Le Dernier Loup Esprit

Le Dernier Loup Esprit

Elena Norwood · Zakończone · 224.4k słów

904
Gorące
437.2k
Wyświetlenia
23.9k
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

"ATTENTION ! 10 loups blessés et 3 lycans !" crie Sophie, ma meilleure amie et notre alpha, dans ma tête.

"DES LYCANS ?! Tu as bien dit DES LYCANS ?!"

"Oui, Vera ! Ils arrivent ! Prépare tes gens."

Je n'arrivais pas à croire que nous avions des lycans ce soir.

On m'avait toujours dit en grandissant que les lycans et les loups étaient des ennemis mortels.

Les rumeurs disaient aussi que, pour protéger leur sang pur, les lycans n'étaient pas autorisés à épouser des loups depuis des générations.

J'étais encore surprise, mais je ne pouvais plus laisser mon esprit vagabonder. Je suis médecin.

Un loup-garou gravement blessé fait irruption par la porte des urgences, tenant un loup inconscient. Je me précipite vers eux et les infirmières, déjà en robes et talons, viennent à leur aide.


Que s'est-il passé ?

Je tourne toute mon attention vers le lycan gravement blessé et, pendant un moment, c'est comme si je pouvais sentir son cœur ralentir dans ma propre poitrine. Je vérifie ses signes vitaux tandis qu'une infirmière, à contrecœur, le branche à toutes les machines. En posant ma main sur sa tête pour soulever sa paupière et vérifier la réponse de ses pupilles, je sens une décharge électrique sous mes doigts. Qu'est-ce que... ?

Sans prévenir, ses yeux s'ouvrent brusquement, me surprenant et faisant monter en flèche nos rythmes cardiaques. Il me regarde intensément ; jamais je n'aurais pensé que ces yeux appartiennent à un homme à peine vivant.

Il murmure quelque chose de trop bas pour que je l'entende. Je me rapproche et, alors qu'il murmure à nouveau, il fait un arrêt cardiaque et ma tête tourne.


A-t-il vraiment murmuré... âme sœur ?

Rozdział 1

-Vera-

J'ai passé la nuit à me retourner dans tous les sens, espérant que cette nuit, de toutes les nuits, je pourrais enfin trouver un sommeil réparateur. L'horloge sur ma table de nuit indique 4 heures du matin; il est temps de se lever et je n'ai presque pas fermé l'œil. J'enfile mes leggings, mon soutien-gorge de sport, un débardeur ample, mes chaussures de course et je pars.

La forêt à cette heure de la journée est à couper le souffle; seule la douce lueur du jour imminent éclaire mon chemin. Les oiseaux commencent à se réveiller et à chanter, les créatures nocturnes retournent dans leurs tanières, et la brume entre les arbres rend tout si vivant.

Je m'arrête à mon endroit habituel, sur la falaise qui borde notre célèbre cascade. Elle est à environ 16 kilomètres de la maison de la meute et n'est maintenant visitée que pour des cérémonies ou des célébrations spéciales. C'est dommage que les gens ne viennent pas l'admirer plus souvent.

La Cascade de Jade tire son nom de toute la verdure qui l'entoure. Une fine couche de mousse vibrante que l'on ne trouve nulle part ailleurs couvre la falaise de 18 mètres d'où tombe l'eau; le bassin profond à son pied est d'une eau cristalline révélant tout le terrain rocheux et vert en dessous. Sous la bonne lumière de la lune, toute la cascade semble être faite de jade pur. Sa chute d'eau douce en fait également l'endroit idéal pour méditer.

En fermant les yeux, je commence à m'étirer, à respirer et à vider mon esprit, mais alors que je m'apprête à m'asseoir, je sens tout autour de moi se figer et un frisson me parcourt l'échine. Mes yeux scrutent frénétiquement les environs, d'arbre en arbre, de plante en plante. La forêt essaie de me dire que quelque chose ne va pas et des cloches d'alarme résonnent dans ma tête, la peur montant le long de ma colonne vertébrale.

Eh bien, bonjour à toi aussi - je l'interromps avant qu'elle ne puisse continuer.

J'ai besoin de scouts près de la Cascade de Jade.

Vera, qu'est-ce qui ne va pas ?

Je ne sais pas encore, mais –

Oui, je sais.

Moins de dix minutes plus tard, environ vingt-cinq éclaireurs me rejoignent, ressentant la même tension dans l'air que moi en approchant. Notre Alpha arrive peu après, accompagnée de son compagnon en forme de loup. Nous nous sentons tous mal à l'aise, mais personne plus que moi. Même sous forme humaine, personne n'est plus en phase avec la forêt que moi. Notre Alpha parle en premier,

"Quoi que ce soit, cela n'affecte pas seulement Vera. Tout le monde, rassemblez-vous par paires et fouillez la forêt en commençant par le côté nord. Tenez-moi informée."

