Uwięziona przez Szefa Mafii

Budzę się z jasnością w oczach, która mnie irytuje. Nie wiem, dlaczego zawsze zapominam zasłonić zasłony w sypialni przed snem. Chyba dlatego, że przyzwyczaiłem się do zasypiania, patrząc na ciemność; odzwierciedla to, kim jestem w swojej najczystszej esencji. Jestem samą śmiercią, przynoszącą chaos i rozpacz, gdziekolwiek się pojawię. Nie mam litości; dawno straciłem wiarę, chociaż wciąż chodzę do kościoła, kiedy trzeba. To część moich obowiązków, moich zobowiązań, ale ani krzty światła nie wchodzi do mojego jestestwa. Myślę, że dlatego dobrze dogaduję się z nocą i gardzę dniem.

Chciałbym, żeby wszyscy wokół mnie byli tacy jak ja, miłośnicy nocy, ale ponieważ tak nie jest, muszę dostosować się do dni. Jak wampir, którego skóra pali się pod słońcem, idę prosto do zasłon; muszę je zasłonić. W szafie zakładam szare dresy i koszulkę, wiążę sneakersy i idę umyć zęby. Jestem zirytowany, co nie różni się zbytnio od mojego zwykłego stanu umysłu, ale dziś nawet weekend w Palermo nie mógł uspokoić moich nerwów.

To miejsce jest moim schronieniem, gdzie mogę trochę oderwać się od obowiązków Dona Dalla Costa. Chociaż nikt nie wie, miałem tam dobre chwile z rodzicami. To tak, jakby to było jedyne miejsce na świecie, gdzie mogliśmy być sobą, wolni od ciężkich obowiązków związanych z naszymi pozycjami. Tam, ja i moje rodzeństwo byliśmy po prostu dziećmi i młodymi ludźmi dzielącymi dobre chwile z rodziną. Zachowuję ten kawałek raju i człowieczeństwa dla siebie.

Cała legalna struktura ekonomiczna naszej organizacji znajduje się w konglomeracie biznesowym z siedzibą w EUR w Rzymie, gdzie spędzam większość czasu. Nasza organizacja została założona wiele lat temu, na długo przed faszystowskim reżimem Mussoliniego. Byliśmy więzieni, torturowani i niemal wytępieni przez tego robaka, ale Dalla Costa nie pozwala, aby cokolwiek lub ktokolwiek nas pokonał. La famiglia zjednoczona w imię lojalności, honoru i zemsty. Odbiliśmy to, co było nasze: La nostra terra.

Uwolniliśmy więźniów, zdominowaliśmy gospodarkę, a wszystko przechodziło przez nas, przez nasze ręce. Nasze gałęzie sięgały wszystkich biznesów. W taki czy inny sposób, każdy był nam podległy, a teraz Dalla Costa jest prowadzona przeze mnie, prawowitego Dona, oraz moich braci, Fabrizio Dalla Costa, mojego Consigliere, i Rico Dalla Costa, mojego Underboss. Nasze nazwisko nas wyprzedza; to od niego wywodzi się nasza organizacja i tak jest znana.

Siedziba w tej konkretnej lokalizacji nie jest przypadkowa. Wysyłamy wiadomość, że uwolniliśmy Włochy od faszystowskiego reżimu i wzięliśmy je dla siebie. Tutaj Mussolini budował swoje imperium, a tutaj my je przejęliśmy. To jest La Nostra Terra, a kto żyje na tej ziemi, będzie podlegał naszym prawom.

Tak było od czasów, gdy moi przodkowie ją zdobyli, i tak będzie z moimi potomkami. Wiem, że zbliża się czas, kiedy będę musiał osiedlić się z jedną kobietą, ale ten czas jeszcze nie nadszedł. To, czego się ode mnie oczekuje. Jako Don, potrzebuję spadkobiercy, któremu przekażę swoje miejsce, ale głęboko w środku myślałem, że pewnego dnia, tak jak moi rodzice znaleźli siebie nawzajem, ja też znajdę kogoś, kto będzie tego wart. Jednak zrozumiałem, że to się nie stanie. Moja dusza została ukształtowana samotnie w piekle; nie mam pary.

Więc nie mam wyboru, jak tylko wybrać jedną z córek rodziny, kobiet wychowanych do małżeństwa z jednym z naszych. Wiem, że którąkolwiek wybiorę, będzie to z honoru przyznanego mi. Wszystkie chcą być moją żoną, a wszyscy capo chcą mieć możliwość wydania jednej ze swoich córek za mnie lub moich braci.

