

Reconnu par un chef de la mafia
Oluwadamilola Eniola · Zakończone · 154.8k słów
Wstęp
"Pourquoi tu continues à me poursuivre ?" demanda-t-elle doucement, luttant pour maintenir son calme. Elle semblait perdre son souffle rien qu'à sa vue. Comme prévu, il ne dit pas un mot, ses yeux froids persistant à se poser sur son visage. "Est-ce que tu m'aimes ?" ajouta-t-elle, ignorant l'indifférence sur son visage.
Cette fois, il claqua la langue en ramassant une mèche de cheveux près de son oreille, la faisant tourner entre ses doigts. "Ne penses-tu pas que 'aimer' est un grand mot, Fée Clochette ?" murmura-t-il, se penchant si près qu'elle pouvait le sentir. Cependant, ses yeux restaient sombres et vides, dépourvus d'émotion. Elle déglutit discrètement, ne sachant pas ce qui pouvait bien lui passer par la tête. "C'est naturel Blanche-Neige, il m'est juste venu à l'esprit que tu es la première femme que j'ai reconnue comme une dame."
C'est la gentille fille. Elle n'est pas différente d'une introvertie ennuyeuse, une femme réservée qui parlait peu. Elle n'avait pas de relation mutuelle avec sa famille. Au fil du temps, elle est tombée amoureuse d'un homme qui n'était pas hors de sa portée. Mais cet homme l'a brisée et l'a laissée en morceaux, ce qui l'a fait se détester.
Juste au moment où elle ramassait les morceaux de son être brisé, Zachary Gonzalez est entré dans sa vie avec ses mystères.
Rozdział 1
Sous la couette, Ava Taylor tremblait violemment. Son cœur battait la chamade alors que des larmes coulaient des coins de ses yeux pour se perdre dans ses cheveux. « Cole... » Murmura-t-elle pour elle-même. Cependant, ses yeux restaient fermés avec force tandis qu'elle continuait à frissonner de manière incontrôlable. « Comment as-tu pu me faire ça ? » Sa voix était faible, « Tu disais que tu m'aimais, Cole. » En prononçant ces mots pour elle-même, tout ce qu'elle pouvait faire était de frémir. On aurait dit qu'elle marmonnait à quelqu'un dans sa transe.
À l'extérieur de la chambre, une silhouette élancée fit soudainement cliqueter la poignée de la porte de la chambre d'Ava, puis fit irruption. « Hé toi, salope ! » Charlotte Taylor hurla, entrant complètement dans la chambre douillette.
Les cils d'Ava frémirent, la voix grave de Charlotte semblait avoir coupé son rêve. Elle ouvrit progressivement les yeux mais resta dans un état de stupeur sous la couette, serrant le tissu dans sa main. Cependant, Charlotte avait perdu son calme, elle s'attendait à ce qu'Ava découvre docilement la couette de sa tête en entendant sa voix.
Charlotte explosa de rage en retirant la couverture d'un coup, révélant une Ava sobre. « Tu deviens de plus en plus inutile dans cette maison, Ava. Comment peux-tu encore dormir ici comme une souche ? Tu ne sais pas quelle heure il est, tu ne vas pas préparer le petit-déjeuner ? » Charlotte aboya, peignant ses cheveux roux avec ses doigts.
Ava s'était redressée avec le soutien de sa main, elle baissa la tête en silence. Bien sûr, ce n'était pas encore l'heure de se lever, elle avait encore presque une heure avant que son réveil ne sonne. Mais chaque fois que sa sœur revenait de l'université, elle tendait à rendre sa vie plus misérable qu'elle ne l'était déjà.
Charlotte ne l'avait jamais traitée comme une sœur, elle la détestait même plus que leurs parents. Elle trouvait du plaisir à déplaire à Ava. Non seulement cela, mais il y a plusieurs mois, lorsqu'elle avait découvert qu'Ava voyait maintenant un homme, un homme qui lui montrait beaucoup d'amour au point que cela se voyait dans la maison. Ava était toujours vue en train de sourire bêtement pour elle-même, elle se verrouillait perpétuellement dans sa chambre, conversant avec l'homme au téléphone.
Cela irritait Charlotte, cela la décourageait de voir Ava heureuse et tout ça. Heureusement pour elle, elle fréquentait la même université que cet homme, ce qui lui permettait facilement de le lui arracher. De plus, Charlotte fit tout son possible pour que leurs parents confisquent le téléphone d'Ava. Mais avant cela, Charlotte avait veillé à ce que l'homme appelle Ava et rompe avec elle directement au téléphone.
