Rytuały Krwi (Seria Szarych Wilków, tom 2)

„Wiesz, że będę wyglądać śmiesznie w tym, prawda?” zapytała Jacque swoją przyjaciółkę, Sally. Obie wpatrywały się w czerwoną sukienkę wiszącą na drzwiach sypialni Jacque. „To znaczy, dlaczego po prostu nie doszyjesz do niej kaptura, nie włożysz mi do ręki koszyka z ciastkami i nie wyślesz do babci?” zapytała sarkastycznie, a może nawet trochę dramatycznie. Nie rozumiała, dlaczego Sally i Jen, jej dwie najlepsze przyjaciółki, nalegały, aby założyła sukienkę na ceremonię. Wciąż im przypominała, że to nie jest ślub, ale one były nieugięte.

Od czasu, gdy Fane pokonał Lucasa Steela w walce o prawo do ręki Jacque, życie dziewczyny było jak w wirze. Przygotowania szły tak szybko, że Jacque nie miała szansy sprzeciwić się decyzji przyjaciółek i nikt inny nie wydawał się chętny, by stanąć w jej obronie. Tak więc, niestety, stała w swoim pokoju z dwoma najlepszymi przyjaciółkami, które wprowadzały zamęt w jej życie, namawiając ją do założenia śmiesznej czerwonej sukienki.

„Jak poszło z Fane'em wczoraj wieczorem?” zapytała Jen, wyrywając Jacque z zamyślenia.

To proste pytanie przypomniało Jacque, że śmiertelna walka miała miejsce zaledwie dwadzieścia cztery godziny temu. Wydawało się, że minęły całe wieki, a nie godziny. Wczoraj wieczorem po walce, Fane przyszedł do niej, by błagać o wybaczenie. Wiedział, że sprawienie, by uwierzyła, że zginął podczas walki, nie było najlepszym sposobem na rozpoczęcie związku. Ale nie docenił jej, przewidując, że nie zrozumie jego motywów. Jacque nie mogła zaprzeczyć, że widok go leżącego, krwawiącego na ziemi, nie rozdarł jej na kawałki, ale teraz rozumiała powody jego działań. Jego decyzja utrzymała go przy życiu i przy niej. To było najważniejsze.

„Wszystko w porządku,” powiedziała Jacque obojętnie.

Obie dziewczyny zatrzymały się jednocześnie i spojrzały na Jacque z niedowierzaniem.

„Rozszarpałam Fane'a jak kawałek mięsa i wyplułam,” powiedziała Jen. „Sally prawie go spoliczkowała na przyszły tydzień. I to wszystko, co masz nam do powiedzenia? Przykro mi to mówić, księżniczko wilków, ale to nie wystarczy.” Jen skrzyżowała ramiona na piersi i zaczęła tupać nogą. Było oczywiste dla Jacque, że nie opuści pokoju, dopóki nie zdradzi szczegółów.

Chyba zasługują na to, żeby usłyszeć szczegóły po tym wszystkim, co dla mnie zrobiły. Mogę im rzucić ochłap.

„Fane przyszedł do mojego pokoju i usiadł na brzegu łóżka. Byłam w półśnie, prawie spałam. Obudziłam się, gdy całował moje policzki, nos, podbródek, a potem usta. Na początku myślałam, że śnię. Ale potem, gdy zdałam sobie sprawę, że te doznania są prawdziwe, spanikowałam. Założyłam, że zwariowałam. Po wszystkim, co przeszłam, byłam pewna, że mój umysł zwariował i widzę mojego martwego partnera siedzącego na moim łóżku.”

Zanim Jacque mogła kontynuować, Jen przerwała. „Ok, to wszystko fajne i piękne, ale chcę główne danie, a nie przystawki. Główne danie, Jacque, przejdź do sedna.”

Jacque przewróciła oczami. „Muszę najpierw budować napięcie, inaczej to nie jest główne danie, tylko przypadkowe jedzenie. Jednak dla dobra waszego zdrowia psychicznego, przyspieszę. Po tym, jak zdałam sobie sprawę, że nie mam halucynacji, przytulił mnie, a ja przypadkowo jęknęłam z bólu.”

„O cholera. Wszedł w tryb zaborczy, zazdrosny, nie-mam-już-mózgu, prawda?” zapytała sarkastycznie Sally.

„Punkt dla ciebie. Zobaczył siniak na moim brzuchu i prawie zrobił kung-fu wilkołaka na swoim stadzie. Nie mogę uwierzyć, że nie słyszałyście jego krzyków. Ale udało mi się go uspokoić, kiedy wyciągnęłam kartę 'jestem posiniaczona, bo udawałeś martwego'. Działa za każdym razem.” Jacque mrugnęła.

„Nieźle,” powiedziały Jen i Sally, zbijając piątkę.

„Potem się całowaliśmy. Dużo. Tak, było dużo całowania. Och, i było mruczenie. Ale wszystkie ubrania zostały na miejscu, Jen, przepraszam, że psuję twoje fantazje.”

