alpha était mon oncle qui m'avait élevée, mais ce n'était pas quelque chose dont j'aimais parler.

Quand j'avais huit ans, mes parents étaient morts dans une attaque, et mon oncle s'occupait de moi depuis. Il était l'Alpha de la meute Bloodrose, une petite meute de l'est.

"Tu étudies pour devenir la connaissance du guérisseur? Tes parents doivent être fiers de toi," dit Nate.

"Oui, et ils..." répondis-je, les mots s'évanouissant.

L'Alpha Fergus avait essayé de me traiter comme une fille, mais l'homme était juste trop maladroit pour en élever une. Il n'avait jamais été beaucoup présent, et notre Luna, Sonya, avait fait de son mieux, mais nous n'avions tout simplement pas ce lien mère-fille. Pour ajouter du sel à la plaie, il y avait Dylan, mon cousin, avec qui j'avais grandi. Je l'appelais mon frère, tout le monde le faisait. Il m'avait détestée toute ma vie, sans jamais me donner de raison, et nous ne nous étions jamais entendus.

Il était en deuxième année à l'Académie Starlight et avait bien fait comprendre que nous n'étions pas de la famille entre ces murs et que je devais rester loin de lui.

Ses mots exacts avaient été, ‘Ne m'embarrasse pas, monstre.’

"Ils sont fiers," soupirai-je.

En suivant Nate, je remarquai beaucoup de filles se battant pour attirer son attention. De temps en temps, il en reconnaissait une, et était accueilli par des cris aigus. Avec un visage comme le sien, il n'était pas difficile de deviner qu'il était populaire. Par-dessus tout, il semblait avoir un bon cœur aussi.

Il me surprit en train de le regarder, et je baissai les yeux avec un petit rire.

"Nous y sommes," dit Nate.

Je levai les yeux et réalisai que nous étions déjà arrivés au grand hall. "Viens," me guida-t-il à l'intérieur, et c'était tout aussi incroyable que je me souvenais de l'orientation—un grand espace ouvert avec des plafonds hauts et une apparence luxueuse.

C'était assez animé, l'endroit rempli d'étudiants et de valises. "Wow," soufflai-je, regardant autour de moi avec admiration.

Nate pointa du doigt. "C'est le bureau d'accueil. Tu peux y aller pour obtenir des informations et récupérer tes clés," puis il tendit la main. "C'était un plaisir de te rencontrer. Bienvenue, et j'espère que tu passeras une bonne année—Violet."

Je regardai sa main un instant avant de l'accepter. "Merci."

Il me fit un clin d'œil, et je sentis un frisson dans ma poitrine. Je gardai sa main un peu plus longtemps que nécessaire et lorsqu'il regarda nos mains entrelacées avec un sourire doux, je toussotai et reculai.

"Merci," répétai-je, ne sachant pas quoi dire d'autre. "Et merci d'être revenu pour m'aider."

"Pas de souci," répondit Nate. "Je ne fais que mon boulot."

Bien sûr, car il était membre du conseil des étudiants.

"Nate—on y va !" Une voix forte appela.

Je regardai par-dessus l'épaule de Nate pour voir d'où venait la voix. C'était un gars adossé à l'un des piliers, entouré d'amis, son dos tourné vers nous. C'était le même gars qui m'avait appelée "binoclard". Je reconnus sa voix immédiatement. Nate l'avait qualifié de prince, et je me demandai si c'était parce qu'il était réellement de la royauté ou à cause de son comportement arrogant.

Pourtant, Nate n'hésita pas une seconde et se dirigea immédiatement vers son ami.

"Suivant !" cria la femme derrière le comptoir d'information, me ramenant à la réalité. Un air désapprobateur était affiché sur son visage.

"Oh, oui—c'est moi !" dis-je, me sentant maladroite même pour moi-même en luttant pour pousser mes valises jusqu'au comptoir.

"Nom, classe et spécialité," exigea-t-elle, son ton plat.

"Violet Hastings, première année du département des guérisseurs ?"

La femme hocha la tête et fouilla dans une pile de papiers ou de dossiers. Pendant ce temps, mes pensées allèrent à mes trois nouveaux colocataires, en espérant qu'ils seraient au moins plus supportables que ce type qui m'avait appelée binoclard.

