สุดยอดอสูร

โรงพยาบาลเมืองหยุนเฉิง ข้างนอกมืดสนิทราวกับหมึก ฝนตกหนักอย่างรุนแรง

เย่เหรินอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยอายุสี่ห้าขวบไว้ในอ้อมแขน เขาเดินสะดุดเข้ามาในทางเดินของโรงพยาบาล

"คุณหมอ คุณหมอ ช่วยลูกสาวผมด้วย!"

เด็กหญิงในอ้อมแขนของเย่เหรินหมดสติไปแล้ว ใบหน้าซีดขาว

พยาบาลหลายคนรับเด็กหญิงที่หมดสติชื่อชิงเอ๋อร์จากมือของเย่เหริน แล้วนำตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ครู่หนึ่งต่อมา แพทย์คนหนึ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินและพูดกับเย่เหริน

"ลูกสาวของคุณมีอาการโรคหัวใจแต่กำเนิด จำเป็นต้องผ่าตัดทันที มิฉะนั้นอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต!"

"อะไรนะ... งั้นรีบเตรียมการผ่าตัดเลยครับ"

เย่เหรินพูดด้วยความกังวล

"คุณชำระค่าใช้จ่ายก่อนนะครับ"

หมอมองเย่เหรินแวบหนึ่ง แล้วยื่นใบเรียกเก็บเงินให้

เย่เหรินรับใบเรียกเก็บเงิน เมื่อเห็นตัวเลขบนนั้น เขาก็ตาโตด้วยความตกใจ

"สามแสน?"

"คุณหมอ มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า ทำไมถึงแพงขนาดนี้?"

"โรคหัวใจแต่กำเนิดรักษาให้หายยากอยู่แล้ว ค่าผ่าตัดก็เลยแพงเป็นธรรมดา"

เย่เหรินลูบกระเป๋ากางเกงที่แบนเรียบ แล้วพูดอย่างลำบากใจ

"คุณหมอครับ จะผ่าตัดก่อนได้ไหม แล้วค่าผ่าตัดผมจะมาจ่ายเพิ่มในอีกสองสามวันได้ไหมครับ?"

หมอมองเย่เหรินด้วยสายตาดูแคลน ท่าทีเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

"โรงพยาบาลไม่ใช่องค์กรการกุศล ไม่มีเงินเอาคนมาส่งโรงพยาบาลทำไม?"

เย่เหรินคว้ามือหมอไว้ พูดอ้อนวอน

"คุณหมอ ผมขอร้องละ ช่วยลูกสาวผมด้วยเถอะครับ"

หมอสะบัดมือออกด้วยความรังเกียจ พูดเสียงเย็น

"ไปให้พ้น ที่แท้ก็แค่ไอ้ขอทาน เสียเวลาฉันเปล่าๆ!"

จากนั้น ชิงเอ๋อร์ลูกสาวก็ถูกพยาบาลสองคนหามออกมาวางไว้บนม้านั่งยาวในทางเดิน

พยาบาลคนหนึ่งแค่นเสียงอย่างดูแคลน

"รักษาไม่ไหวก็อย่ามาโรงพยาบาล ตายในโรงพยาบาลช่างอัปมงคล!"

เย่เหรินมองใบหน้าซีดขาวของชิงเอ๋อร์ แตะที่หัวใจของเธอ เต้นช้ามากแล้ว

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือฝาพับเก่าๆ ออกมา โทรหาหลี่น่าภรรยาของเขา

"โทรมาหาฉันดึกๆ ดื่นๆ ทำไม?"

เสียงรำคาญของหลี่น่าดังมา

"ที่รัก ชิงเอ๋อร์ป่วย คุณโอนเงินมาให้ผมหน่อยได้ไหม ผมต้องพาชิงเอ๋อร์ไปหาหมอ"

เย่เหรินแต่งงานเข้าตระกูลหลี่เป็นลูกเขย ในบ้านเขาไม่มีฐานะอะไร จึงพูดอย่างระมัดระวัง

"แค่เด็กที่นายไปเก็บมาจากถนนน่ะเหรอ? ปล่อยให้ตายไปซะเถอะ จะช่วยทำไม พรุ่งนี้ถ้ายังไม่ตาย นายก็ไม่ต้องกลับมาอีก!"

พูดจบ หลี่น่าก็วางสายอย่างไร้ความปรานี

เย่เหรินมองโทรศัพท์ที่ถูกวางสาย กัดฟันแล้วกดหมายเลขอีกเบอร์หนึ่ง

"เสี่ยวเหริน ดึกขนาดนี้แล้วโทรมาหาพวกเราทำไมลูก?"

