Série Amour et Haine Livre 1-5

Série Amour et Haine Livre 1-5

Joanna Mazurkiewicz · W trakcie · 372.8k słów

588
Gorące
1.2k
Wyświetlenia
266
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

Tout sur toi (Série Amour & Haine #1)

J'ai commencé à détester Oliver juste après la mort de son frère aîné, Christian. Je l'entraîne dans une spirale d'humiliation et de douleur pour essayer de faire face à ce que son frère m'a fait subir.
Quelques mois après le décès de Christian, Oliver quitte la ville, et pendant les deux années suivantes, il est absent de ma vie. Les démons refont surface, et je dois apprendre à vivre avec le secret qui m'a détruite.
Maintenant, je commence une nouvelle vie, loin de Gargle et de mon passé, mais tout s'effondre lorsque je vois Oliver le premier jour à l'université. Il est clair que beaucoup de choses ont changé depuis notre séparation. Maintenant, il est capitaine de l'équipe de rugby et le gars le plus populaire du campus.
Puis il fait un pari et me donne un ultimatum : je quitte Braxton pour toujours et je recommence ailleurs, ou je reste et je joue à son jeu... parce qu'il n'a jamais oublié que c'est moi qui ai ruiné sa vie il y a deux ans.

Rozdział 1

Lui

Présent

"Nous y sommes." Dora appuie brusquement sur la pédale de frein. Les bagages sur la banquette arrière tombent, me frappant à l'arrière de la tête. Je jure en silence, espérant que Dora ne m'a pas entendu. Elle sait que je n'utilise plus ce genre de langage.

"C'est super," je marmonne, en me massant le crâne. Dora rayonne, me fixant depuis le siège du conducteur. J'ai choisi de m'asseoir à l'arrière, espérant rattraper un peu de sommeil, mais mon plan a échoué parce que Dora a mis la musique à plein volume quand nous avons quitté Gargle—notre ville natale.

"Oh mon Dieu, India, c'est tellement excitant. Nous y sommes enfin," continue-t-elle, sa voix aiguë résonnant dans mes oreilles. "Regarde ces bâtiments. Tu peux imaginer ce que—"

Nous sortons de la voiture pendant qu'elle continue de parler. Je sais que je devrais écouter, mais je n'arrive pas à me concentrer aujourd'hui, et son monologue sur toutes les fêtes sauvages est toujours le même. Une sensation étrange me traverse, et je commence à me demander pourquoi je ne suis pas aussi excitée que Dora. Nous avons compté les jours avant de venir à Braxton, et maintenant j'ai l'impression que je dois faire demi-tour. Peut-être que je ne suis destinée à aller nulle part ailleurs qu'à Gargle.

Je prends quelques respirations profondes et étire mon cou. J'ai toujours voulu étudier à l'Université de Braxton. Ma mère et ma grand-mère y sont allées. Dora a toujours voulu vivre seule; elle en parle depuis qu'elle a été acceptée.

Moi, je voulais juste m'éloigner de mon passé toxique.

Dora est ma meilleure amie, mais je ne suis pas sûre d'avoir pris la bonne décision en la traînant ici avec moi cette fois-ci. Ses parents sont riches, elle pourrait aller où elle veut en Angleterre, mais au final, elle m'a suivie.

Peut-être qu'elle a décidé de venir à Braxton parce que nous avons toujours tout fait ensemble. Nous ne sommes pas du tout similaires, mais nous nous connaissons depuis des années et c'est plus facile comme ça. Dora pourrait être une distraction de toutes les choses importantes que j'ai prévues de faire cette année. Elle veut faire la fête et continuer la vie qu'elle avait à Gargle. Moi? Je veux m'éloigner du passé et me concentrer sur les choses qui comptent.

Je fais le tour de la voiture et commence à tirer mes sacs du coffre. Le soleil brûle dans le ciel, brûlant la nuque. Dans quelques semaines, il fera froid; c'est surprenant que le temps soit encore agréable fin septembre. Mais je ressens une étrange tension dans l'air, comme si cette journée paisible allait être gâchée par un orage. Je remarque de lourds nuages sombres commencer à se rassembler au sud.

"Allez, India, bouge." La voix de Dora me ramène à la réalité. "Je veux voir le campus avant qu'il fasse nuit."

"D'accord, calme-toi. Ces sacs sont lourds."

"Oh, pardon, Mademoiselle Sensible." Elle fronce les sourcils. "Pourquoi es-tu de si mauvaise humeur aujourd'hui?"

