Oznaczona Dwukrotnie przez Króla Alfa

Punkt widzenia Avy

Pokój zamarł, kiedy zobaczyłam, jak ją pocałował. W jednej chwili byłam ukryta w cieniu, a w następnej moje pazury wbijały się w dłonie, krew kapała na marmurową podłogę.

Opanuj się, Ava. Nie możesz się tu przemienić.

Stałam w najciemniejszym kącie sali balowej Moonlight Lodge. Szampan smakował jak karton. Wataha Shadow Creek była nadal w rozsypce po śmierci naszego Alfy w zeszłym miesiącu. To nie czas ani miejsce, żeby stracić kontrolę.

Jackson i Sophia kołysali się na parkiecie. Mój były przeznaczony nie mógł oderwać rąk od księżniczki Silverpeak. Kiedy śmiała się z czegoś, co jej szeptał, ból przeszył moje znamię.

Moja szyja płonęła tam, gdzie mnie oznaczył. Cztery miesiące temu przysięgał, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Teraz goni za władzą zamiast za miłością. Jego plan był prosty: poślubić córkę Króla Alfa, zostać kolejnym Alfą Shadow Creek. Prosty awans z randkowania z nikim takim jak ja.

Moje kły już naciskały na dolną wargę. Żadne ćwiczenia oddechowe nie zatrzymałyby tej przemiany, gdybym patrzyła na nich jeszcze minutę.

Odłożyłam szampana i ruszyłam prosto do baru. Może alkohol utopiłby gniew, zanim całkowicie przemieniłabym się w pokoju pełnym elit, które zjadłyby mnie żywcem dla rozrywki.

"Podwójna whisky," warknęłam, nie próbując ukryć chrypki w głosie. Oczy barmana rozszerzyły się na widok żółtego blasku moich tęczówek.

"Proszę dla damy Moonlight Martini," wtrącił głęboki głos. "A whisky dla mnie."

Moja wilczyca zamarła w pół-warknięciu. Po prostu... zatrzymała się. Jakby ktoś nacisnął pauzę na jej furii.

Odwróciłam się i spojrzałam w górę—daleko w górę—w oczy koloru wzburzonego morza. Nie tylko patrzyły na mnie; one mnie prześwietlały.

Nie był przystojny jak Jackson. Twarz tego mężczyzny miała charakter—zmarszczki śmiechu w kącikach oczu, lekki zarys między brwiami od zbyt częstego marszczenia. Ciemne włosy ze srebrnymi skroniami. Jego garnitur pasował jak druga skóra, ale nie mógł ukryć surowej siły pod spodem.

Ale jego zapach—cholera. Sosny mokre od deszczu, dym z drewna i coś dzikiego, co sprawiło, że moja wilczyca usiadła i prosiła. Całkowite przeciwieństwo zapachu Jacksona, maskowanego perfumami, który nigdy nie wywołał takiej reakcji mojej wilczycy.

"Nie prosiłam o twoje zdanie," powiedziałam, próbując brzmieć twardo, podczas gdy moja wilczyca praktycznie przewracała się na plecy.

Jedna strona jego ust uniosła się. "Jesteś o trzydzieści sekund od przemiany w pokoju pełnym liderów watahy. Drink ma ekstrakt z wilczego ziela. Pomoże."

Spojrzałam na swoje dłonie. Pazury, nie paznokcie.

"Cokolwiek," mruknęłam.

Barman podał martini—wirujące srebrno-niebieskie jak światło księżyca na wodzie.

Nieznajomy pochylił się bliżej. "Wypij. Twoje oczy cię zdradzają."

Wypiłam jednym haustem, krzywiąc się na gorzki posmak.

"Lepiej?" zapytał, głos tak głęboki, że poczułam go w piersi.

Efekt był niemal natychmiastowy. Moja wilczyca uspokoiła się, pazury się schowały, zęby wróciły do normy.

"Dzięki," powiedziałam niechętnie. "Choć nie jestem pewna, dlaczego ci zależy, czy zrobię scenę."

Jego oczy przeniosły się na parkiet, a potem wróciły do mnie z niespodziewanym żarem. "Powiedzmy, że mam słabość do przegranych."

Zanim mogłam odpowiedzieć, ludzie zaczęli się odsuwać, robiąc miejsce. Dla niego. Zrozumiałam.

"Jesteś Blake Morgan," powiedziałam, a mój żołądek zrobił salto. "Alfa Silverpeak."

Król Alfa. Ten, który mógłby zniszczyć każdego Alfę na świecie jednym rozkazem.

Moja wilczyca jednocześnie czołgała się i prężyła, mieszanka emocji.

"A ty nosisz znamię odrzuconego partnera." Jego wzrok spoczął na mojej szyi, gdzie pulsowało srebrno-białe znamię. "Kto ci to zrobił?"

Pytanie zawisło między nami. Powiedzenie Królowi Alfa, że jego przyszły zięć oznaczył mnie i porzucił, wydawało się złym pomysłem.

