

Måneskinets Kys
Sheila · Zakończone · 275.5k słów
Wstęp
"Din mor, Amy, var sygeplejerske på skadestuen på et lokalt hospital i New Jersey. Hun var smuk, havde et godt hjerte og var altid klar til at redde et liv. 'Et liv tabt er et liv for meget.' Det var, hvad hun altid sagde, når jeg forsøgte at få hende til at bruge mere tid sammen med mig. Da hun fortalte mig, at hun var gravid med dig, afviste jeg graviditeten. Det var den største fejltagelse i mit liv. Da jeg endelig indså det, var det for sent." Min far sukkede. "Jeg ved, hvad du tænker, Diana. Hvorfor ville jeg ikke have dig i starten, ikke?" Jeg nikkede.
"Vi er ikke Sullivans. Mit rigtige navn er Lucas Brent Lockwood. Alfa af en velhavende flok beliggende i New Jersey og New York. Jeg er varulv. Din mor var menneske, hvilket gør dig til det, de kalder en halvblods. Dengang var det forbudt for en ulv at omgås et menneske og få afkom. Man blev normalt forvist fra flokken for det... til at leve som en fredløs."
"Jeg var ved at blive den første Alfa, der brød den regel, ved at tage din mor som min mage, min Luna. Min far og bror konspirerede sammen for at forhindre det. De dræbte din mor i håb om, at du ville dø med hende. Da du overlevede, dræbte de din mors menneskelige familie for at dræbe dig. Jeg, din onkel Mike og en anden Alfa fra en naboflok reddede dig fra massakren. Siden da har vi været i skjul, i håb om at min tidligere flok ikke ville komme og lede efter os."
"Far, forsøgte de at dræbe mig, fordi jeg er en halvblods?"
"Nej, Diana. De forsøgte at dræbe dig, fordi du er min arving. Du er bestemt til at blive Alfa af Lotusflokken."
Rozdział 1
Amy
December, 2003
Det var en kold nat i december. Et frisk lag sne dækkede de høje træer såvel som jorden, der omgav vejen, jeg kørte på. Jeg havde kørt i godt og vel en halv time, men havde ikke set nogen anden bil end min egen. Jeg fortrød virkelig, at jeg var taget hele vejen til min kollegas hus for at fejre hendes fødselsdag. Det var en lang køretur tilbage til byen, og jeg var alene og gravid. Jeg skulle have lyttet til min mavefornemmelse og bare taget direkte hjem. Nå, sådan er livet. Ville, kunne, skulle.
Som man siger, langsom og stabil vinder løbet. Jeg kørte langsomt, velvidende at skoven var hjemsted for en flok hjorte. Jeg ville ikke risikere at ramme en eller komme ud for en ulykke, især når jeg var næsten 8 måneder gravid. Jeg tændte for bilradioen for at holde mig med selskab og kiggede ud af forruden, beundrede fuldmånen og stjernerne, der blinkede på den klare nattehimmel. Det var sådan en smuk nat. Jeg håber, det bliver sådan juleaften. Ah, snart er det jul. Jeg kørte stille, lyttede til radioen og forestillede mig min næste jul med min lille pige. Jeg begyndte at synge med på en sang, der blev spillet i radioen, trommede med fingrene på rattet, mens jeg forestillede mig en perfekt jul med min datter.
Jeg mærkede Diana give mig et stort spark i protest mod min sang, og jeg gned min mave instinktivt. Jeg ved det, skat, du vil også sove, men mor skal lige køre os hjem først. Bare rolig, jeg drikker et glas varm mælk for dig, så snart vi kommer hjem.
Jeg bliver snart en enlig mor. Jeg havde aldrig forestillet mig, at mit liv ville ende sådan, uden en mand og uden nogen, min datter kunne kalde far. Men man forelsker sig og begår fejl. Dyre fejl. Da jeg fortalte ham, at vi var gravide... nå, jeg var gravid, gav han mig nogle penge til en abort og sagde, at hvis jeg besluttede at beholde barnet, ville han ikke have noget at gøre med en halvblods. Jeg forstod ikke, hvad han mente med halvblods, men jeg forstod fuldt ud, at han ikke ville være far. Jeg græd i månedsvis over at være en idiot. Hvordan kunne jeg have været så skødesløs?
Efter han stak af, besluttede jeg, at jeg skulle gøre, som han sagde, og få en abort. Jo, jeg var økonomisk stabil nok til at opfostre et barn alene, men jeg vidste godt, at det ville blive en kamp. Mine forældre havde svært ved at jonglere deres job og tage sig af mig og min bror, hvad mere hvis en forælder var alene? Jeg brugte den logik til at retfærdiggøre at få en abort, og så gik jeg til klinikken.
