

The Carrero Effect trilogy
Leanne Marshall · Nagpapatuloy · 447.1k mga salita
Panimula
Kabanata 1
I smooth my hands down my pencil skirt and gray tailored jacket before touching up my dark lipstick in the hall mirror with a look of resignation. My eyes scan and check my tawny hair is neat and sleek in its high bun, and I scrutinize my reflection again to make sure it’s precise. Sighing once more, I take a steadying breath, trying to ready myself, pushing down the gnawing ache of anxiety and nerves deep inside my gut.
I’ll do.
I look as good as I know I’m capable of, and I’m mildly satisfied with what I see before me: a cool, efficient image of cold poise and gray tailoring that exudes authority, with no hint of the turmoil of emotion inside me. I narrow my eyes to look for any flaws in my immaculate armor, any stray hairs, specks of dust, or creased fabric and find none.
I’ve never been a lover of my own reflection with my youthful appearance, cool blue eyes, and pouting lips, but nothing is out of place, and I look right for my new role as personal assistant to my very high-profile boss. I look professional and capable on the outside, which I guess matters: calm and uncompromising with every detail in place and clothes flawlessly neat. I have always been good at shielding the truth about how I feel inside.
I slide on my stilettos in a slow, careful motion, keeping my balance with one hand on the wall. Hearing the movement in the room behind me, I check the mirror in response.
“Morning, Ems. God, you look professional as always.” Sarah stifles a yawn as she wanders from her room and rubs her eyes with the back of her fist childishly as I watch her in the reflection behind me. It’s unusual for her to be up this early on her day off; Sarah’s never been a lover of mornings for as long as I’ve known her.
She’s wearing her baggy pink housecoat, and her messy, short, bleached blonde hair is sticking up at all angles from her head, casually loveable as always. I am warmed with affection for that bundle of happy energy. Her bright blue eyes are heavy with early morning fatigue, and she’s watching me closely with a silly smile on her face. A little too closely for my liking.
“Good morning, Sarah,” I smile lightly, trying to ignore how she’s looking at me, and straighten up to stand tall. I’m ever conscious of my grace and mannerisms under scrutiny, even in front of her, and I push out the sense of tightness from my nerves today, swallowing down the listlessness, trying extremely hard to curb the swirling of my stomach. I turn, lifting my briefcase from the floor, and head forward into our open-plan apartment.
“Remember, you need to be here for ten o’clock … the boiler repair,” I remind her as she shuffles behind me to the living room area, trying to distract her from the open gawking she seems to be doing. Running through my schedule in my head like a mental checklist gives me something else to think about besides my uneasiness today.
“I know. I know! You left me a memo on the fridge, remember?” she giggles childishly and throws me a patient look, raising a brow with an almost indulgent expression. She looks much younger than her age, and sometimes I forget we went to school together. I’m more like her guardian than her roommate nowadays, but maybe I always was, if I am being honest. I sigh again, pushing down the tight knot of apprehension growing inside and giving her a small bravado smile.
“Don’t forget.” I sound stern, but she doesn’t react; she’s used to my severe tone and the endless organization of our lives. She knows this is the way I do things; my need to control and have everything just so makes me feel more capable.
“I won’t. I swear. I’m not working until tonight, so I’m going to stick around and chillax … watch some back-to-back Netflix.” She moves lazily through the bright white and gray kitchen to my side and begins making herself a coffee. With another sleepy bright smile, she lifts the mug I washed earlier this morning from the rack for herself. I watch her casual, confident movements around the space and her domain when she’s at home, giving me a sense of calm.
Sarah was always good at making me feel a little saner when I needed it, never aware of how I drew from that uncomplicated, relaxed manner of hers when I had to ground myself.
“I’m going to work.” I walk steadily into the small hall by the side of the bar, which juts out into the lounge and lift the few open letters from the counter I’ve yet to deal with today. I know that I’m lingering and acting indecisively compared to my usual efficient routine. Normally I’d already be walking to the subway station, despite being early.