Depuis lors, Ava était dévastée. Elle avait initialement pensé que cet homme était l'homme de ses rêves. Une semaine après leur rupture, elle revenait du travail ce soir-là quand elle avait vu Charlotte avec son ex-petit ami. Une fine couche de brume passa devant ses yeux alors qu'elle restait là, hébétée, regardant sa sœur flirter avec son ex-petit ami, Cole. Son cœur tomba de sa poitrine et se brisa en mille morceaux alors que les larmes dans ses yeux finirent par couler.
Charlotte, qui était enlacée avec Cole depuis longtemps, sentit une silhouette les observer, elle se détacha lentement du baiser passionné puis se retourna pour faire face à sa petite sœur. Un sourire satisfait se dessina au coin de ses lèvres en discernant l'eau qui s'accumulait dans les yeux d'Ava. Oui, c'est ce qu'elle avait toujours voulu. Elle pensa dans son esprit. À ses yeux, Ava ne méritait pas un homme aussi mignon et beau que Cole. Ses yeux étaient trop grands, elle était trop maigre avec ses longs cheveux blonds comme une sorcière. En plus de tout cela, Ava n'était qu'une simple barista, qui travaillait toute sa vie dans un café.
De plus, elle n'était même pas à l'université, et les parents de Cole étaient tous deux éminents dans la société car ils faisaient partie des élites. Sur le point, dès que Cole vit Ava debout à cet endroit, il ressentit un coup de pitié dans son cœur. Il pensa dans son esprit qu'Ava ne méritait pas un tel traitement. Ava était toujours douce et docile.
En repensant à la douceur et à l'affection qu'Ava avait pour habitude de montrer, il eut soudain l'impulsion de tendre la main et de la tirer dans ses bras. Il se redressa, quittant le capot de sa voiture où il était assis, puis appela doucement son nom, « Ava. » En entendant son nom de sa bouche, Ava déterra ses pieds de cet endroit puis se précipita dans la maison, les larmes coulant maintenant de ses yeux de manière incontrôlable.
« Tu devras t'occuper de mon linge sale ce matin avant d'aller n'importe où, je les ai rapportés de l'école. En plus, j'ai une faim de loup, alors tu dois te dépêcher », dit Charlotte d'un ton impérieux. La tête d'Ava était toujours baissée, elle était un peu fatiguée du travail de la veille.
Il y avait beaucoup de clients dans le café hier, c'était comme si leur café était le seul en ville. Et elle était la seule serveuse, personne pour l'aider avec les commandes massives. Cela l'avait amenée à rentrer tard du travail la nuit dernière, ce qui avait poussé sa mère à beaucoup la sermonner, elle l'avait même accusée récemment d'être une prostituée. « Tu comprends ? » grogna Charlotte, se rapprochant et tapotant la tête d'Ava. « Oui, Charlotte » répondit Ava, lentement. Charlotte lança un dernier regard terrifiant à Ava, puis quitta sa chambre.
Ava sortit du lit et descendit préparer le petit-déjeuner. Elle était un peu contente que Charlotte l'ait réveillée à cette heure, elle aurait assez de temps pour tout finir, puis se préparer pour le travail.
Quelques minutes plus tard, Ava avait presque fini de préparer le petit-déjeuner. Elle grillait la viande et les crevettes sur la grille quand Charlotte entra dans la cuisine, souriant bêtement à la caméra de son téléphone.
Elle était en appel vidéo avec Cole. « Tu me manques, Cole » dit-elle en faisant la moue tout en s'asseyant sur un tabouret de la cuisine. Elle avait des écouteurs dans les oreilles, mais juste pour voir la réaction d'Ava, elle débrancha délibérément les écouteurs.
Cole, de l'autre côté du téléphone, avait un sourire éclatant aux lèvres en répondant, « Tu me manques aussi, chérie. Seras-tu de retour à ton dortoir ce soir ? J'ai vraiment hâte de te voir ». Un sourire en coin apparut sur les lèvres de Charlotte alors qu'elle jetait un coup d'œil furtif à Ava, qui avait déjà arrêté ses actions en entendant le nom de Cole. « Allez, Cole, ne sois pas ridicule. Tu étais chez moi toute la journée d'hier, non ? » Charlotte ricana en continuant de jeter des coups d'œil à Ava de temps en temps.
