Bloed Riten (Grijze Wolven Serie boek 2)

“Weet je dat ik er belachelijk uit zal zien in dat ding, toch?” vroeg Jacque aan haar brunette vriendin, Sally. De twee staarden naar een rode jurk die aan de achterkant van Jacque's slaapkamerdeur hing. “Ik bedoel, waarom naai je er niet gewoon een kap op, geef me een mand met koekjes en stuur me naar oma?” vroeg Jacque sarcastisch, en misschien een beetje dramatisch. Ze begreep niet waarom Sally en Jen, haar twee beste vriendinnen, erop stonden dat ze een jurk droeg voor de ceremonie. Ze had hen herhaaldelijk eraan herinnerd dat het geen bruiloft was, maar ze bleven aandringen.

Sinds Fane Lucas Steel had verslagen in de uitdaging om Jacque's hand, was het leven van het meisje een ware wervelwind geworden. De voorbereidingen gingen zo snel dat Jacque geen kans had gehad om de beslissing van haar vriendinnen te verwerpen en niemand anders leek bereid om haar te verdedigen. Dus stond ze helaas in haar kamer met haar twee beste vriendinnen die haar leven op zijn kop zetten, en haar probeerden over te halen een belachelijke rode jurk aan te trekken.

“Hoe ging het gisteren met Fane?” vroeg Jen, die Jacque uit haar gedachten haalde.

Die simpele vraag herinnerde Jacque eraan dat de dodelijke uitdaging slechts vierentwintig uur geleden had plaatsgevonden. Het voelde alsof het eeuwen geleden was in plaats van uren. Gisteravond na de uitdaging was Fane naar haar toe gekomen om vergeving te vragen. Hij wist dat haar laten geloven dat hij tijdens de uitdaging was gestorven, niet de beste manier was om een relatie te beginnen. Maar hij had haar onderschat, in de veronderstelling dat ze zijn motieven niet zou begrijpen. Jacque zou niet ontkennen dat het zien van hem, bloedend op de grond, haar niet had verscheurd, maar nu begreep ze de reden achter zijn acties. Zijn beslissing had hem in leven gehouden en bij haar. Dat was alles wat telde.

“Het is allemaal goed,” zei Jacque nonchalant.

De twee meisjes stopten tegelijkertijd en staarden Jacque ongelovig aan.

“Ik heb Fane als een stuk vlees gekauwd en uitgespuugd,” zei Jen. “Sally stond op het punt hem naar de volgende week te slaan. En dat is alles wat je ons te zeggen hebt? Sorry, wolfprinses, maar dat gaat het niet worden.” Jen sloeg haar armen over elkaar en begon met haar voet te tikken. Het was duidelijk voor Jacque dat ze de kamer niet zou verlaten totdat ze de details had gedeeld.

Ik denk dat ze de details verdienen na alles wat ze voor me hebben gedaan. Ik kan ze wel een beetje tegemoetkomen.

“Fane kwam naar mijn kamer en ging op de rand van mijn bed zitten. Ik was in een roes, grotendeels in slaap. Ik werd wakker van zijn kussen op mijn wangen, mijn neus, mijn kin en toen mijn lippen. Eerst dacht ik dat ik droomde. Maar toen ik me realiseerde dat de sensaties echt waren, raakte ik in paniek. Ik dacht dat ik het kwijt was. Na alles wat ik had meegemaakt, wist ik gewoon dat mijn verstand het had begeven en dat ik mijn dode partner op mijn bed zag zitten.”

Voordat Jacque verder kon gaan, onderbrak Jen haar. “Oké, dat is allemaal leuk en aardig, maar ik wil het hoofdgerecht, niet de broodjes vooraf. Hoofdgerecht, Jacque, kom op.”

Jacque rolde met haar ogen. “Ik moet opbouwen naar het hoofdgerecht, anders is het niet echt het hoofdgerecht, het is gewoon willekeurig eten. Maar voor jullie gemoedsrust zal ik het versnellen. Nadat ik me realiseerde dat ik niet hallucineerde, omhelsde hij me en kreunde ik per ongeluk van de pijn.”

“Oh, verdorie. Hij ging zeker in bezitterige, jaloerse, ik-heb-geen-hersens-meer modus, nietwaar?” vroeg Sally sarcastisch.

“Punt voor jou. Hij zag de blauwe plek op mijn buik en stond op het punt helemaal weerwolf kung-fu op zijn roedel te gaan. Ik kan niet geloven dat jullie hem niet hebben horen schreeuwen. Maar ik kreeg hem rustig toen ik de ‘ik ben gekneusd omdat jij deed alsof je dood was’ kaart trok. Werkt elke keer.” Jacque knipoogde.

