Voler Améthyste

Voler Améthyste

Ekridah Éster · W trakcie · 138.5k słów

491
Gorące
591
Wyświetlenia
162
Dodano
Udostępnij:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

Wstęp

R18. Interdit aux moins de 18 ans. Violence. Mort. Contenu explicite.

< "Qu'est-ce que tu as dit ? Que je ne pourrais jamais t'exciter même si j'essayais ? Que la simple tentative te ferait rire ?" Ses yeux se plissèrent sombrement et elle se permit le risque de sourire. "Je ne te vois pas rire. En fait, corrige-moi si je me trompe, mais n'as-tu pas juste prononcé mon nom ? Mon nom, alors que tu te croyais dans les bras d'un autre. Mon nom."

"Et tu n'as pas du tout peur ? Tu as fait cette cascade ridicule sans craindre ce que je pourrais faire quand ça m'énerverait ?"

"Et c'est pour ça..." Déconcertée par son sourire glacial, elle recula du lit, forçant un sourire à son tour. "C'est pour ça que je t'ai attaché." >


Améthyste est une princesse protégée qui aspire à la force et à l'aventure.
Thoran Steel est un barbare endurci avec une vendetta contre son royaume.
Il est exactement ce dont elle a besoin pour pimenter un peu sa vie !

Avec un passé de santé fragile, elle se retrouve désespérée de prouver à ce criminel au cœur de pierre qu'elle est aussi dure que lui ! Pour protéger son royaume et devenir une héroïne ! Même si cela signifie abandonner son identité de princesse pour se draper dans des fourrures de barbare.

Lorsque cet objectif innocent mène à des aventures tumultueuses loin de chez elle, en plein milieu de combats de barbares, de vols et de nuits incroyables autour de feux de camp, Améthyste réalise qu'elle a certainement mordu plus qu'elle ne peut mâcher. Surtout lorsqu'elle se rend compte que son objectif change de convaincre Thoran qu'elle est forte à se convaincre elle-même qu'elle peut résister à sa séduction sans effort.

Rozdział 1

Foutus riches.

Et pas dans le bon sens du terme.

Des poches remplies par la corruption, des possessions outrageusement chères amassées sur le sang des innocents et des nez pompeusement levés pour regarder de haut les gens plus modestes. Ah, quelle proie excellente étaient les riches.

Ils devaient être harcelés et volés. Ils devaient être les victimes du Karma.

Prends. Aux. Riches.

C'était la devise de Thoran et il mourrait en la suivant. Ils avaient assez d'argent pour s'essuyer les fesses avec, de toute façon. Ils ne remarqueraient pas la perte d'un ou deux billets. Alors, pour être sûr qu'ils la remarquent, Thoran prenait au moins un million de fois ce montant.

Aujourd'hui, il prendrait ce château. Il ne demanderait pas la permission et il se fichait de savoir à qui il appartenait, bien qu'en considérant le royaume voisin, il pouvait deviner quel genre de personne en était le propriétaire. Sachant à quel point ces gens méritaient de perdre leurs possessions les plus précieuses, il avait encore plus envie de prendre leur château. Des conséquences ? S'il vous plaît. Thoran Steel était l'incarnation même des conséquences.

Le punisseur des pécheurs. Roi des Barbares.

Il avançait lentement dans la pièce ombragée, chaque pas lourd le rapprochant d'un placard. Il fléchit négligemment les jointures de son poing massif. En ouvrant les portes du placard, il découvrit un miroir et lança un regard noir à son propre reflet.

Des yeux gris et froids le fixaient, un visage dur le regardant depuis le miroir. Une mèche de cheveux noirs tombait sur son front et effleurait sa joue. La repoussant en arrière, il la glissa dans le bracelet en métal qui maintenait ses longs cheveux ensemble.

Il ferma la porte du placard et regarda autour de la pièce. Ce château ferait l'affaire. Les pièces qu'il avait déjà vérifiées étaient assez grandes, assez bonnes. Pas que cela ait de l'importance.

Ses hommes étaient plus coriaces que les griffes d'un dragon et dormiraient comme des morts sur la rive rocheuse d'une rivière sale. Pourtant, aujourd'hui, Thoran voulait qu'ils plongent dans le luxe d'un château. Ils méritaient ce plaisir.

Il se retourna et se dirigea vers la porte, ses bottes noires sales laissant des traces boueuses derrière lui. D'après ce qu'il avait vu, l'endroit était vide. Il aurait pu avoir le souhait momentané de trouver un riche malheureux et sans méfiance ici pour le projeter dans sa prochaine vie.

