

Zatrzymać Ją
Harper Rivers · W trakcie · 167.8k słów
Wstęp
Patrzę, jak moje ciało reaguje na widok mojej dziewczyny całowanej przez moich najlepszych przyjaciół. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie wolałbym mieć jej tylko dla siebie, ale wiem, że oni troszczą się o nią i lubią ją tak samo mocno jak ja, i nie mogę powstrzymać ciepłego uczucia na myśl, że w końcu dostaje tyle miłości.
Dla wszystkich innych Sofia wygląda na cichą, nieśmiałą dziewczynę, która kocha książki bardziej niż ludzi. Niektórzy nawet zastanawiają się, czy nie mieszka w bibliotece. Ale jest powód, dla którego boi się wracać do domu; podsłuchała, jak jej rodzice planują sprzedać ją bogatemu mafiosowi, żeby sami mogli się wzbogacić. Starając się unikać domu, zostaje porwana przez czterech mężczyzn, którzy planowali użyć jej, by skrzywdzić jej przyszłego męża. Ale im więcej czasu z nią spędzają, tym bardziej się w niej zakochują, tak, wszyscy czterej.
Czy odsuną swoje uczucia na bok, by pokonać przywódcę mafii, czy zatrzymają ją dla siebie?
Rozdział 1
Zegar na ścianie biblioteki tyka cicho, jakby próbował ukołysać mnie w poczuciu bezpieczeństwa. Ale to nie działa – nie do końca. Czuję się tu bezpiecznie, owszem, otoczona tymi wysokimi regałami i milczącymi studentami, ale nie mogę zapomnieć, co czeka na mnie w domu.
Pochylam się nad zeszytem, udając, że się uczę, choć moje myśli wciąż wracają do tamtej nocy. Nie powinnam była ich podsłuchać. Gdybym tego nie zrobiła, może mogłabym udawać, że wszystko jest normalne. Ale ich głosy wciąż odbijają się echem w mojej głowie, gdy tylko robi się cicho. Nie chciałam podsłuchiwać; po prostu wracałam późno z biblioteki, jak zawsze. Wślizgnęłam się przez frontowe drzwi, jak zwykle starając się nie zrobić hałasu, ale gdy tylko weszłam do korytarza, usłyszałam ich.
Byli w salonie, rozmawiali przyciszonymi głosami, a ja zamarłam tuż za drzwiami. Słyszałam już wcześniej, jak rozmawiali o pieniądzach, ale to było inne. Tym razem nie chodziło tylko o szybki zarobek – planowali mnie sprzedać, jak jakiś niepotrzebny przedmiot. Wciąż słyszę chrapliwy głos ojca, gdy wypowiadał te słowa, i niemal podekscytowany szept matki. „Jest bogaty”, powiedziała, jakby to wszystko usprawiedliwiało.
Więc teraz każdy dzień to gra w unikanie. Jeśli spędzę tu wystarczająco dużo czasu, może po prostu o mnie zapomną. Wiem, że to głupia nadzieja, ale to wszystko, co mam. Przychodzę do biblioteki każdego wieczoru i nie wychodzę, dopóki nie mrugną światłami, dając nieco subtelną wskazówkę, że czas zamknięcia. Rano wychodzę przed świtem, by zdążyć na zmianę w kawiarni. Jestem tam przez wiele godzin przed rozpoczęciem zajęć, schowana za ladą z głową pochyloną, zwykła baristka dla porannych stałych klientów. Nie zauważają mnie, i tak mi się podoba.
Przesuwam palcami po lokach, zakładając je za ucho, i rozglądam się. Nikt nie wie, co dzieje się w mojej głowie. Dla nich jestem tylko cichą dziewczyną z piegami, która kocha książki bardziej niż ludzi. To mi pasuje. Im mniej ktoś o mnie wie, tym lepiej. Tak jest bezpieczniej.
Ale w piersi czuję ścisk, którego nie mogę się pozbyć. Nie wiem, ile jeszcze czasu mam, zanim zrealizują swój chory plan. Czuję, że groźba wisi nade mną, gęsta jak letnie powietrze. To tylko kwestia czasu. Do tego czasu będę się ukrywać na widoku, mając nadzieję, że zapomną o moim istnieniu. Mając nadzieję, że jakoś uda mi się zniknąć, zanim zauważą, że mnie nie ma.