“Oh, here,” Sarah says, sliding a white envelope out from behind the toaster and holding it out expectantly for me to take, a blank look on her face. “Before I forget … I know you’ve probably already taken care of them, as usual.” Her sparkling eyes flash at me with affectionate amusement.
“What is it?” I look at the long envelope, taking it from her slowly with careful fingers, eyeing it up with a frown, seeing no writing on the front.
“My half of the utilities and the rent. I got paid early.” She smiles brightly and sets about making herself breakfast, pulling a loaf of bread open and sliding slices into the toaster.
“Right. And yes, I’ve taken care of it already … thank you.” I take it and slide it into my bag to bank at lunch, mentally noting down a memo to do so. I ritually pay our bills at the start of every month when I’m paid; having a very good wage in a great company with many perks makes it effortless to make sure we are always up to date.
“No surprise there then,” she mumbles and throws me another affectionate look, all cute eyes and gentle sighs as she regards me with a sideways glance that I clearly catch. I shake my head at her, fully aware that she prefers that I take control of our living expenses and always has. Taking care of things is how I like it; it gives me purpose, control, and a focus in my life that I so desperately need to thrive. She’s never been good with money, and I doubt she would remember to pay the rent on time without my ever-efficient presence.
“I won’t be home until six o’clock, Sarah. I presume you’ll be at work by then, so have a wonderful day.” I move away from the breakfast bar and head for the main door of our apartment, lifting my warm jacket as I pass the dining table, and turn with a smile when I reach the dark slate door.
“Oh, wait … good luck on meeting your super-hot boss for the first time, Miss Anderson!” she beams at me excitedly, raising her eyebrows, leaning out across the countertop so all I can see is her head popping out from the kitchen at a funny angle. She looks messy but cute and far too awake for her today. I smile back emptily, not wanting to give my feelings away or show any weakness.
“Thanks.” My face heats slightly with the rise of nerves hitting my stomach hard again, but I ignore the sensation, swallowing it all down with the expertise of a seasoned actress.
“Are you nervous?” she probes with a little furrow of her brow, still leaning out a little too far to watch me adjust my briefcase handle and pull my outside jacket on over my suit. I frown back at her question, the tightening knot in my stomach intensifying somewhat, but I shake my head ‘no’ in reply. If I admit it to her, then I admit it to myself, my nerves will get the better of me, and I’ll lose my edge.
That wouldn’t do at all.
“Of course, you’re not. You never are!” she adds quickly with a grin and slides back into her little culinary world, oblivious to anything amiss in my behavior today. I smile again as I watch her recede and turn with a wave of my fingertips before heading out the door on my mission to get to work.
Sweet Sarah. She’s so sure of my capabilities and calm, outward confidence that I sometimes wonder if she even remembers the old me at all, if she even associates me with the girl I was when we met so many years ago?
I close the door behind me quietly, holding onto the handle for a second as I take a deep, steadying breath and take a moment to be still, refusing to let emotion get the better of me and crack my armor. Looking down at the cool silver knob as a way of calming myself once more, I steady that creep of inner nerves and push down all my anxiety and fears.
I can do this.
It’s what I’ve been working so hard for; finally, my abilities are being recognized after years of hard work and climbing the corporate ladder. I need to push down the inner doubts and the final traces of my adolescent Emma to focus on the tasks ahead of me and the responsibilities I’ll be taking on after today. It is heady and overwhelming, but I steel my nerves inwardly, stilling my hands against me as I’ve practiced a million times in the last ten years. Every day I’ve worked toward this person I’ve become, this cool and confident persona known as Emma Anderson.
It takes a moment to be able to walk away from the door, but as I do, the armor slides up, and the mask fully connects with my face. Each step strengthens my resolve, back to my usual practiced demeanor and inner me, finding the willpower and continued strength to pull this off day after day. I head to the subway station.