Heureusement pour les éventuels riches malheureux, son regard scrutateur n'en trouva aucun.

Thoran se promenait dans le château, jetant un coup d'œil désinvolte dans diverses pièces. Il n'y avait personne en vue. Peut-être que l'endroit était abandonné ? Quelle déception. Cela enlèverait le plaisir de prendre aux riches.

Debout sur le palier à l'étage, il jeta un coup d'œil en bas sur le sol brillant du salon. L'endroit entier était décoré d'or, d'argent et de bijoux. Il appartenait probablement à quelque misérable fat obsédé par l'étalage de ses richesses.

Un soupir rugueux s'échappa de ses lèvres alors qu'il se tournait pour partir. Il avait des choses à faire. Il devait aller dégager le camp et amener les hommes dans le château pour la nuit—

Thoran s'arrêta brusquement, penchant la tête pour localiser la source d'un son lointain qui avait atteint ses oreilles. Le château l'enveloppait de silence, aussi immobile qu'un tombeau. Il ne doutait pas avoir entendu quelque chose; il souhaitait simplement l'entendre à nouveau et confirmer son emplacement, éliminant ainsi le besoin de chercher. Le bruit de ses bottes pouvait alerter sa proie et Thoran ne voulait pas manquer une occasion de s'amuser.

Comme il l'espérait, le son se fit de nouveau entendre, un faible bruit sourd venant droit devant lui. Ses yeux se plissèrent. Il aurait juré que le château était vide. Apparemment, non. Il semblait qu'il y avait tout de même un riche malheureux dans les parages.

En roulant son épaule, il laissa un poignard glisser de sa manche jusqu'à sa paume.

Quel dommage qu'il doive mettre le bazar dans leur tout nouveau château.


Améthyste était en retard !

Sortant en trombe de la salle de bain et traversant sa chambre à coucher en courant, la princesse poussa un cri aigu lorsqu'elle trébucha soudainement et s'envola dans les airs avant de s'écraser au sol.

Sa main vola à sa poitrine, agrippant protectivement le joyau qui reposait contre son cœur alors qu'elle se recroquevillait en gémissant de douleur. Inspirant profondément, elle fixa le sol avec de grands yeux verts. Oh, merci Dieu, elle était toujours en vie.

Le fait était choquant, compte tenu de la fréquence à laquelle elle mettait en danger le joyau qui maintenait son cœur battant.

Sa tête se releva brusquement, ses yeux fixant sa garde-robe avec détermination. Il n'y avait pas de temps pour ça. Ses sœurs étaient parties sans elle, elle devait se dépêcher si elle voulait arriver à temps pour les pré-célébrations !

Après s'être assurée que son joyau n'était pas éraflé, elle se releva et courut rapidement dans le dressing.

S'habiller sans l'aide d'une seule demoiselle de compagnie était l'enfer. Ses bras la faisaient souffrir à force de tirer et de tirer sur chaque pièce de sa tenue, mais elle persévérait. Elle devait faire un réel effort pour maintenir sa vie sociale. Elle avait passé tant d'années alitée; elle ne manquerait pour rien au monde une seule occasion de sortir et de s'amuser.

Amie n'était pas sûre d'échapper à une sévère réprimande de sa sœur aînée si elle y allait, étant donné que la fête se déroulait dans un tout autre royaume. Ses sœurs la considéraient trop malade pour marcher jusqu'au jardin, encore moins pour voyager seule dans un autre royaume.

Elle ricana, luttant pour tirer sur les cordons de son corset. Sa deuxième sœur aînée, Milana, avait renvoyé les domestiques pour le week-end mais les avait rappelés, supposant qu'Amie resterait à la maison, malade. Mais la faiblesse soudaine avait subitement disparu et Améthyste avait immédiatement dit aux domestiques de ne pas revenir. Elle l'avait fait en secret, sachant que ses sœurs ne l'auraient pas crue si elle avait soudainement prétendu se sentir mieux. Elles auraient pensé qu'elle faisait semblant de se sentir mieux juste pour pouvoir assister aux festivités à Zaire. Maintenant qu'elles étaient parties, elle pouvait aussi se préparer à partir. Si elle se présentait simplement, elles ne pourraient pas la forcer à rester au lit et à "se reposer".