Wychodzę z biblioteki, gdy tylko ogłaszają zamknięcie. Ulice są teraz ciche, ten rodzaj ciszy, który jest pocieszający, ale też niepokojący. W powietrzu jest chłód, więc mocniej owijam się kurtką, życząc sobie, bym w ogóle nie musiała wracać do domu. Ale jest późno i mogę odwlekać tylko do pewnego momentu, zanim ktoś zauważy. Więc wsuwam zeszyt do torby, zarzucam ją na ramię i zaczynam iść.
Spacer zajmuje dwadzieścia minut, ale w ciemności wydaje się dłuższy. Patrzę w dół, skupiając się na swoich krokach, licząc je jakby były talizmanem przeciwko cieniom czającym się w zakamarkach. Znam te ulice dobrze; mógłbym pewnie przejść je z zamkniętymi oczami, ale dziś wieczorem wydają się inne, niemal złowrogie, jakby się na mnie zamykały. Przyspieszam, a moje buty uderzają o chodnik w szybkim rytmie, który odbija się echem od ceglanych budynków.
Kiedy skręcam na moją ulicę, zauważam bezdomnego kota wyłaniającego się zza kosza na śmieci. Zatrzymuję się na chwilę, kucając, a kot przystaje, jego żółte oczy świecą w przytłumionym świetle latarni. Wyciągam rękę, mając nadzieję, że podejdzie bliżej. Robi to, ostrożnie na początku, zanim zacznie ocierać głowę o moje palce. Mruczy, cicho, i przez chwilę czuję jak odrobina ciepła przenika przez zimno. Chciałbym tu zostać, z tym małym, zadziornym stworzeniem, które nie ma oczekiwań ani żądań. Ale nie mogę.
„Trzymaj się,” szepczę, dając kotu ostatnie podrapanie za uchem, zanim wstanę i ruszam dalej.
Światła są włączone, kiedy docieram do domu. Przechodzę przez furtkę, ręką na klamce, starając się uspokoić oddech, zanim wejdę do środka. Otwieram drzwi, wchodząc do wąskiego korytarza, i zanim zdążę je zamknąć za sobą, czuję ostry ból na policzku. Uderzenie jest tak szybkie, tak nagłe, że chwilę zajmuje, zanim ból dotrze do świadomości.
„Myślisz, że możesz przychodzić i odchodzić, jak ci się podoba?” syczy moja matka, jej twarz wykrzywiona w gniewie. Jej ręka jest wciąż uniesiona, gotowa do kolejnego ciosu, ale opuszcza ją, zamiast tego na jej ustach pojawia się szyderczy uśmiech. „Nie jesteś tu żadnym włóczęgą.”
Przełykam ślinę, trzymając głowę nisko, mając nadzieję, że nie zauważy łez w moich oczach. Jeśli czegoś się nauczyłem, to tego, że okazywanie słabości tylko pogarsza sprawę. Obserwuje mnie, czekając na reakcję, ale nie daję jej żadnej.
„Jesteś spóźniony,” warczy. „Dziś nie ma dla ciebie kolacji.”
Nie zaskakuje mnie to. Czuję, jak burczy mi w brzuchu, ale ignoruję to, odmawiając pokazania, że mi zależy. Wiem, że nie warto się kłócić; po prostu kiwam głową, przechodząc obok niej i kierując się do swojego pokoju. Ojca nigdzie nie ma, pewnie wyszedł albo już śpi, co jest małym błogosławieństwem. Czuję jej wzrok na moich plecach, gdy odchodzę, ciężar jej rozczarowania i gniewu przygniata mnie, dopóki nie zamknę drzwi i nie odetnę jej.
W swoim pokoju wypuszczam drżący oddech, opierając się o drzwi. Policzek wciąż piecze, ale go nie dotykam. Zamiast tego rzucam torbę na podłogę, zdejmuję kurtkę i wpełzam do łóżka. Dom jest teraz cichy, ale to ten rodzaj ciszy, który wibruje napięciem, jakby czekał na kolejną eksplozję.
Zamykam oczy, ściskając koc, i staram się skupić na uczuciu miękkiego futra kota pod palcami. To mała pociecha, ale wystarczająca, by odpędzić ciemność, choćby na chwilę. Mówię sobie, że jutro będzie lepiej, że jakoś znajdę sposób, by przetrwać. Muszę. Bo teraz ta mała nadzieja to wszystko, co mam.
Ostatnie Rozdziały
#157 Rozdział 157: Sofia
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#156 Rozdział 156: Lew
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#155 Rozdział 155: Lew
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#154 Rozdział 154: Sofia
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#153 Rozdział 153: Sofia
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#152 Rozdział 152: Nate
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#151 Rozdział 151: Riley
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#150 Rozdział 150: Riley
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#149 Rozdział 149: Nate
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#148 Rozdział 148: Nate
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.