

UNE SECONDE CHANCE POUR TOUJOURS
zainnyalpha · W trakcie · 212.1k słów
Wstęp
Mes lèvres s'entrouvrirent alors que je frémissais. Mes hanches ondulaient contre sa main, pressant dans sa caresse avec un rythme sensuel.
Ses doigts écartèrent ma culotte et glissèrent contre mes plis.
Je marmonnais. Je voulais le repousser. Ce n'est pas la raison pour laquelle je suis revenue. Je le déteste, du moins c'est ce que je pensais, mais je fermai quand même les yeux lorsqu'il écrasa ses lèvres contre les miennes.
*
*
Ashley Carrington pensait avoir trouvé l'amour éternel en épousant Kyle Blackwood. Mais cet éternel s'est brisé le jour où elle l'a surpris en train de la tromper. Sa trahison l'a profondément blessée, mais c'est la perte dévastatrice de leur enfant à naître qui l'a complètement anéantie. Luttant pour respirer sous le poids du chagrin et du cœur brisé, Ashley a signé les papiers du divorce, déterminée à laisser derrière elle son ancienne vie - et Kyle.
Deux ans plus tard, Ashley revient à New York, appelée par la joie du nouveau chapitre de sa meilleure amie Violet en tant que mère. Ce qui devait être une courte visite se transforme en quelque chose de bien plus lorsque, de manière inattendue, elle croise le chemin de Kyle Blackwood, l'ex-mari qu'elle pensait ne jamais revoir.
Kyle n'est plus l'homme qu'elle a quitté. Le temps l'a changé - adouci certains traits, aiguisé d'autres - et le voir ravive des émotions qu'Ashley pensait avoir enfouies. Mais Kyle a ses propres regrets, et il est déterminé à prouver que l'amour mérite une seconde chance.
Alors qu'Ashley lutte avec son passé et contemple son avenir, prendra-t-elle le risque de redémarrer la vie qu'elle a laissée derrière elle ? Ou les blessures d'hier l'empêcheront-elles d'embrasser la possibilité d'un éternel ?
Rozdział 1
ASHLEY
Il y a une éternité, mon mari m'aimait.
Je vivais pour les petites choses : la façon dont il me surprenait avec un bouquet de mes lys préférés, les rires que nous partagions lors de nos dîners qui semblaient toujours trop courts, et la façon douce dont ses lèvres effleuraient mon front en passant la porte, comme si j'étais son monde entier.
Mais c'était il y a une éternité. Maintenant, alors que je fixais mon téléphone, regardant l'appel que je lui avais passé aller directement sur sa messagerie pour la énième fois, je ressentis une pointe de résignation. Aujourd'hui était notre anniversaire - un an de mariage - et je ne pouvais pas croire qu'il avait oublié.
Je savais déjà comment cette nuit se terminerait - comme tant d'autres, avec Kyle perdu dans son monde de délais et de contrats. Ses priorités étaient claires : travail, richesse et succès. L'amour ? Cela ne semblait plus faire partie de l'équation, pas plus que notre premier anniversaire de mariage.
Je clignai des yeux en espérant qu'une année s'écoule, pour laisser la frustration s'échapper, mais rien ne vint. Peut-être m'étais-je déjà résignée à cela - à être la pensée secondaire dans sa vie bien remplie. Pourtant, j'avais espéré que ce soir serait différent.
Nous avions prévu de retourner à FutChic - le restaurant où tout avait commencé, où il m'avait demandé en mariage un soir pluvieux qui ressemblait à un conte de fées. Les règles étaient censées être simples : pas de téléphones, pas de travail - juste nous. C'était censé être une chance de se reconnecter, de retrouver une partie de ce que nous avions perdu alors que notre relation se détériorait chaque jour un peu plus. J'avais imaginé que nous ririons, que nous évoquerions des souvenirs, peut-être même que nous retomberions amoureux. Mais ce n'était qu'une autre fantaisie, comme tant d'autres que j'avais créées pour combler le vide.
Kyle n'était plus l'homme dont j'étais tombée amoureuse au lycée - le garçon qui déplaçait des montagnes juste pour me voir sourire. Le garçon qui avait tout laissé tomber pour traverser le pays et être à mes côtés. Et je n'étais plus la même fille non plus. Quelque part en chemin, j'avais cessé de flotter à travers la vie avec des étoiles dans les yeux et commencé à me préparer à la déception à la place.
Je jetai un coup d'œil à la confirmation de réservation sur mon téléphone, les mots me narguant. Devrais-je annuler ? Attendre un peu plus longtemps ? Ou peut-être devrais-je conduire jusqu'à son bureau ?
Je ris sèchement à cette dernière pensée. J'en avais fini de me montrer là-bas, de prétendre que ce n'était pas humiliant d'attendre des heures juste pour voler un moment au puissant Kyle Blackwood.