„Wcale nie jest ci przykro, że coś psujesz. Przynajmniej powiedz mi, czy dobrze całuje,” jęknęła Jen.

Jacque spojrzała na nią, jej szmaragdowe oczy błyszczały złośliwie. „Moja słodka, słodka Jen, on jest dobry we wszystkim.”

„Dobra, dziewczyny, obie wracajcie do swoich kątów. Jacque dzisiaj bierze ślub, więc musi być zawieszenie broni, przynajmniej do jutra.” Sally wskazała w przeciwne kierunki.

„Nie biorę ślubu, nie ma żadnego pierścionka.”

„Mówi to wilcza księżniczka, która nigdy wcześniej nie była związana z wilkołakiem,” zauważyła Jen.

„Szczegóły, szczegóły,” powiedziała Jacque.

Mimo swojej obojętności, Jacque nagle poczuła, że pokój się na nią zamyka. Przypomniało jej to Alicję, gdy zjada ciastko i rośnie, aż pokój staje się tak mały, że jest w nim ściśnięta. Jacque szybko zaczęło brakować tchu. Podeszła do okna i gwałtownie je otworzyła, czując letnie gorąco uderzające w twarz. Mimo że na zewnątrz było piekielnie gorąco, powietrze samo w sobie było orzeźwiające. Pomogło jej oczyścić umysł z trosk, które powoli gromadziły się na półkach w jej głowie. Każdy głęboki oddech Jacque był jak wrzucanie pęczka zmartwień do worka na śmieci. Oddychaj. Wrzuciła zmartwienie o opuszczeniu Coldspring do worka. Oddychaj. Następne było zmartwienie o jej mamę, czy przyjedzie do Rumunii, czy zostanie tutaj? Oddychaj. Zmartwienie o przyjaciół. Oddychaj. Zmartwienie o ceremonię związania. Oddychaj. Zmartwienie o rytuały krwi. Oddychaj. W końcu półki były czyste, a tam, w jej umyśle, wśród pustych przestrzeni, był Fane.

„Cześć, meu inimă, robisz wiosenne porządki?” zapytał Fane, używając ich więzi.

Jacque nie mogła powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na jej twarzy. Powinna była wiedzieć, że będzie słuchał, nadal martwiąc się o nią z powodu wydarzeń poprzedniej nocy.

„Po prostu musiałam poukładać rzeczy na swoje miejsce, a ty jak się masz?” Jacque poczuła ciepło, gdy wlał swoją miłość do jej umysłu. To tylko zwiększyło jej pragnienie, by być w jego ramionach.

„Wkrótce, kochanie.”

„Ciągle to mówisz, wilczy człowieku. Kiedy wkrótce stanie się teraz?” drażniła go Jacque. „A teraz, znikaj. Czy nie przynosi pecha zobaczyć swojego partnera przed ceremonią związania?”

Usłyszała jego śmiech.

„Nie, meu inimă, myślisz o ślubie. Tradycje Rytuałów Krwi są inne. Mogę cię widzieć, ile tylko chcę. Właściwie to mogę cię teraz uratować przed tymi dwoma borsukami.”

„W porządku, dziewczyny mają dobre intencje. Po prostu są trochę szorstkie w wykonaniu. O której zaczyna się ta impreza?” zapytała Jacque.

„Ceremonia Rytuałów Krwi to nie impreza. To zjednoczenie dwóch prawdziwych partnerów. Ceremonia, która łączy nasze dusze na zawsze, co może być bardzo długim czasem dla pary nadprzyrodzonych istot.”

Jacque pobladła. Nadprzyrodzonych? Wciąż nie mogła się pogodzić z faktem, że nie jest całkowicie człowiekiem.

„Luna?” zapytał Fane. „Jesteś ze mną?”

„Tak, przepraszam, Fane. Masz rację. Nie powinnam tego lekceważyć, chyba.”

„Możesz zachowywać się, jak tylko chcesz, meu inimă. Bylebyś tylko tam była. Ceremonia zacznie się o 13:00. Nie każ mi czekać, Czerwony Kapturku.” Głos Fane’a zanikał w jej umyśle, a ona czuła jego humor. Czyż nie był zbyt uroczy, podchwytując chory żart jej dwóch najlepszych przyjaciółek, które chciały ją zamienić w małą dziewczynkę, która prawie skończyła jako obiad wilka?

„Mój, jakie wielkie oczy masz, wilczy człowieku,” powiedziała Jacque na głos, nie mogąc powstrzymać się od sarkazmu.

„Tym lepiej cię widzieć, moja miłości,” wtrąciła Jen.

„Jakie wielkie uszy masz!” kontynuowała Sally.

„Tym lepiej cię słyszeć, moja miłości,” dodała Jen.

„Jakie wielkie zęby masz!” drwiła Sally, trzymając ręce po obu stronach twarzy.

