Sposata con il MAFIOSO

Sposata con il MAFIOSO

Pauliny Nunes · Zakończone · 385.5k słów

808
Gorące
15.8k
Wyświetlenia
150
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

Perché stai facendo tutto questo? - chiese Ellis.


Una volta mi hai detto che non potevo comprarlo... - ricordò Vittorio, porgendo la sua penna a Ellis. - Bene, guarda cosa ho appena fatto: ho comprato la signora per mezzo milione di dollari.


Tutto ciò che Ellis Barker desiderava era pagare l'ultima rata del mutuo sulla casa che lei e suo fratello, Jason, avevano ereditato, e così chiudere i debiti di suo fratello. Almeno fino a quando la giovane donna non arrivò in banca e il suo destino si incrociò con quello di Vittorio Amorielle, un mafioso che non risparmierà alcuno sforzo per ottenere ciò che vuole, e da quel momento in poi, ciò che voleva era Ellis.
E fu grazie ai debiti di Jason che Vittorio riuscì non solo a comprare Ellis, ma anche a sposarla.
Ma riusciranno a gestire le conseguenze di questa unione?

Rozdział 1

La famiglia Amorielle è stata fondata nel 1902 da Alero Amorielle ed è nota per il suo vasto record criminale. Furono accusati di frode bancaria, narcotici e traffico di armi. Assicurò un posto tra le grandi famiglie mafiose che giunsero negli Stati Uniti. La maggior parte dei membri della famiglia furono uccisi in conflitti con altre famiglie e la sorte della famiglia Amorielle rimase sconosciuta...

Fino ad oggi.


— Vittorio. - Marco Amorielle chiamò dopo aver bussato alla porta della stanza del figlio.

Il signore dai capelli grigi e occhi verdi aprì la porta e trovò il figlio in piedi davanti allo specchio mentre si sistemava il papillon, osservato dalla sua scorta, una bellissima donna bionda vestita con un abito rosso glamour.

"Oh, perdonami," disse Marco goffamente alla vista del figlio con la fidanzata, "non sapevo che Eleonora fosse qui."

"Non si preoccupi, suocero.", disse la giovane donna sorridendo verso il sessantenne. Si allontanò dal fidanzato. "Stavo solo aiutando questo ragazzino a vestirsi."

"Ragazzino? Non è quello che mi hai chiamato pochi minuti fa.", scherzò il ragazzo con un sorriso malizioso.

"Meno dettagli, giovane uomo, per favore.", chiese Marco gesticolando con la mano. Sorrise alla nuora e chiese, "Posso avere un momento da solo con il festeggiato?"

"Suocero.", disse Eleonora avvicinandosi a Marco. Gli prese la mano e baciò l'anello d'oro, con le iniziali della famiglia Amorielle, che Marco portava sul mignolo, dopotutto, lui non era altri che il Capo dell'intera Mafia italo-americana. "Don Marco."

Lui annuì verso la giovane donna che lasciò la stanza, lasciando padre e figlio soli. Marco si avvicinò al figlio che stava ancora lottando con il papillon, che era leggermente storto, molto diverso da quello del padre, perfetto.

"Lascia che ti aiuti," chiese il padre, che già metteva le mani sul papillon del figlio e lo scioglieva, "Scommetto che è solo nervosismo. Dopotutto, non si compiono trent'anni tutti i giorni..."

"E ancor meno al festeggiamento delle nozze di perla dei tuoi genitori.", completò Vittorio fissando il padre che non sembrava così entusiasta come avrebbe dovuto essere per il ricordo, "Va tutto bene, papà?"

"Sì, perché lo chiedi?", rispose Marco con un'altra domanda mentre lottava con il papillon del figlio.

"Pensavo che saresti stato più allegro per il tuo anniversario di matrimonio... Trenta anni di matrimonio non sono per tutti."

"È vero... e non lo è.", concordò Marco sorridendo brevemente a Vittorio che conosceva molto bene quel sorriso falso di quando qualcosa infastidisce suo padre.

"Che c'è, Don Marco?", chiese Vittorio seriamente. Posò la mano su quella del padre fermandolo dal continuare a sistemare il papillon.

Marco Amorielle fissò il figlio, per quanto ci provasse non riusciva a fingere che andasse tutto bene, perché Vittorio lo conosceva troppo bene. Non poteva fare altro che dire la verità.

"Volete dire che siete qui!", disse Antonietta Amorielle entrando nella stanza, infastidita. Si avvicinò ai due, sollevando la coda del suo abito verde muschio, e poi notò che il papillon del figlio era ancora disfatto, aumentando ulteriormente la sua irritazione, "Perché il tuo papillon è ancora così?"

