Ontwapend

Hoofdstuk Eén

Zen’s POV

Het was verdomd fel buiten. Ik deed mijn best om door de lichtstralen te turen die door de open gordijnen schenen. Ik had die verdomde dingen gisteravond moeten sluiten. Toen mijn ogen eenmaal gewend waren, wierp ik een blik op de naakte vrouw naast me. Een mooi figuur, veronderstelde ik, maar ik huiverde bij de gedachte waar ze allemaal geweest was. Het duurde maar twintig minuten voordat die slet me naar deze hotelkamer volgde. Hoe heette ze ook alweer?

Gelukkig voor mij leek ze nog steeds behoorlijk uitgeteld. Ik sliep nooit langer dan zeven uur 's ochtends, en vandaag was geen uitzondering. Langzaam sleepte ik mezelf uit het luxueuze hotelbed, strekte mijn vermoeide spieren en pakte mijn Android uit mijn jas. Het toonde één sms en een tijdstip van 6:42 uur. Dat gaf me ongeveer drie uur slaap. Geweldig. Ik had meer kunnen krijgen als ik mijn broek had aangehouden.

Ik haalde mijn sigaretten tevoorschijn, legde ze op de marmeren tafel en trok mijn strakke zwarte overhemd aan. Gisteravond was ik een lid van het bedienend personeel, wat veel zei over de standaarden van die vrouw. Ze wist nog niet eens dat haar zieke klootzak van een echtgenoot dood was. Ik trok mijn schoenen aan, haalde een hand door mijn oorlange ravenzwarte haar en veegde met de achterkant van mijn andere hand over mijn mond om eventuele sporen van lippenstift te verwijderen. Ik sliep altijd in mijn broek. In mijn vak moest je overal op voorbereid zijn. Betrapt worden met je broek uit was gewoon geen optie.

Nu nog hier wegkomen voordat-

“Wilde je gewoon vertrekken zonder het me te vertellen?” De hoog piepende en zeurderige stem deed mijn oren bijna bloeden. Zonder haar aan te kijken, pakte ik mijn sigaretten, stak er een met mijn lippen in mijn mond en stopte het pakje in mijn achterzak.

“Goedemorgen, schat. Lekker gedroomd?” vroeg ik, zo ongeïnteresseerd als ik me voelde. Ze snoof.

“Je kunt niet zomaar vertrekken, Joey. Ik ben geen callgirl. Hoe denk je dat dat me laat voelen?” klaagde ze. Ik draaide me naar haar om met mijn liefste glimlach.

“Dat is het juist, lieverd. Het kan me echt geen reet schelen hoe jij je voelt.” Ik grijnsde toen ik haar hoorde hijgen, maar liep door naar de deur. Ze had zeker een grote mond als ze haar zin niet kreeg. Gelukkig voor haar had ze net een hoop geld geërfd van haar suikeroompje, dus ik wist dat haar slechte humeur niet lang zou duren.

Halverwege de Broadway begon mijn telefoon te rinkelen. Shit, ik was vergeten mijn bericht te checken. Ik nam nog een trekje voordat ik de telefoon naar mijn oor bracht.

“Yo.”

“Zen, jij verdorven klootzak.”

“Leuk je te horen, Danny boy.”

“Noem me niet zo, jij arrogante eikel. Hoe slaap jij 's nachts?”

Ik lachte, keek snel om me heen voordat ik de drukke stadsstraat overstak. “Je hebt hier niet echt het morele overwicht. Ik geloof dat jij degene bent die me betaalde om die dikke klootzak te vermoorden.”

“Ja, om hem te vermoorden. Niet om met zijn vrouw te slapen.”

“Nu ex.”

Hij kon niet anders dan lachen om mijn verdorven gevoel voor humor. “Punt gemaakt. Ik zeg je, als je niet zo verdomd goed in je werk was, zou ik je zelf aangeven. Iemand zoals jij verdient het niet om zonlicht te zien.”

Ik snoof. Ik zou beledigd zijn als ik niet al tot die conclusie was gekomen na 26 jaar leven. Ik was een moordenaar, door en door, Danny had dat duidelijk gemaakt. Ik was niet eens een vigilante, op zoek naar gerechtigheid. Nee. Ik joeg op het geld en de kick. Met alle zonden die ik in mijn leven had begaan, waarom zou ik me schuldig voelen voor het neuken van een bimbo die zich als een loops teefje aan me opdrong?

“Ik zie niet wat er mis is met een beetje plezier. Kom op, mijn goede looks moeten ergens goed voor zijn.”

“Ja, ja. Genoeg met dat narcistische gezeik. Je volgende klus ligt op je salontafel. Locatie 219. Schiet op, de opdrachtgever wil het vanavond nog gedaan hebben.” Ik kreunde in de telefoon. Drie uur slaap en ik heb alweer een nieuwe klus. Dan wist wel beter dan dit soort geintjes uit te halen, maar ik had de energie niet om bezwaar te maken.