"Je-je dois dire, je suis très honorée d'être l'une des 200 choisies pour apprendre des meilleurs guérisseurs et ma mère était en fait une ancienne élève alors je suis vraiment excitée de—"

La femme me coupa la parole, me lançant un trousseau de clés que j'attrapai juste à temps. "Hall Lunaire, deuxième bâtiment à gauche, deuxième étage, chambre 102—Suivant !"

"D'accord ?" Je clignai des yeux, choquée par sa grossièreté. Avant que je puisse réagir, quelqu'un me bouscula, et je faillis trébucher mais parvins heureusement à retrouver mon équilibre juste à temps.

Suivre les indications de la femme impolie pour trouver le bâtiment du dortoir ne fut heureusement pas trop compliqué. J'arrivai au deuxième étage avec beaucoup de difficulté, complètement essoufflée et probablement en sueur—mais j'étais là et c'était tout ce qui comptait.

Le couloir était rempli d'étudiants, bavardant, déménageant leurs affaires, etc. Submergée par le bruit et les gens, je regardai autour de moi, ne sachant pas par où commencer.

"Quelle chambre ?" demanda une voix derrière moi.

En tournant la tête, une femme poussa un cri de surprise en me voyant. "Adélaïde ?" Elle écarquilla ses yeux verts frappants.

Je regardai la femme, essayant de comprendre si je la connaissais, mais je ne la reconnaissais pas. "Q-Qui ?" bégayai-je.

La femme avait des cheveux gris clair tirés en chignon, des lunettes sur le nez et des yeux verts frappants. Elle me fixait avec une expression intense, presque pleine d'espoir, tandis que je la regardais étrangement, pensant qu'elle devait me confondre avec quelqu'un d'autre.

"Je suis désolée," s'excusa-t-elle, "vous ressemblez juste à quelqu'un que j'ai connu autrefois."

Je souris chaleureusement. "Ce n'est rien."

"Je m'appelle Esther, et je suis la RD de ce département. Et vous êtes..." commença-t-elle, ses yeux se posant sur le nom de mon porte-clés. "Violet Hastings de la chambre 102—c'est la chambre juste au bout du couloir," dit-elle.

"Merci," soupirai-je, reconnaissante pour l'aide.

Lui adressant un dernier sourire, je continuai avec mes valises pour aller à ma chambre. À chaque pas que je faisais, je devenais de plus en plus anxieuse à l'idée de rencontrer mes colocataires.

Comment seraient-ils ?

Est-ce que je les aimerais ?

Est-ce qu'ils m'aimeraient ?

Même avec la meute Bloodrose, je réalisai que je n'avais jamais vraiment eu d'amis. Bien sûr, il y avait des gens avec qui j'étais plus proche que d'autres, mais des amis ?

J'arrivai à la porte de la chambre 102, et mon cœur battait la chamade. Prenant une profonde inspiration, je tournai la clé dans la serrure et poussai la porte.

Au centre de la pièce se tenaient deux filles qui s'arrêtèrent immédiatement de parler et me regardèrent.

L'une des filles avait des cheveux teints en rose clair, l'autre des boucles sombres. Leurs vêtements étaient élégants et semblaient chers, me faisant me sentir peu sûre de moi et déplacée. Elles venaient probablement de familles de haut rang, de plus grandes meutes, contrairement à moi.

"Est-ce que je dérange ?" demandai-je, ma voix hésitante.

La fille aux cheveux roses se précipita vers moi. "Non," dit-elle précipitamment. "Je m'appelle Amy, voici Trinity—et es-tu elle ? L'ex de Kylan ?"

Je fronçai les sourcils, confuse. "Qui ?"

Et qui était Kylan ?

"Notre colocataire, Chrystal ? L'ex du prince Lycan ?" expliqua Amy. "J'ai entendu dire qu'elle doit refaire sa première année et qu'elle est notre colocataire—es-tu elle ?"

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.3m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

821.5k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

914.6k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

662.3k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

524.2k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

448.5k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

371.3k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.