"Ciao, mamma," salutò Vittorio sua madre con un enorme sorriso. Alzò le spalle mentre si giustificava, "Il mio papillon insisteva a essere storto e così papà ha deciso di aiutarmi."

"Tuo padre?", chiese Antonietta fissando Marco. Si girò verso il figlio sorridendo e poi disse, "Don Marco Amorielle può essere grande negli affari, ma quando si tratta di un papillon sono io, Antonietta Amorielle, a cui si è sempre rivolto."

"È vero e guarda come sto," disse Marco indicando il suo papillon.

"Vieni, caro. Lascia che lo faccia io," chiese Antonietta, mettendosi al posto del marito che si fece da parte e poi sistemò il papillon del figlio con le sue mani agili mentre diceva, "Spero che questa sia l'ultima volta che sistemo il tuo papillon e che la prossima volta sarà fatto da tua moglie..."

"Ecco la signora con quel discorso. Eleonora ed io non siamo ancora a quel punto nella nostra relazione," spiegò seriamente Vittorio, "Abbiamo appena festeggiato un anno di fidanzamento, Mamma."

"Eppure, penso che sia abbastanza. Tuo padre ed io ci siamo sposati in un mese," ribatté Antonietta mentre finiva di sistemare la cravatta del figlio, che ora era perfetta proprio come quella di Marco, "E guarda dove siamo arrivati..."

"Trent'anni di matrimonio.", concluse Marco prima di prendere un respiro profondo, un gesto che non sfuggì a sua moglie che gli lanciò uno sguardo con i suoi occhi verdi.

C'era qualcosa nell'aria tra la coppia che anche Vittorio notò. Conoscendo i suoi genitori, scommetteva che sua madre doveva aver esagerato a un certo punto riguardo all'evento di oggi e aveva scontentato suo padre, o viceversa. Dopotutto, i due avevano sempre peccato per eccesso e finivano per rimproverarsi a vicenda. Vittorio aveva già assistito a quella guerra fredda tra loro, che, sebbene non litigassero davanti al figlio, non riuscivano mai a nascondere che qualcosa stava succedendo.

"Siamo qui nella stanza del nostro unico figlio tanto amato," continuò Antonietta mentre dava un leggero colpetto sul petto del figlio, "E futuro Capo di questa famiglia."

"È ora di andare...," interruppe Don Marco mentre guardava l'orologio, "Eleonora sarà già diventata una statua là fuori."

"Hai ragione, Papà.", concordò Vittorio che si avviò verso il suo armadio e poi aprì uno dei cassetti, attirando l'attenzione di sua madre, "Non sto prendendo un anello di fidanzamento, solo il mio orologio, Madame Amorielle."

"Sognare non fa male.", mormorò Antonietta mentre muoveva brevemente le spalle.


Gli ospiti chiacchieravano eccitati quando fu annunciata la presenza della famiglia Amorielle, che ora appariva in cima alla scalinata di marmo: Eleonora teneva il braccio del suocero mentre Vittorio offriva il suo ad Antonietta.

In quel momento furono visti come la nobiltà tra tutte le famiglie presenti.

Marco chinò il capo in direzione del suo maggiordomo che batté le mani due volte, facendo cadere il silenzio tra gli ospiti:

"Benvenuti, amici miei. Benvenuti a tutti a un'altra celebrazione degli Amorielle. Oggi abbiamo la gioia di festeggiare il compleanno di mio figlio, Vittorio Amorielle," iniziò Marco, sorridendo al figlio che lo guardava felice. Don Marco prese il calice che gli porse il cameriere, che continuò a distribuirli ai membri della famiglia, e poi proseguì il suo discorso, "Quindi, un applauso per Vittorio Amorielle perché oggi festeggiamo lui!"

Gli ospiti applaudirono il ragazzo che ora guardava sua madre che gli sorrideva mentre lo applaudiva. Avvicinò il viso all'orecchio della madre come per baciarla sulla guancia e chiese:

  • Cosa sta succedendo tra voi?

"Figlio mio, ti prometto che più tardi lo saprai," assicurò sua madre che manteneva un sorriso sulle labbra, ma con le lacrime agli angoli degli occhi.