"Je vais bien, juste fatiguée. Arrête ça."

Elle agite la main et commence à marcher. Je sais exactement de quoi elle parle. J'ai veillé tard la nuit dernière en pensant à Christian, et chaque fois que je fais ça, le lendemain, je ne suis jamais la même.

Nous avons quitté Gargle en début d'après-midi. Maman a insisté pour nous préparer des tonnes de nourriture. Elle pense toujours que nous ne serons pas capables de cuisiner un vrai repas nous-mêmes, et que nous vivrons de haricots sur du pain grillé. Ma petite sœur, Joséphine, n'arrêtait pas de demander si elle pouvait venir me rendre visite bientôt. Elle veut voir Braxton par elle-même. Elle n'a que quatorze ans, mais elle a déjà entendu des histoires sur la vie universitaire, et elle a hâte de goûter à la liberté elle-même.

Je prends mes sacs et commence à suivre Dora. Elle marche vers le bloc des appartements étudiants, ses cheveux bruns flottant librement autour de ses épaules. Je ne sais pas pourquoi, mais mon estomac fait un drôle de bond en voyant les bâtiments s'étirer devant nous.

Nous traversons le chemin et nous dirigeons vers l'entrée. Je change mon sac d'épaule, car mon bras commence à me faire mal, et je traîne ma valise principale derrière moi. Nous remarquons un groupe d'étudiants jouant au rugby sur la pelouse. Dora joue déjà avec ses cheveux, faisant semblant de lutter avec ses bagages, espérant probablement qu'un de ces gars vienne l'aider. Je lève les yeux au ciel, ignorant ses faux gémissements, et avance. Pendant un instant, je sens le regard de quelqu'un sur moi, alors je m'arrête et me retourne.

Un des gars me fixe directement. Il plisse les yeux, et ce qui ressemble à du feu se répand le long de ma colonne vertébrale. Il me semble familier, mais je secoue la tête—je ne connais personne à Braxton, et cette soudaine flambée de chaleur n'est que mon imagination. Dora parvient à attirer l'attention d'un des gars, et ils commencent à bavarder. C'est tellement typique d'elle.

« Passe la balle, Jacob », crie quelqu'un derrière moi. Mais j'ignore la voix, même si elle me semble tellement familière, et elle fait bouillir le sang dans mes veines.

Soudain, quelque chose me frappe violemment à l'arrière de la tête. Je lâche un grand « Aïe ! » et me retourne rapidement. Je repère le ballon de rugby sur l'herbe et porte la main à ma tête pour la masser. Je plisse les yeux, repérant le même gars qui me fixait quelques secondes plus tôt. Il se tient là, souriant en coin.

« C'est quoi ton problème ? » Je serre les dents de colère.

Il ne semble pas le moins du monde désolé de m'avoir frappée avec ce foutu ballon. Il est grand et musclé, ses cheveux noirs coupés très courts. Pour une raison quelconque, la coupe "Forces Spéciales" lui va bien. Il est trop loin pour que je voie la couleur de ses yeux, mais son regard m'attire comme un aimant. Son jean pend bas sur ses hanches, et son T-shirt blanc est sale, probablement à force de rouler dans l'herbe. Je jette un coup d'œil à ses amis, qui me regardent, stupéfaits. Quelque chose ne va pas ici—il a évidemment voulu me frapper exprès.

« Eh bien, qui avons-nous là ? C'est la seule et unique, India Gretel. » Il prononce mon nom fort, comme s'il voulait s'assurer que tout le monde l'entende.

« Est-ce que je te connais ? » Je le regarde impatiemment de la tête aux pieds. Un grand sourire fou apparaît sur son visage séduisant. Quelque chose dans ses yeux me dit que nous nous sommes déjà rencontrés. Son regard se durcit sur moi alors qu'il ramasse le ballon et réduit la distance entre nous. C'est alors que je vois sa mâchoire large et ses lèvres pleines et magnifiques.

« Ne me dis pas que tu m'as déjà oublié, Indi ? » Il sourit de nouveau. « Les gars, laissez-moi vous présenter la plus grande garce qui ait jamais mis les pieds à Braxton. »

Je cligne des yeux rapidement, le fixant, fouillant dans mes souvenirs—tout ce qui pourrait me dire si je l'ai déjà vu, mais je n'ai rien.

« Oliver, c'est qui cette fille ? » demande un de ses potes en s'approchant de lui.

Dora remarque mon petit spectacle parce qu'elle s'approche de moi, semblant tout aussi confuse. « India, c'est qui ce connard ? » Elle lève le pouce vers lui, fronçant les sourcils.

Oliver. Ce nom roule dans ma tête comme une boule de billard. Il me fait frémir et accélère mon rythme cardiaque. C'est comme un poison qui s'infiltre dans mes pores et ravage mon corps. Son nom évoque à la fois le bien et le mal en moi. C'est le nom que j'essaie d'oublier depuis deux ans.

Je le fixe comme s'il n'était pas vraiment là, comme si j'hallucinais. Mon cœur commence à battre la chamade, envoyant un signal à mon cerveau de commencer à courir quand il s'approche de moi.

Ce n'est pas lui—ça ne peut pas être lui.

« Je suis désolée. Je ne sais pas qui vous êtes. » Je parviens à dire, mais ma voix trahit facilement mon mensonge. Les souvenirs reviennent en tourbillon comme une tempête. La couleur de ses yeux—ils sont les mêmes. Ce sont ses yeux—je ne pourrais jamais les oublier. D'un bleu profond, ils me transpercent, touchant ma douleur, la douleur que son frère a causée tant de fois. Je romps le contact visuel assez rapidement et me retourne, mais j'ai du mal à respirer.

« Je ne sais pas ce qui t'a rendue si stupide, mais quoi que ce soit—ça marche », crie-t-il, et ses amis rient.

« Attends, India, est-ce que— »

« Dora, je ne savais pas que tu étais encore amie avec cette sorcière ? »

Une autre insulte qui fait encore plus mal que la première. Je sens le sang quitter mon visage, et mon corps se raidit. J'essaie de compter jusqu'à dix et de me contrôler, mais la culpabilité se déverse dans mon estomac comme de la lave en fusion.

Dora le reconnaît immédiatement. « Oh, mon Dieu, Oliver—c'est vraiment toi ? » Elle ricane. « Tu as changé. »

Je la regarde en arrière, essayant de lui faire signe de partir, mais elle reste là, le fixant.

Il continue de m'humilier. « Raconte à mes amis ici tout sur toi, Indi. On aime tous les bonnes histoires d'horreur. »

« Dora, allons-y », je gronde, même si je me sens trop engourdie pour bouger. Je serre les dents et traîne les pieds en avant, ignorant mon pouls qui monte en flèche.

« Oliver, tu es canon », chantonne Dora de manière aguichante. « À plus tard. »

Elle se dépêche de me suivre. Mon estomac subit une série de contractions tandis que nous traversons le bâtiment. Mon cœur bat comme s'il allait exploser. J'ai besoin de prendre une profonde inspiration et d'oublier que je l'ai vu. Il n'était jamais censé aller à Braxton. Il n'est pas là—c'est juste mon imagination. J'aimerais pouvoir changer le passé, mais la petite voix dans ma tête me dit que je l'ai provoqué.

Passé

« Tu veux rester un peu plus longtemps, ma chérie ? » Maman a touché ma main doucement comme si j'étais en verre. Nous étions seules ; beaucoup de gens étaient déjà partis. Maman attendait pour me ramener à la maison, mais je ne pouvais pas bouger, regardant les porteurs. Ils descendaient le cercueil de Christian dans le sol, leurs visages impassibles. Bientôt, personne ne se souviendrait de lui et des choses qu'il avait faites. Bientôt, il serait oublié.

De lourds nuages gris pendaient au-dessus de nos têtes. J'ai fixé le même endroit pendant plusieurs minutes, voyant les démons de l'obscurité et de la mort. Ils s'approchaient de moi, rampant le long de mon dos, et enfonçaient de longues aiguilles dans mon cœur.

« Oui. » Je ne reconnaissais pas ma propre voix—elle sonnait vide. La mère de Christian m'avait demandé de m'asseoir avec elle au premier rang. Les gens me parlaient, mais tout était flou. Les gens venaient, puis partaient, mais j'étais toujours là, souffrant.

Maman n'a rien dit de plus. Elle s'est levée et m'a laissée seule avec mon propre cauchemar—peut-être parce que c'était plus facile ainsi. J'ai regardé le cercueil disparaître dans le sol, et j'étais contente qu'il soit mort. Quelques jours s'étaient écoulés depuis la fête chez Christian. Je n'avais encore parlé à personne de ce qui s'était passé. Quand il m'avait déposée chez moi, j'étais allée directement dans ma chambre et j'avais pleuré. Christian avait été un adolescent idéal, mais quelques semaines avant sa mort, il était devenu un psychopathe. Il savait depuis des années que je ne ressentais pas la même chose pour lui, que je ne voulais que de l'amitié, mais il avait gardé cette connaissance sous contrôle jusqu'à la fête—puis il avait perdu le contrôle. Il était sournois, s'assurant que personne ne remarque quoi que ce soit.

Ma mère avait frappé à ma porte vers minuit. Pendant plusieurs minutes, elle est restée silencieuse, puis elle m'a annoncé la nouvelle. Christian avait eu un accident de voiture et était mort à l'hôpital. Ensuite, elle m'a serrée dans ses bras et m'a dit de tout laisser aller. J'ai éclaté en sanglots, ressentant à la fois une immense tristesse et un incroyable soulagement qui me remplissait lentement. Une partie de moi le voulait mort, l'autre partie tenait encore à lui.

Mon souhait s'était réalisé seulement quelques heures après qu'il m'ait blessée.

Puis, lors des funérailles, je me tenais là, heureuse qu'il soit définitivement sorti de ma vie. Je n'avais aucune idée de comment gérer la douleur qu'il m'avait causée et ces souvenirs cruels et dévastateurs. Il m'avait détruite—puis il avait juste... disparu.

Christian était parti. Il avait emporté avec lui la partie vicieuse et sadique de sa personne dans la tombe, mais il m'avait laissée avec des cicatrices émotionnelles et un cauchemar que je n'oublierai jamais.

« India. »

C'était Oliver. Je n'avais même pas remarqué quand il s'était approché de moi, mais j'ai reconnu sa voix immédiatement. Il se tenait à côté de moi pendant un moment, et ma colère et mon agitation grandissaient.

Je me suis tournée vers lui. « Qu'est-ce que tu veux, Oliver ? »

Ses longs cheveux noirs tombaient sur ses épaules, vêtu d'un long manteau gothique noir, ses yeux me fixant sous de longs cils noirs. Il a ensuite posé sa main sur mon bras. « Je voulais juste m'assurer que tu allais bien. »

J'ai serré les poings, et mon corps s'est tendu. Une rage pure a commencé à couler en moi. Oliver était celui qui était censé être à cette fête. S'il était venu comme il l'avait promis, je n'aurais jamais eu à traverser ce cauchemar. Tout était de sa faute.

« Il est parti, Oliver, » ai-je crié. « Tu n'as pas besoin de vérifier comment je vais. Tu n'as plus besoin d'être autour de moi. » Mon cœur battait la chamade, mais je me sentais tellement mieux dès que ces mots ont quitté ma bouche.

« Allez, India, je sais que tu souffres, mais c'était mon frère et il va me manquer aussi. » Il s'est rapproché, et je ne pouvais plus le supporter.

Je me suis éloignée brusquement et j'ai commencé à marcher dans la direction opposée. Puis, je me suis retournée pour lui dire encore quelques mots. « Je te déteste, Oliver. Je te déteste à en crever. Reste loin de moi. Je ne veux plus te voir près de moi. »

Il est resté là à me regarder comme si je parlais une langue différente. Ses yeux se sont assombris et il s'est détourné. Je me sentais mieux en le repoussant. Me battre avec lui et le blesser était comme une thérapie. C'était une sorte de libération—quelque chose que je ne pouvais pas faire à son frère—parce qu'il était mort. Malade et tordu, peut-être ? Mais je ne savais pas quoi faire de toute cette colère accumulée en moi. Et Oliver n'était qu'un rappel... un rappel de tout...

« Indi, je ne comprends pas— »

« Tu n'as pas besoin de comprendre quoi que ce soit, Oliver. Je te jure que je rendrai ta vie difficile si tu ne restes pas loin. Je le pense vraiment. Christian est mort et nous avons fini. »

Je me suis retournée et je suis partie, le laissant à côté de son frère mort. Avant la fête, je me serais jetée dans ses bras et lui aurais dit que nous devions être forts maintenant—ensemble. Mais c'était avant. Maintenant, j'étais brisée... mon âme laissée en lambeaux.

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.7m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.4m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

908.4k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

927k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

541.9k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

676.6k Wyświetlenia · Zakończone · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

477.8k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

391.9k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.