Les éclaireurs obéissent, se précipitant dans la forêt avec un hurlement. Notre Alpha se tourne vers moi,

"Tu devrais rentrer avec nous, Vera. Tu as une journée importante devant toi."

"Si cela ne te dérange pas, Alpha -" Elle grogne.

"Si cela ne te dérange pas... Sofia... Je vais rester ici un peu plus longtemps. Peut-être que je peux aider."

Sofia, notre Alpha, est la fille de l'ancien Alpha et ma meilleure amie. Nous nous connaissons depuis notre enfance et savons tout l'une de l'autre, mais maintenant qu'elle est notre Alpha, cette connaissance semble un peu intrusive. Il ne me semble même plus approprié de l'appeler par son prénom. Elle me lance un regard inquiet,

« S'il te plaît, sois prudente, tu es peut-être l'une de nos meilleures guerrières, mais tu ne peux toujours pas te transformer. Quoi que ce soit là-bas, c'est assez fort pour nous rendre tous mal à l'aise. »

Je baisse la tête à ces mots et elle soupire. Le fait que je n'aie pas encore pu me transformer est une grande source de préoccupation pour moi. Tout loup décent peut se transformer à l'âge de 12 ans. J'ai 23 ans et je ne peux toujours pas me connecter avec mon loup ; parfois, je me demande même si je suis vraiment une louve-garou.

Je remarque Sofia essayant de grimper sur le dos de son mari. Elle déteste le chevaucher ainsi, mais dans son état de grossesse avancée, il ne lui a laissé aucun choix. Je l'aide à monter et il se lève doucement, inclinant la tête vers moi en signe de remerciement silencieux. Sofia serre ma main avant de la lâcher et de partir avec son compagnon.

Une fois qu'ils sont hors de vue, j'enlève mes chaussures et m'accroupis sur le sol, enfonçant mes mains profondément dans la terre. Je prends une profonde inspiration et commence. Des frissons parcourent tout mon corps alors que je me connecte à la forêt. Le vent a recommencé à souffler, apaisant l'étouffement qui régnait auparavant.

Je vide mon esprit et me concentre uniquement sur mes sens ; l'humidité de l'air que je respire, comment mes cheveux volent au gré du vent, comment tous les poils de mon corps se dressent.

5 minutes

15 minutes

30 minutes

Malgré tous mes efforts, je ne sens rien. Il semble que ce qui était là est parti avec cette sensation étrange. Avec un soupir, je prends mes chaussures à la main et commence à marcher pieds nus à travers la forêt, en direction de la maison de la meute.

Alors que j'approche du bord de la forêt avec la maison de la meute en vue, le vent commence à souffler dans mon dos et je m'arrête net. Je n'ai même pas besoin de me retourner pour le sentir. Je lève le visage pour humer l'air et c'est indéniable.

Ça sent le sang. Beaucoup de sang.

Je cours jusqu'à la maison de la meute et retourne dans ma chambre. L'odeur du sang est intense, mais il est impossible de savoir de qui il s'agit ou d'où elle vient.

Après une douche chaude et rapide, je me change en tenue de travail et attrape mon sac de sport pour la journée. En descendant à la clinique de la meute, je saute le petit-déjeuner.

J'entre dans la clinique sur le qui-vive, comme si quelque chose pouvait arriver à tout moment. Je commence à me sentir un peu paranoïaque.

« Hé, Violet ? Avons-nous des arrivées ? »

Violet, notre infirmière en chef, me regarde avec un air perplexe en vérifiant nos dossiers une deuxième fois. Je remarque que ses longs cheveux bouclés ont été lissés et que son mascara encadre parfaitement ses yeux bleus. Elle est dans la quarantaine et est une femme exceptionnellement belle avec une peau sombre éclatante.

« Non, doc, nous avons une journée tranquille jusqu'à présent. »

Je ne peux m'empêcher de jeter un coup d'œil rapide à tout ce qui se trouve aux urgences, juste pour apaiser mes nerfs. Cette inquiétude semble inébranlable, c'est presque comme si j'avais emporté l'odeur du sang avec moi depuis la forêt ; je la sens partout.

Peut-être que je suis juste nerveux parce que c'est un grand jour, un jour qui change la vie, pour moi. Aujourd'hui, c'est la fête de départ à la retraite du Dr Owen, ce qui signifie qu'aujourd'hui je deviens le médecin-chef de la clinique.

Notre meute a la plus grande population de loups de toutes les meutes principales du pays, c'est compréhensible étant donné que nous gardons la frontière sud avec le territoire des lycans. Les loups-garous et les lycans ont signé un traité de paix il y a plus de quarante ans, proposé par leur roi lycan de l'époque. Avant cela, les deux espèces étaient constamment en guerre ; pour le territoire, pour les partenaires, pour les sources de nourriture, pour... s'amuser ? Les lycans sont des créatures notoirement combatives, même entre eux.

