

Le Descendant de la Lune
Kay Pearson · Zakończone · 132.6k słów
Wstęp
"Tu crois que je vais laisser ma fille coucher avec n'importe qui ?" cracha-t-il. Il me donna un coup de pied dans les côtes, m'envoyant valser à travers la pièce.
"Je ne l'ai pas fait," toussai-je, cherchant désespérément à reprendre mon souffle.
J'avais l'impression que ma poitrine s'était effondrée. Je pensais que j'allais vomir quand Hank attrapa mes cheveux et souleva ma tête. CRAC. C'était comme si mon œil avait explosé à l'intérieur de mon crâne quand il me frappa au visage. Je m'écrasai sur le béton froid et pressai mon visage contre le sol. Il utilisa son pied pour me retourner sur le dos.
"Regarde-toi, espèce de salope dégoûtante," souffla-t-il en s'accroupissant à côté de moi et en écartant les cheveux de mon visage. Il sourit, un sourire terrifiant et malveillant.
"J'ai quelque chose de très spécial pour toi ce soir," murmura-t-il.
Cachée dans la forêt sombre, sur l'île du Cap-Breton, vit une petite communauté de Loups-Garous. Depuis des générations, ils sont restés cachés des humains et ont maintenu une existence paisible. Jusqu'à ce qu'une petite femme rejoigne leur meute et bouleverse leur monde.
Gunner, le futur Alpha, servant de chevalier en armure étincelante, sauve la jeune femme d'une mort certaine. Apportant avec elle un passé mystérieux et des possibilités que beaucoup avaient depuis longtemps oubliées, Zelena est la lumière dont ils ne savaient pas qu'ils avaient besoin.
Avec un nouvel espoir, viennent de nouveaux dangers. Un clan de chasseurs veut récupérer ce qu'ils croient que la meute leur a volé, Zelena.
Avec ses nouveaux pouvoirs, ses nouveaux amis et sa nouvelle famille, ils se battent tous pour protéger leur terre natale et le don que la Déesse de la Lune leur a accordé, la Triple Déesse.
Rozdział 1
Zelena.
Je levai légèrement la tête alors que la brise fraîche caressait ma nuque. Mes longs cheveux noirs de jais ondulaient doucement avec le vent. C'était une matinée splendide, l'air était encore frais et il n'y avait pas un nuage dans le ciel. Le soleil réchauffait mon visage alors qu'il peinait à percer à travers les arbres. Il y a quelque chose dans le fait d'être dehors, seul, que j'ai toujours aimé. La plupart des gens d'ici ont peur de la forêt et n'y vont jamais, moi par contre, j'adore la forêt. Le bruit du vent dans les arbres, la sensation de l'air frais sur ma peau et la légère odeur de l'eau salée. Ça me fait me sentir, je ne sais pas, libre, je suppose. Je savoure le temps que je peux passer dehors, aussi court soit-il.
Je vis dans un petit village de pêcheurs au nord de l'île du Cap-Breton, en Nouvelle-Écosse, avec une population d'environ deux mille personnes. Les habitants du village sont répartis sur environ vingt kilomètres le long de la côte, avec la mer d'un côté et une forêt dense de l'autre. Nous sommes un peu isolés mais c'est comme ça que les locaux aiment ça. Les gens de ce village y vivent depuis des générations, ils ne partent jamais, et ceux qui ont la chance de partir, ne reviennent pas. Le petit village a toutes les nécessités de base et les gens trouvent généralement ce dont ils ont besoin dans l'un des rares magasins. Pour ce qu'ils ne peuvent pas obtenir, ils font le trajet jusqu'à l'une des plus grandes villes, si on peut les appeler ainsi. Pas que j'y sois jamais allée, je n'ai jamais quitté l'île.
Cette courte promenade à travers les arbres chaque jour sur le chemin de l'école, était mon seul réconfort dans mon existence autrement infernale. Je faisais de petits pas, des pas lents, comme pour faire durer chaque seconde passée en plein air. Il ne reste que quelques semaines de ma dernière année d'école et bien que chaque seconde des douze dernières années ait été un enfer sur terre, je frémis à l'idée de ce qui se passera quand tout sera fini.