"Begrepen." Ik hing de telefoon op zonder te wachten op zijn brutale antwoord. Locatie 219 was ongeveer vijf minuten lopen van hier. Ik had verschillende appartementen, verspreid door deze stad en de volgende. Allemaal onder verschillende namen natuurlijk. Dat hield de politie van mijn spoor af, vooral wanneer ik Dan’s schimmige mannen documenten binnen liet leggen. Het is verbazingwekkend hoe geld mensen een oogje kan laten dichtknijpen.

Ik lachte in mezelf, gooide mijn sigaret op het beton en trapte hem uit met mijn laars. Hoe slaap ik 's nachts, hè? Ik haalde mijn hand door mijn haar voordat ik opnieuw de straat overstak. Ik kon mijn adem zien. Het was abnormaal koud voor de vroege herfst en mijn wangen waren rood en blootgesteld aan de bijtende ochtendwind. Desondanks leidden mijn gedachten me genoeg af om het nauwelijks op te merken.

Ik zat in dit vak sinds ik achttien jaar oud was, net uit de pleegzorg. Ik werd gescout door Dan. Ik denk dat hij me zag als gewond genoeg om voor geld te doden, en aantrekkelijk genoeg om het met gemak te doen. Hij had gelijk. Hij benaderde me de dag dat ik op straat werd gezet met een voorstel. Ik kon een luxe leven leiden, en het enige wat ik hoefde te doen was wat van nature bij me kwam; doden. Ik werkte keihard in Dan’s trainingsfaciliteit, waar ik de kneepjes van fysiek gevecht en manipulatie leerde. Het duurde niet lang voordat ik de rangen in onze huurmoordenaarsgroep beklom. Ik werd al snel zijn favoriete moordenaar. De anderen noemden me meedogenloos en ziek. Het kon me niets schelen. Ik had nog nooit een opdracht geweigerd. Waarom zou ik? Ik was gewend geraakt aan het uitschakelen van het deel van mijn brein dat waarde hechtte aan menselijk leven. Op dit punt zag ik alleen nog maar een groot, vet dollarteken.

Een groepje net meerderjarige meisjes liep langs me op de stoep, hun Gucci-tassen stevig vasthoudend en giechelend naar elkaar. Ik maakte oogcontact met een van hen, wat hen allemaal deed blozen en harder lachen. Ik grijnsde. Verdomde kinderen wisten niet waar ze naar keken. Ik schudde mijn hoofd toen ik hen opmerkingen hoorde maken over mijn kont. Als ik niet net seks had gehad, had ik er misschien een mee naar huis genomen. Maar ik had er gewoon geen zin in. Bovendien hadden die meisjes geld. Het laatste wat ik nodig had was een rijke vader die achter mijn ballen aan zat.

Ik nam de trappen naar mijn appartement twee tegelijk. Natuurlijk, er was een lift. Maar ik haatte het om die te nemen. Je wist nooit wat je aan de andere kant zou aantreffen.

Ik ontgrendelde de deur, keek beide kanten op voordat ik hem opende. De kust was veilig, alles was onaangeroerd zoals ik het had achtergelaten, behalve een manilla map die precies lag waar Dan zei dat hij zou zijn. Het speciale zegel in de rechterhoek vertelde me dat het officieel was. Ik haalde mijn zwarte leren handschoenen uit de lade van het keukeneiland en trok ze aan voordat ik op de leren bank ging zitten. Ik had een regel om mijn vingerafdrukken van Dan’s documenten te houden.

Locatie 219 was waarschijnlijk mijn favoriete appartement in de stad. Het bevond zich op de 21e verdieping van een mooi complex. Het had witte marmeren vloeren en strakke lijnen overal, eenvoudig ingericht met grijzen en zwarten. Het was stijlvol, een plek die je bijna nerveus maakte om binnen te gaan uit angst iets te breken. Natuurlijk, het was een beetje overdreven. Maar het herinnerde me eraan hoe ver ik was gekomen met mijn werk, en hoe goed het betaalde.

Ik brak het zegel in de hoek en sloeg de map open. Ik knipperde een paar keer voordat ik een adem uitblies die ik niet doorhad dat ik inhield. Op pagina na pagina met informatie stond een 5x8 foto van een jonge vrouw, misschien 20, met net, lang blond haar en de helderste hemelsblauwe ogen die ik ooit had gezien. Ze was klein, maar met curves om van te watertanden, bescheiden gekleed in donkere jeans en een strak wit T-shirt, nauwelijks een greintje decolleté tonend. Afgezien van haar prachtige lichaam, viel haar glimlach me het meest op. Haar ogen waren lichtjes dichtgeknepen, en ze had de mooiste rechte, witte tanden die gedeeltelijk verborgen waren achter volle roze lippen. Geen greintje make-up bedekte haar natuurlijke schoonheid. Ze zag eruit als een letterlijke engel en ik moest mezelf eraan herinneren om te ademen terwijl ik het portret bijna obsessief bekeek.

Ik kon de gal proeven die mijn keel dreigde op te komen toen ik besefte waar ik naar keek; mijn volgende doelwit.