La festa era vivace, ma Vittorio desiderava che finisse. Poteva solo pensare alle parole di sua madre. L'erede di Marco rimase seduto al tavolo mentre osservava i suoi genitori, che nonostante l'interazione tra loro, aveva notato che non si toccavano nemmeno per abitudine. Non avevano nemmeno ballato, cosa piuttosto insolita per la coppia che amava la pista da ballo. Voglio dire, non avevano ballato insieme, ma sia Don Marco che Antonietta avevano ballato con altre persone sulla pista. Antonietta aveva scelto Giuseppe, il Consigliere di Marco, come suo partner di ballo, mentre Eleonora aveva preso su di sé il compito di essere la partner di Marco. Per quanto Vittorio non volesse pensarci, l'unica ipotesi che gli veniva in mente era che i suoi genitori stessero per divorziare. Ma questo era impossibile nella Mafia, soprattutto quando si trattava del Capo di tutti i capi e sua moglie. Non che ci fosse una legge sul divorzio, ma tutti seguivano ciò che la Chiesa Cattolica determinava: finché morte non ci separi. Tuo padre non sarebbe stato in grado di andare contro, vero?

"Vittorio," chiamò suo padre dal centro del vialetto, "Vieni, è ora di consegnare il tuo regalo."

Vittorio si alzò e si avvicinò al padre che rideva con Eleonora. Don Marco prese la mano della giovane donna e la porse a suo figlio, poi disse:

  • Prendila.

"Questo regalo me lo sono già guadagnato," scherzò Vittorio tenendo Eleonora per la vita.

"Lo so. Ti do la bella signora per accompagnarti fuori con il resto degli ospiti," spiegò Marco.

"In giardino?", chiese Vittorio, sorpreso. Alzò le sopracciglia e poi chiese, "Che hai combinato stavolta, Don Marco?"

"Vai fuori e scopri," rispose suo padre prima di allontanarsi nella direzione opposta.


Tutti gli ospiti, compreso Vittorio, erano fuori, curiosi della sorpresa promessa da Don Marco. Tuttavia, il ragazzo era ancora più curioso per l'assenza di sua madre in un momento così importante. Vittorio cercò il volto di Antonietta tra la folla ma non la trovò. Si girò allora verso la sua fidanzata e chiese:

  • Amore, hai visto mia madre?

"No, caro. Tuttavia, scommetto che tua madre deve essersi sentita poco bene e si è ritirata presto."

"Stiamo parlando di mia madre, Eleonora. L'unica persona capace di farla star male è mio padre. A proposito, hai notato qualcosa di strano tra di loro?"

"No...," disse Eleonora senza capire la domanda del suo fidanzato, "Perché?"

"Sento che hanno litigato...," rispose Vittorio.

"Ah, tesoro...," iniziò a ridere Eleonora, "Quando Don Marco e Donna Antonietta non litigano? Sono entrambi italiani dal sangue caldo. Scommetto che ha a che fare con gli affari di famiglia. E tutti sanno che tua madre si intromette negli affari di tuo padre e a Don Marco non piace..."

"Lo so, ma è strano... ", iniziò Vittorio.

"Amore, rilassati.", chiese Eleonora strofinando il braccio del fidanzato, "Credimi, quando saremo sposati, se c'è una cosa di cui non mi importerà, saranno gli affari."

"E lo vedi come una cosa positiva?", chiese Vittorio, sorpreso dalle parole della sua fidanzata.

"Assolutamente, anche perché mi preoccuperò dei miei affari. Tu sarai il capo e io sarò tua moglie trofeo. Mi occuperò di vestiti e feste... Dicono che sia la ricetta per un matrimonio duraturo.", rispose Eleonora sorridendo al suo fidanzato.

Vittorio stava per dire qualcosa alla sua fidanzata quando il rumore del motore della Lamborghini Aventador dorata attirò la sua attenzione. Quell'auto era il suo sogno e ora era lì davanti a lui. Le porte del veicolo si aprirono e Marco Amorielle emerse dall'interno chiedendo:

— Facciamo un giro nella tua nuova macchina, figlio mio?


La strada vicino alla casa degli Amorielle a New York sembrava breve alla velocità a cui Vittorio stava guidando. Don Marco sorrideva orgoglioso in direzione di suo figlio. Nonostante la felicità per il suo regalo, il ragazzo non riusciva a togliersi dalla testa quello che gli passava per la mente:

"Papà, possiamo parlare?", chiese Vittorio mentre fermava l'auto sulla spalla della strada.

"Cosa? Non è questa l'auto che volevi?", chiese Marco, curioso. Arricciò le labbra: "È il colore, vero? Quel dorato è troppo appariscente?"

"No, papà, l'auto è perfetta...", negò Vittorio, "È qualcosa che ho notato durante la festa..."

