

Noget Ondt
Organized Chaos · Zakończone · 120.4k słów
Wstęp
"Nå, det gik ikke som planlagt. Jeg prøvede at give dig noget mindre distraherende på, men din krop vil ikke samarbejde." Hun dækkede hurtigt sit bryst, hendes kinder blussede.
"H-hvad vil du?" sagde hun og forsøgte at lyde vred.
"Nej... Jeg gætter på, at du ikke er det, måske er det derfor, de valgte dig til at være min kone."
Alaric, han er kendt for sin tilbøjelighed til at drikke blod, nære sig af seksuel energi og deltage i sadistiske former for tortur både for seksuel tilfredsstillelse og barbarisk pine. Hans essens er en blanding af alt. Engleagtig, dæmonisk, vampyrisk...
Som en berømt forfatter er Evas mørke historier værdsat over hele verden. For hende fungerer de dog som en flugt fra hendes voldelige ægteskab. Med skriveblokering og panikanfald er hun ude af stand til at skrive noget andet. Indtil hun finder en bog med titlen "Noget Ondt" med et uddrag om en person ved navn Alaric. Og en henvisning til, at hun er forfatteren. Hun ønsker, at Alaric skal dræbe hendes mand i bogen.
(MODEN) (MØRK ROMANCE) (VAMPYRISK) Advarsel: Denne historie omhandler vold i hjemmet og kan være triggende for nogle.
Rozdział 1
*Forfatterens Note: Denne bog er endnu ikke redigeret.
Alaric skærmede sine hasselnøddebrune øjne mod solen. Det var tidligt og varmt, to ting han hadede mere end noget andet. Han tog et langt sug af sin cigaret, før han smed den på jorden og krøllede læberne i afsky ved tanken om det kommende møde. Hvis han var blevet tilkaldt af Raien, var der kun én grund; han ville endelig få sin opgave. Den hurtige summen fra torvet forstærkede hans tømmermænd, og han gned sin pande i et forsøg på at lette spændingen.
"Ude og feste hele natten igen?"
Han vendte sig og smilede djævelsk til Raien. "Læg lidt utugt til, og du har stort set opsummeret min nat." Raien sukkede og stirrede på ham, hvilket fik Alaric til at smile bredere. "Lad være med at se sådan på mig, Raien. Du gør, hvad du vil, når du er faldet i unåde hos far."
"Og det generer dig slet ikke? Din bror er måske ikke i hans gunst, men i det mindste gav han ham Helvede at herske over."
Alaric viftede ham af. "Hvorfor er jeg her?" Raien vendte Alaric rundt og pegede med sin lange finger på en kvinde.
Alaric målte hende med blikket og besluttede, at hun var smuk. Solen kyssede hendes bronzefarvede hud, mens hun hurtigt bevægede sig gennem torvet. Han kunne godt lide, hvordan hun havde klippet sit hår, selvom hun konstant pillede ved det. Hendes fyldige læber havde kun klar lipgloss på, ikke noget overdrevet, men stadig meget tiltalende.
"Raien... så meget som jeg sætter pris på, at du vælger min frokost, er jeg meget i stand til selv at vælge mine måltider."
"Altid med sarkasmen, hva? Nå, grin af dette, det er din nye opgave."
Alaric skar øjnene mod kvinden og så hende bøje sig ned for at give en hjemløs mand nogle mønter. "Ew... hun er en dydsmønster, ikke interesseret."
Raien skulede til ham. "Du har ikke noget valg i sagen. Vil du have dine vinger tilbage, skal du hjælpe hende."
Alaric pustede højt ud under sin ånde. Siden hans far havde klippet hans vinger, havde han været på Jorden og ventet på sin opgave. Alligevel var han irriteret; den gode pige foran ham var ikke det, han nødvendigvis havde forestillet sig, da han lovede at blive skånet. Han kørte fingrene gennem sit hår.
"Hvorfor skal det være hende?"
"Fordi det var hende, du svor at beskytte, eller har du glemt det? Et løfte om at beskytte barnet, hvis forældre døde for dine hænder."
Alarics ryg stivnede, mens hans øjne fortsatte med at bore sig ind i kvinden. "Er du sikker på, at det er hende?" Hans ansigt blev hårdt. Det var det ene emne, han hadede at diskutere. Den virkelige årsag til hans eksil, den virkelige grund til, at han havde mistet sine vinger.
"Ja, hvor passende at du skal være forlovet med-"
Alaric satte i at hoste af chok og vrede, hvilket skabte en storm i hans øjne. "Hvad fanden sagde du lige?!"
Raien vidste, at dette ikke ville blive nemt. "Din far tror ikke, du vil holde dit ord, medmindre du er tvunget til det gennem en forbindelse."
Alaric hvæsede, "Jeg er meget i stand til at holde mit ord uden at blive TVUNGET til at gifte mig med nogen." Det var så typisk for dem alle. At bruge kærlighed som manipulation, men straffe andre, der gjorde det samme.
En stor, kraftig mand gik hen til kvinden og lagde sin massive hånd omkring hendes talje. Guldet fra hans vielsesring fangede Alarics opmærksomhed, og hans djævelske smil vendte tilbage. "Gæt, du og kære gamle far tog fejl, dydsmønsteret er allerede taget," sagde han og pegede på parret.