“Mooi,” zeiden Jen en Sally, terwijl ze hun vuisten tegen elkaar sloegen.

“Toen kusten we. Veel. Ja, er werd veel gekust. Oh, en er was gespin. Maar alle kleren bleven aan, Jen, sorry dat ik je fantasie verpest.”

"Je hebt helemaal geen spijt dat je iets verpest. Vertel me tenminste of hij goed kan zoenen," klaagde Jen.

Jacque keek haar aan, smaragdgroene ogen vernauwd met een ondeugende glans. "Mijn lieve, lieve Jen, hij is overal goed in."

"Oke dames, allebei terug naar jullie hoeken. Jacque gaat vandaag trouwen dus er moet een staakt-het-vuren zijn, tenminste tot morgen," zei Sally terwijl ze in tegenovergestelde richtingen wees.

"Ik ga niet trouwen, er is geen ring bij betrokken."

"Zegt de wolvenprinses die nog nooit gebonden is geweest aan een weerwolf," merkte Jen op.

"Details, details," zei Jacque.

Ondanks haar nonchalance voelde Jacque plotseling dat de kamer op haar afkwam. Het deed haar denken aan Alice die de cake eet en groeit totdat de kamer zo klein is dat ze erin geplet wordt. Jacque kreeg al snel ademtekort. Ze liep naar haar raam en rukte het open, en voelde de zomerhitte op haar gezicht slaan. Hoewel het buiten bloedheet was, was de lucht zelf verfrissend. Het hielp haar hoofd leeg te maken van de zorgen die langzaam op de planken in haar geest opstapelden. Elke diepe ademhaling van Jacque was als het duwen van een bundel zorgen in een vuilniszak. Adem in. Ze duwde de zorg over het verlaten van Coldspring in de zak. Adem uit. De volgende zorg was voor haar moeder, zal ze naar Roemenië komen of hier blijven? Adem in. Zorg voor haar vrienden. Adem uit. Zorg over de bindingsceremonie. Adem in. Zorg over de bloedrituelen. Adem uit. Eindelijk waren de planken schoon, en daar in haar geest, tussen de lege ruimtes, was Fane.

"Hallo, meu inimă, aan het opruimen?" vroeg Fane haar, gebruikmakend van hun band.

Jacque kon de glimlach die volgde niet onderdrukken. Ze had kunnen weten dat hij zou luisteren, nog steeds bezorgd om haar vanwege de gebeurtenissen van de vorige nacht.

"Ik moest gewoon wat dingen op hun plaats zetten, hoe gaat het met jou?" Jacque voelde warmte toen hij zijn liefde in haar geest goot. Het vergrootte alleen maar haar verlangen om in zijn armen te zijn.

"Binnekort, liefste."

"Je blijft dat zeggen, wolfman. Wanneer wordt binnenkort nu?" plaagde Jacque hem. "Ga nu weg. Is het geen ongeluk om je partner te zien voor de bindingsceremonie?"

Ze hoorde hem lachen.

"Nee, meu inimă, je denkt aan een bruiloft. De tradities voor de Bloedrituelen zijn anders. Ik kan je zoveel zien als ik wil. Sterker nog, ik zou je nu kunnen redden van die twee dassen."

"Dat is oké, de meiden bedoelen het goed. Ze zijn alleen een beetje ruw in de uitvoering. Hoe laat begint deze ceremonie?" vroeg Jacque.

"De Bloedritueelceremonie is geen feestje. Het is de vereniging van twee ware zielsverwanten. Een ceremonie die onze zielen voor altijd verbindt, wat een zeer lange tijd kan zijn voor een paar bovennatuurlijke wezens."

Jacque verbleekte. Bovennatuurlijk? Ze kon nog steeds niet helemaal bevatten dat ze niet volledig mens was.

"Luna?" vroeg Fane. "Ben je er nog?"

"Ja, sorry, Fane. Je hebt gelijk. Ik moet er niet zo luchtig over doen, denk ik."

"Je mag je gedragen zoals je wilt, meu inimă. Zolang je er maar bent. De ceremonie begint om 13:00 uur. Laat me niet wachten, Roodkapje." Fane's stem vervaagde uit haar geest en ze kon zijn humor voelen. Was hij niet gewoon te schattig, door de zieke grap van haar twee beste vriendinnen op te pikken, om haar te veranderen in het kleine meisje dat bijna het diner van de wolf werd?

"Wat een enorme ogen heb je, wolf-man," zei Jacque hardop, niet in staat haar sarcasme te onderdrukken.

"Des te beter om jou mee te zien, mijn lief," voegde Jen toe.

"Wat een grote oren heb je!" ging Sally verder.

"Des te beter om jou mee te horen, mijn lief," volgde Jen.