„Tym lepiej cię zjeść!” Jen zachichotała, ale nie skończyła. W swoim stylu, dodała własne skręcone poczucie humoru. „Mój, jakie wielkie—”

Sally szybko zakryła dłonią usta kobiety. „Jen, zamknij się. Jacque, nie musisz słyszeć, co ona miała zamiar powiedzieć. Zawsze ktoś przesadza,” powiedziała Sally, brzmiąc zupełnie nie jak June Cleaver.

„Dobra, przejdźmy do czegoś innego po naszym dziwnym improwizowanym skeczu,” powiedziała Jacque. „Rozumiem, chcecie mnie ładnie ubrać na tę ceremonię i albo będę współpracować, albo wy dwie zamienicie cały dzień w piekło. O to chodzi z tą czerwoną sukienką, prawda?”

„Jesteś mądrzejsza, niż wyglądasz, Sherlocku,” powiedziała Jen, wstając. „Damy ci twoją prawdziwą sukienkę, jeśli obiecasz być grzeczna. W przeciwnym razie będziesz wyglądać jak Czerwony Kapturek po praniu, bo ta czerwień nic nie robi dla twojej skóry.”

„Dzięki za tę cenną uwagę, Watsonie. Dobrze, wygrałyście, wyciągajcie ciężką artylerię.”

Jen wyszła z pokoju i wróciła, zanim Jacque zdążyła zapytać, dokąd poszła. Blondynka wróciła niosąc ubranie ukryte w pokrowcu na ubrania. Kiedy Jen powiesiła je na drzwiach sypialni Jacque, zakrywając sukienkę, która sprawiłaby, że wyglądałaby jak żywa wersja chorej bajki, Sally rozpięła pokrowiec, nucąc marsz weselny.

„Urocze, Sally, naprawdę urocze,” powiedziała Jacque.

„Uważaj, Czerwony. Nie chciałabym wprowadzać więcej elementów znanej bajki do twojej ceremonii, ale zrobię to, jeśli mnie zmusisz,” zagroziła Sally, wyciągając sukienkę z wiszącego pokrowca.

Jacque wstrzymała oddech na widok ubrania, tak prostego, a jednocześnie eleganckiego. „Jestem pod wrażeniem,” powiedziała w końcu, niechętnie przyznając, że jej przyjaciółki mają dobry gust. Sukienka była głównie biała, z podwójną rozkloszowaną spódnicą kończącą się tuż nad kolanami. Talia miała zieloną szarfę wszytą w sukienkę, a zieleń rozchodziła się w spódnicy wśród kwiatowych akcentów. Na koniec, dziewczyny dodały myśliwsko zielony, bufkowy, krótki bolerko z satyny. Miało ono falbanki biegnące wzdłuż wysokiego kołnierza i w dół rękawów. „Jest idealna.”

„Hej wilkołaku, nawet pomyślały o tobie i zapewniły osłonę na moje znaki.” Jacque przesłała myśl do Fane’a.

„Jakże troskliwe z ich strony, Luno. Chociaż nie sądzisz chyba, że pozwoliłbym ci przyjść w tej sukience bez bolerka,” odpowiedział Fane.

„Masz szczęście, że nie jesteś teraz w moim zasięgu.” Skarciła go.

Jego jedyną odpowiedzią był cichy śmiech w jej umyśle. Ale potem poczuła jego dłoń głaszczącą jej twarz. Boże, on mnie kiedyś wykończy.

„Czy mogłabyś przestać rozmawiać ze swoim przystojnym wilkiem i powiedzieć nam, co myślisz o sukience?” Jen powiedziała, wyrywając Jacque z myśli.

„Skąd wiedziałaś, że z nim rozmawiam?”

„Zawsze masz taki intensywny wyraz twarzy. Pomyślałam, że albo jesteś zaparcia, albo rozmawiasz z Fane’em. Jeśli nie rozmawiasz z Fane’em, to powinnaś iść do lekarza, bo często masz zaparcia,” wyjaśniła Jen. Sally zaśmiała się, a Jacque pokazała Jen niegrzeczny gest.

„Muszę przyznać, że przeszłyście same siebie,” powiedziała Jacque. „Jest naprawdę piękna i elegancka, a bolerko to idealny dodatek. Bardzo wam dziękuję. O kurczę, chyba zaraz się rozpłaczę,” dodała, ku swojemu zakłopotaniu.

„Nie zaczynaj płakać, na to będzie jeszcze dużo czasu później,” drażniła ją Sally.

„Nie martw się, zakręcam kran. W każdym razie, potrzebuję coś zjeść, zanim wślizgnę się w tę—jeśli mogę dodać—znacznie bardziej odpowiednią sukienkę. Chodźmy na dół, żebym mogła coś przekąsić,” odpowiedziała Jacque.

„Proszę, powiedz mi, że nie mówisz ‘coś przekąsić’ do Fane’a, kiedy mówisz o jedzeniu,” błagała Sally.