เสียงแม่บุญธรรมที่ฟังดูเหนื่อยล้าดังมาจากปลายสาย

ตอนเย่เหรินยังเล็ก เขาอยู่กับอาจารย์ในชนบท หลังจากอาจารย์เสียชีวิต ก็ฝากเขาไว้กับพ่อแม่บุญธรรม

หลายปีมานี้ พ่อแม่บุญธรรมเลี้ยงดูเย่เหรินจนโต เรื่องโรคหัวใจของชิงเอ๋อร์ ทั้งสองคนก็ช่วยออกเงินไปมาก แทบจะใช้เงินบำนาญหมด

เมื่อได้ยินเสียงแม่บุญธรรม เย่เหรินรู้สึกละอายใจ

"แม่ครับ พ่อสบายดีไหมครับ?"

"พ่อเจาะเป็นโรคปวดหลังอีกแล้ว ปวดมาครึ่งคืนกว่าจะหลับไปได้"

เย่เหรินพูดไม่ออก ได้แต่บอกว่า

"แม่ดูแลพ่อด้วยนะครับ"

"เสี่ยวเหริน ลูกโทรมาดึกๆ แบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรครับ แม่"

"เป็นเรื่องที่ชิงเอ๋อร์ป่วยต้องใช้เงินอีกใช่ไหม ต้องการเท่าไหร่บอกแม่มา ที่บ้านไม่มีเงินแล้ว แต่พวกเราสองคนยังพอยืมได้บ้าง"

"ไม่ต้องหรอกครับแม่ แม่ก็พักผ่อนเถอะ"

เย่เหรินเข้าใจดีว่า โรคของชิงเอ๋อร์ทำให้เงินของพ่อแม่หมดไปแล้ว พวกเขาใช้ชีวิตอย่างประหยัด จะไปยืมเงินจากที่ไหนได้อีก

เย่เหรินวางสาย มองลูกสาวที่หมดสติ

เขากัดริมฝีปากแน่น อารมณ์พังทลายในขณะนั้น น้ำตาผสมกับน้ำฝนและเหงื่อไหลลงมา เขาร้องไห้โฮออกมา

ชิงเอ๋อร์เป็นเด็กที่เขาเก็บมาจริงๆ

แต่หลายปีมานี้ เขาอยู่กับชิงเอ๋อร์พึ่งพาอาศัยกัน ความรักของทั้งสองคนลึกซึ้งยิ่งกว่าสายเลือด

ไม่ได้ ชิงเอ๋อร์จะตายแบบนี้ไม่ได้

เย่เหรินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรหาหลี่น่าอีกครั้ง แต่ขึ้นว่าปิดเครื่อง

โทรหาแม่ยายจางย่าหลาน ก็ปิดเครื่องเช่นกัน

เย่เหรินมองฝนที่ตกกระหน่ำข้างนอก กัดฟัน อุ้มลูกสาวพุ่งเข้าไปในค่ำคืนที่มืดมิดและฝนตกหนัก

อุ้มลูกสาว เย่เหรินวิ่งอย่างบ้าคลั่ง ไม่นานก็มาถึงหน้าบ้าน

เคาะประตู เย่เหรินตะโกนสุดแรง

"ที่รัก เปิดประตู เปิดประตูด้วย!"

เคาะอยู่เต็มสิบนาที ประตูบ้านจึงเปิดออก หลี่น่าสวมชุดนอน ใบหน้าเต็มไปด้วยความรำคาญ

"เด็กนั่นตายหรือยัง ถ้าคราวหน้ากลับมาดึกแบบนี้อีก ก็ไปนอนข้างถนนเลยนะ!"

เย่เหรินเช็ดหน้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลี่น่า

"ที่รัก ชิงเอ๋อร์ก็เป็นลูกของคุณ คุณจะปล่อยให้เธอตายต่อหน้าต่อตาได้ยังไง!"

หลี่น่าเห็นชิงเอ๋อร์นอนอยู่ข้างหลังเย่เหริน ก็โกรธทันที

"บอกแล้วไงว่าอย่าพามา หูหนวกหรือไง รีบเอาเธอออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าตายในบ้านจะอัปมงคลนะ!"

เย่เหรินกอดขาหลี่น่าไว้ ร้องไห้อ้อนวอน

"ที่รัก เราจะปล่อยให้คนตายต่อหน้าไม่ได้นะ"

"ไปให้พ้น!"