"Wat een grote tanden heb je!" spotte Sally, haar handen aan weerszijden van haar gezicht.

"Des te beter om jou mee op te eten!" giechelde Jen, maar ze was nog niet klaar. Zoals altijd voegde ze haar eigen verdraaide gevoel voor humor toe. "Wat een grote—"

Sally legde snel een hand over de mond van de vrouw. "Jen, hou je mond. Jacque, je hoeft niet te horen wat ze wilde zeggen. Iemand gaat altijd net een stap te ver," zei Sally, klinkend als allesbehalve de rol van June Cleaver.

"Oké, laten we verdergaan met onze vreemde improvisatie," zei Jacque. "Ik snap het, jullie willen me mooi aankleden voor deze ceremonie en ik kan meedoen of jullie maken de hele dag een hel voor me. Daarom die rode jurk, toch?"

"Je bent slimmer dan je eruitziet, Sherlock," zei Jen terwijl ze opstond. "We geven je je echte jurk als je belooft aardig te zijn. Anders word je een verwaterde Roodkapje, want dat rood doet niets voor je huid."

"Bedankt voor die scherpe observatie, Watson. Oké, jullie winnen, haal de grote wapens maar tevoorschijn."

Jen stapte de kamer uit en was terug voordat Jacque kon vragen waar ze heen ging. De blonde kwam terug met een kledingstuk verborgen in een kledinghoes met rits. Terwijl Jen het aan de achterkant van Jacque's slaapkamerdeur hing, bedekkend de jurk die haar een levende versie van een ziek sprookje zou hebben gemaakt, ritste Sally de tas open terwijl ze het bruiloftsmarsdeuntje neuriede.

"Schattig, Sally, echt schattig," zei Jacque.

"Pas op, Rood. Ik zou het jammer vinden om meer van het beroemde sprookje in je ceremonie te verwerken, maar ik doe het als je me dwingt," dreigde Sally terwijl ze de jurk uit de hangende tas haalde.

Jacque's adem stokte bij het zien van het kledingstuk, zo simpel, maar toch elegant. "Ik ben onder de indruk," zei ze uiteindelijk, met tegenzin toegevend dat haar vrienden een goede smaak hadden. De jurk was voornamelijk wit, met een dubbele flare rok die net boven de knieën eindigde. De taille had een groene sjerp die in de jurk was genaaid en het groen waaierde uit in de rok tussen bloemaccenten. Om het af te maken, hadden de meisjes een jachtgroen, pofmouwig, kort bolerojasje van satijn toegevoegd. Het had gerimpelde randen die omhoog liepen langs de hooggesloten kraag en naar de mouwen. "Het is perfect."

"Hé wolf-man, ze hebben zelfs aan jou gedacht en een bedekking voor mijn markeringen voorzien." Jacque stuurde de gedachte naar Fane.

"Hoe attent van hen, Luna. Hoewel je toch niet echt dacht dat ik je zonder dat jasje in die jurk zou laten gaan," antwoordde Fane.

"Je hebt zoveel geluk dat je nu niet binnen mijn bereik bent," berispte ze hem.

Zijn enige antwoord was een zachte lach in haar gedachten. Maar toen voelde ze zijn hand haar gezicht strelen. Jeez, hij gaat nog eens mijn dood worden.

"Kun je alsjeblieft stoppen met praten met je knappe wolf en ons vertellen wat je van de jurk vindt?" zei Jen, waarmee ze Jacque uit haar gedachten haalde.

"Hoe wist je dat ik met hem praatte?" vroeg Jacque.

"Je krijgt altijd die intense blik op je gezicht. Ik dacht dat je ofwel verstopt was of met Fane praatte. Als je niet met Fane praat, dan moet je echt naar een dokter, want je bent vaak verstopt," legde Jen uit. Sally lachte, en Jacque gaf Jen een onvrouwelijk handgebaar.

"Ik moet toegeven, jullie hebben jezelf overtroffen," vertelde Jacque hen. "Het is echt prachtig en smaakvol, en het jasje was de perfecte toevoeging. Heel erg bedankt. Oh, jee, ik denk dat ik ga huilen," zei Jacque tot haar grote ergernis.

"Begin niet met de waterwerken, daar is later genoeg tijd voor," plaagde Sally haar.

"Maak je geen zorgen, ik draai de kraan dicht. Hoe dan ook, ik moet iets eten voordat ik in die—als ik mag toevoegen—veel gepastere jurk glijd. Laten we naar beneden gaan zodat ik wat kan eten," antwoordde Jacque.

"Zeg me alsjeblieft dat je niet 'wat eten' zegt tegen Fane als je het over eten hebt," smeekte Sally.

Jacque zwaaide met haar handen in de lucht in een wat-dan-ook gebaar. "Hij kan me nemen zoals ik ben, eten en al, of niet."