Jacque machnęła rękami w powietrzu w geście „cokolwiek”. „Może mnie zaakceptować taką, jaka jestem, z przekąskami i wszystkim, albo nie.”

„Jestem pewna, że chce cię zaakceptować jako swoją przekąskę.” Jen zachichotała.

Sally dała Jen ich zwyczajowy żółwik. „Co ja bym bez ciebie zrobiła i twoich seksualnych aluzji, moja słodka, nimfomanko?”

„Byłabyś kwadratem,” odpowiedziała Jen, kreśląc palcami kształt w powietrzu.

„Huh, tak by było,” zgodziła się Sally zamyślona.

Dziewczyny zeszły na dół i zrobiły sobie kanapki z masłem orzechowym i dżemem. Jadły w ciszy. Gdy Jacque kończyła, do kuchni weszła jej mama. „Dziewczyny, musicie się pośpieszyć, jeśli mamy zdążyć na czas,” powiedziała Lilly.

„Muszę tylko poprawić włosy i założyć sukienkę, i jestem gotowa,” odpowiedziała Jacque.

„Poprawka, ja muszę poprawić twoje włosy. Nie ma mowy, żebyś sama sobie coś sensownego na głowie zrobiła,” powiedziała Sally.

„Czy zdecydowałaś się współpracować ze swoimi wspólniczkami, żeby nie zostać pierwszą na świecie prawdziwą Czerwonym Kapturkiem?” zapytała jej mama.

„Powiedziały ci o swoim małym planie, co?” Jacque zmierzyła Sally i Jen wzrokiem, który mówił „zaraz wam tyłki pogryzę”. „Tak, wygrały tę rundę, ale wiecie, co mówią o zemście.”

Jen tylko się zaśmiała, gdy wraz z Sally podążały za Jacque na górę, żeby pomóc jej się ubrać.

„Siadaj, zrelaksuj się i wyluzuj, żebym mogła ogarnąć tę niesforną czerwoną czuprynę, którą nazywasz włosami.”

„Musisz to zrobić tak, żeby włosy nie opadały na ramiona, bo będzie chomp, chomp... jeśli wiesz, o co mi chodzi,” powiedziała Jen, stukając zębami.

„Dzięki, Jen. Dzięki wielkie za przypomnienie, że ktoś będzie mnie gryzł jak dojrzałe jabłko później. Jakbym nie była już wystarczająco zdenerwowana,” odpowiedziała Jacque.

„Tylko mówię,” Jen wzruszyła ramionami i przewróciła oczami, „Gdybym miała być gryziona przez gorącego, ślinotocznego, rumuńskiego futrzaka, nie utrudniałabym mu za bardzo.”

„Tak, cóż, znając ciebie, Jen, twoja szyja nie byłaby jedyną rzeczą, którą byś zaoferowała do gryzienia,” zażartowała Sally sucho.

Jen prawie spadła z krzesła ze śmiechu, choć rzucony przez Jacque but w jej głowę nie pomógł. „Tak, prawda, moja mała kwiatuszko, prawda.”

„Jacque, przestań rzucać butami w głowę Jen. Jen, jeśli to możliwe, przestań być perwersem na jakieś pięć minut.”

„Hmm, zróbmy dwie i pół minuty i mamy umowę,” odpowiedziała Jen.

„Bezwstydna,” mruknęła Jacque, „nimfomanka jest absolutnie, niezaprzeczalnie bezwstydna.”

„Każdy musi być kimś, Jac.”

Jacque podniosła rękę. „Sally, po prostu pozwól jej mieć ostatnie słowo. Nie zamknie się, dopóki tego nie zrobisz.”

„Prawda,” powiedziała Jen z uśmiechem.

Sally posadziła Jacque na krześle przy biurku, zebrała sprzęt potrzebny do ujarzmienia dzikich loków i zabrała się do pracy. Po kilku minutach ciszy, myśli Jacque wróciły do wydarzeń z ostatniego tygodnia. Trudno jej było uwierzyć, że poznała Fane’a zaledwie tydzień temu. Czuła, jakby znała go od zawsze i już nie mogła sobie wyobrazić życia bez niego. W ciągu jednego tygodnia dowiedziała się, że jest pół Canis lupus, jej ojciec jest pełnym Canis lupus, a ona jest partnerką księcia rumuńskich Canis lupus. Została oznaczona przez szalonego Alfę z Coldspring i musiała patrzeć, jak Fane walczy z Alfą na śmierć i życie o prawo do związku. Nawet myślała, że widziała Fane’a umierającego. Gdyby ktoś powiedział jej tydzień temu, że to wszystko się wydarzy, powiedziałaby coś w stylu: „tak, a George Strait sprzedaje mi swoją nadmorską nieruchomość w Arizonie.”

„AŁA!” krzyknęła Jacque, gdy Sally walczyła z wyjątkowo paskudnym kołtunem.

