Gevangen door de Maffiabaas

Ik word wakker met het felle licht in mijn ogen, en het stoort me enorm. Ik begrijp niet waarom ik altijd vergeet de gordijnen van de slaapkamer te sluiten voordat ik ga slapen. Waarschijnlijk omdat ik gewend ben geraakt aan slapen terwijl ik naar de duisternis staar; het weerspiegelt wat ik in mijn puurste essentie ben. Ik ben de dood zelf, brengend chaos en wanhoop waar ik ook ga. Ik heb geen genade; ik verloor mijn geloof lang geleden, hoewel ik nog steeds naar de kerk ga wanneer dat nodig is. Het is een deel van mijn plichten, mijn verplichtingen, maar er komt geen sprankje licht mijn wezen binnen. Ik denk dat daarom ik goed overweg kan met de nacht en de dag verafschuw.

Ik zou willen dat iedereen om me heen zoals ik was, liefhebbers van de nacht, maar aangezien dat niet zo is, moet ik me aanpassen aan de dagen. Als een vampier wiens huid brandt onder het zonlicht, ga ik rechtstreeks naar de gordijnen; ik moet ze sluiten. In de kast trek ik een grijze joggingbroek en een shirt aan, strik mijn sneakers en ga mijn tanden poetsen. Ik ben geïrriteerd, wat niet veel verschilt van mijn gebruikelijke gemoedstoestand, maar vandaag kon zelfs het weekend in Amsterdam mijn zenuwen niet kalmeren.

Die plek is mijn toevluchtsoord, waar ik me een beetje kan losmaken van mijn plichten als de Don van de Dalla Costa. Hoewel niemand het weet, had ik daar goede tijden met mijn ouders. Het is alsof dat de enige plek ter wereld was waar we onszelf konden zijn, vrij van de zware verplichtingen die met onze posities komen. Daar waren mijn broers en ik gewoon kinderen en jongeren die goede momenten deelden met de familie. Ik houd dat stukje paradijs en menselijkheid voor mezelf.

De hele legale economische structuur van onze organisatie bevindt zich binnen het zakelijke conglomeraat met hoofdkantoor in de Zuidas in Amsterdam, waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbreng. Onze organisatie werd vele jaren geleden opgericht, lang voor de Tweede Wereldoorlog. We werden gevangen genomen, gemarteld en bijna uitgeroeid, maar de Dalla Costa laat niets of niemand ons neerhalen. La famiglia verenigd in de naam van loyaliteit, eer en wraak. We namen terug wat van ons was: La nostra terra.

We bevrijdden de gevangenen, domineerden de economie, en alles ging via ons, via onze handen. Onze takken reikten in alle bedrijven. Op de een of andere manier was iedereen onderdanig aan de Dalla Costa, die nu wordt geleid door mij, de rechtmatige Don, en mijn broers, Fabrizio Dalla Costa, mijn Consigliere, en Rico Dalla Costa, mijn Underboss. Onze achternaam gaat ons voor; daaruit is onze organisatie voortgekomen, en zo is het bekend.

Het is geen toeval dat we ons hoofdkantoor op deze specifieke locatie hebben. We sturen de boodschap dat we Nederland hebben bevrijd en het voor onszelf hebben genomen. Hier bouwde de vijand zijn rijk, en hier namen wij het. Dit is La Nostra Terra, en wie op dit stuk land leeft, zal onderworpen zijn aan onze eigen wetten.

Zo is het sinds mijn voorouders het namen, en zo zal het zijn met mijn nakomelingen. Ik weet dat de tijd nadert dat ik me zal moeten settelen met één vrouw, maar die tijd is nog niet gekomen. Het is wat van mij verwacht wordt. Als Don heb ik een erfgenaam nodig om mijn zetel aan over te dragen, maar diep van binnen dacht ik dat ik op een dag, net zoals mijn ouders elkaar vonden, ook iemand zou vinden die het waard is. Echter, ik ben tot het besef gekomen dat dit niet zal gebeuren. Mijn ziel is eenzaam gesmeed in de hel; ik heb geen gelijke.

Dus, ik heb geen andere keuze dan een van de dochters van de familie te kiezen, vrouwen die zijn opgevoed om met een van ons te trouwen. Ik weet dat welke ik ook kies, het met eer aan mij zal worden verleend. Ze willen allemaal mijn vrouw zijn, en alle capos willen de kans om een van hun dochters met mij of mijn broers te laten trouwen.

