ทหารอัจฉริยะในเมืองแห่งความคลุมเครือ

ค่ำคืนมืดมิด ลมหนาวเย็นยะเยือก

พายุหิมะโหมกระหน่ำ ทั่วทั้งฟ้าดินมีเพียงเสียงลมหนาวที่พัดหวีดหวิว และหิมะใหญ่ที่ราวกับต้องการปกคลุมทุกสิ่งให้เป็นน้ำแข็ง

ท่ามกลางความเงียบของสายลมหนาวเย็น รถขนขยะค่อยๆ จอดที่ริมถนน ภายใต้แสงไฟสลัว ดวงตาเรียบเฉยคู่หนึ่งชะโงกออกมาจากท้ายรถที่เต็มไปด้วยขยะ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบข้าง จึงกระโดดลงมา

ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบปี แม้ร่างกายจะสกปรกและมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร เพียงแต่สำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างเย็นชา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหาจึงพูดเสียงเรียบว่า "เธอจะลงมาเองหรือให้ฉัน หานซาน อุ้มลงมา"

พูดจบ เงาร่างของหญิงสาวก็ค่อยๆ ปรากฏบนรถขยะ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธจ้องมองชายหนุ่มอย่างดุดัน ก่อนจะรีบปีนลงมาจากรถขยะ แล้วอาเจียนอย่างบ้าคลั่งลงบนถนน

แม้หญิงสาวตรงหน้าจะมีร่างกายสกปรกเลอะเทอะ แต่ยังพอมองเห็นรูปร่างอ้อนแอ้น ใบหน้าที่งดงามประณีต และเท้าเรียวงามที่สวมถุงน่องสีดำ ชวนให้คนหลงใหล

สิ่งที่น่าสงสัยคือ จากชุดสูทตัวน้อยของชาแนลที่สั่งตัดพิเศษ รองเท้าส้นสูงเอ็นเลดี้ และกระเป๋าแอร์เมสรุ่นลิมิเต็ด แม้จะสกปรกมอมแมม แต่คนมีหูตามีตาย่อมมองออกว่าเป็นของแท้ ไม่ใช่ของเลียนแบบชั้นดี

พูดง่ายๆ คือเธอเป็นสาวสวยรวยเริด

หานซานเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากว่า "คุณหนู พวกเรา..."

ไปให้พ้น!

ยังพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็ตะโกนเสียงดังว่า "ฉัน สวี่หรัวซี ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกใครปฏิบัติแบบนี้ ฉันสาบานว่าจะทำให้นายต้องเสียใจ!"

"แล้วนายเป็นใครกันแน่ ถ้าต้องการเงินฉันก็ให้ได้ ถ้าต้องการผู้หญิงฉันก็หาให้ได้เป็นฝูง ทำไมต้องลักพาตัวฉันมาที่เมืองหยุนไห่นี่ด้วย แล้วที่สำคัญ ทำไมต้องให้ฉันนั่งรถขยะแบบนี้ด้วย?"

การระเบิดอารมณ์อย่างกะทันหันของสวี่หรัวซีทำให้หานซานตกใจ เขาแคะหูแล้วยักไหล่อย่างจนปัญญา "ผมเป็นบอดี้การ์ดที่คุณปู่ของคุณจ้างมา ได้รับคำสั่งให้พาคุณมาที่เมืองเซี่ยเจียงอย่างลับๆ เพราะที่เมืองเดิม มีคนหลายคนที่วางแผนจะทำร้ายคุณ และคืนนี้ก็มีแผนลอบสังหารคุณด้วย"

"ส่วนเรื่องนั่งรถขยะ ก็เพื่อความปลอดภัย ผม..."

แต่ชัดเจนว่าก่อนที่หานซานจะพูดจบ เสียงตะโกนของสวี่หรัวซีก็ขัดจังหวะเขาอีกครั้ง "ขอร้องละพี่ชาย หาข้ออ้างที่ดีกว่านี้ได้ไหม แล้วทำไมฉันถึงไม่เจอใครสักคน คนพวกนั้นอยู่ไหน?"

"จะลักพาตัวก็ลักพาตัวไป ยังมาพูดอะไรให้ดูดีอีก คุณปู่ฉันจะไปจ้างบอดี้การ์ดไร้สาระแบบนายได้ยังไง!"

ตอนนี้หานซานรู้สึกปวดหัวจริงๆ

เพราะเขาเป็นบอดี้การ์ดที่คุณปู่ของสวี่หรัวซีจ้างมาจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาซึ่งเป็นถึงยอดทหารหน่วยรบพิเศษอินหลงแห่งประเทศจีน จะมาคุ้มครองสาวสวยรวยเริดที่แสนจะเอาแต่ใจแบบนี้ทำไม เขาไม่ได้กินบ้าอะไรนี่...

ตอนที่ได้รับมอบหมายภารกิจนี้ หานซานยังรู้สึกดีใจมาก

เพราะอยู่ในกองทัพมาหลายปี แทบไม่ได้เจอผู้หญิง ภารกิจครั้งนี้จะได้อยู่กับสาวสวยทุกวัน นี่มันความสุขครั้งใหญ่ของชีวิตชัดๆ

แต่ใครจะคิดว่าสวี่หรัวซีคนนี้ แม้จะสวย แต่กลับเป็นเสือสาวตัวเต็ม ช่างโชคร้ายเหลือเกิน

คิดมาถึงตรงนี้ หานซานได้แต่ถอนหายใจ พยายามพูดว่า "คุณหนูครับ ที่คุณไม่เจอคนร้ายที่จะมาลอบสังหารคุณ นั่นแสดงว่าพวกเรามืออาชีพ มีเทคนิคชั้นสูงและมีประสิทธิภาพ พิสูจน์ว่าผมเป็นบอดี้การ์ดระดับท็อปจริงๆ คุณรู้ไหม"

"งั้นตามที่นายพูด นายก็เก่งมากสินะ" สวี่หรัวซีกลอกตาอย่างเยาะเย้ย

ใครจะคิดว่าหานซานกลับพยักหน้าทันที "คุณหนูครับ ในที่สุดคุณก็เข้าใจจุดนี้แล้ว"

สวี่หรัวซีถึงกับพูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เคยเจอคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน

"ไร้ยางอาย!"