Nawet próbując uniknąć tej chwili, wiem, że nadszedł czas. Fabrizio, mój brat i consigliere, rozmawiał ze mną o tej możliwości. Żaden z nas jeszcze się nie ożenił, a zgodnie z hierarchią powinienem być pierwszy. Potrzebujemy dziecka, dziedzica, aby przekazać nauki. Musi dorosnąć, zanim będziemy zbyt starzy, by nauczyć go tego, co konieczne.

Wciąż jesteśmy stosunkowo młodzi; mam trzydzieści trzy lata, dobrze znany wiek, w którym umarł Chrystus, i to właśnie w tym wieku mój consigliere chce, żebym poświęcił się, żeniąc się.

"I zrobię to. Prowadzę tę organizację jako największy cel mojego życia. Dla niej poświęciłbym własne życie, oddał krew, duszę, jak przysiągłem, gdy zostałem inicjowany. Ożenek to tylko kolejny z moich obowiązków.

Obserwuję swoje odbicie w lustrze, kończąc mycie zębów i pryskając wodą na twarz. Moje zewnętrzne piękno kontrastuje z tym, co noszę w środku. Nie jestem jak Bestia z dobrze znanej bajki, przerażający na zewnątrz, ale z sercem i duszą uśpionymi wewnątrz. Jestem dokładnym przeciwieństwem; moje wnętrze to ciemna i nieprzenikniona otchłań. Nic we mnie nie jest do uratowania, ale na zewnątrz jestem jak upadły anioł. Jedynym oknem do mojej duszy są moje niebieskie oczy, zimne jak lód, ale również nieprzeniknione. Tylko ja mogę przez nie zobaczyć. Może moi bracia mają mgliste pojęcie o tym, kim naprawdę jestem, ale nawet oni mnie nie znają.

'Wychodzę i nie chcę, żeby ktoś mnie śledził,' informuję Amadeu, mojego szefa ochrony.

'Ale panie...' Zaczyna zwykłą rozmowę, którą znałem na pamięć, próbując przekonać mnie, żebym nie wychodził bez eskorty. Ale natychmiast połyka swoje słowa, gdy obracam się na pięcie, rzucając mu śmiertelne spojrzenie.

Zrozumiał przekaz. Wiedział, że nie obudziłem się w najlepszym humorze tylko po mojej postawie. Dobrze, że mnie znał — właściwie, to konieczne. Lata spędzone u mojego boku nauczyły go, kiedy może, a kiedy nie może mówić przy mnie, a dzisiaj zdecydowanie nie był dobry dzień.

Ta bzdura, którą Fabrizio próbuje mi wcisnąć, mnie zabija. Co sprawia, że zaczynam tydzień bardziej zirytowany niż zwykle, to fakt, że w nadchodzących dniach będę zajęty kolacjami, prawdopodobnie próbując spotkać jakieś potencjalne kandydatki.

Nie chciałem tego, ale rozumiem, że to konieczne. Zawsze wolałem angażować się seksualnie z kobietami, które nie były częścią Dalla Costa. Nie chciałem sadzić złudzeń w ich umysłach ani w umysłach ich ojców, ale teraz, niestety, jestem do tego zmuszony.

Skoro nie będzie to dla miłości, niech będzie dla interesów rodziny.

Przechodzę przez bramy posiadłości, gdzie mieszkamy tylko ja i moi bracia. To posiadłość nieco oddalona od miasta, około trzydziestu minut jednym z moich wielu szybkich samochodów, ale wystarczająco daleko, by zachować naszą prywatność.

Będąc w odległym miejscu, winnice i inne plantacje wyznaczają drogę. Czasami przychodzę tu biegać, próbując znaleźć równowagę, którą przynosi mi Palermo.

Z słuchawkami na uszach na maksymalnej głośności, przyspieszam tempo biegu do dźwięków 'Hail to the King' zespołu Avenged Sevenfold. Lubię tekst tej piosenki; dokładnie opisuje, jak się czuję w tym mieście. Powstrzymuję się od śpiewania na głos przy głośnej muzyce.

Nie pokazuję niczego, nawet moich gustów muzycznych. Nikt nie musi wiedzieć więcej o mnie — nigdy na to nie pozwalam. Ale śpiewam w myślach, 'Hail the king. Hail the one. Kneel to the crown, stand in the sun, Hail the king.'

Jestem królem."