„Czego się spodziewasz z tym płomiennym bałaganem na głowie?” zapytała Sally, nie zwalniając tempa.

„Tylko upewnij się, że zostawisz mi trochę włosów, okej?” powiedziała Jacque, przewracając oczami.

Jen podeszła, żeby przyjrzeć się pracy Sally. „Wygląda świetnie, Sal. Podobają mi się te małe błyszczące wsuwki, bardzo bajkowe.”

„Dobra, dobra, już patrzę,” powiedziała Jacque, wstając i podchodząc do lustra na swojej toaletce. „Wow, Sally, wygląda to niesamowicie. Sprawiłaś, że wyglądam o wiele ładniej niż w rzeczywistości. Super! Dzięki, kochana.”

Sally złapała Jacque za ramiona i obróciła ją tak, żeby były twarzą w twarz. „Jesteś piękna, z tymi dużymi, dzikimi włosami i wszystkim. Ja tylko to podkreśliłam. Sposób, w jaki Fane na ciebie patrzy, powinien sprawić, że nigdy nie będziesz wątpić w swoje piękno, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne,” powiedziała Sally.

„Człowieku, Sal, dlaczego ja nigdy nie dostaję takich motywacyjnych przemów?” zapytała Jen.

„Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebować motywacyjnego przemówienia, Jen, z przyjemnością je wygłoszę. Jako że jesteś chodzącym nadmuchanym ego, to najczęściej trzeba cię sprowadzać na ziemię, a nie podnosić. Mówię to z całym sercem,” drażniła się Sally.

„Tak, totalnie rozwalasz mnie swoją ‘cudzysłów, cudzysłów’ miłością. Jakby co, nie dawaj mi tyle miłości następnym razem, co?”

Jacque chwyciła swoją sukienkę i marynarkę, po czym zaczęła iść do łazienki. „Dobra, podczas gdy wy będziecie rozwiązywać swoje problemy miłosne, ja idę się ubrać. Oczekuję, że do mojego powrotu się pogodzicie.”

„Umyj zęby, zanim założysz tę sukienkę,” powiedziała Sally.

„Tak i nie pryskaj perfumami na szyję. Może smakować dziwnie… wiesz, przez to gryzienie—” zaczęła Jen.

„Gryź, gryź. Tak, rozumiem, Jen,” przerwała jej Jacque.

Jacque zamknęła drzwi do łazienki i oparła się o nie. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy. „Mogę to zrobić,” powiedziała na głos. Nie bała się związania z Fane, chciała być z nim bardziej niż cokolwiek innego. Nie, Jacque była po prostu wielkim tchórzem, jeśli chodzi o ból, i nie cieszyła się na myśl o byciu ugryzioną. Potem przypomniała sobie, co czuła, kiedy myślała, że Fane umarł. Zrozumiała, że w porównaniu z tym uczuciem, małe ugryzienie w szyję będzie bułką z masłem. Ta myśl dodała jej sił, by ruszyć naprzód z lżejszym sercem.

„Czy wszystko w porządku, kochanie?” usłyszała głos Fane w swojej głowie. Uśmiechnęła się na ciepło, które poczuła przez tak proste pytanie.

„Jestem świetnie, wilkołaku. Chociaż, tęsknię za tobą,” powiedziała mu Jacque.

„Wkrótce się zobaczymy, micul incendiu (mały ogień).”

„Fane, zostań ze mną,” wyszeptała Jacque w myślach.

„Zawsze,” odpowiedział prosto.

Zgodnie ze swoimi słowami, Jacque mogła czuć obecność swojego partnera, jak cień w swojej głowie. Ta obecność uspokajała jej nerwy i sprawiała, że czuła się kochana.

Jacque wkrótce wyszła z łazienki, a jej dwie najlepsze przyjaciółki zatrzymały się i patrzyły na nią z otwartymi ustami.

„No i jak wyglądam?” zapytała ich Jacque, trochę niepewnie.

„Wyglądasz niesamowicie! Fane nie będzie mógł oderwać od ciebie oczu,” powiedziała jej Jen.

Sally skinęła głową na zgodę, ale nic nie powiedziała. Jacque spojrzała na swoje łóżko i zobaczyła, że Sally wyjęła jej walizkę i zaczęła pakować jej ubrania.

„Sally, nie musisz pakować dużo. To tylko jedna noc, a potem wrócę tutaj,” powiedziała Jacque.

Twarz Sally nieco opadła. „Wrócisz, ale tylko na kilka dni. Potem będziesz musiała spakować więcej niż torbę na jedną noc,” powiedziała brunetka, brzmiąc na bardzo zagubioną.

Jacque zacisnęła usta i westchnęła, zanim zaczęła mówić, jej twarz odzwierciedlała smutek Sally. „Mam nadzieję, że poważnie rozważycie przyjazd do Rumunii na nasz ostatni rok. Alina powiedziała, że program wymiany międzynarodowej dobrze wygląda w aplikacjach na studia, i zaoferowała się być rodziną goszczącą. Czy rozmawiałyście o tym ze swoimi rodzicami?” zapytała Jacque.