C'est pourquoi le château était vide et Amie s'activait dans la salle de bain. Ses plans lui avaient laissé personne pour l'aider avec ses vêtements, mais cela ne l'arrêterait pas ! Elle serait maudite si un bout de tissu difficile se mettait en travers de son chemin, même si ce bout de tissu avait des abdos d'acier et des muscles en cuir gonflés. Son corset était une force avec laquelle il fallait compter.

Cependant, elle ne resterait pas à la maison, elle refusait de laisser son corps l'empêcher de s'amuser. Elle irait aux célébrations à Zaire, quoi qu'il en soit.

Heureusement pour elle, le roi Alpha de Zaire, son cher trésor de beau-frère, avait accepté d'envoyer secrètement un de ses gardes pour la chercher. Espérons que cela suffirait à faire taire ses sœurs quand elles commenceraient à la gronder.

Elle grogna, soufflant des mèches de cheveux bruns hors de son visage alors qu'elle luttait avec la robe, à seulement quelques articles d'être complètement habillée.

De toute façon, ce n'était pas qu'elle n'appréciait pas l'inquiétude de ses sœurs, c'était juste qu'Amethyst était beaucoup plus forte qu'elles ne le pensaient toutes. Tout le monde pensait qu'elle était si faible et maladive qu'elle s'effondrerait si elle sautait d'un pouce du sol. Elle était une Viking Vampire, bon sang ! Elle avait encore ses capacités et ses pouvoirs, même s'ils n'étaient pas aussi développés que ceux de ses pairs.

C'était insupportable, vraiment. Les gens ne la traitaient que de deux manières différentes. S'ils n'étaient pas excessivement préoccupés par sa santé, ils agissaient comme s'ils pouvaient marcher sur elle. Ils pensaient qu'elle ne pouvait pas se défendre.

Ils avaient raison, elle ne pouvait pas.

Aucun os de son corps ne savait manier une épée, mais ce n'était pas grave ! Amie n'était pas découragée. Toutes les années qu'elle avait passées au lit, à lire ou à coudre, avaient fait d'elle une excellente conteuse et la meilleure couturière qu'elle ait jamais vue.

Si elle le voulait, elle pourrait simplement apprendre à se battre et être aussi forte que n'importe quel autre Viking Vampire de leur royaume. Mais elle ne le ferait pas ! Elle ne les laisserait pas la pousser à essayer de se prouver.

Sa famille ne pouvait s'empêcher de s'inquiéter pour elle parce qu'ils l'avaient presque perdue à plusieurs reprises, ce qu'elle pouvait comprendre et tolérer. C'était les gens qui essayaient très subtilement de harceler Amethyst qui lui posaient problème. Les gens snobs des groupes sociaux élitistes des royaumes de Gadon et de Zaire. Ils lui donnaient tous envie de rester dans sa chambre et de ne jamais sortir, mais Amie refusait d'être contrôlée de cette manière.

C'était frustrant de ne pas pouvoir rendre la pareille. Sa mère disait toujours qu'en tant que princesse, Amethyst devait garder son calme et ne pas céder aux piques qu'elle devait supporter. Les ricanements chuchotés et les regards moqueurs, elle devait tout prendre avec un sourire royalement gracieux... Qu'ils aillent se faire voir !

Être une princesse, c'était nul.

Bientôt, elle atteignit l'âge où elle n'avait plus besoin de suivre les enseignements de sa mère de manière aussi dévouée, mais c'est à ce moment-là qu'Amie découvrit qu'elle n'avait pas la capacité de répliquer à ceux qui la tourmentaient passivement. Elle ne pouvait pas se résoudre à faire une scène à propos de la manière dont quelqu'un la traitait quand ce n'était vraiment pas grave. L'idée de se plaindre ou de se défendre, et ainsi rendre tout le monde mal à l'aise, la rendait muette. Elle ne voulait pas être celle qui gâchait l'ambiance de chaque réunion sociale à laquelle elle assistait. Assez pour la faire rester à la maison, non? Plutôt mourir!

Oui, elle était née frêle, mais malgré son corps plus faible, elle avait du cran et une mentalité forte! Pourquoi cela n'était-il pas apprécié autant que la force physique? De plus, cela faisait des années que son joyau lui avait été rendu, elle était beaucoup plus forte maintenant que lorsqu'elle était petite et malade-

La porte s'ouvrit brusquement.

« Roi de Gadon ! » s'écria-t-elle, sautant en arrière en se tenant la poitrine. Améthyste fixa la porte et l'absolue montagne d'homme qui se tenait là, la bouche ouverte de stupéfaction.