„Ktoś, kto uznał, że władza jest bardziej atrakcyjna niż dotrzymywanie słowa,” powiedziałam zamiast tego.

Jego oczy zwęziły się lekko. „Twoja kontrola znów się wymyka. Chodź ze mną.”

To nie była propozycja. Słowa niosły ciężar rozkazu Alfa, naciskając na moją wolę. Mojej wilczycy, dziwnie, to nie przeszkadzało.

Poprowadził mnie w stronę prywatnej windy, nie dotykając mnie, ale wystarczająco blisko, żeby jego ciepło ciała docierało przez centymetry między nami. Moja skóra mrowiła, jakbym wsadziła palec do gniazdka.

Apartament na najwyższym piętrze był większy niż cały mój dom. Okna od podłogi do sufitu kadrowały las i góry w oddali, srebrne światło księżyca zalewało ciemne meble.

Podszedł do szafki, wrócił z szklanką wody i suszonymi ziołami.

„Żuj to,” polecił.

Uniosłam brew. „Zawsze nosisz zioła dla przypadkowych wilkołaków mających załamanie?”

„Tylko dla tych interesujących.” Coś niebezpiecznego błysnęło w jego oczach. „Znak na twojej szyi - to przez niego tracisz kontrolę, prawda?”

Dotknęłam go odruchowo, krzywiąc się. „Nigdy nie omawiali 'co robić, gdy twój przeznaczony partner cię porzuca' w szkole wilkołaków.”

„Dziwne widzieć oznaczonego wilka bez obecności jego partnera.” Jego głos stał się niższy. „Zwłaszcza na wydarzeniu, gdzie ten partner może być.”

Koła zębate obracały się w jego umyśle. Łączył fakty - moja reakcja na dole, znak, narzeczony jego córki.

„To Jackson, prawda?” zapytał cicho. „Narzeczony mojej córki cię oznaczył.”

Nie mogłam mówić, ale moja cisza mówiła wszystko.

„Kiedy?”

„Cztery miesiące temu,” powiedziałam, czując gorycz. „Tuż przed tym, jak uznał, że zostanie następnym Alfą Shadow Creek jest warte więcej niż honorowanie więzi przeznaczonego partnera.”

Szczęka Blake’a zacisnęła się, jedyny znak, że moje słowa go dotknęły. „I nigdy nie próbował właściwie zerwać znaku?”

„Najwyraźniej porzucenie mnie w kawiarni z 'to nie jest osobiste, to polityka' liczy się jako zamknięcie w jego książce.”

Blake zbliżył się, jego zapach otulił mnie jak ciepły koc. Moja wilczyca, która powinna była się kulić przed najpotężniejszym Alfą w naszym świecie, zamiast tego praktycznie mruczała.

„Mogę?” Jego palce unosiły się blisko mojej szyi, nie dotykając znaku.

Powinnam powiedzieć nie. To był ojciec Sophii. Przyszły teść Jacksona. Ale moja wilczyca naciskała do przodu, przechylając głowę, aby odsłonić znak.

Gdy jego opuszki palców dotknęły mojej skóry, przeszło przez mnie jak błyskawica. Jego oczy pociemniały, źrenice się rozszerzyły.

Coś błysnęło w jego wyrazie - zaskoczenie, zmieszanie, potem zainteresowanie.

Zamiast się odsunąć, obrysował kontur znaku. Ciepło rozkwitało od jego dotyku, nie palący ból, do którego się przyzwyczaiłam, ale coś ciepłego i słodkiego, co zbierało się nisko w moim brzuchu.

Nie mogłam temu zaprzeczyć. Moja wilczyca wyciągała się ku niemu, jakby był ostatnim stekiem na ziemi.

„Dlaczego?” wyszeptałam.

Dlaczego reaguję na przyszłego teścia mojego byłego?

Powoli potrząsnął głową, wciąż dotykając mojej szyi. „Nie wiem, co to jest. Ale chcę się dowiedzieć.”

Więź między nami rosła z każdym uderzeniem serca. Gdy w końcu pochylił się, wydawało się to nieuniknione - jego usta spotkały moje z głodem, który dorównywał mojemu. Moje ręce chwyciły jego koszulę, przyciągając go bliżej. Jego ramiona owinęły się wokół mnie, podnosząc mnie bez wysiłku przeciwko niemu.

To było szaleństwo. Kompletny obłęd. Był ojcem kobiety, która ukradła mojego partnera. Najpotężniejszym wilkołakiem żyjącym. A ja byłam nikim - tylko adoptowaną córką Delty z bezwartościowym znakiem partnera.

Moja wilczyca nie dbała. Rozpoznawała coś w nim, co przecinało całe to ludzkie bzdury.

Gdy jego ręce zsunęły się niżej, głos przeciął moje myśli:

Ava... zabrali twojego ojca...

Zachłysnęłam się, kolor odpłynął z mojej twarzy. Głos mojej matki, drżący i przerażony, przebił się przez nasz mentalny link z pilnością, która zmroziła moją krew.