La clinique supervise toute la population de loups de notre meute, et en tant que médecin-chef, je devrai superviser toutes les activités de la clinique, même administratives. Franchement, je me sens sévèrement mal équipé pour gérer de telles responsabilités ; je ne dors pas plus de quatre heures par nuit en me stressant à l'avance.

Je procède à mes rondes habituelles pour le reste de la matinée, tout en me préparant pour la fête. Le Dr Owens est l'une des personnes les plus importantes de ma vie et nous avons travaillé dur pour faire de ce jour un moment très spécial pour lui. Il m'a pris comme apprenti quand personne ne voyait de potentiel en moi.

J'avais seulement 12 ans mais j'apprenais déjà toutes les bases de la chirurgie ; malgré mon jeune âge, j'avais l'estomac pour ça. J'ai terminé le lycée en avance et réussi à entrer directement en école de médecine où j'ai terminé major de ma promotion. Et pourtant, ici, face à ce nouveau défi, je me sentais anxieux comme pas possible.

Il est passé cinq heures et tout a été plutôt calme. Je suis prêt à passer mes patients au prochain service, impatient que la fête d'adieu soit terminée. Je pense à contacter Sofia par télépathie, mais elle me devance,

ARRIVAGE ! Elle crie dans ma tête.

Avant que je puisse lui poser la moindre question, j'entends du bruit à l'extérieur. Un loup-garou gravement blessé fait irruption dans la salle d'urgence, portant un loup inconscient. Je me précipite vers eux et les infirmières déjà en robes et talons viennent à leur secours. Nous plaçons le loup inconscient sur un lit d'hôpital et il reprend forme humaine. L'autre loup s'effondre et nous l'aidons à s'installer sur un autre lit. Le Dr. Owens sort de son bureau au bruit de l'agitation.

« Vera, prends Eric. Violet, prépare le défibrillateur. Erica et Sam, préparez une salle d'opération. » L'urgence dans sa voix est indéniable.

Je commence à vérifier les signes vitaux d'Eric. N'était-il pas l'un des éclaireurs aujourd'hui ? En fait, n'étaient-ils pas tous les deux en mission de reconnaissance ? Il semble avoir une commotion cérébrale et tout son corps tremble de choc. Nous devons vérifier s'il y a des hémorragies internes.

La sensation de terreur que j'avais ressentie toute la journée revient en force lorsque Sofia me contacte par télépathie,

Vera, nous allons avoir besoin de tout le monde. Prépare tes équipes. Dix loups blessés en tout, trois lycans.

Des lycans ?! Tu as bien dit des lycans ?!

Parmi les huit autres loups qui arrivent avec des blessures allant de mineures à graves dans les cinq minutes qui suivent, je sens immédiatement la présence des trois lycans, dont deux portent un lycan inconscient ; il est clair qu'il est à peine en vie.

Je les dirige vers un lit et après l'avoir déposé brutalement dessus, ils s'effondrent tous les deux à côté de lui, épuisés. J'instruis les autres médecins et infirmières de s'occuper des loups, en priorisant ceux qui semblent perdre connaissance, mais ils sont visiblement méfiants envers les lycans. Heureusement, la plupart des loups semblent avoir des blessures légères, principalement des égratignures. Que diable s'est-il passé ?

Je tourne toute mon attention vers le lycan gravement blessé et pendant un moment, c'est comme si je pouvais sentir son cœur ralentir dans ma propre poitrine. Je vérifie ses signes vitaux tandis qu'une infirmière, à contrecœur, le branche à toutes les machines. Lorsque je mets ma main sur sa tête pour soulever sa paupière et vérifier la réaction de ses pupilles, je sens une décharge électrique sous mes doigts. Qu'est-ce que... ?

Sans prévenir, ses yeux s'ouvrent brusquement, me surprenant et faisant monter en flèche nos rythmes cardiaques. Il me fixe intensément ; jamais je n'aurais pensé que ces yeux appartiennent à un homme à l'article de la mort.

Il murmure quelque chose d'une voix trop basse pour que je l'entende. Je me rapproche et alors qu'il murmure à nouveau ; il fait un arrêt cardiaque et ma tête tourne.

A-t-il vraiment murmuré… âme sœur ?

Note de l'auteur : Merci beaucoup pour votre lecture :) C'est ma première histoire sérieuse. N'hésitez pas à commenter vos impressions. Cette aventure ne fait que commencer !

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.3m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.7m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

851.7k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

919.1k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

666.6k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

530.1k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

459k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

379.7k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.