Zelfs al probeer ik dit moment te vermijden, weet ik dat het tijd is. Fabrizio, mijn broer en consigliere, heeft me al vaak over deze mogelijkheid gesproken. Geen van ons is nog getrouwd, en volgens de hiërarchie zou ik de eerste moeten zijn. We hebben een kind nodig, een erfgenaam om de leringen door te geven. Hij moet opgroeien voordat wij te oud zijn om hem te leren wat nodig is.

We zijn nog relatief jong; ik ben drieëndertig jaar oud, de bekende leeftijd waarop Christus stierf, en op dezezelfde leeftijd wil mijn consigliere dat ik het offer breng om te trouwen.

"En ik zal het doen. Ik draag deze organisatie als het grootste doel van mijn leven. Voor haar zou ik mijn eigen leven opofferen, mijn bloed geven, mijn ziel, zoals ik zwoer toen ik werd ingewijd. Trouwen is slechts een van mijn verplichtingen.

Ik bekijk mijn spiegelbeeld terwijl ik mijn tanden poets en water in mijn gezicht spetter. Mijn uiterlijke schoonheid staat in schril contrast met wat ik van binnen draag. Ik ben niet zoals het Beest uit een bekend sprookje, angstaanjagend van buiten maar met een slapend hart en ziel binnenin. Ik ben het tegenovergestelde; mijn binnenkant is een donkere en ondoordringbare afgrond. Niets in mij is te redden, maar van buiten ben ik als een gevallen engel. Het enige venster naar mijn ziel zijn mijn blauwe ogen, koud als ijs, maar ook ondoordringbaar. Alleen ik kan door de spiegel heen kijken. Misschien hebben mijn broers een vaag idee van wie ik werkelijk ben, maar zelfs zij kennen me niet echt.

'Ik ga eruit, en ik wil niet dat iemand me volgt,' informeer ik Amadeu, mijn hoofd van de beveiliging.

'Maar meneer...' Hij begint het gebruikelijke praatje waarvan ik wist dat het zou komen, een poging om me ervan te overtuigen niet zonder escorte te vertrekken. Maar hij slikt onmiddellijk zijn woorden in wanneer ik me op mijn hielen omdraai en hem een dodelijke blik geef.

Hij begreep de boodschap. Hij wist dat ik niet in de beste stemming was opgestaan, alleen al door mijn houding. Het was goed dat hij me kende—eigenlijk noodzakelijk. De jaren aan mijn zijde hadden hem geleerd wanneer hij wel of niet om me heen kon praten, en nee, vandaag was geen goede dag.

Deze onzin die Fabrizio me probeert te laten slikken, maakt me kapot. Wat me de week geïrriteerder dan normaal doet beginnen, is het feit dat ik de komende dagen bezig zal zijn met diners, mogelijk om enkele vermeende kandidaten te ontmoeten.

Ik wilde het niet, maar ik begrijp dat het nodig is. Ik heb er altijd de voorkeur aan gegeven om seksueel betrokken te raken bij vrouwen die geen deel uitmaakten van de Dalla Costa. Ik wilde geen illusies in hun hoofden of in die van hun vaders planten, maar nu ben ik helaas gedwongen dit te doen.

Aangezien het niet uit liefde zal zijn, laat het dan voor de belangen van de familie zijn.

Ik rijd door de poorten van het landgoed waar alleen mijn broers en ik wonen. Het is een eigendom een beetje ver van de stad, ongeveer dertig minuten in een van mijn vele snelle auto's, maar ver genoeg om onze privacy intact te houden.

Omdat het een afgelegen plek is, worden de wegen omzoomd door wijngaarden en andere plantages. Soms kom ik hier om te rennen, op zoek naar de balans die Palermo me brengt.

Met mijn koptelefoon op maximaal volume, versnel ik mijn pas op het geluid van 'Hail to the King' van Avenged Sevenfold. Ik hou van de tekst van dit nummer; het is precies hoe ik me voel over deze stad. Ik onderdruk de drang om mee te zingen met de luide muziek.

Ik laat niets zien, zelfs niet mijn muzikale voorkeuren. Niemand hoeft meer over mij te weten—ik sta het nooit toe. Maar ik zing in mijn hoofd, 'Hail the king. Hail the one. Kneel to the crown, stand in the sun, Hail the king.'

Ik ben de koning."