Le Kyle Blackwood que j'avais épousé ne m'aurait pas fait sentir comme ça. Mais encore une fois, peut-être que ce Kyle n'était qu'un souvenir - une version éphémère de lui à laquelle je m'étais accrochée trop longtemps.
Un liquide chaud coula le long de ma joue alors que je me permettais enfin de pleurer. Je me levai du lit et me dirigeai vers la salle de bain, verrouillant la porte derrière moi. Mon reflet dans le miroir semblait se moquer de moi - mes cheveux roux parfaitement coiffés, mon maquillage méticuleusement fait, la robe bleue que je portais - tout riait de moi, me rappelant ma propre misère.
J'avais l'air la même que toujours, mais mes yeux... mes yeux racontaient une autre histoire. Noisette et ternes, ils se moquaient de moi, me rappelant la fille que j'avais été. La fille qui vivait avec une joie sans complexe et un optimisme sans borne. La fille qui n'attendait pas un homme qui ne pouvait pas se donner la peine de s'en soucier.
Cette fille était partie. Maintenant, à sa place, se tenait une femme qui regardait dans le miroir, attendant un mari qui ne viendrait jamais. Une femme essayant de rassembler le courage d'annoncer la nouvelle qu'elle gardait depuis trois jours.
J'étais enceinte - enceinte de six semaines.
J'avais imaginé le lui dire ce soir au dîner, imaginé son visage s'illuminer d'excitation à l'idée de notre avenir. Il avait été trop occupé ces derniers jours, enterré dans des réunions, des appels téléphoniques et des contrats. C'est pourquoi je ne le lui avais pas encore dit, pourquoi j'avais prévu de le lui dire aujourd'hui, mais il n'était pas là.
Je sortis de la salle de bain et mon regard se posa sur l'horloge. 21h00. FutChic m'avait appelé pour confirmer si je viendrais, et j'avais annulé à contrecœur. Le poids de la déception était étouffant, et pourtant, une étincelle de détermination scintillait quelque part en moi. Je ne pouvais pas laisser cette nuit se terminer comme toutes les autres, assise ici, noyée dans ma propre tristesse.
J'attrapai mon manteau et mes clés. S'il ne pouvait pas venir à moi, j'irais à lui. Juste une fois de plus. Je le verrais, lui ferais face, et lui dirais ce que je portais seule depuis trop longtemps. Et s'il ne pouvait pas faire de place pour moi—pour nous—ce serait la dernière fois que je mendierais son attention.
Le trajet jusqu'à son bureau me parut plus long que jamais. Mon esprit bouillonnait d'un mélange d'espoir et de résignation. Peut-être qu'il était occupé par quelque chose d'important. Peut-être qu'il me verrait entrer, se souviendrait de ce qu'il avait oublié, s'excuserait, et me prendrait dans ses bras comme avant.
Mais je secouai la tête. Non, je ne pouvais plus continuer à lui trouver des excuses—ne pouvais plus prétendre que tout allait bien alors que ce n'était pas le cas. J'avais fait cela trop longtemps, et cela ne m'avait conduite qu'ici, à conduire seule pour sauver un amour qui semblait m'échapper.
Bientôt, la silhouette imposante de son immeuble de bureaux apparut, les mots Blackwood Enterprises brillant dans le ciel nocturne. C'était l'une des entreprises les plus prestigieuses de Paris, le joyau de l'empire de Kyle. Et bien sûr, elle appartenait à mon mari.
Je sortis de la voiture, resserrant mon manteau alors que l'air froid mordait ma peau. Les portes vitrées s'ouvrirent à mon approche, et je fus accueillie par le bourdonnement familier du hall.
« Bonsoir, Madame Blackwood », dit la réceptionniste, sa voix joyeuse et polie.
Je lui fis un signe de tête, forçant un petit sourire, mais la chaleur n'atteignit pas mes yeux. Le garde de sécurité me salua respectueusement en passant, et l'opérateur de l'ascenseur me tint la porte, offrant un poli « Madame ».
Je murmurai un merci, entrant dans l'ascenseur. La montée me parut terriblement lente, le bourdonnement discret des machines ne suffisant pas à étouffer les battements de mon cœur.
Quand les portes de l'ascenseur s'ouvrirent sur l'étage des dirigeants, je sortis, mes talons résonnant doucement contre les carreaux de marbre. Je passai devant des visages familiers, chacun me saluant d'un sourire ou d'un signe de tête poli. Je répondis de manière automatique, détachée.
Mais à mesure que j'approchais du bureau de Kyle, mes pas commencèrent à vaciller. Je sentais la boule monter dans ma gorge, menaçant de m'étouffer. Mais je déglutis avec difficulté, me forçant à continuer. Entre. Confronte-le. Dis ce que tu as à dire, et sors la tête haute, me dis-je.
Pourtant, au moment où j'atteignis sa porte, je me figeai. Mon souffle se coupa, pris entre la panique et l'incrédulité.
Des murmures faibles provenaient de l'intérieur. L'une des voix était indubitablement la sienne—douce, contrôlée, et familière d'une manière qui me retournait l'estomac. Mais il y avait aussi une autre voix.