Mens jeg sad i venteværelset på abortklinikken og ventede på min tur den dag, begyndte jeg at få anden tanker. Jeg kunne ikke tro, at jeg nogensinde ville overveje at dræbe mit eget barn. Mit. Jeg gned min flade mave og undskyldte for det korte øjebliks svaghed. Jeg gik hurtigt op til sygeplejerskens skranke og fortalte dem, at jeg havde ændret mening. De sagde, at hvis jeg stadig var i tvivl om, hvorvidt jeg skulle beholde det, kunne de kun udføre aborter i første trimester. En anden mulighed var at give mit barn op til adoption. Jeg fortalte dem, at jeg ikke længere havde nogen tvivl og ville sørge for mit barn. En af sygeplejerskerne gav mig derefter et kort til en støttegruppe for enlige mødre. Jeg skulle være enlig mor! Jeg rystede på hovedet og begyndte at græde. Sygeplejersken krammede mig og sagde: "Så, så. Jeg er enlig mor til en smuk lille dreng. Jeg har aldrig fortrudt at beholde ham. Du vil føle det samme."
Og se på mig nu, jeg er stor som en hval og ved at sprænges. Jeg skal gøre færdig med at forberede din ankomst, Diana. Vores babyshower vil snart finde sted, og jeg ved, at jeg vil få alle de ting, du har brug for, fra familie og venner.
Mine forældre var ikke særlig glade, da jeg fortalte dem, at jeg var gravid uden en far i sigte. Min storebror derimod var begejstret. Endnu en til Williams-familien. Jeg tror, hans begejstring smittede af på mine forældre, for nu kan de kun tænke på lille baby Diana.
Diana. Jeg har altid elsket det navn. Det var navnet på en gudinde, månegudinden for at være præcis. Jeg kiggede op igen for at stirre på månen. Stor, smuk og ensom. Ligesom jeg er i dette øjeblik. Jeg grinede af min egen joke.
Pludselig så jeg ham stå der foran min bil, og selvom jeg trådte på bremsen, ramte jeg ham. Min bil svingede til siden af vejen og stoppede helt. Åh Gud! Jeg ramte nogen! Jeg spændte hurtigt sikkerhedsselen op og steg ud af bilen for at se, om han var såret og havde brug for lægehjælp. Jeg greb min telefon fra lommen og ringede 112.
"112. Hvad er din nødsituation?" spurgte operatøren.
"Jeg har ramt nogen med min bil. Jeg sværger, jeg så ham ikke." Jeg prøver at forklare operatøren, mens jeg leder efter ham. Hvor er han? Han kan ikke være langt væk. Jeg går op og ned ad vejen og leder efter tegn på ham. Var det noget, jeg forestillede mig? Jeg kigger på min bil og ser, at kofangeren er lidt bøjet. Jeg har helt sikkert ramt noget. Måske var det en hjort.
"Operatør, undskyld. Jeg tror, jeg har ramt en hjort. Jeg kører gennem Salty Moon-skoven, og det er virkelig mørkt. Jeg må have forestillet mig, at det var en person. Jeg er så ked af misforståelsen."
"Det er okay, frue. Vi får den slags opkald hele tiden. Det bedste er, at du sætter dig tilbage i din bil og kører hjem. Jeg bliver på linjen, indtil du er sikkert i din bil," sagde operatøren venligt.
"Selvfølgelig, det er virkelig venligt af dig." Jeg lægger min telefon i min frakke og løfter hovedet for at se på skoven. Jeg hører en ugle skrige og en ulv hyle. Det er nok. Jeg må hellere komme tilbage til min bil, hvor det er sikkert.
Jeg vender mig om og går mod min bil, mens jeg kigger ned på asfalten for at finde noget bevis på, hvad jeg lige har ramt med min bil, før jeg kører videre. Jeg var så optaget af, hvad jeg lavede, at jeg ikke bemærkede manden, der stod ved siden af min bil.
"Dejlig nat at være ude, hva'?" sagde han med en dyb, uhyggelig stemme. Jeg følte, at mit blod frøs til is. Jeg kiggede langsomt op for at se, hvem der lige havde talt. Det, jeg så, fik hårene i nakken til at rejse sig, og mit hjerte til at hamre af panik.