Huling Mga Kabanata
#279 279
Huling Na-update: 1/7/2025#278 278
Huling Na-update: 1/7/2025#277 277
Huling Na-update: 1/7/2025#276 276
Huling Na-update: 1/7/2025#275 275
Huling Na-update: 1/7/2025#274 274
Huling Na-update: 1/7/2025#273 273
Huling Na-update: 1/7/2025#272 272
Huling Na-update: 1/7/2025#271 271
Huling Na-update: 1/7/2025#270 270
Huling Na-update: 1/7/2025
Maaaring Magustuhan Mo 😍
Pinagpala ng mga Bilyonaryo Matapos Malinlang
Si Emily at ang kanyang bilyonaryong asawa ay nasa isang kasunduang kasal; umaasa siyang makuha ang kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng pagsisikap. Gayunpaman, nang dumating ang kanyang asawa kasama ang isang buntis na babae, nawalan siya ng pag-asa. Matapos siyang palayasin, ang walang matirahang si Emily ay kinuha ng isang misteryosong bilyonaryo. Sino siya? Paano niya kilala si Emily? Ang mas mahalaga, buntis si Emily.
Nakikipaglaro sa Apoy
“Mag-uusap tayo nang kaunti mamaya, okay?” Hindi ako makapagsalita, nakatitig lang ako sa kanya ng malalaki ang mga mata habang ang puso ko'y parang mababaliw sa bilis ng tibok. Sana hindi ako ang habol niya.
Nakilala ni Althaia ang mapanganib na boss ng mafia, si Damiano, na nahumaling sa kanyang malalaking inosenteng berdeng mga mata at hindi siya maalis sa isip. Matagal nang itinago si Althaia mula sa mapanganib na demonyo. Ngunit dinala siya ng tadhana sa kanya. Sa pagkakataong ito, hinding-hindi na niya papayagang umalis si Althaia.
Hindi Mo Ako Mababawi
Sa araw ng kasal ni Nathaniel sa kanyang unang pag-ibig, nasangkot si Aurelia sa isang aksidente sa sasakyan, at ang kambal sa kanyang sinapupunan ay nawalan ng tibok ng puso.
Mula sa sandaling iyon, binago ni Aurelia ang lahat ng kanyang impormasyon sa pakikipag-ugnayan at tuluyang iniwan ang mundo ni Nathaniel.
Pagkaraan, iniwan ni Nathaniel ang kanyang bagong asawa at hinanap sa buong mundo ang isang babaeng nagngangalang Aurelia.
Sa araw ng kanilang muling pagkikita, sinukol niya si Aurelia sa loob ng kanyang sasakyan at nagmakaawa, "Aurelia, bigyan mo pa ako ng isa pang pagkakataon, please!"
(Lubos kong inirerekomenda ang isang nakakaakit na libro na hindi ko mabitawan sa loob ng tatlong araw at gabi. Napaka-engaging at dapat basahin. Ang pamagat ng libro ay "Easy Divorce, Hard Remarriage." Maaari mo itong mahanap sa pamamagitan ng paghahanap sa search bar.)
Ang Aking Dating Asawa ay Isang Mahiwagang Boss
Sabi niya, "Bumalik na siya. Magdiborsyo na tayo. Kunin mo na ang gusto mo."
Pagkatapos ng dalawang taon ng kasal, hindi na maikakaila ni Daphne Murphy ang katotohanan na hindi na siya mahal ni Charles, at malinaw na kapag ang nakaraang relasyon ay nagdudulot ng emosyonal na sakit, apektado ang kasalukuyang relasyon.
Hindi nakipagtalo si Daphne, pinili niyang pagpalain ang mag-asawa at inilatag ang kanyang mga kondisyon.
"Gusto ko ang pinakamahal mong limited-edition na sports car."
"Sige."
"Isang villa sa labas ng siyudad."
"Okay."
"Hatiin natin ang bilyon-bilyong dolyar na kinita natin sa loob ng dalawang taon ng kasal."