„Wspomniałam o tym rodzicom. Kiedy wskazałam, że może mi to pomóc w dostaniu się na program studiów międzynarodowych, który nagle zaczęłam interesować się, byli zaskakująco pozytywnie nastawieni,” wyjaśniła Jen. „Mam wrażenie, że moja mama chce mieć ode mnie przerwę. Wiesz, jeśli moja mama i ja jesteśmy w tym samym pokoju zbyt długo, to jak dwa wkurzone koty wrzucone do wiadra z zimną wodą. Obie wychodzimy gotowe do wyrwania komuś oczu. Miałam cię zaskoczyć później, ale teraz jest równie dobry moment jak każdy inny. Rumunia nie będzie wiedziała, co ją uderzy, kiedy tam dotrę.”

Jacque zapiszczała z dziecięcą radością i mocno przytuliła Jen. „To jest niesamowite!”

„Wiesz, że to piszczenie wcale nie jest sexy, prawda? Jeśli będziemy razem w Rumunii i będę próbowała podrywać, nie wolno ci wydawać takich dźwięków, pod żadnym pozorem.” Jen powiedziała, z poważną miną.

„Och, zamknij się i daj mi być sentymentalną przez chwilę.” Jacque przytuliła ją jeszcze chwilę, a potem odsunęła się, unosząc ręce w geście poddania. „Dobra, już jestem, wszystko pod kontrolą.”

Jacque odwróciła się do Sally, która je obserwowała. „A co z tobą, Sally? Rozmawiałaś z rodzicami?”

„Tak, i powiedziałam im to samo, co Jen swoim, zważywszy, że razem to przećwiczyłyśmy i wymyśliłyśmy dodatkowe argumenty, gdyby cały motyw z uczelnią nie zadziałał.”

„I?”

„I piekło musiało zamarznąć, świnie musiałyby dostać skrzydeł, a ty musisz być pół wilkołakiem… chwila, to ostatnie to prawda. Chodzi o to, że powiedzieli tak!”

Tym razem Sally i Jacque zapiszczały jednocześnie. „Och, no bez przesady, dźwięk przestrzenny? NAPRAWDĘ?” Jen jęknęła. „Nie jesteście zaproszone, kiedy będę polować na przystojniaków,” warknęła na nie.

Sally i Jacque przerwały swoje piski, by spojrzeć na Jen. „Czy ty właśnie powiedziałaś 'polowanie na przystojniaków'?” Sally zapytała z niedowierzaniem.

Jen uniosła podbródek z godnością. „Dokładnie tak.”

„Tylko sprawdzam. Chcę mieć całkowitą jasność, co powiedzieć twojemu nowemu chłopakowi, kiedy go w końcu zdobędziesz,” drażniła się Sally. „Coś w stylu: 'Hej, Don Juan, czy Jen opowiedziała ci o swoim polowaniu na przystojniaków, jak to było zaledwie kilka dni temu?'”

„Moja droga, Sally, chodzi o to, że właśnie przyznałaś, iż odniosę sukces w zdobyciu nowego chłopaka, a więc polowanie na przystojniaków niewątpliwie się uda. Ding, ding, ding, wygrałam,” zaśpiewała Jen.

Jacque przewróciła oczami na swoje dwie najlepsze przyjaciółki. „Tylko zgaduję, Jen, ale nie sądzę, żeby rok twojej nieobecności w Rumunii był dla twoich rodziców wielkim problemem.”

Sally zerknęła na swój telefon i zobaczyła, że jest 12:15. „Musimy się zbierać, jeśli chcemy zdążyć na czas.”

Sally i Jen każda chwyciły torbę i ruszyły do schodów, a Jacque podążyła za nimi.

„Wilkołaku, idziemy w twoją stronę, mam nadzieję, że jesteś na to gotowy,” Jacque wysłała do Fane’a.

„Byłem gotowy na ciebie, odkąd cię zobaczyłem. Bądź ostrożna, zobaczymy się wkrótce.” Fane wysłał słowa z takim czułością, że Jacque zadrżała.

Gdy wyjeżdżały z podjazdu, Jacque oparła głowę o zagłówek, zamknęła oczy i wyobraziła sobie twarz Fane’a — swoją przyszłość.