"Ik ben er vrij zeker van dat hij je wil nemen als zijn eten." Jen grinnikte.

Sally gaf Jen hun gebruikelijke vuistboks. “Wat zou ik zonder jou en je seksuele toespelingen doen, mijn lieve, nimfomane vriendin?”

“Je zou een saaie doos zijn,” antwoordde Jen, terwijl ze met haar vingers de vorm in de lucht tekende.

“Huh, dat zou ik inderdaad,” stemde Sally bedachtzaam in.

De meiden gingen naar beneden en maakten snel een paar pindakaas en jam sandwiches. Ze waren stil terwijl ze aten. Net toen Jacque klaar was, kwam haar moeder de keuken binnen. “Jullie moeten opschieten als we op tijd willen zijn,” zei Lilly tegen hen.

“Ik hoef alleen nog maar mijn haar te doen en mijn jurk aan te trekken, en dan ben ik klaar,” antwoordde Jacque.

“Correctie, ik moet je haar doen. Er is geen idee wat voor rommel jij op je hoofd zou maken,” zei Sally.

“Heb je besloten om mee te werken met je partners in crime, zodat je niet het eerste echte Roodkapje ter wereld zou worden?” vroeg haar moeder.

“Ze hebben je verteld over hun plannetje, hè?” Jacque wierp Sally en Jen een boze blik toe, haar beste ‘ik zou je kont moeten bijten’ blik. “Ja, ze hebben deze ronde gewonnen, maar je weet wat ze zeggen over wraak.”

Jen lachte alleen maar terwijl zij en Sally Jacque de trap op volgden om haar te helpen zich aan te kleden.

“Ga zitten, ontspan en chill, zodat ik deze ontembare rode warboel die jij haar noemt kan fixen.”

“Je moet het van haar schouders doen vanwege het hap, hap ding… als je begrijpt wat ik bedoel,” zei Jen, terwijl ze met haar tanden knapte.

“Dank je wel, Jen. Bedankt dat je me eraan herinnert dat iemand me later als een rijpe appel gaat bijten. Ik was nog niet zenuwachtig genoeg of zo,” zei Jacque tegen haar.

“Ik zeg het alleen maar,” zei Jen met een oogrol en schouderophalen, “als ik op het punt stond om gebeten te worden door een hete, kwijlwaardige, Roemeense harige bal, zou ik het hem niet te moeilijk maken.”

“Ja, nou, jou kennende, Jen, zou je niet alleen je nek aanbieden voor een hap,” plaagde Sally haar droogjes.

Jen viel bijna van haar stoel van het lachen, hoewel de schoen die Jacque naar haar hoofd gooide niet hielp. “Zo waar, mijn bloemetje, zo waar.”

“Jacque, stop met schoenen naar Jen’s hoofd gooien. Jen, als het mogelijk is, stop met een pervert te zijn voor vijf minuten.”

“Hmm, maak er twee en een halve minuut van en we hebben een deal,” antwoordde Jen.

“Schandeloos,” mompelde Jacque, “de nimfomaan is volkomen, onmiskenbaar schandeloos.”

“We moeten allemaal iets zijn, Jac.”

Jacque stak een hand op. “Sally, laat haar gewoon het laatste woord hebben. Ze houdt niet op totdat je dat doet.”

“Dat klopt,” zei Jen grijnzend.

Sally duwde Jacque in de stoel bij haar bureau, verzamelde de benodigdheden om de wilde krullen te temmen, en begon te werken. Na een paar minuten stilte dwaalden Jacque’s gedachten terug naar de gebeurtenissen van de afgelopen week. Ze worstelde om te geloven dat ze Fane pas een week geleden had ontmoet. Het voelde alsof ze hem al haar hele leven kende en ze kon zich al niet meer voorstellen hoe het leven zonder hem zou zijn. In één week had ze geleerd dat ze half Canis lupus was, haar vader volledig Canis lupus was, en dat ze de partner van de Prins van de Roemeense Canis lupus was. Ze was opgeëist door de krankzinnige Alpha van Coldspring en had moeten toekijken hoe Fane vocht met de Alpha tot de dood voor de rechten om te binden. Ze dacht zelfs dat ze Fane had zien sterven. Als iemand haar vorige week had verteld dat dit allemaal zou gebeuren, zou ze iets hebben gezegd als: 'ja, en George Strait verkoopt me zijn strandhuis in Arizona.'

“AUWWW!” schreeuwde Jacque toen Sally worstelde met een bijzonder nare knoop.

“Wat verwacht je met deze vurige warboel op je hoofd?” vroeg Sally zonder te vertragen.