"?"
Ina-update ang libro ng isang kabanata kada linggo.
Ang Kanyang Munting Bulaklak
“Nakatakas ka sa akin minsan, Flora,” sabi niya. “Hindi na mauulit. Akin ka.”
Hinigpitan niya ang hawak sa aking leeg. “Sabihin mo.”
“Akin ako,” hirap kong sabi. Palagi naman akong sa kanya.
Si Flora at Felix, biglang nagkahiwalay at muling nagkita sa kakaibang pagkakataon. Hindi niya alam kung ano ang nangyari. May mga lihim siyang itinatago, at mga pangakong kailangang tuparin.
Ngunit nagbabago na ang mga bagay. Paparating na ang pagtataksil.
Nabigo siyang protektahan siya noon. Hindi na niya hahayaang mangyari ulit iyon.
(Ang seryeng "His Little Flower" ay binubuo ng dalawang kwento, sana magustuhan ninyo.)
Nahulog sa Kaibigan ni Daddy
"Sakyan mo ako, Angel." Utos niya, hinihingal, ginagabayan ang aking balakang.
"Ipasok mo sa akin, please..." Pakiusap ko, kinakagat ang kanyang balikat, sinusubukang kontrolin ang masarap na sensasyong bumabalot sa aking katawan na mas matindi pa kaysa sa anumang orgasm na naranasan ko mag-isa. Kinikiskis lang niya ang kanyang ari sa akin, at ang sensasyon ay mas maganda kaysa sa anumang nagawa ko sa sarili ko.
"Tumahimik ka." Sabi niya nang paos, mas idiniin pa ang kanyang mga daliri sa aking balakang, ginagabayan ang paraan ng pagsakay ko sa kanyang kandungan nang mabilis, dumudulas ang aking basang lagusan at nagiging sanhi ng pagkiskis ng aking tinggil sa kanyang matigas na ari.
"Hah, Julian..." Ang pangalan niya ay lumabas kasabay ng isang malakas na ungol, at iniangat niya ang aking balakang nang may matinding kadalian at ibinaba ulit, na nagdulot ng tunog na nagpatigil sa akin. Ramdam ko kung paano ang dulo ng kanyang ari ay mapanganib na tumama sa aking lagusan...
Nagpasya si Angelee na palayain ang sarili at gawin ang anumang gusto niya, kabilang na ang pagkawala ng kanyang pagkabirhen matapos mahuli ang kanyang nobyo ng apat na taon na natutulog kasama ang kanyang matalik na kaibigan sa kanyang apartment. Pero sino pa ba ang pinakamagandang pagpipilian, kundi ang matalik na kaibigan ng kanyang ama, isang matagumpay na lalaki at isang kilalang binata?
Sanay si Julian sa mga fling at one-night stand. Higit pa roon, hindi pa siya kailanman naging committed sa kahit sino, o nakuha ang kanyang puso. At iyon ang magpapasok sa kanya bilang pinakamahusay na kandidato... kung handa siyang tanggapin ang kahilingan ni Angelee. Gayunpaman, determinado siyang kumbinsihin siya, kahit na nangangahulugan ito ng pang-aakit sa kanya at pagkalito sa kanyang isipan. ... "Angelee?" Tumingin siya sa akin nang may pagkalito, marahil ang aking ekspresyon ay naguguluhan. Ngunit binuksan ko lang ang aking mga labi, dahan-dahang sinasabi, "Julian, gusto kong kantutin mo ako."
Rating: 18+
Lihim na Pagtataksil: Nahulog ang Aking Asawa sa Aking Ama
Maaga pa lang ay pumanaw na ang aking ina, at ang aking mabait at matatag na ama ang siyang nag-aalaga sa aking mga anak sa bahay. Maraming beses ko nang sinubukan ang iba't ibang remedyo upang maibalik ang normal na erectile function, ngunit lahat ay walang bisa. Isang araw, habang nagba-browse sa internet, aksidente kong nahanap ang isang adult na literatura tungkol sa isang biyenan at manugang, na agad na nagbigay sa akin ng kakaibang kasiyahan at pagnanasa.
