Los i Furia (Seria Szare Wilki, tom 6)

„Jak długo musimy mieć nadzieję; nadzieję na pomoc, nadzieję na odkupienie, nadzieję na odwet, nadzieję, że zło w końcu przegra? Bo szczerze mówiąc, jestem gotowa kopnąć nadzieję w tyłek i powiedzieć jej, żeby się przesunęła, podczas gdy ja skopię tyłek jakiejś złej wiedźmy. Widzisz, mogę powstrzymać się od przeklinania, jeśli chcę, więc ugryźcie mnie, suki.” ~Jen

„Mówiłem ci, że będzie piękna,” Decebel trzymał ich córeczkę w ramionach i patrzył na nią z większym uwielbieniem, niż Jen kiedykolwiek widziała w czyichkolwiek oczach. Wydawał się jeszcze większy niż zwykle, trzymając w ramionach tak maleńką osobę.

„No jasne, przecież pochodzi ode mnie, czym innym mogłaby być?” Jen parsknęła śmiechem.

Decebel podniósł wzrok znad Cosminy i uśmiechnął się do niej. „Wiesz, że jest też w połowie moja?”

Jen uśmiechnęła się złośliwie, „O ile wiesz.”

Decebel wydał z siebie niski warkot. Jen wiedziała, że nie może się odgryźć, trzymając ich córkę. Jen uniosła triumfalnie pięść w powietrze. „O, tak! Będziesz ją trzymał cały czas, bo nie możesz nic zrobić, gdy jest w twoich ramionach, ty wielki miś.”

Decebel powoli wstał, wyglądając jak drapieżnik. Podszedł do żółtego, ozdobnego łóżeczka, które stało u stóp ich łóżka. Było okropne, ale Jacque i Sally były z niego tak dumne, że Jen znosiła jego obecność, choć przewracała oczami za każdym razem, gdy na nie patrzyła. Położył Cosminę delikatnie i pogłaskał jej mały policzek palcem. Potem jego twarz uniosła się, a jego oczy, a właściwie świecące oczy, jak dodała w myślach Jen, spotkały jej spojrzenie. Jen popełniła ogromny błąd taktyczny, widząc głodny wyraz twarzy swojego partnera. Zrobiła krok w tył. Nigdy, przenigdy nie wycofuj się przed drapieżnikiem, to tylko sprawia, że jeszcze bardziej chce cię ścigać.

„Czy przyszło ci do głowy, Jennifer, że może mogę ją po prostu odłożyć?”

Jen próbowała mówić, ale wydobył się tylko pisk. Odchrząknęła i spróbowała ponownie.

„Oczywiście, że przyszło mi to do głowy,” powiedziała lekceważąco. „Liczyłam po prostu na to, że nigdy nie spuścisz jej z oczu.” Jen przeklęła się w myślach, gdy uniosła stopę, by zrobić kolejny krok w tył. Decebel uśmiechnął się, a teraz to ona wydała niski warkot. Nie była ofiarą. Nie będzie się zachowywać jak ofiara. Ale, obserwując, jak jej partner przyjmuje postawę do ataku, zdecydowała, że może dzisiaj jednak jest ofiarą, a ofiary uciekają jak diabli, gdy ktoś chce je zjeść.

„Jennifer,” zamruczał Decebel. „Ofiarowujesz się na lunch?” Jego lśniący uśmiech, pełen kłów, sprawił, że zadrżała.

Zrobiła kolejny krok w tył i poczuła klamkę w plecach. Zwycięstwo, pomyślała. Wiedziała, że Decebel nie zostawi ich małej Cosminy samej, żeby ją gonić. Decebel musiał zobaczyć triumf w jej oczach, bo gdy tylko przekręciła klamkę i otworzyła drzwi, rzucił się na nią z ogromnym rykiem. Jen ruszyła jakby miała piekielne ogary na ogonie, a naprawdę, czym innym można by porównać Decebela?

Usłyszała, jak jej partner warczy, a potem w jej umyśle usłyszała: „Tchórz.”

„Może,” odpowiedziała. „Ale ten tchórz przeżyje, by walczyć kolejnego dnia.”

Usłyszała śmiech Decebela i poczuła znajome motyle pożądania w brzuchu. Cholerny wilk, pomyślała.

„Musisz kiedyś wrócić do naszego pokoju, Jennifer, nie możesz uciekać wiecznie.”

Jen przewróciła oczami, „Nie uciekam. Po prostu wybieram dłuższą drogę.”

„Nie bądź za długo. Potrzebuję cię.” Jen usłyszała coś zmieniającego się w jego głosie, rodzaj desperacji, który był całkowicie niecharakterystyczny dla niego. Wydawało się, że przekazuje to przez ich więź.

„Dec, wszystko w porządku? Czy z Cosminą wszystko dobrze?”

„Cosmina?” powiedział jej imię powoli, jakby o nim zapomniał.

„Decebel, mów do mnie.”

„Próbuję. Ciągle ci mówię, że uratowałbym cię, gdybym mógł. Ciągle próbuję do ciebie dotrzeć, ale ty ciągle umierasz i krzyczysz, a potem nasza córeczka się rodzi i jest taka mała i nie oddycha. Próbuję, kochanie, nie chcę, żeby on cię znowu dotknął, ale nie mogę do ciebie dotrzeć, nie mogę cię uratować. NIE ZNOWU, NIE MOGĘ TEGO ZNOWU OGLĄDAĆ. JENNIFER!”

Oczy Jen otworzyły się szeroko, gdy łapczywie wciągnęła powietrze. Mrugnęła kilka razy i powoli usiadła.

„Sen,” wymamrotała, „To był cholerny sen.”

Ale nie ta ostatnia część. Nie Decebel wołający ją. To było prawdziwe. Czuła go, czuła gorąco piekła, które znosił, dotykające jej skóry i palące jej duszę. Jakoś skontaktował się z nią we śnie i część jej chciała znowu zasnąć, żeby mogła do niego pójść, powiedzieć mu, że wszystko z nią w porządku. No, może nie do końca w porządku, była wściekła, ale poza tym nieuszkodzona. Chciała go uspokoić, że idzie po niego i rozwali w proch bramy Pomiędzy, żeby do niego dotrzeć. Druga część chciała coś zabić, cokolwiek. Jej wilczyca była niespokojna i ciągle krążyła w jej wnętrzu. Partner, partner, partner – to była mantra w jej umyśle, gdy jej wilczyca tęskniła za nim. To było szaleństwo, a jednak pocieszające, bo nie była sama w swoim bólu i strachu. Ale jej wilczyca potrafiła zrobić coś, czego Jen nie mogła. Wilczyca Jen nie miała emocji, które zakłócałyby jej umysł. Wilczyca była skoncentrowana na dwóch rzeczach; odnaleźć ich partnera, chronić ich szczeniaka. Zrobiłaby wszystko dla tych dwóch rzeczy. Nie było płaczu, strachu ani gniewu. Tylko determinacja, by odzyskać to, co ich. Nasz partner, usłyszała swoją wilczycę w umyśle, on jest nasz i zabijemy tę, która go zabrała.

Cholera, pomyślała Jen, zabijemy ją, a potem wbijemy jej głowę na włócznię pośrodku pola bitwy, żeby wszyscy widzieli, co się dzieje, gdy zadzierasz z samicami Canis lupus. Żądna krwi? Może trochę!