"Cos'era? La torta a dieci piani, vero? Troppo da matrimonio, l'ho detto a tua madre...", sbottò Marco, irritato.

"Papà, riguarda te e mamma," rivelò Vittorio fissando suo padre, "Cosa sta succedendo tra voi due?"

"Niente... Non sta succedendo niente," rispose Marco alzando le spalle.

"Don Marco, non mentirmi."

"Va bene," disse Marco prendendo un respiro profondo e rassegnato, "Vittorio... Tua madre e io abbiamo avuto una discussione accesa in questi giorni... Abbiamo detto cose che non avremmo dovuto dirci... Cose troppo pesanti che ora non si possono più ritirare."

"Vi separerete?", chiese Vittorio, preoccupato.

"Oh, Dio no!", esclamò Vittorio rapidamente, "Quello di cui tua madre e io abbiamo bisogno è... lasciare che il tempo guarisca le nostre ferite. Quando si tratta di una famiglia come la nostra, possiamo solo sperare nel potere del perdono del tempo per andare avanti."

"Capito.", disse Vittorio raddrizzandosi sul sedile, "Spero che tutto si risolva per il meglio."

"Anch'io, figlio mio... anch'io. Comunque, solo l'onere di essere il capo della mafia.", ammise Marco pensieroso. Sorrise a suo figlio e continuò, "Posso darti un consiglio?"

"Certo, papà. Tutti quelli che hai.", rispose Vittorio, entusiasta. Suo padre non era solito dargli consigli, tanto meno se riguardavano gli affari di famiglia.

"Quando scegli tua moglie..." iniziò Marco mentre toccava il lato sinistro del petto di Vittorio con l'indice, "E le cose si fanno difficili tra voi, non farti guidare dal cuore, ma dalla testa... Perché potrebbe arrivare il momento in cui dovrai rinunciare alla tua vita, e il cuore non lo accetterà mai, ma la testa saprà che la cosa migliore è la fine..." Finì toccando leggermente la testa con il dito.

"Capito... Anche se ami la persona?"

"Beh, il mio altro consiglio è di sposare qualcuno leale e non qualcuno che ti ama, indipendentemente da quello che dirà il tuo cuore. Che sia il tuo cuore o il suo.", continuò Marco, "Una persona leale vale molto di più di una persona che ti ama. Perché l'amore finisce, figlio mio. Capisci questo. E un matrimonio che perde l'amore diventa pericoloso e instabile... Dura poco. Ma la lealtà può durare per sempre. La lealtà porterà molti più benefici agli affari, alla famiglia e a te."

"Vuoi dire che tu e mamma non vi amate più?", chiese Vittorio con gli occhi spalancati.

"Ho amato tua madre dal primo momento in cui l'ho vista. Ora, se lei ha provato lo stesso... Solo lei può dirlo. Tuttavia, te lo ripeto: Non fare lo stesso errore che ho fatto io. Prima della passione, la lealtà."

"Di cosa stai parlando, padre," chiese Vittorio scuotendo la testa, "Non ho bisogno di cercare una moglie, ho Eleonora..."

"Eleonora Gattone non è la donna per te," rivelò Marco seriamente.

"Perché lo dici, padre? Non ti piace?"

"Mi piace, sembra una buona futura moglie, ma non per un Amorielle. Tuttavia, la donna ideale per te, che sarai il prossimo capo, deve essere disposta a fare qualsiasi cosa e allo stesso tempo chiedersi se quella decisione che prendi è la migliore per tutti e non solo per te. Capisci, figlio mio, quando sei un capo mafia, il capo di tutti i capi, devi agire per tutte le famiglie prima che per te stesso... E tua moglie deve essere migliore del tuo consigliere perché è la persona di cui ti fiderai per dormire accanto a te ogni giorno. E non vorrai una donna che non sia capace di tutto per difendere la sua famiglia... La donna ideale è quella che può sfidarti, senza avere paura di te o di chi sei, ti mostrerà che sei capace di fare meglio... Essere migliore, capisce?"

"Capito, Don Marco. Farò di tutto per trovare questa donna e se non la trovo naturalmente, prometto che la comprerò.", scherzò Vittorio con suo padre.

"Posso darti un altro consiglio?", chiese suo padre, seriamente.

"Certo che puoi."

"Accelera, perché siamo caduti in un'imboscata," rivelò Don Marco prima che l'auto venisse mitragliata.

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.3m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

804.7k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

912.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

660.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

520.6k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

442.9k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

366.3k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.