Une voix de femme.
Mon esprit se mit à tourner, mille pensées se heurtant à la fois. Non. Ce n'est pas possible. Il ne ferait pas ça. Il pourrait être occupé, pris par le travail, mais pas ça. Il ne franchirait pas cette ligne.
Je serrai les poings, répétant les mots dans ma tête comme un mantra, me forçant à y croire. Mais le doute s'insinuait déjà, grignotant ma résolution.
Avant de pouvoir me raviser, je poussai la porte.
La scène devant moi me coupa le souffle.
Pendant un moment, cela n'avait aucun sens—mon esprit refusait de traiter ce que mes yeux voyaient. Mais ensuite, la réalité me frappa comme un train en marche.
Il était là, Kyle, assis dans son fauteuil en cuir. Et il n'était pas seul.
Elle était là aussi—ses longues jambes drapées sur ses genoux, sa tête renversée en arrière alors que de doux gémissements s'échappaient de ses lèvres. Ils n'étaient pas simplement assis près l'un de l'autre ou partageant un moment d'intimité tranquille. Non, ils étaient enchevêtrés, totalement et complètement, d'une manière qui ne laissait place à aucune interprétation erronée.
Ils étaient en train de baiser !!
Ostatnie Rozdziały
#137 CHAPITRE CENT TRENTE-SEPT
Ostatnia Aktualizacja: 5/16/2025#136 CHAPITRE CENT TRENTE-SIX
Ostatnia Aktualizacja: 5/16/2025#135 CHAPITRE CENT TRENTE-CINQ
Ostatnia Aktualizacja: 5/15/2025#134 CHAPITRE CENT TRENTE-QUATRE
Ostatnia Aktualizacja: 5/13/2025#133 CHAPITRE CENT TRENTE-TROIS
Ostatnia Aktualizacja: 5/13/2025#132 CHAPITRE CENT TRENTE-DEUX
Ostatnia Aktualizacja: 5/11/2025#131 CHAPITRE CENT TRENTE ET UN
Ostatnia Aktualizacja: 5/10/2025#130 CHAPITRE CENT TRENTE
Ostatnia Aktualizacja: 5/10/2025#129 CHAPITRE CENT VINGT-NEUF
Ostatnia Aktualizacja: 5/10/2025#128 CHAPITRE CENT VINGT-HUIT
Ostatnia Aktualizacja: 5/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Pieśń serca
Wyglądałam silnie, a mój wilk był absolutnie przepiękny.
Spojrzałam w stronę, gdzie siedziała moja siostra, a ona i reszta jej paczki mieli na twarzach wyraz zazdrosnej furii. Następnie spojrzałam w górę, gdzie byli moi rodzice, którzy patrzyli na moje zdjęcie z takim gniewem, że gdyby spojrzenia mogły podpalać, wszystko by się spaliło.
Uśmiechnęłam się do nich złośliwie, a potem odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moim przeciwnikiem, wszystko inne przestało istnieć poza tym, co było tutaj na tej platformie. Zdjęłam spódnicę i kardigan. Stojąc tylko w topie i rybaczkach, przyjęłam pozycję bojową i czekałam na sygnał do rozpoczęcia -- Do walki, do udowodnienia, i do tego, by już się nie ukrywać.
To będzie zabawa. Pomyślałam, z uśmiechem na twarzy.
Ta książka „Heartsong” zawiera dwie książki „Wilczy Śpiew Serca” i „Czarodziejski Śpiew Serca”
Tylko dla dorosłych: Zawiera dojrzały język, seks, przemoc i nadużycia
Gra Przeznaczenia
Kiedy Finlay ją odnajduje, żyje wśród ludzi. Jest zauroczony upartą wilczycą, która odmawia uznania jego istnienia. Może nie jest jego partnerką, ale chce, aby stała się częścią jego watahy, niezależnie od tego, czy jej wilczyca jest ukryta czy nie.
Amie nie potrafi oprzeć się Alfie, który wkracza w jej życie i wciąga ją z powrotem w życie watahy. Nie tylko staje się szczęśliwsza niż od dawna, ale jej wilczyca w końcu do niej przychodzi. Finlay nie jest jej partnerem, ale staje się jej najlepszym przyjacielem. Razem z innymi najwyższymi wilkami w watasze pracują nad stworzeniem najlepszej i najsilniejszej watahy.
Kiedy nadchodzi czas na gry watah, wydarzenie, które decyduje o rankingu watah na następne dziesięć lat, Amie musi zmierzyć się ze swoją starą watahą. Kiedy po raz pierwszy od dziesięciu lat widzi mężczyznę, który ją odrzucił, wszystko, co myślała, że wie, przewraca się do góry nogami. Amie i Finlay muszą dostosować się do nowej rzeczywistości i znaleźć drogę naprzód dla swojej watahy. Ale czy niespodziewane wydarzenia rozdzielą ich na zawsze?
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.