Les yeux d'Ava se remplirent progressivement de larmes. Elle finit rapidement ce qu'elle faisait dans la cuisine puis sortit, levant la tête pour empêcher les larmes de couler. Elle s'était promis de ne plus jamais pleurer à cause de son ex-petit ami.
Une demi-heure plus tard, Ava était prête pour le travail. Elle portait un sweat crème et une jupe en jean, avec des baskets blanches à ses pieds. Ses cheveux dorés étaient attachés en une haute queue de cheval. De plus, ses grands yeux ronds mettaient en valeur son beau visage blanc, elle était une jolie jeune femme.
On aurait du mal à croire qu'elle n'était qu'une barista. Elle arriva dans la salle à manger où tous les membres de la famille étaient assis, Dylan Taylor, Emma Taylor et Charlotte Taylor.
« Bonjour, Papa. Bonjour, Maman » salua Ava ses parents, mais ils ne firent que marmonner en réponse, sans lever la tête pour la regarder. Elle s'approcha de la table puis recula une chaise,
« Je suppose que tu as fini la lessive » dit Charlotte la bouche pleine de salade, Ava hocha simplement la tête en s'asseyant. « Et qu'est-ce que tu fais ici ? » interrogea Emma Taylor, dirigeant la question à Ava.
Ava réfléchit à sa réponse pendant une milliseconde puis répondit finalement, « Pour manger, Maman ».
Les sourcils d'Emma se froncèrent sévèrement alors qu'elle regardait Ava, qui était assise en face d'elle à la table à manger. « Alors parce que tu as préparé les plats, tu ne peux pas les servir, c'est ça ? » Emma éleva la voix, il y avait une trace de colère sur son visage. Au lieu de répondre,
Ava regarda le visage de sa mère en silence. Ce n'était pas de sa faute si elle ne pouvait pas servir les plats. Après avoir fini de préparer le petit-déjeuner, elle avait quitté la cuisine immédiatement pour faire la lessive de Charlotte. Et dès qu'elle avait terminé, elle était rapidement retournée dans sa chambre pour se préparer pour le travail.
« Je suis désolée Maman, j'étais occupée avec la lessive de Charlotte que j'ai oublié de venir servir le repas » se défendit Ava, baissant les yeux sur sa table vide. « Et alors Ava ? Tu veux dire que Charlotte devrait te remercier pour avoir fait sa lessive ? » demanda Emma d'une voix calme, baissant ses couverts dans le processus.
Ava regarda le visage d'Emma et secoua rapidement la tête, « Ce n'était pas ce que… » Avant qu'elle puisse finir ses mots, « Sors d'ici ! » cria Emma hystériquement.
Ava sursauta de peur puis se leva rapidement, « Va voir ces hommes à qui tu donnes ton corps ces derniers temps, ils te donneront quelques pièces ». En entendant sa mère prononcer ces horribles mots, Ava ressentit un sentiment d'amertume monter dans son cœur alors que ses yeux se remplissaient de larmes.
Ostatnie Rozdziały
#83 DERNIER CHAPITRE/ÉPILOGUE
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#82 DERNIER CHAPITRE AVA ET NICK
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#81 FEMME FORTE
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#80 IL EST PARTI
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#79 ATTAQUÉ
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#78 FILLE FORMIDABLE
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#77 TROP BEAU POUR LUI APPARTENIR
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#76 TÔT OU TARD
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#75 IDÉE GÉNIALE
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025#74 A OBTENU CE QU'ELLE MÉRITAIT
Ostatnia Aktualizacja: 2/19/2025
Może Ci się spodobać 😍
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.
Nie Drażnij Lunę
Prawie osiemnaście lat, z partnerem czy bez, nikt nie zniweczy mojego planu. Niezależność to jedyna rzecz, której kiedykolwiek pragnęłam. Ale więcej niż jeden mężczyzna uważa, że ma coś do powiedzenia w kwestii mojej przyszłości.
Mój ogień zawsze był moją siłą... i moim przekleństwem. Zapłaciłam cenę za swoją nieugiętość. Ale nie przestanę. Nie, dopóki nie będę wolna. Prawdziwe pytanie brzmi – ile jeszcze mogę znieść, zanim się złamię?