En arrivant aux grilles en fer forgé noir de l'école, mon petit sentiment de liberté s'évanouit. Je regardai les murs de briques sombres et les petites fenêtres et soupirai, c'était une prison. Je relevai ma capuche sur mon visage, baissai la tête et me dirigeai vers l'entrée. Je poussai la lourde porte et soufflai un soupir de soulagement, au moins le hall était encore vide. La majorité des autres élèves étaient encore sur le parking, debout et discutant avec leurs amis jusqu'à ce que la cloche sonne. Mais pas moi, je préfère aller directement à mon casier, y fourrer mon sac et attendre à la porte de ma première classe. Si j'arrive avant que les couloirs ne se remplissent, je peux généralement éviter la plupart des abus matinaux. En regardant les enfants défiler dans les couloirs, je laisse souvent mon esprit vagabonder un peu, imaginant ce que ce serait d'avoir des amis avec qui traîner et discuter. Ce serait probablement sympa d'avoir au moins un ami dans ce trou à rats.
Je restai un moment à mon casier ce matin, repensant aux événements de la raclée de la nuit dernière. Je fermai les yeux et écoutai mon corps. Les parties de ma chemise qui collaient aux plaies à vif sur mon dos me faisaient mal à chaque mouvement. La peau déchirée était chaude et tendue sous mes vêtements. L'entaille sur mon front pulsait encore, provoquant un mal de tête qui s'étendait de ma racine des cheveux jusqu'à derrière mon oreille. J'ai fait de mon mieux pour la couvrir avec du maquillage, mais le fond de teint brûlait quand j'essayais de le frotter sur la plaie ouverte. Alors, j'ai mis un pansement à la place. Le pansement était de couleur chair de toute façon, donc il devrait se fondre avec mon visage, ça devrait aller. Mes cheveux noirs et en désordre pouvaient couvrir la majeure partie de mon visage et ma capuche couvrirait le reste.
Je pris soudain conscience du bruit croissant dans le couloir derrière moi. Les autres enfants avaient commencé à entrer. Merde. Je refermai rapidement mon casier, baissai la tête et commençai à descendre le couloir vers ma première classe. Je tournai rapidement le coin et heurtai face la première quelque chose de dur. Je tombai en arrière au milieu du couloir, lâchant mes livres en essayant de me rattraper. Le couloir devint silencieux alors que je restais allongée sur mon dos douloureux, étalée sur le sol. Je serrai les yeux, la douleur provenant de mes blessures était presque suffisante pour me faire vomir.
"Quelle perdante", j'entendis Demi ricaner avant de partir dans un éclat de rire, rapidement suivie par les autres personnes dans le couloir. Je me précipitai sur mes mains et mes genoux, essayant de rassembler mes affaires pour m'échapper.
Je tendis la main vers mon carnet, mais il n'était plus par terre. En le cherchant du regard, je me figeai. Il était accroupi devant moi, ses genoux visibles à travers ses jeans déchirés. J'avais l'impression de sentir la chaleur émaner de lui. Il n'était qu'à moins d'un mètre de moi. Je pouvais le sentir, sa douce sueur sentait comme l'air d'une chaude journée d'été. Je l'inhalai. Qui est-ce ?
« Désolé, c'est à toi ? » demanda-t-il en tendant le bras avec mon livre à la main. Sa voix était apaisante et veloutée, douce avec une légère vibration grave.
Je lui arrachai mon livre des mains et commençai à me lever. Je sentis ses grandes mains saisir mes épaules et me tirer vers le haut. Le choc de son toucher me fit retomber au sol. Je fermai les yeux, tournai la tête dans mon bras et attendis qu'il me frappe. Les rires dans le couloir éclatèrent à nouveau.
« Whoa » s'exclama le garçon mystérieux alors que je me recroquevillais devant lui.
« Elle est vraiment cinglée » ricana Demi.
La douleur que j'attendais ne vint jamais, il ne me frappa pas, personne ne le fit. Je jetai un coup d'œil sous ma capuche alors qu'une larme roulait sur ma joue. Il avait fait un pas en arrière, tendant les bras pour repousser les autres élèves qui s'étaient rassemblés pour se moquer de moi.