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง สวี่หรัวซีกัดฟันพูด

สำหรับคำนิยามสุดท้ายที่สวี่หรัวซีมอบให้ หานซานดูจนปัญญา คิดในใจว่าในเมื่อถูกนิยามว่าเป็นคนไร้ยางอาย ถ้าไม่ทำอะไรที่เข้าท่า ก็จะไม่สมกับสถานะนี้สิ

คิดแล้วหานซานก็ไม่พูดอะไรอีก แบกร่างบอบบางของสวี่หรัวซีขึ้นบ่า แม้จะมีกลิ่นไม่ดีนิดหน่อย แต่ความนุ่มนิ่มที่สัมผัสได้และรูปร่างที่เว้าโค้งของสวี่หรัวซีก็ทำให้สมองของหานซานหลั่งฮอร์โมนพุ่งพรวด

ไม่รู้เพราะอะไร มือใหญ่ของหานซานถึงได้ลูบไปที่ก้นอวบอิ่มและยืดหยุ่นของสวี่หรัวซีราวกับมีปีศาจมาดลใจ แล้วยังตบลงไปอีกทีหนึ่ง

ปั้ก!

พร้อมกับเสียงดังชัด หานซานและสวี่หรัวซีต่างตกตะลึง

แม้ว่าตลอดทางที่ผ่านมา หานซานจะบังคับสวี่หรัวซีหลายครั้ง แต่การกระทำที่ล่วงเกินและกึ่งสองแง่สองง่ามแบบนี้ ยังไม่เคยมีมาก่อนเลย

"หานซาน ไอ้ลามก แม่จะฆ่าแกให้ได้!"

สวี่หรัวซีที่โกรธจัดชัดเจนว่าไม่สามารถรักษากิริยากุลสตรีไว้ได้อีกต่อไป แยกเขี้ยวขู่ฟ่อ อยากจะฆ่าหานซานให้ตายคามือ

ก้นเล็กๆ ของเธอในช่วงหลายปีนี้ ยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้แตะต้อง รวมถึงพ่อของเธอเอง แต่ตอนนี้กลับถูกโจรที่อ้างว่าเป็นบอดี้การ์ดคนนี้เก็บหัวโต...

จะไปฟ้องใครได้!

ส่วนหานซานตอนนี้ก็ดูเก้อเขินไม่น้อย ได้แต่กระแอมสองสามที แล้วพูดเสียงเรียบว่า "ถ้ายังไม่เชื่อฟังอีก คราวหน้าถ้ายังกล้าทำผิด จะตีก้นเธอให้พัง"

พูดจบ หานซานเองก็รู้สึกหน้าแดง จึงทักทายคนขับรถขยะ

คนขับรถขยะเป็นชายผอมสูงผิวคล้ำ เมื่อเห็นการกระทำของหานซาน ก็ยิ้มเผยฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ หลังจากทำสัญญาณมือลับๆ สองสามอย่าง ก็ขับรถออกไป

หากมีคนที่คุ้นเคยกับสัญญาณมือแบบนี้อยู่ที่นี่ จะต้องอุทานว่า นี่มันสัญญาณมือเฉพาะของหน่วยรบพิเศษนี่นา

ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ หานซานก็เดินไปเรื่อยๆ ในพายุหิมะพลางถือโอกาสเอาเปรียบสวี่หรัวซี จนในที่สุดก็มาถึงบ้านหลังหนึ่งที่ตกแต่งหรูหราใจกลางเมือง

แต่หานซานกลับไม่ได้พบคุณปู่ของสวี่หรัวซี มีเพียงหัวหน้าบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่รับผิดชอบอยู่ในบ้าน

"หัวเฉียง ช่วยฉันด้วย"

สวี่หรัวซีเมื่อเห็นคนคุ้นเคย ก็รีบดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของหานซาน วิ่งไปหาหัวหน้าบอดี้การ์ดหัวเฉียง แล้วฟ้องทุกข์ว่าหานซานทารุณเธออย่างไรบ้าง

หัวเฉียงได้ยินก็โกรธมาก!

แม้เขาจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหานซาน แต่การที่สามารถพาสวี่หรัวซีมาถึงที่นี่ได้ ก็พิสูจน์ว่าหานซานไม่ใช่โจรลักพาตัวอย่างที่ว่า

แต่หานซานไม่ควรทำให้คุณหนูโกรธเลย

โดยเฉพาะสวี่หรัวซีที่เป็นหญิงสาวที่หัวเฉียงแอบรัก แม้หัวเฉียงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีความหวัง แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักทั้งตัวสกปรก ซ้ำยังถูกหานซานลวนลาม ก็ทำให้หัวเฉียงโกรธจัด

หัวเฉียงจึงตัดสินใจว่าจะต้องสั่งสอนหานซานให้ได้ เพื่อระบายความแค้น

"แกต้องตาย!"

หัวเฉียงมองหานซานด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดใส่หน้าหานซานทันที