

Passion Interdite
Amelia Hart · W trakcie · 946.4k słów
Wstęp
Rozdział 1
Le dernier étage du bâtiment de l'entreprise appartient au bureau du PDG, interdit à quiconque sans autorisation.
Phoebe Ziegler était presque à moitié nue ; sa jupe remontée et entassée autour de sa taille. Elle était allongée sur le bureau, son corps tremblant sous les coups sauvages de l'homme.
"Salope ! Tu n'es venue me voir que pour te faire baiser, n'est-ce pas ?"
Cet homme était le mari de Phoebe, Theodore Reynolds, également propriétaire de ce bâtiment.
Mais elle ne ressentait aucune tendresse dans ce sexe.
Phoebe se mordit la lèvre, retenant tout son, tandis que des larmes montaient à ses yeux. Depuis cet incident, leur mariage ne tenait plus qu'à un fil, et Phoebe ne pouvait s'empêcher de sentir que Theodore nourrissait une profonde rancœur envers elle.
Theodore, n'entendant pas ses gémissements, lui donna une claque forte sur les fesses avec une main et lui saisit le visage de l'autre, la forçant à le regarder.
"Tu viens me voir en agissant comme une pute, à mendier pour ça. Pourquoi tu ne fais aucun bruit ? Quel tue-l'amour."
Theodore lui donna deux claques sévères en guise de punition.
Les joues de Phoebe devinrent rouges à cause des claques, et elle dut coopérer davantage en cambrant ses fesses pour suivre les mouvements de Theodore.
Avec un grognement bas, Theodore éjacula.
Theodore recula, haletant, sa chemise à moitié déboutonnée révélant huit abdominaux solides, lui donnant un air à la fois sauvage et canaille.
Il n'offrit aucune tendresse post-coïtale, se contentant de regarder Phoebe avec des yeux froids. Theodore alluma une cigarette, prit négligemment une serviette à proximité, l'enroula autour de sa taille et jeta une pilule blanche sur le bureau.
"Prends la pilule !" Le ton de Theodore était autoritaire.
Bien que Phoebe soit épuisée physiquement et mentalement, elle se força à descendre du bureau. Ses jambes vacillaient lorsqu'elle posa le pied sur le tapis, et elle dut s'agripper au bureau pour ne pas tomber.
Elle ramassa les vêtements éparpillés sur le sol, les enfila, et n'eut pas besoin de jeter un coup d'œil à la pilule sur le bureau pour reconnaître un contraceptif.
Après chaque rapport sexuel, Theodore la forçait à prendre une pilule contraceptive.
Theodore était extrêmement prudent, craignant qu'elle ne tombe enceinte à nouveau.
Mais Theodore ne savait pas qu'elle ne pourrait jamais retomber enceinte.
Phoebe leva les yeux vers Theodore, son regard suppliant, et dit timidement, "J'étais encore dans ma période de sécurité hier. Puis-je éviter de prendre la pilule ?"
Elle avait une constitution spéciale et était allergique à de nombreux ingrédients médicamenteux, en particulier les contraceptifs. Chaque fois qu'elle en prenait un, son estomac se sentait mal pendant longtemps.
"Tu ne veux pas la prendre ? Phoebe, espères-tu encore tomber enceinte de mon enfant ?" Theodore lui tapota le visage et ricana.
C'était comme s'il se moquait des espoirs de Phoebe.
Les mains de Phoebe se serrèrent progressivement en poings. Theodore savait toujours comment la blesser. Retenant ses larmes, elle dit timidement, "Non, je ne le souhaite pas."
"Tu ferais mieux de ne pas le faire !"
Theodore s'approcha, appuyant fortement sur son bas-ventre. "Phoebe, connais ta place. Tu n'es qu'un jouet pour moi ! Tu n'as pas le droit d'avoir mon enfant."
Phoebe s'arrêta, son cœur se serrant dans sa poitrine.
Sans expression, elle serra les dents, prit la pilule blanche dans sa bouche et l'avala à sec.
L'amertume se répandit sur sa langue, sa gorge brûla, mais la douleur dans son cœur la surpassait.
Ils s'étaient mariés à cause de la grossesse. Bien que leur mariage ne soit pas aussi doux que celui des autres jeunes mariés, ils se respectaient.
Mais à cause d'un accident, elle avait fait une fausse couche. Depuis, Theodore ne ressentait que de la haine pour elle.
Theodore la blâmait pour la perte de l'enfant.
Ils étaient mariés depuis seulement trois ans, et Theodore l'avait tourmentée pendant ces trois années.
Theodore la regarda finir la pilule, son regard se posant sur son bas-ventre pendant deux secondes.
Il dit froidement, "Ce soir, tu viens avec moi au banquet de la famille Vanderbilt."
Phoebe fut stupéfaite.
Pas étonnant que Theodore ait soudainement perdu son calme plus tôt. Cette invitation devait venir de la famille Vanderbilt.
Cela faisait trois ans, et il semblait que Theodore n'avait toujours pas oublié le passé.
La tristesse envahit Phoebe alors que cet incident jetait une ombre persistante sur leurs cœurs. Le mépris de Theodore avait pris racine, et elle portait le poids de l'auto-culpabilité.
L'impact de cet incident sur eux ne disparaîtrait probablement jamais.
"Je comprends." Phoebe enfila ses vêtements et se dirigea vers la porte.
Theodore lui attrapa la main, son autre main pinçant son visage, lui lançant un regard sombre et avertisseur.
"Si tu oses parler seule à Edward Vanderbilt ce soir, c'en est fini de toi," dit Theodore froidement, sa voix dégoulinant de menace, envoyant des frissons dans le dos de Phoebe.
Après avoir parlé, Theodore la lâcha. Phoebe tomba au sol.
Le corps épuisé de Phoebe céda, son estomac se contractant à cause du contraceptif. Elle se releva maladroitement du sol et quitta silencieusement la pièce.
La famille Vanderbilt était l'une des quatre grandes familles riches de Kedora, avec des actifs valant des milliards de dollars. Le banquet était fréquenté par diverses célébrités et magnats, tous vêtus de tenues luxueuses. Les médias s'étaient déjà rassemblés à l'entrée, espérant capturer les gros titres de la soirée.
Le banquet de ce soir célébrait la naissance de l'héritier de la famille Vanderbilt, l'enfant de Brian Vanderbilt et de sa femme Bianca Vanderbilt.
Phoebe, vêtue d'une modeste robe noire, suivit Theodore en sortant de la Maybach noire et aperçut un couple à l'entrée de l'hôtel.
Plusieurs invités entouraient Bianca, jouant avec le bébé dans ses bras.
Brian repéra immédiatement Phoebe et Theodore et les salua avec enthousiasme.
"Theodore, Phoebe, ça fait longtemps. Bianca, amène notre bébé, Benjamin Vanderbilt, pour leur montrer."
Brian rayonnait de joie, tirant Theodore par le bras, son visage plein du bonheur d'être un nouveau père. "Theodore, le bébé est tellement adorable, si petit et doux. Peu importe à quel point ma journée est difficile, dès que je rentre à la maison et que je le vois, toute ma fatigue disparaît. Vous devriez vous dépêcher d'en avoir un aussi."
En voyant le sourire de Brian, un sentiment d'amertume envahit Theodore.
Son expression s'assombrit soudainement.
Phoebe sentit le mécontentement de Theodore et tendit rapidement le cadeau préparé. "Merci pour votre attention, Brian, Bianca. Voici un cadeau pour Benjamin."
"Pourquoi le cadeau ?" taquina Bianca, secouant la tête avec un sourire. "Phoebe, tu es comme une sœur pour moi. Pas besoin d'être si formelle comme une invitée."
Bien que Bianca l'appelle sœur, Phoebe n'avait aucun lien de sang avec la famille Vanderbilt.
Phoebe avait grandi avec la famille Vanderbilt parce que sa mère, Evelyn Ziegler, avait été la nounou qui s'occupait de Brian et Edward depuis qu'ils étaient enfants. Ainsi, Phoebe, Brian et Edward avaient grandi ensemble, et Brian et Edward la traitaient comme une sœur.
Brian sourit et tapota l'épaule de Phoebe. Remarquant sa silhouette mince, il fronça les sourcils avec inquiétude.
"Phoebe, tu as l'air si pâle et plus mince. As-tu eu des ennuis récemment ?"
Le visage de Theodore s'assombrit davantage. Les mots de Brian impliquaient clairement qu'il ne prenait pas bien soin de Phoebe.
Il laissa échapper un rire froid et dit sarcastiquement, "Peut-être que je la mets au régime strict."
Brian rit maladroitement, inconscient de son faux pas. Il pensait simplement que Theodore pouvait être de mauvaise humeur, alors il cessa de s'inquiéter pour Phoebe et les fit entrer dans l'hôtel.
Brian dit, "Theodore, ne plaisante pas. Allez-y, entrez ; nous serons là sous peu."
Theodore entra dans l'hôtel avec une expression amère, et Phoebe le suivit prudemment. Quand il était de mauvaise humeur, elle subissait le plus gros de sa colère.
La salle de banquet était remplie d'invités.
En tant qu'héritier de la famille Reynolds, Theodore attirait l'attention même en se tenant discrètement dans un coin.
Non seulement parce que Theodore venait d'une famille prestigieuse avec une richesse considérable, mais aussi parce que son apparence était très attrayante.
Theodore était impeccable dans son costume, mettant en valeur sa silhouette impressionnante. Une cravate noire avec un clip en argent et un mouchoir dans sa poche ajoutaient à son air de sophistication et de retenue.
Mais seule Phoebe savait qu'une fois que Theodore enlevait ses vêtements, il n'était rien de moins qu'un tyran, sans aucune attitude de gentleman.
"Theodore, pourquoi es-tu si en retard ?" Taylor Morgan, vêtue de haute couture et parée d'un collier de diamants éblouissant, s'approcha. Elle jeta un coup d'œil à Phoebe, son expression critique, ses sourcils se fronçant. "Phoebe. Tu vises le look 'chic sans-abri' aujourd'hui ? Ne sais-tu pas qu'aujourd'hui est un grand jour pour la famille Reynolds ?"
Phoebe ne se disputa pas avec elle ; elle savait toujours que Taylor ne l'aimait pas.
Si elle n'avait pas été enceinte de l'enfant de Theodore à l'époque, Taylor n'aurait jamais permis à la fille d'une nounou d'épouser un membre de la famille Reynolds.
Ainsi, sous l'insistance de Taylor, elle et Theodore n'avaient obtenu qu'un certificat de mariage sans cérémonie. À part la famille proche, presque personne ne savait que Phoebe était la femme de Theodore et la belle-fille de la famille Reynolds.
Phoebe baissa les yeux vers sa robe.
"Je pense qu'elle est plutôt jolie," dit-elle avec un sourire doux.
"Peu importe." Taylor ne voulait pas perdre de temps à sermonner Phoebe sur sa tenue pour le moment. Elle fixa Phoebe et dit, "Tu as vu Benjamin en arrivant, n'est-ce pas ?"
"Oui, je l'ai vu," répondit Phoebe.
Taylor ne perdit pas plus de mots avec Phoebe et alla droit au but. "La première année de mariage, Theodore disait que tu devais prendre soin de ta santé et que tu n'étais pas en état d'avoir des enfants. Maintenant, cela fait trois ans. N'est-il pas temps que tu quittes ton travail et que tu te concentres sur le fait de tomber enceinte ?"
Ostatnie Rozdziały
#905 Chapitre 905 Tu arrives ici
Ostatnia Aktualizacja: 5/18/2025#904 Chapitre 904 Te rencontrer est ma chance
Ostatnia Aktualizacja: 5/18/2025#903 Chapitre 903 Retournez dans la chambre et faites-moi un massage
Ostatnia Aktualizacja: 5/17/2025#902 Chapitre 902 Donne-moi un enfant
Ostatnia Aktualizacja: 5/17/2025#901 Chapitre 901 Jalousie et rivalité
Ostatnia Aktualizacja: 5/16/2025#900 Chapitre 900 Prise en charge à l'aéroport
Ostatnia Aktualizacja: 5/16/2025#899 Chapitre 899 Chacun a ses propres pensées
Ostatnia Aktualizacja: 5/15/2025#898 Chapitre 898 Un faux pas en entraîne un autre
Ostatnia Aktualizacja: 5/15/2025#897 Chapitre 897 Phoebe enquête sur la nuit d'il y a trois ans
Ostatnia Aktualizacja: 5/14/2025#896 Chapitre 896 Madison enquête sur Phoebe
Ostatnia Aktualizacja: 5/14/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.
Nie Drażnij Lunę
Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.
Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?