Son visage rudement beau se durcit avec une expression de dégoût léger, ses yeux gris s'agrandissant légèrement comme s'il était également surpris de la voir là. Mais elle vivait ici, pensa Amie. C'était lui qui était aussi déplacé qu'une chèvre au milieu de la mer.

Elle essaya de parler, mais les mots restèrent coincés dans sa gorge, seule une fraction de syllabe en sortit.

Son corps ne bougea pas d'un pouce mais sa tête s'inclina lentement vers elle, un profond froncement de sourcils sur son visage.

« Euh… » commença-t-elle d'une voix tremblante. « Qui, au nom des ancêtres… es tu?? »

Il la fixa.

Améthyste haleta. « Oh. Oh! Vous êtes le garde! Vous venez du royaume de Zaire, n'est-ce pas? Pour me chercher! »

Ses yeux se plissèrent.

Soupirant, Amie attrapa son ruban sur la commode et marcha vers lui. « Écoutez, on ne fait pas irruption dans la chambre d'une dame comme ça! Vous m'avez fait une peur bleue, mais puisque vous êtes là et que je n'ai aucune servante à proximité, pourquoi ne pas vous rendre utile? Faites du bon travail et je ne parlerai pas de votre manque de manières à votre roi. »

Elle attrapa son bras et le tira à travers la pièce, manquant de voir la manière dont ses yeux la fixaient sombrement, sa main fine et pâle enroulée autour de la circonférence épaisse et bronzée de son poignet.

Elle l'arrêta près de la commode et se tourna devant lui pour faire face au miroir. « Le corset, s'il vous plaît. Tirez juste sur ces deux rubans noirs devant vous puis attachez-les. »

Des yeux gris orageux fixaient son visage dans le miroir. Amie fronça les sourcils, légèrement confuse par cet homme imposant. « Eh bien? Qu'attendez-vous? »

Ostatnie Rozdziały

Może Ci się spodobać 😍

Pułapka Asa

Pułapka Asa

3.3m Wyświetlenia · Zakończone · Eva Zahan
Siedem lat temu Emerald Hutton opuściła swoją rodzinę i przyjaciół, aby uczęszczać do liceum w Nowym Jorku, trzymając w dłoniach swoje złamane serce, by uciec przed jedną osobą. Najlepszym przyjacielem jej brata, którego kochała od dnia, gdy uratował ją przed prześladowcami, gdy miała siedem lat. Złamana przez chłopaka swoich marzeń i zdradzona przez bliskich, Emerald nauczyła się zakopywać kawałki swojego serca w najgłębszym zakątku swoich wspomnień.

Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.

Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.

Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.

Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...

Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · Rayna Quinn
„Słuchaj uważnie, Thea. Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim. Prawda jest taka, że pieprzyłem cię tylko dlatego, że było to wygodne.” Zbliżył się do mnie, uderzając mnie mocno o ścianę, zamykając mnie swoim ciałem.

„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.

„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”

Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.


Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.

Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.

Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż

820.2k Wyświetlenia · Zakończone · Jane Above Story
Hazel była gotowa na oświadczyny w Las Vegas, ale przeżyła szok życia, gdy jej chłopak wyznał miłość jej siostrze.
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia

Król Podziemia

1.6m Wyświetlenia · Zakończone · RJ Kane
W moim życiu jako kelnerka, ja, Sephie - zwykła osoba - znosiłam lodowate spojrzenia i obelgi klientów, starając się zarobić na życie. Wierzyłam, że taki będzie mój los na zawsze.

Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"

Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."


Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.

Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca

Pieśń serca

2.4m Wyświetlenia · Zakończone · DizzyIzzyN
Na ekranie LCD w arenie wyświetlono zdjęcia siedmiu wojowników z Klasy Alfa. Tam byłam ja, z moim nowym imieniem.
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia

Gra Przeznaczenia

914.4k Wyświetlenia · Zakończone · Dripping Creativity
Wilczyca Amie jeszcze się nie ujawniła. Ale kogo to obchodzi? Ma dobrą watahę, najlepszych przyjaciół i rodzinę, która ją kocha. Wszyscy, włącznie z Alfą, mówią jej, że jest idealna taka, jaka jest. Aż do momentu, gdy znajduje swojego partnera, a on ją odrzuca. Załamana Amie ucieka od wszystkiego i zaczyna od nowa. Żadnych wilkołaków, żadnych watah.

Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.

Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.

Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf

Ludzka Partnerka Króla Alf

1.6m Wyświetlenia · W trakcie · HC Dolores
„Musisz coś zrozumieć, mała,” powiedział Griffin, a jego twarz złagodniała.