Han kendte måske ikke hende, men han kendte mennesker. Han vidste, at hun ikke var typen, der ville have noget med allerede gifte mænd at gøre. Han stak hænderne i sin lange læderjakke og ventede på Raiens svar. I stedet for at sige noget, nikkede Raien mod dem igen. Alaric så hende grimasse, før hun forsøgte at trække sig fri fra den store mands hånd. Manden rykkede hende hårdt tilbage, før han aggressivt hviskede noget i hendes øre. Frygt prægede hendes ansigt, og hun pillede ved ringen på sin finger, mens hun kiggede ned på sine sko. Alaric følte sit blod koge og tog et skridt frem, men Raien lagde sin hånd på hans bryst.
"Rolig," mumlede han, da Alaric pustede damp ud af næsen.
"Forbandede røvhul."
Raien løftede et øjenbryn. "Hvad rager det dig?"
Alaric brød sig ikke om, hvad han antydede. Han stak hænderne i lommerne og vendte ryggen til scenen. "Det gør det ikke," snerrede han til Raien, før han forsvandt ind i mængden.
Eva tog sin jakke af og placerede hænderne på lænden. Hun skar en grimasse, sikker på at Charles havde efterladt endnu et blå mærke. Forsigtigt satte hun sig i sin stol og klikkede formålsløst gennem de emails, der lå foran hende. Emails fra fans og journalister, alle ønskede at vide, hvornår hendes næste bog ville blive udgivet. Hun lagde hovedet på skrivebordet og stønnede højt. Skriveblokering havde været en plage, og hendes arbejde led under det.
Jeg har bare brug for én idé mere, så har jeg nok penge til at komme væk.
Hun kiggede ud på solen, der langsomt sneg sig ind i hendes kontorvindue. Hendes øjne vandrede rundt i det store rum og landede på bogreolen. Hun gik hen til møblet og bladrede gennem de forskellige bøger. De mange hardcovers gav hende langsomt glæden tilbage. Eva elskede bøger mere end noget andet. Det var hele grunden til, at hun begyndte at skrive. En måde at undslippe livets prøvelser og trængsler, som hun i øjeblikket ikke kunne flygte fra i virkeligheden. Det var disse bøger, der hjalp hende med at håndtere det, når Charles løftede hånden og slog hende. Duften af siderne beroligede hendes sjæl, når hun gemte sin sprukne læbe. Hendes hænder rystede, da hun forsøgte at røre ved sine egne bøger, som også stod på hylden. Bestsellere kaldte de dem, og alligevel følte hun, at det var en løgn. For mange var hun berømt, men for hende var hun fanget. Den indespærrede kolibri var blevet slået, indtil den ikke længere kunne synge.
Hendes rystende fingre rørte ved den sidste bog, hun havde skrevet. Det havde været hendes favorit. En mørk romance om en Incubus, der genforenes med sin formodet døde hustru. Hun løb fingrene hen over de indgraverede bogstaver i titlen, før hun langsomt satte den tilbage på hylden. "Jeg må ikke skrive om den slags mere," mumlede hun for sig selv. Charles havde gjort det meget klart. Hun vendte sig og gik langsomt tilbage til sit skrivebord, før hun hørte en bog falde. Et øjenbryn hævet, vendte hun tilbage til bogreolen og bøjede sig ned for at samle bogen op. Hun studerede den forvirret.
"Hvor pokker kom den fra?"
Den sorte forside stod i perfekt kontrast til den glatte mand på den. Hans hasselnøddebrune øjne syntes at trænge lige igennem hende og sendte en kuldegysning op ad hendes ryg. Hans hænder holdt en blodig rose mod hans markerede ansigt. Hun havde aldrig set nogen, der så både ond og sensuel ud på samme tid. Da hun ikke brød sig om, hvordan billedet fik hende til at føle, åbnede hun bogen for at tage et kig. Da hun læste de første linjer, syntes hvert ord at trække på hendes læber.
Alaric er uden tvivl sin fars mest plagede søn. Skabt til at overtage himlen, blev hans engang hvide vinger sorte, da hans sande natur formede sig. Han er kendt for sin tilbøjelighed til at drikke blod, nære sig af seksuel energi og deltage i sadistiske former for tortur både for seksuel tilfredsstillelse og barbarisk pinsel. Ofte forvekslet med sin bror, er han faktisk den ældste, mest magtfulde. Hans essens er en blanding af alt. Engleagtig, dæmonisk, vampyrisk... der findes ingen korrekt betegnelse for, hvad han er, men for de fleste kaldes han blot... Noget Ondt.
Ostatnie Rozdziały
#69 Epilog-Slutningen
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#68 Ingen tilbagevenden
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#67 Hvad det hele egentlig betød (del 2)
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#66 Hvad det hele egentlig betød (del I)
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#65 En mors og fars kærlighed
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#64 Dukke Baby Desiree
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#63 Fionas tro
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#62 Charlies kaos
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#61 Grædende pil
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#60 Feber (Del 2)
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.