Habang nakahiga sa tabi ng aking mahimbing na natutulog na asawa, sinimulan kong ilagay ang kanyang imahe sa karakter ng manugang sa kwento, na nagbigay sa akin ng matinding pagnanasa. Natuklasan ko pa na ang pag-iisip na kasama ng aking ama ang aking asawa habang nagpapaligaya sa sarili ay mas kasiya-siya kaysa sa pagiging intimate sa kanya. Napagtanto kong aksidenteng nabuksan ko ang kahon ni Pandora, at alam kong wala nang balikan mula sa bagong tuklas na ito at hindi mapigilang kasiyahan...
Perpektong Bastardo
"Putang ina mo rin, hayop ka!" sagot ko, pilit na kumakawala.
"Sabihin mo!" umungol siya, gamit ang isang kamay para hawakan ang aking baba.
"Akala mo ba pokpok ako?"
"Kaya hindi mo siya kinantot?"
"Putang ina mo!"
"Mabuti. Iyan lang ang kailangan kong marinig," sabi niya, itinaas ang aking itim na pang-itaas gamit ang isang kamay, inilantad ang aking mga suso at nagdulot ng bugso ng adrenaline sa aking katawan.
"Anong ginagawa mo?" hingal ko habang nakatitig siya sa aking mga suso na may ngiting tagumpay.
Dumaan ang kanyang daliri sa isa sa mga marka na iniwan niya sa ilalim ng isa sa aking mga utong.
Ang hayop na ito, pinagmamasdan pa ang mga marka na iniwan niya sa akin?
"Ibalot mo ang mga binti mo sa akin," utos niya.
Yumuko siya ng sapat para isubo ang aking suso, sinisipsip ng mariin ang isang utong. Kinagat ko ang aking ibabang labi para pigilan ang isang ungol habang kinagat niya ito, dahilan para iarko ko ang aking dibdib patungo sa kanya.
"Pakakawalan ko ang mga kamay mo; huwag na huwag kang susubok na pigilan ako."
Hayop, mayabang, at lubos na hindi mapigilan, ang eksaktong uri ng lalaki na ipinangako ni Ellie na hindi na niya muling papatulan. Pero nang bumalik ang kapatid ng kanyang kaibigan sa lungsod, natagpuan niya ang sarili na mapanganib na malapit sa pagsuko sa kanyang pinakamalalalim na pagnanasa.
Nakakainis, matalino, mainit, lubos na baliw, at pinapaligaya rin niya si Ethan Morgan.
Ang nagsimula bilang isang simpleng laro ay ngayon nagpapahirap sa kanya. Hindi niya maalis sa isip si Ellie, pero hindi na niya papayagan ang sinuman na makapasok muli sa kanyang puso.
Kahit na pareho silang lumalaban ng buong lakas laban sa nag-aalab na atraksyon na ito, magagawa kaya nilang pigilan ang kanilang mga sarili?
Superhero na Asawa
Misteryosong Asawa
Pagkatapos ng kanilang diborsyo, lumitaw si Evelyn sa harap ni Dermot bilang si Dr. Kyte.
Lubos na hinangaan ni Dermot si Dr. Kyte at nahulog ang loob niya rito. Nagsimula pa si Dermot ng masigasig na panliligaw kay Dr. Kyte!
Tinanong ni Evelyn si Dermot, "Alam mo ba kung sino ako?"
Buong kumpiyansang sumagot si Dermot, "Siyempre. Ikaw si Dr. Kyte, isang napakahusay na doktor. Bukod pa roon, ikaw rin ay isang top-tier hacker at ang tagapagtatag ng isang high-end na fashion brand!"
Lumapit si Evelyn sa tainga ni Dermot at bumulong ng malumanay, "Sa totoo lang, ako rin ang iyong dating asawa!"
Aksidenteng Kapalit para sa Alpha
Ngunit nagkagulo ang lahat nang siya'y ma-inseminate gamit ang tamod ng nakakatakot na bilyonaryong si Dominic Sinclair.
Biglang nagulo ang kanyang buhay nang lumabas ang pagkakamali -- lalo na't si Sinclair ay hindi basta-bastang bilyonaryo, isa rin siyang lobo na nangangampanya upang maging Alpha King!
Hindi niya hahayaang kung sino-sino lang ang mag-alaga ng kanyang anak, kaya't kailangan kumbinsihin ni Ella na payagan siyang manatili sa buhay ng kanyang anak. At bakit ba palagi siyang tinititigan ni Sinclair na parang siya ang susunod na pagkain nito?!
Hindi kaya interesado siya sa isang tao, hindi ba?
Ang Kapatid ng Aking Kaibigan
Nararamdaman ko siya sa likod ko. Nakikita ko siyang nakatayo roon, tulad ng pagkakatanda ko sa kanya.
"Ano ang pangalan mo?"
Grabe, hindi niya alam na ako ito. Nagdesisyon akong kunin ang pagkakataong ito para sa sarili ko.
"Tessa, ikaw?"
"Anthony, gusto mo bang pumunta sa ibang lugar?"
Hindi ko na kailangang pag-isipan ito; gusto ko ito. Lagi kong gustong siya ang maging una ko, at mukhang matutupad na ang hiling ko.
Lagi akong naaakit sa kanya. Hindi niya ako nakita ng maraming taon. Sinundan ko siya palabas ng club, ang club niya. Bigla siyang huminto.
Hinawakan niya ang kamay ko at naglakad kami palabas ng pinto. Sa simpleng hawak na iyon, lalo kong ginusto siya. Pagkalabas namin, isinandal niya ako sa pader at hinalikan ako. Ang halik niya ay tulad ng pinangarap ko; nang sipsipin at kagatin niya ang ibabang labi ko, pakiramdam ko ay narating ko na ang langit. Bahagya siyang lumayo sa akin.
"Walang makakakita, ligtas ka sa akin."
Ipinagpatuloy niya ang paghalik sa mga labi ko; pagkatapos, ang mainit at masarap niyang bibig ay nasa utong ko na.
"Diyos ko"
Ang isa niyang kamay ay natagpuan ang daan papunta sa pagitan ng mga hita ko. Nang ipasok niya ang dalawang daliri niya sa akin, isang mahina at malibog na ungol ang lumabas sa mga labi ko.
"Ang sikip mo, parang ikaw ay ginawa para sa akin..."
Huminto siya at tiningnan ako, alam ko ang tingin na iyon, natatandaan ko iyon bilang ang tingin niya kapag nag-iisip. Nang huminto ang kotse, hinawakan niya ang kamay ko at bumaba, dinala niya ako patungo sa tila isang pribadong elevator. Nakatayo lang siya roon at tinitingnan ako.
"Birhen ka pa ba? Sabihin mo sa akin na mali ako; sabihin mo na hindi ka na."
"Oo, birhen pa ako..."
Si Anthony ang tanging lalaking gusto ko pero hindi ko makuha, siya ang matalik na kaibigan ng kapatid ko. Bukod pa roon, lagi niya akong tinitingnan bilang isang nakakainis na bata.
Ano ang gagawin mo kapag ang posibilidad na makuha ang lalaking matagal mo nang gusto ay nasa harap mo? Kukuhanin mo ba ang pagkakataon o hahayaan mo itong mawala? Kinuha ni Callie ang pagkakataon, ngunit kasama nito ang problema, sakit ng puso, at selos. Guguho ang mundo niya, pero ang matalik na kaibigan ng kapatid niya ang pangunahing layunin niya at balak niyang makuha ito sa kahit anong paraan.