“Zorg er gewoon voor dat je wat haar overlaat, oké?” zei Jacque, terwijl ze met haar ogen rolde.

Jen liep naar Sally’s werkstuk toe. “Dat ziet er echt goed uit, Sal. Ik vind de kleine glitterspeldjes die je erin hebt gedaan erg sprookjesachtig.”

"Oké, oké, laat me dan kijken," zei Jacque terwijl ze opstond en naar de spiegel op haar kaptafel liep. "Wauw, Sally, het ziet er geweldig uit. Je hebt me veel mooier gemaakt dan ik echt ben. Super! Bedankt, meid."

Sally pakte Jacque bij de schouders en draaide haar zodat ze elkaar aankeken. "Je bent prachtig, met je grote, wilde haar en al. Ik heb het alleen maar benadrukt. De manier waarop Fane naar je kijkt, zou je nooit aan je schoonheid van binnen of buiten moeten twijfelen," vertelde Sally haar.

"Man, Sal, waarom krijg ik nooit zulke peptalks?" vroeg Jen.

"Als je ooit een peptalk nodig hebt, Jen, geef ik die graag. Maar meestal ben je een wandelend opgeblazen ego, dus moet je vaker een toontje lager zingen. Dat zeg ik met alle liefde in mijn hart," plaagde Sally haar.

"Ja, je blaast me echt omver met al je 'quote, unquote' liefde. Hoe zit het met de volgende keer wat minder liefde geven, oké?"

Jacque pakte haar jurk en het jasje en liep naar de badkamer. "Oké, terwijl jullie je liefdesproblemen uitwerken, ga ik me omkleden. Ik verwacht dat jullie het goedgemaakt hebben tegen de tijd dat ik terugkom."

"Poets je tanden voordat je die jurk aantrekt," zei Sally tegen haar.

"Ja, en doe geen parfum op je hals. Het zou raar kunnen smaken... je weet wel, vanwege het bijten—" begon Jen.

"Bijten, bijten. Ja, ik snap het, Jen," onderbrak Jacque haar.

Jacque sloot de deur van de badkamer en leunde ertegenaan. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. "Ik kan dit," zei ze hardop. Het was niet dat ze bang was om met Fane te binden, ze wilde niets liever dan bij hem zijn. Nee, Jacque was gewoon een grote schijterd als het om pijn ging en keek er niet naar uit om gebeten te worden. Toen herinnerde ze zich hoe het voelde toen ze dacht dat Fane dood was. Ze realiseerde zich dat, vergeleken met dat gevoel, een klein hapje in de nek een makkie zou zijn. Die gedachte gaf haar de kracht om verder te gaan, veel lichter voelend.

"Ben je oké, liefje?" hoorde ze Fane in haar gedachten vragen. Ze glimlachte bij de warmte die ze voelde door zo'n simpele vraag.

"Ik ben uitstekend, wolf-man. Hoewel, ik mis je," vertelde Jacque hem.

"Ik zie je snel, micul incendiu (klein vuurtje)."

"Fane, blijf bij me," fluisterde Jacque in haar gedachten.

"Altijd," was zijn simpele antwoord.

Getrouw aan zijn woord, kon Jacque haar partner voelen, als een schaduw in haar gedachten. De aanwezigheid kalmeerde haar zenuwen en gaf haar het gevoel gekoesterd te worden.

Jacque stapte al snel de badkamer uit en haar twee beste vriendinnen stopten en staarden naar haar, met open mond.

"Nou, hoe zie ik eruit?" vroeg Jacque hen, een beetje onzeker.

"Je ziet er geweldig uit! Fane zal zijn ogen niet van je af kunnen houden," vertelde Jen haar.

Sally knikte instemmend maar zei niets. Jacque keek naar haar bed en zag dat Sally haar koffer had gepakt en er kleren in begon te doen.

"Sally, je hoeft niet veel in te pakken. Het is maar voor één nacht en dan ben ik weer terug," zei Jacque.

Sally's gezicht betrok een beetje. "Je komt terug, maar slechts voor een paar dagen. Dan pak je meer in dan een overnachtingstas," zei de brunette, klinkend zo verloren.

Jacque tuitte haar lippen en zuchtte voordat ze sprak, haar eigen gezicht weerspiegelde Sally's verdrietige blik. "Ik hoop dat jullie serieus overwegen om naar Roemenië te komen voor ons laatste jaar. Alina zei dat het uitwisselingsprogramma goed zou staan op onze universitaire aanmeldingen, en ze heeft aangeboden om het gastgezin te zijn. Hebben jullie het al met je ouders besproken?" vroeg Jacque.