„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”

Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.

„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”


Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż

Królowa Lodu na sprzedaż

1.7m Wyświetlenia · Zakończone · Maria MW
"Załóż je." Wzięłam sukienkę i bieliznę, a potem chciałam wrócić do łazienki, ale ona mnie zatrzymała. Miałam wrażenie, że moje serce na chwilę przestało bić, gdy usłyszałam jej polecenie. "Ubierz się tutaj. Chcę cię zobaczyć." Na początku nie zrozumiałam, co miała na myśli, ale kiedy spojrzała na mnie z niecierpliwością, wiedziałam, że muszę zrobić, co mówi. Otworzyłam szlafrok i położyłam go na białej sofie obok mnie. Trzymając sukienkę, chciałam ją założyć, gdy znowu ją usłyszałam. "Stop." Moje serce prawie wyskoczyło z piersi. "Połóż sukienkę na sofie na chwilę i stań prosto." Zrobiłam, co kazała. Stałam tam całkowicie naga. Oglądała mnie od stóp do głów swoimi oczami. Sposób, w jaki przyglądała się mojemu nagiemu ciału, sprawiał, że czułam się okropnie. Przesunęła moje włosy za ramiona, delikatnie przesuwając palcem wskazującym po mojej klatce piersiowej, a jej wzrok zatrzymał się na moich piersiach. Potem kontynuowała procedurę. Jej wzrok powoli przesuwał się w dół między moje nogi i patrzyła na to przez chwilę. "Rozstaw nogi, Alice." Kucnęła, a ja zamknęłam oczy, gdy przesunęła się, żeby zobaczyć mnie z bliższej odległości. Miałam tylko nadzieję, że nie jest lesbijką czy coś, ale w końcu wstała z zadowolonym uśmiechem. "Idealnie ogolona. Mężczyźni to lubią. Jestem pewna, że mój syn też to polubi. Twoja skóra jest ładna i miękka, a ty jesteś umięśniona, ale nie za bardzo. Jesteś idealna dla mojego Gideona. Najpierw załóż bieliznę, potem sukienkę, Alice." Miałam wiele do powiedzenia, ale przełknęłam to. Chciałam tylko uciec, i to był moment, kiedy przysięgłam sobie, że pewnego dnia mi się uda.

Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef

Mój Dominujący Szef

662.1k Wyświetlenia · W trakcie · Emma- Louise
Zawsze wiedziałam, że mój szef, pan Sutton, ma dominującą osobowość. Pracuję z nim od ponad roku. Jestem do tego przyzwyczajona. Zawsze myślałam, że to tylko kwestia biznesu, bo musi taki być, ale wkrótce dowiedziałam się, że to coś więcej.

Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?

Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.

Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.

Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.

Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie

523.9k Wyświetlenia · W trakcie · FancyZ
Emily była mężatką od czterech lat, ale wciąż nie miała dzieci. Diagnoza w szpitalu zamieniła jej życie w piekło. Nie może zajść w ciążę? Ale jej mąż rzadko bywał w domu przez te cztery lata, więc jak mogła zajść w ciążę?
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

Zakochaj się w Dominującym Miliarderze

448k Wyświetlenia · Zakończone · Nora Hoover
Krążą plotki, że prestiżowy potomek rodu Flynnów jest sparaliżowany i pilnie potrzebuje żony. Reese Brooks, adoptowana wychowanka wiejskiej rodziny Brooksów, niespodziewanie zostaje zaręczona z Malcolmem Flynnem jako zastępstwo za swoją siostrę. Początkowo pogardzana przez Flynnów jako niewykształcona prowincjuszka bez odrobiny ogłady, Reese staje się ofiarą złośliwych plotek, które przedstawiają ją jako niepiśmienną, nieelegancką morderczynię. Wbrew wszelkim przeciwnościom, wyłania się jako wzór doskonałości: crème de la crème projektantów mody, elitarna hakerka, gigant finansów i wirtuozka nauk medycznych. Jej wiedza staje się złotym standardem, pożądanym przez inwestycyjnych tytanów i medycznych półbogów, a jednocześnie przyciąga uwagę ekonomicznego lalkarza z Warszawy.
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia

Nici Przeznaczenia

370.9k Wyświetlenia · Zakończone · Kit Bryan
Jestem zwykłym kelnerem, ale potrafię widzieć ludzkie przeznaczenie, w tym także Przemienionych.
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.

Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.

Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.

Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.

„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.

„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.