Przez dwie granice stanowe w Kolorado, Dillon Jacobs, Alfa stada z Denver, chodził tam i z powrotem, patrząc na zdjęcia, które jego Beta, Logan, zrobił córce, o której Dillon dopiero niedawno się dowiedział. Był uderzony faktem, że jego życie, jakie znał, nieodwracalnie się zmieniło. Wieści szybko rozeszły się w świecie Canis lupus, że Vasile, jeden z najsilniejszych Alf gatunku Szarych Wilków, jest w Stanach. Nie tylko w Stanach, ale konkretnie w Coldspring w Teksasie, które przypadkiem jest miastem, gdzie mieszka Lilly Pierce, kobieta, którą kiedyś kochał. Lilly była kobietą, którą Dillon by poślubił, gdyby nie był wilkołakiem, istotą, która może mieć tylko jedną prawdziwą partnerkę, tę, którą wybiera dla niego natura. Nie to, żeby Dillon nie kochał swojej partnerki ponad wszystko, ale Lilly była jego pierwszą miłością. Strata z czasem zbladła, ale wspomnienia wciąż tam były, schowane w zakamarkach jego umysłu, zbierające kurz. Aż do teraz.

Gdy tylko Dillon usłyszał o obecności Vasile’a w Teksasie, wysłał Logana, aby dowiedział się, co skłoniło Alfę do podróży tak daleko od domu. Dillon był w szoku, gdy Logan zadzwonił, by powiedzieć mu, że Lilly ma córkę i że ma ona siedemnaście lat. Dillon wiedział, że to nie przypadek, że minęło siedemnaście lat, odkąd ostatni raz widział Lilly Pierce. Siedemnaście lat, odkąd znalazł swoją partnerkę i spakował walizki, zostawiając Lilly tylko notatkę na pożegnanie. Wiedział, że to był tchórzliwy sposób. Ale nie wiedział, jak mógłby stawić jej czoła. Jego decyzja miała wyrwać im obu serce. Zawsze mówił Lilly, że może nadejść dzień, kiedy nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko odejść. Ten dzień nadszedł, a wszystkie wcześniejsze zapewnienia nie uczyniły tego zadania łatwiejszym.

Czas był podejrzany, ale niepodważalnym dowodem były zdjęcia. Córka Lilly była jego lustrzanym odbiciem. Dillon miał kasztanowe włosy z delikatnymi falami. I miał te same przenikliwe zielone oczy, co dziewczyna na zdjęciach. Nie mógł jej bardziej zaprzeczyć, niż mógłby zaprzeczyć swojemu odbiciu w lustrze. Jego twarz była bardziej kanciasta niż twarz dziewczyny, którą Logan powiedział, że nazywa się Jacquelyn. Jej twarz była łagodniejsza i bardziej okrągła, z cechami Lilly. Jacque miała figlarny uśmiech swojej matki, a choć kolor jej oczu pasował do jego, miały w sobie humor, który tak często widział u swojej byłej partnerki. Jak jej matka, dziewczyna była równie uderzająca, co piękna. Pomyślał chwilowo o fakcie, że Lilly nazwała ich córkę imieniem babci Dillona. Choć Lilly nigdy nie poznała jego babci, Dillon często o niej mówił, dzieląc się z Lilly, jak wielki wpływ miała na jego wychowanie. Nie mógł przypisać sobie zasług za swój szybki dowcip i często złośliwy język. To wszystko była zasługa babci Jacquelyn.

„Twoja córka ma zostać związana z synem Vasile’a,” powiedział Logan bez wstępu. Te słowa wyrwały Dillona z krótkiej podróży w przeszłość. Alfa spojrzał na Logana, zakładając, że jego Beta żartuje. Logan był jak zawsze poważny i surowy. Mierzący 185 cm wzrostu i ważący sto trzynaście kilogramów mięśni, Logan był zastraszającą postacią. Był szeroki w klatce piersiowej, miał wąską talię, a jego muskularne nogi były widoczne przez czarne spodnie bojówki. Wilk miał ciemnobrązowe włosy dłuższe niż większość innych w stadzie, prawie sięgające ramion, choć często trzymał je związane. Logan miał wysokie kości policzkowe, lekko krzywy nos od wielokrotnych złamań w długim życiu, a Dillon słyszał niejedną kobietę mówiącą, że usta Logana są stworzone do grzechu, cokolwiek to znaczyło.

„Ona jest jeszcze niepełnoletnia, jak Vasile mógłby rozważać pozwolenie na ich związek?” Dillon pomyślał na głos.

„Inny Alfa, Lucas Steele, wyzwał syna Vasile’a, Fane’a, i próbował rościć sobie prawo do Jacque.”

Dillon mruknął. „Znam go. Silny, ale lekkomyślny.”

„Już nie. Wyzwanie zostało przyjęte, a Fane zabił Alfę. Może szybki związek to sposób Vasile’a na zapobieżenie konieczności walki jego syna z innymi, którzy mogliby rościć sobie prawo do twojej córki,” zaproponował Logan.

Dillon zastanowił się nad tym. To miałoby sens. Jeśli Fane naprawdę był prawdziwym partnerem Jacque, to przeszedłby przez piekło, aby nikt inny jej nie zdobył. Jeśli to oznaczało, że musiałby walczyć z każdym wilkiem w Ameryce, zrobiłby to.

„Przyznam, że imponujące, że Fane, będąc tak młodym, mógł pokonać tak silnego Alfę,” przyznał Dillon.