"Ik heb het ter sprake gebracht bij mijn ouders. Toen ik aangaf dat het me een voorsprong zou kunnen geven om toegelaten te worden tot de internationale bedrijfsopleiding waar ik ineens geïnteresseerd in ben, waren ze verrassend positief," legde Jen uit. "Ik denk eigenlijk dat mijn moeder een pauze van mij wil. Je weet dat als mijn moeder en ik te lang in dezelfde kamer zijn, het is als twee boze katten in een emmer koud water. We komen er allebei uit, klaar om iemands ogen uit te krabben. Ik wilde je later verrassen, maar nu is net zo goed een moment als elk ander. Roemenië zal niet weten wat het overkomt als ik daar ben."

Jacque gilde van kinderlijke vreugde en omhelsde Jen stevig. "Dit is zo geweldig!"

"Je weet toch dat dat gegil totaal niet sexy is, hè? Als we samen in Roemenië zijn en ik probeer indruk te maken, mag je onder geen enkele omstandigheid zo'n geluid maken," zei Jen, haar gezicht een serieuze uitdrukking.

"Oh, hou op en laat me even sentimenteel zijn." Jacque omhelsde haar nog een moment en deed toen een stap achteruit, terwijl ze haar handen in een overgavegebaar hield. "Oké, ik ben goed, alles onder controle."

Jacque draaide zich om naar Sally, die hen had staan bekijken. "En jij, Sally? Heb je met je ouders gesproken?"

"Ja, en ik heb ze hetzelfde verteld als Jen aan de hare, aangezien we het samen hadden geoefend en back-up schuldgevoelens hadden bedacht voor het geval de hele college-referentie niet zou werken."

"En?"

"En de hel moet bevroren zijn, varkens moeten vleugels hebben gekregen, en jij moet half weerwolf zijn... wacht, dat laatste is waar. Het punt is, ze zeiden ja!"

Sally en Jacque gilden deze keer in koor. "Oh, kom op, surround sound gegil? ECHT?" klaagde Jen. "Jullie twee zijn niet uitgenodigd als ik op jacht ga naar knappe jongens," gromde ze naar hen.

Sally en Jacque onderdrukten hun gegil en keken naar Jen. "Zei je net 'jacht op knappe jongens'?" vroeg Sally haar ongelovig.

Jen hief haar kin verontwaardigd. "Precies."

"Gewoon even checken. Ik wil helemaal duidelijk hebben wat ik moet zeggen tegen je nieuwe vlam als je hem eindelijk hebt gescoord," plaagde Sally. "Iets in de trant van, 'Hé, Don Juan, heeft Jen je verteld over haar jacht op knappe jongens vroeger, als in, 'een paar dagen geleden vroeger'?"

"Mijn lieve Sally, het punt is dat je net hebt toegegeven dat ik succesvol zal zijn in het scoren van een nieuwe vlam, dus de jacht op knappe jongens zal ongetwijfeld werken. Ding, ding, ding, ik win," zong Jen.

Jacque rolde met haar ogen naar haar twee beste vriendinnen. "Gewoon een gok, Jen, maar ik denk niet dat een jaar weg in Roemenië een te grote opgave zal zijn voor je ouders."

Sally keek op haar telefoon en zag dat het 12:15 was. "We moeten gaan als we op tijd willen zijn."

Sally en Jen pakten elk een tas en liepen naar de trap met Jacque die hen volgde.

"Wolf-man, we komen jouw kant op, hoop dat je er klaar voor bent," stuurde Jacque naar Fane.

"Ik ben al klaar voor je sinds ik je voor het eerst zag. Wees voorzichtig, ik zie je zo," stuurde Fane de woorden met een streling die Jacque deed huiveren.

Toen ze de oprit afreden, leunde Jacque haar hoofd tegen de hoofdsteun, sloot haar ogen en beeldde zich Fane's gezicht in—haar toekomst.

Over twee staatsgrenzen in Colorado, liep Dillon Jacobs, Alpha van de Denver roedel, zenuwachtig heen en weer terwijl hij naar de foto's staarde die Logan, zijn Beta, had genomen van de dochter waarvan Dillon pas onlangs had ontdekt dat ze bestond. Hij werd getroffen door het feit dat het leven zoals hij het kende, onherroepelijk was veranderd. Het nieuws had zich snel verspreid in de Canis lupus wereld dat Vasile, een van de sterkste Alpha's van de Grijze Wolven soort, in de Verenigde Staten was. Niet alleen was hij in de Verenigde Staten, maar specifiek in Coldspring, Texas, waar Lilly Pierce, de vrouw die hij ooit liefhad, woonde. Lilly was de vrouw met wie Dillon zou zijn getrouwd als hij geen weerwolf was geweest, een wezen dat slechts één ware partner kon hebben, degene die de natuur voor hem had gekozen. Niet dat Dillon niet zielsveel van zijn partner hield, maar Lilly was zijn eerste liefde geweest. Het verlies was door de jaren heen vervaagd, maar de herinneringen waren er nog steeds, weggestopt in de hoeken van zijn geest, stof verzamelend. Tot nu.

Zodra Dillon hoorde over Vasile's aanwezigheid in Texas, had hij Logan gestuurd om uit te zoeken wat de Alpha zover van huis had gebracht. Dillon was in shock toen Logan belde om hem te vertellen dat Lilly een dochter had, en dat ze zeventien jaar oud was. Dillon wist dat het geen toeval was dat het zeventien jaar geleden was dat hij Lilly Pierce voor het laatst had gezien. Zeventien jaar sinds hij zijn maat had gevonden en zijn koffers had gepakt, waarbij hij Lilly alleen een briefje achterliet om afscheid te nemen. Het was de laffe manier, dat wist hij. Maar hij had niet geweten hoe hij haar onder ogen kon komen. Zijn beslissing zou hun beiden hart breken. Hij had Lilly altijd verteld dat de dag zou kunnen komen dat hij geen andere keuze had dan te vertrekken. Die dag kwam, en al zijn eerdere geruststellingen hadden de taak niet gemakkelijker gemaakt.

De tijdlijn was verdacht, maar het onweerlegbare bewijs zat in de foto's. Lilly's dochter was zijn evenbeeld. Dillon's haar was kastanjebruin, met subtiele golven. En hij had dezelfde doordringende groene ogen als het meisje op de foto's. Hij kon haar niet meer ontkennen dan hij zijn eigen spiegelbeeld kon ontkennen. Zijn gezicht was hoekiger dan dat van het meisje, dat volgens Logan Jacquelyn heette. Haar gezicht was zachter en ronder, met sporen van Lilly. Jacque had haar moeders ondeugende glimlach, en hoewel de oogkleur van het meisje overeenkwam met die van hem, hadden ze de humor in zich die hij zo vaak in zijn voormalige partner had gezien. Net als haar moeder was het meisje zowel opvallend als mooi. Hij dacht even na over het feit dat Lilly hun dochter naar Dillon's grootmoeder had genoemd. Hoewel Lilly zijn grootmoeder nooit had ontmoet, had Dillon vaak over haar gesproken en gedeeld wat voor een impact ze had gehad bij zijn opvoeding. Hij kon de eer voor zijn scherpe geest en vaak venijnige tong niet opeisen. Dat was allemaal oma Jacquelyn.

"Je dochter zal verbonden worden met Vasile's zoon," vertelde Logan hem zonder omhaal. De woorden rukten Dillon uit zijn korte uitstapje naar het verleden. De Alpha draaide zich om naar Logan, aannemend dat zijn Beta misschien een grapje maakte. Logan keek zoals altijd serieus en streng. Met zijn 1 meter 85 en honderd kilo aan spieren was Logan een intimiderende verschijning. Hij was breed over de borst, had een smalle taille, en zijn gespierde benen waren duidelijk zichtbaar door zijn zwarte fatigues. De wolf's donkerbruine haar was langer dan dat van de meeste anderen in de roedel, bijna tot zijn schouders, hoewel hij het meestal naar achteren gebonden hield. Logan had hoge jukbeenderen, een licht scheve neus van het vele breken gedurende zijn lange leven, en Dillon had meer dan één vrouw horen zeggen dat Logan's lippen voor de zonde gemaakt waren, wat dat ook mocht betekenen.

"Ze is nog minderjarig, hoe kan Vasile zelfs overwegen om hen te laten paren?" dacht Dillon hardop.

"Een andere Alpha, Lucas Steele, daagde Vasile's zoon, Fane, uit en probeerde Jacque te claimen."

Dillon gromde. "Ik ken hem. Sterk, maar roekeloos."

"Niet meer. De uitdaging werd beantwoord, en Fane doodde de Alpha. Misschien is een snelle paring Vasile's manier om te voorkomen dat zijn zoon moet vechten tegen anderen die aanspraak willen maken op jouw dochter," bood Logan aan.

Dillon dacht hierover na. Het zou logisch zijn. Als Fane inderdaad Jacque's ware maat was, dan zou hij door de hel zelf lopen om te voorkomen dat een ander haar claimde. Als dat betekende dat hij tegen elke wolf in Amerika moest vechten, zou hij dat doen.

"Ik moet toegeven dat het indrukwekkend is dat Fane, zo jong als hij is, zo'n sterke Alpha kon verslaan," erkende Dillon.

"Hij had het voordeel van het advies van zijn Alpha, dat heeft zeker zijn overwinning beïnvloed," reageerde Logan in zijn gebruikelijke onverschillige toon.