หลี่น่าเตะเย่เหรินออกไป

"นี่มันแค่เด็กที่นายเก็บมาจากถนน ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยสักนิด วันนี้ถ้านายไม่พาเธอออกไป ก็ออกไปจากบ้านนี้พร้อมกับเธอซะ!"

จางย่าหลานที่ได้ยินเสียงที่ประตูก็เดินออกมาในเวลานั้น

หลังจากเข้าใจเรื่องราวแล้ว จางย่าหลานก็โกรธทันที

"เย่เหริน ไอ้ขี้ขลาด อยู่กินที่บ้านเราก็แล้วไป ยังจะให้เราจ่ายเงินรักษาเด็กเถื่อนนี่อีก บอกให้รู้ไว้เลย อย่าคิดเชียว รีบพาลูกสาวเถื่อนของนายไปให้ไกลๆ!"

"แม่ ตอนนี้ชิงเอ๋อร์อาการหนักมาก ถ้าเราไม่ช่วยเธอ เธอจะไม่รอดคืนนี้แน่!"

"ไม่เกี่ยวกับฉัน นายคิดว่านายเป็นใคร นายกับเด็กเถื่อนนั่นก็แค่หมาตัวหนึ่งในบ้านเรา หมาป่วยฉันต้องเสียเงินพาหมาไปหาหมอด้วยเหรอ?"

"แม่ ผมขอร้องละ ช่วยชิงเอ๋อร์ด้วย พวกคุณจะปล่อยให้คนตายต่อหน้าได้ยังไง!"

เย่เหรินคุกเข่าก้มหัวไม่หยุด หน้าผากแตกเร็วมาก เลือดผสมกับน้ำฝนไหลลงมา

"ช่วยเธอ? อย่าฝันเลย!"

หลี่น่าหน้าตาเย็นชา

"เย่เหริน ฉันถามนายเป็นครั้งสุดท้าย โยนเด็กเถื่อนนี่ทิ้งไป ได้ยินไหม!"

"ไม่ได้นะที่รัก เราทิ้งชิงเอ๋อร์ไม่ได้!"

"ดี งั้นนายก็ไปให้พ้นพร้อมกับเด็กเถื่อนนั่นซะ!"

พูดจบ หลี่น่าก็ปิดประตูอย่างแรง

เย่เหรินทุบประตูสุดแรง แต่ข้างในไม่มีเสียงอีกเลย

เขาพิงประตู นั่งลงกับพื้น หมดอาลัยตายอยาก

หันไปมองชิงเอ๋อร์ที่เปียกฝนอยู่ เย่เหรินรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด

ทำไมเขาถึงจนขนาดนี้ เขาจะต้องมองดูลูกสาวตายต่อหน้าต่อตาจริงๆ หรือ?

เขาอยากหาเงินมาให้ชิงเอ๋อร์รักษาตัวมากแค่ไหน

แต่เขาทำไม่ได้ ทุกวิธีที่คิดได้ก็ลองหมดแล้ว

เขาจะต้องมองดูชิงเอ๋อร์รอความตายจริงๆ หรือ?

ยิ่งคิดเย่เหรินยิ่งทนไม่ไหว ด้วยความโกรธแค้น เขาพ่นเลือดออกมา

สายตาค่อยๆ มืดลง

จากนั้น เขาก็เห็นเงาร่างลอยอยู่ในความว่างเปล่า เป็นชายชราที่มีรูปลักษณ์น่าเลื่อมใส

"ข้าคือหมอเซียนอสูร เด็กหนุ่ม เจ้ามีวาสนากับข้า บัดนี้ข้าจะมอบเข็มคู่ยาและพิษให้เจ้า เข็มหมอหัวถัว รักษาคนทั่วหล้า ช่วยคนตายให้ฟื้น เนื้อขาวกระดูกแข็ง เข็มพิษอสูร แทนฟ้าลงโทษ วางยาพิษอย่างไร้ร่องรอย ไม่มียาถอนพิษใด"

"หวังว่าเด็กหนุ่มเจ้าจะสืบทอดวิชาของข้า และสืบสานมรดกของข้าให้รุ่งเรือง!"

เสียงดังกึกก้องเหมือนฟ้าร้อง ทำให้แก้วหูของเย่เหรินปวดแสบ

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ความทรงจำมากมายก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองของเย่เหริน

ด้วยความทรงจำแปลกใหม่เหล่านี้ เย่เหรินปวดหัวจนแทบระเบิด

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เย่เหรินได้หลอมรวมความทรงจำทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้ว

เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในดวงตามีประกายแปลกๆ วาบผ่าน

หลังจากได้รับการสืบทอดวิชาจากหมอเซียน ทั้งตัวเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง