De Drakentemmer

Hallo allemaal! Ik ben de auteur van dit boek. Ik zou het zeer waarderen als jullie het boek aan jullie boekenplanken zouden toevoegen. Ik weet dat ik veel van jullie vraag, maar alsjeblieft, sla het boek niet over zonder het toe te voegen aan jullie planken. Ik smeek jullie, want het zou een enorme aanmoediging voor me zijn en het zou me helpen om regelmatig updates te geven. Ik had gepland dat het boek een kort leven zou hebben. Ik beloofde dat het boek niet veel van jullie tijd zou kosten; ik zal proberen het zo snel mogelijk af te ronden en jullie niet lang te laten wachten op updates. Dus alsjeblieft, alsjeblieft, vergeet niet mij te volgen gedurende de reis van deze roman, want ik zal proberen het boek zo snel mogelijk af te maken. Dank je wel dat je met mij de reis van het lezen van dit boek aangaat. Nu beginnen we samen aan deze reis.

Garcia's POV

Het bloedbad, de dood en het geschreeuw van pijn deden me schrikken van angst. Ik werd onmiddellijk wakker en vond mezelf in het bos, waar ik had geslapen. Mijn hart deed pijn en tranen brandden in mijn ogen; ik kon me niet bewegen, noch een woord zeggen. Ik herinnerde me wat er met me was gebeurd en hoe ik in het bos terecht was gekomen. Mijn hart klopte onregelmatig en ik merkte dat het nog steeds donker was. Ik probeerde mijn omgeving te ontcijferen en was blij dat ik veilig was. Ik herinnerde me hoe beide ouders waren vermoord, dus ik moest wegrennen om verdere teleurstelling te vermijden.

Tranen vulden mijn ogen en ik moest mijn zenuwen kalmeren. Ik haalde scherp adem terwijl ik probeerde aan mijn omgeving te wennen. Het gevoel was nog nieuw voor me; dit was de eerste keer dat ik in zo'n cruciale situatie terechtkwam, en het maakte me lichtelijk rusteloos. Dus stond ik op van de grond. Ik moest een schuilplaats vinden omdat ik niet als een verdwaalde wolf wilde eindigen. Het bos was nog steeds donker, dus het maakte me bang. Ik kon mijn weg vooruit niet vinden; mijn hart klopte zo snel en ik wilde elke gedachte aan pijn en ongeluk kwijt. Ik rende zo snel; ik kon de tranen voelen die dreigden op mijn wangen te vallen; ik kon de pijn, het verdriet en de angst voelen. Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven, maar alles deed pijn terwijl ik dacht aan wat ik had meegemaakt voordat ik hier kwam.

Maar toen hoorde ik het luide geluid van paarden die in mijn richting trokken. Ik ademde zo zwaar. Ik herinnerde me hoe ik ternauwernood aan de dood was ontsnapt—hoe mijn ouders recht voor mijn ogen werden vermoord. Ik wil dat niet opnieuw meemaken. Ik sloot mijn ogen en zei tegen mezelf dat alles goed zou komen, maar ik kon ook mijn wolf voelen; zij was net zo bang als ik. Dus begon ik onmiddellijk nog sneller te rennen. Ik kon het geluid van de naderende paarden steeds dichterbij horen komen. Ik was zo bang en wist niet hoe ik kon ontsnappen.

Ik herinner me duidelijk hoe die groepen draken kwamen en de hele roedel verbrandden en onze huizen in de as legden. Andere mensen reden op paarden; ze kwamen om eventuele overlevenden af te maken. Het maakte me zeer rusteloos en ongemakkelijk toen ik dacht aan hoe mijn moeder huilde en mijn vader zijn leven opofferde om mij te redden. Schuldgevoel achtervolgde me terwijl die gedachten binnenslopen. Maar toen hoorde ik de stem van de ruiters: "Daar is ze; ze zit daar." Toen ik dat hoorde, sloot ik mijn ogen en wachtte op de dood omdat vechten geen zin had. Maar toen herinnerde ik me mijn broer, dat ik alles zou doen om bij hem te zijn.

Ik herinnerde me hoe hij was weggerend; ik moest hem tenminste vinden. Dus, met een zware ademhaling, stond ik op en begon te rennen naar het diepste deel van het bos, ondanks dat ik wist dat ze me al hadden gezien en dat hun paarden dichterbij kwamen. Ik wilde nog steeds een uitweg uit deze situatie vinden, dus ik spoorde mezelf aan en bleef rennen.

De gedachte aan alles kwam als een schokkende bliksemflits. "Pak haar!" schreeuwde een van de mannen op het hoogste van zijn stem, dus ze verhoogden hun snelheid, en ik ook. Hoewel ik zeker wist dat ik niet kon concurreren met de snelheid van een paard, slaagde ik er toch in. Met een zware zucht kwam ik tot stilstand toen ik zag waar ik was. Ik stond op hoog land, en beneden stroomde water in golven.

Het was duidelijk dat het een rivier was en dat deze ergens naartoe leidde. Ik probeerde het einde van de woedende golven te zien, maar het was eindeloos. Nee, ik kan niet in dat diepe en woedende water springen. Ik draaide me om om de paarden dichterbij te zien komen. "Sneller en pak haar," schreeuwde een van de mannen nog harder deze keer. Ik keek hem in de ogen; hij had een litteken naast zijn rechteroog. Ik was doodsbang; ik kon geen centimeter bewegen, en mijn lichaam wankelde. Maar toen had ik slechts drie seconden om na te denken; ik moest springen of gevangen worden en uiteindelijk gemarteld worden.

'Spring,' klonk mijn wolf zo luid dat ik mijn evenwicht verloor en op de grond viel. Ik sloot mijn ogen en wachtte op de pijn. De plek was zo hoog dat het twintig lange seconden duurde voordat ik in het water landde. Ik kon niet zwemmen, maar toch eindigde ik in het water. In zo'n puinhoop probeerde ik te zwemmen, maar mijn lichaam voelde zwaar, en toen ik naar beneden keek, merkte ik dat mijn been vastzat tussen twee rotsen. Ik kan niet zwemmen, noch kan ik mijn been tussen de rotsen vandaan halen. Ik worstelde en riep om hulp. De pijn was te veel om te dragen; alsof dat nog niet genoeg was, hoorde ik een luid dreunende golf; het richtte zich op mij en was onverbiddelijk fel. Ik sloot mijn ogen en wachtte op de dood.

Er was maar één wens die ik had, en dat was om tenminste de kans te krijgen mijn broer weer te ontmoeten, maar dat kon ik niet. Het voelde alsof ik had gefaald, en ik voelde me nog schuldiger. Ik had gebrek aan lucht, dus ik opende mijn mond om te ademen, maar ik slikte een enorme hoeveelheid water in. En ik had me al overgegeven aan de dood.

De duisternis omhulde me en overmeesterde me. Het leek bijna een eeuwigheid toen ik naar het licht werd gebracht. En ik zag een jonge man met lang zilver haar; zijn lange wimpers fladderden, en zijn gouden ogen smolten mijn ziel. Hij droeg witte linnen kleding die bij zijn zilveren haar paste; zijn lippen waren de puurste rood; en zijn zijdezachte haar maakte me gefascineerd terwijl ik naar hem staarde. Ik raakte zijn gezicht aan, en ik voelde de zachtheid ervan; het herinnerde me aan de huid van een baby.

Toen vroeg ik, "Ben ik in de hemel, en ben jij een engel?"