Dillon wreef over zijn kin. Het idee dat zijn kleine meisje, op haar zeventiende al gebonden, deed zijn vacht rijzen. Hij wist dat hij eigenlijk geen recht had om te zeggen wat ze wel of niet kon doen, Jacque wist niet eens wie hij was. Misschien, besloot hij, was het beste wat hij nu kon doen, van een afstand toekijken.

"Logan, ik wil dat je teruggaat naar Coldspring en een oogje houdt op mijn dochter. Laat jezelf niet zien, observeer alleen van een afstand en rapporteer terug aan mij. Ik laat je weten of ik zelf zal komen. Voor nu wacht ik af."

"Het zal gebeuren zoals je hebt gezegd, Alpha," antwoordde Logan formeel.

Dillon gaf Logan toestemming om te vertrekken, waardoor de Alpha alleen achterbleef in zijn studeerkamer met zijn gedachten. Hij had deze gedachten geblokkeerd voor zijn partner. Dillon wist niet hoe Tanya zou reageren op het nieuws dat hij een dochter had met een andere vrouw. Voor nu zou hij dit geheim nog even bewaren.

Logan zat buiten het huis van Lilly Pierce toen ze de oprit afreed. Hij was net op tijd terug in de stad om hen te zien vertrekken naar Jacque's bindingsceremonie. Gelukkig had hij zijn plan al in werking gesteld voordat hij terugrapporteerde aan zijn Alpha. Het was zo makkelijk geweest om informatie te krijgen van de Coldspring-roedel, aangezien niemand dominanter was dan hij. Daarna had hij gewoon wat afgeluisterd buiten Jacque's raam om alle informatie te krijgen die hij nodig had over haar schema en de bindingsceremonie. Hij haatte het om ongehoorzaam te zijn, hij was normaal gesproken trots op zijn trouwe gehoorzaamheid aan zijn Alpha, maar in deze situatie vond hij niet dat zijn Alpha de juiste actie ondernam om zijn pup te beschermen. Logan was niet emotioneel betrokken bij Jacque, dus kon hij de situatie objectief bekijken. Het was dus zijn plicht om in te grijpen. Dat bleef hij zichzelf in ieder geval vertellen.

Jacque Pierce was uniek. Ze was speciaal en te nieuw in deze wereld om te beslissen dat de eerste wolf die ze ontmoette haar partner was. Het was zijn taak als de Beta van haar vader om haar te beschermen en haar te laten zien dat er meer dan één wolf in het hol was. Nogmaals, dat bleef hij zichzelf vertellen. Hij schudde die gedachten van zich af en reed de straat op om Lilly's voertuig te volgen. Hij wist welke richting de auto zou nemen. Hij had de route zelf van tevoren gepland. Het enige wat het had gekost was een beetje geld, en hij had een van Lilly's werknemers overtuigd om zijn plan uit te voeren. Mensen waren zo gemakkelijk te beïnvloeden. Ze hadden geen gevoel van loyaliteit en verraadden gemakkelijk degenen die goed voor hen waren geweest. Maar dat was niet zijn probleem, en het werkte in zijn voordeel. Net toen Lilly de straat op draaide die haar naar de boekwinkel zou brengen, sloeg Logan een andere weg in. Hij reed naar de plek waarvan hij wist dat hun auto zou moeten passeren zodra ze hun reis vervolgden.

Logan's plan was simpel, de beste plannen waren dat altijd. Het enige wat hij hoefde te doen om ervoor te zorgen dat Dillon zou ingrijpen, was laten zien dat Fane zijn partner niet goed kon beschermen. Er was niets schandelijker dan een wolf die zijn eigen niet kon beschermen.

Zorgen dat een van Lilly's banden niet alleen zou klappen onderweg naar de ceremonie, maar ook een klein ongeluk zou veroorzaken, was niet zo moeilijk geweest. Logan had een klein brandbaar apparaat aan de binnenkant van de band geplaatst dat niet alleen zou doorboren, maar waarschijnlijk ook zou loskomen van de as. Dit zou ervoor zorgen dat Lilly de controle over het voertuig zou verliezen. Het zou bij lage snelheid gebeuren en geen verwoestend ongeluk zijn, maar het zou genoeg zijn. De kink in het plan was de bindingsceremonie. Logan moest ervoor zorgen dat zijn plan plaatsvond voordat Jacque en Fane de binding en Bloedriten voltooiden. Zodra de ceremonie was uitgevoerd, was alles verloren. Het idee dat Fane Bloedriten zou uitvoeren met Jacque deed zijn huid kriebelen. Fane was nog maar een pup, er was geen manier waarop hij adequaat kon voorzien en beschermen. Als het aan Logan lag, zou Fane Coldspring, Texas met lege handen verlaten.