„Miał korzyść z rady swojego Alfy, z pewnością to wpłynęło na jego zwycięstwo,” odpowiedział Logan swoim zwykłym obojętnym tonem.

Dillon potarł podbródek. Myśl o jego małej córeczce, która miałaby się związać w wieku siedemnastu lat, napawała go niepokojem. Wiedział, że tak naprawdę nie miał prawa decydować, co Jacque mogła lub nie mogła robić, zwłaszcza że nawet nie wiedziała, kim był. Może, pomyślał, najlepszym rozwiązaniem na teraz będzie obserwować ją z daleka.

„Logan, chcę, żebyś wrócił do Coldspring i miał oko na moją córkę. Nie daj się zauważyć, tylko obserwuj z dystansu i raportuj mi. Dam ci znać, czy sam się tam pojawię. Na razie poczekam.”

„Zrobię, jak powiedziałeś, Alfa,” odpowiedział formalnie Logan.

Dillon zwolnił Logana, zostawiając Alfę samego w gabinecie z jego myślami. Ukrywał te myśli przed swoją partnerką. Dillon nie wiedział, jak Tanya zareagowałaby na wiadomość, że ma córkę z inną kobietą. Na razie postanowił zachować ten sekret jeszcze trochę dłużej.

Logan siedział przed domem Lilly Pierce, kiedy ta wyjeżdżała z podjazdu. Ledwo zdążył wrócić do miasta, żeby zobaczyć ich wyjeżdżających na ceremonię łączenia Jacque. Na szczęście, wprowadził swój plan w życie, zanim zameldował się u Alfy. Zdobycie informacji od stada Coldspring było dziecinnie proste, zważywszy, że żaden z nich nie był bardziej dominujący od niego. Potem wystarczyło trochę podsłuchiwać pod oknem Jacque, żeby zdobyć wszystkie potrzebne informacje o jej harmonogramie i ceremonii łączenia. Nienawidził być nieposłuszny, zazwyczaj szczycił się swoją lojalnością wobec Alfy, ale w tej sytuacji uważał, że jego Alfa nie podejmuje odpowiednich działań, aby chronić swoją młodą. Logan nie był emocjonalnie zaangażowany w Jacque, więc mógł obiektywnie ocenić sytuację. Dlatego czuł, że jego obowiązkiem było interweniować. Przynajmniej tak sobie wmawiał.

Jacque Pierce była wyjątkowa. Była szczególna i zbyt nowa w tym świecie, żeby decydować, że pierwszy wilk, którego spotkała, jest jej partnerem. Jego zadaniem jako Beta jej ojca było chronić ją i pokazać, że w norze jest więcej niż jeden wilk. Znów, tak sobie wmawiał. Otrząsając się z tych myśli, wyjechał na ulicę, aby śledzić pojazd Lilly. Wiedział, w jakim kierunku pojedzie samochód. Sam zaplanował trasę. Wystarczyło trochę gotówki, i przekonał jednego z pracowników Lilly, żeby pomógł w realizacji jego planu. Ludzie byli tak łatwi do przekonania. Nie mieli poczucia lojalności, łatwo zdradzali tych, którzy byli dla nich dobrzy. Ale to nie był jego problem, i działało to na jego korzyść. Gdy Lilly skręcała na ulicę, która prowadziła do księgarni, Logan skręcił w inną drogę. Pojechał na miejsce, gdzie wiedział, że ich samochód będzie musiał przejechać, kontynuując podróż do celu.

Plan Logana był prosty, najlepsze plany zawsze takie są. Wszystko, co musiał zrobić, aby zapewnić, że Dillon zainterweniuje, to pokazać, że Fane nie jest w stanie odpowiednio chronić swojej partnerki. Nie ma nic bardziej haniebnego niż wilk, który nie potrafi chronić swojego własnego.

Zapewnienie, że jedna z opon Lilly nie tylko wybuchnie na trasie do ceremonii, ale także spowoduje drobną kolizję, nie było wcale trudne. Logan umieścił małe urządzenie zapalające wewnątrz opony, które nie tylko ją przebije, ale prawdopodobnie odłączy od osi. To spowoduje, że Lilly straci kontrolę nad pojazdem. Zdarzy się to przy niskiej prędkości i nie będzie to poważny wypadek, ale wystarczający. Kluczowym elementem planu była ceremonia łączenia. Logan musiał upewnić się, że jego plan zadziała, zanim Jacque i Fane zakończą ceremonię łączenia i Rytuały Krwi. Po wykonaniu ceremonii, wszystko będzie stracone. Sama myśl o Fane wykonującym Rytuały Krwi z Jacque przyprawiała go o dreszcze. Fane był tylko szczeniakiem, nie mógł odpowiednio zapewnić i chronić partnerki. Jeśli Logan miał coś do powiedzenia, Fane opuści Coldspring w Teksasie z pustymi rękami.