Han var en stor mand, over 1,80 meter høj med busket brunt hår og sorte øjne. Han havde jagttøj på og store sorte militærstøvler. Han lænede sig nonchalant op ad min bil med armene over kors, tydeligvis underholdt af, at jeg var helt alene uden nogen til at høre mig skrige om hjælp. Jeg stak mine rystende hænder i lommen for at fiske min telefon frem, men han stoppede mig.
"Ingen grund til at tage din telefon frem. De vil ikke kunne nå herhen i tide," hånede han, og jeg bemærkede, at han havde hugtænder. Hugtænder? Jeg har hørt om vampyrer og varulve i eventyr, men de kan da ikke være virkelige. Eller kan de?
"Lad være med at spille uskyldig, kvinde. Du ved, hvad jeg er. Du er præcis det samme. Jeg kunne lugte dig på lang afstand." Hans øjne blev mørkere, tydeligvis vrede på mig.
"J-jeg er s-så ked af det, hr., hvis jeg ramte dig med min bil. Jeg så dig ikke. J-jeg er villig til at give dig alt, hvad jeg har. Penge, mine smykker, bare du ikke skader mig og min baby. Jeg beder dig," mine læber skælvede, og jeg havde svært ved at tale på grund af den frygt, jeg følte. Jeg kunne mærke mine ben begynde at svigte under mig. Det krævede al min viljestyrke at holde mig oprejst.
"Jeg har ikke brug for dine penge. Hvad jeg har brug for, er, at din slags holder op med at trænge ind på mit territorium og skabe problemer for min flok. Jeg tror, jeg må statuere et eksempel, så din slags ikke længere får lyst til at komme ind på mit territorium." I et glimt stod han lige foran mig. Han greb min arm og vred den. Jeg skreg af smerte, og mit skrig ekkoede gennem skoven.
"Stop, vær venlig. Min baby..." Jeg mærkede vand løbe ned ad mine ben. Mit vand gik. Jeg var ved at gå i fødsel for tidligt.
"Du og din baby skal dø i nat."
"Nej, vær venlig. Mit vand er lige gået. Jeg skal på hospitalet," bad jeg ham, mens mine hulk rystede min krop. Det her kan ikke ske. Gud, hvad har jeg gjort for at fortjene dette?
"Du dør, din baby dør, og ingen vil nogensinde finde din krop." Han brugte den ene hånd til at vride min arm om på ryggen, så rykkede han mit hoved med den anden hånd og bed mig i halsen og rev et stykke kød af min hals. Jeg skreg igen, smerten fra min hals brændte gennem min krop.
Han skubbede mig til jorden, og jeg pressede begge mine hænder mod siden af min hals for at forhindre, at jeg forblødte. "Det er, hvad I Røvere får, når I trænger ind på mit territorium!" råbte han til mig. Han sparkede mig med sin store sorte støvle, og jeg rullede om på ryggen. Jeg hørte hans fodtrin på den isede asfalt, og så var han væk, og efterlod mig alene midt på vejen som vejbytte.
Jeg lå på den kolde, frosne asfalt, tårerne løb ned ad mine kinder, mens jeg kiggede op på månen på himlen. Jeg tænkte på Månegudinden og bad stille om et mirakel.
Jeg huskede min telefon og greb den fra min frakke. Jeg hørte operatøren spørge febrilsk, om jeg havde brug for hjælp. "Hj-ælp mig..." prøvede jeg at sige, men blodet gjorde min stemme utydelig.
Jeg hostede, og tykt blod begyndte at sprøjte ud af min mund, mens jeg gurglede røde bobler. Jeg kunne mærke det varme blod sive fra min hals og samle sig på den isede asfalt, hvilket fik mit hår til at klistre til jorden. Mit hjerte begyndte at slå langsommere, hver sammentrækning rungede i mine ører. Mine øjne begyndte at falde i, og mit liv flashede pludselig forbi mig.
Sådan skulle jeg altså dø...
Gravid, alene og blodig.
Jeg kiggede en sidste gang på månen, og jeg kunne have svoret, at jeg følte måneskinnet kysse min kind.
Ostatnie Rozdziały
#118 Epilog III
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#117 Epilog II
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#116 Epilog I
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#115 Kapitel 115 Alfa blandt Alfaerne
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#114 Kapitel 114 Blindsides
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#113 Kapitel 113 Eric og Chase Lockwoods død
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#112 Kapitel 112 Ingen kontrol
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#111 Kapitel 111 Den velsignede månetriade
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#110 Kapitel 110 Skinnende sort marmor
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#109 Kapitel 109 Dilemma
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.
Nie Drażnij Lunę
Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.
Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?