Je restai assise un moment sur le sol froid, observant ce garçon. Je ne l'avais jamais vu à l'école avant. Ses bottes marron foncé étaient délacées et très usées, ses jeans déchirés épousaient ses hanches. Il portait un t-shirt gris délavé avec un W rouge imprimé dessus. Il pendait lâchement sur sa ceinture mais collait à son torse musclé. Il était grand. Très grand. Il dominait tous les autres élèves derrière lui. J'examinai ses bras toujours tendus à ses côtés. Ses manches serraient ses biceps saillants. Je regardai son visage, sa mâchoire était lisse et forte, ses lèvres roses serrées ensemble. Ses cheveux blonds sable foncé étaient parfaitement coiffés, courts sur les côtés et longs sur le dessus. Ses yeux bleus brillants me fixaient avec une intensité effrayante. Il était fascinant, quelque chose d'un dieu grec ancien. Des papillons éclatèrent dans mon estomac et se mirent à danser. Je commençai à avoir chaud et à être nerveuse en regardant cet être magnifique. Wow. Il inclina légèrement la tête sur le côté et m'examina. Merde ! Il pouvait voir que je le regardais. Je sautai du sol et courus, me faufilant à travers la foule d'adolescents rieurs.
J'arrivai à mon cours d'anglais et me précipitai à ma place dans le coin au fond de la salle. Je posai mes livres sur le bureau et me recroquevillai sur mon siège. Essuyant les larmes de ma joue, je murmurai à moi-même « Je déteste cet endroit ». Je posai ma tête sur mes bras croisés et repassai l'événement dans le couloir. Je n'ai jamais été intéressée par les petits amis ou les rendez-vous, mais quelque chose à propos de ce nouveau garçon faisait faire des sauts périlleux à mon estomac.
« Classe » appela la professeure en entrant dans la salle,
« Voici deux de nos nouveaux élèves, Cole et Peter ».
Je levai la tête, juste assez pour voir les nouveaux, et je reculai légèrement. Bon sang, ils étaient des dieux eux aussi. Le premier, le plus grand, avait des cheveux bruns foncés, une peau crème lisse et des muscles fins et toniques. Ses yeux sombres me fixaient depuis l'autre côté de la classe. Le deuxième était un peu plus petit avec des cheveux roux foncés, une peau bronzée et des yeux verts brillants, des yeux qui me fixaient aussi. Je baissai à nouveau la tête et soupirai. Pourquoi diable ces spécimens magnifiques me regarderaient-ils ? Je ne suis qu'une poupée sale et brisée.
« Les garçons, asseyez-vous s'il vous plaît » dit la professeure d'une voix douce.
Les deux garçons se dirigèrent vers le fond de la classe. Je pouvais sentir le changement d'atmosphère dans la salle, et je n'avais aucun doute que chaque paire d'yeux féminins les suivait du regard. Le plus grand s'assit au bureau à côté de moi, l'autre s'assit devant moi. Le garçon devant se tourna vers moi, sa tête inclinée pour essayer de voir mon visage sous ma capuche. Probablement juste pour jeter un coup d'œil à la bête hideuse qui avait causé tout ce drame dans le couloir ce matin.
« Salut, je suis Cole » chuchota le garçon à côté de moi. Sa voix avait un ton quelque peu apaisant mais sceptique. Il pointa le bureau devant moi,
« C'est Peter, mais tout le monde l'appelle Smith » dit le garçon, Cole. Le garçon assis là fit un sourire en coin et agita ses doigts vers moi. À première vue, il semblait au moins gentil, mais ils commencent tous généralement comme ça.
Je leur fis un signe de tête maladroit et baissai à nouveau la tête, gardant les yeux sur eux autant que possible. Je n'aime pas ça, je ne fais pas confiance à cette démonstration de gentillesse. Ils se regardèrent et haussèrent les épaules, tournant leurs corps vers l'avant de la classe. Je pouvais sentir ma panique monter, que voulaient-ils ? Pourquoi me parlaient-ils ? C'est juste une blague, ça doit l'être. Ils vont être comme tous les autres cons de cet endroit et me harceler, comme tout le monde le fait. Il n'y a aucune raison pour qu'ils soient gentils avec moi, donc ce doit être un piège.
Ostatnie Rozdziały
#77 Épilogue
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#76 Chapitre 76 - La fin
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#75 Chapitre 75 - Réunion de famille
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#74 Chapitre 74 - La guerre, partie 2
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#73 Chapitre 73 - La guerre
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#72 Chapitre 72 - Crescent Wolf
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#71 Chapitre 71 - Bannissement
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#70 Chapitre 70 - Ils sont là
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#69 Chapitre 69 - Un cadeau partagé
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025#68 Chapitre 68 - Dominance
Ostatnia Aktualizacja: 2/18/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.
Nie Drażnij Lunę
Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.
Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?