De Prinses en Haar Weerbeer

De nacht is stil, een zachte bries waait door het land en tilt losse steentjes en roestbruin gras op.

De verhalen komen dagelijks binnen. Het dodental en het aantal vijandelijke soldaten dat hun grens oversteekt, blijft buitensporig toenemen.

Dit is waar Eliana over nadenkt terwijl ze op haar balkon zit en de slierten wolken over de oogstmaan ziet schuiven. De heldere gloed wast over de hemel en schildert het donkere kasteel van haar vader maroen.

De kleine toren waarin haar vertrekken zich bevinden, is aan de buitenmuren verschroeid. Het versleten paleis wordt omringd door een dorre woestenij die zich mijlenver uitstrekt buiten het kleine dorp aan de voet ervan. Eliana herinnert zich hoe het ooit weelderig en overvloedig was. Toen ze de hele dag bessen plukte met haar moeder. Nu ligt het gras in plukken, de struiken zijn verbrand of uitgedroogd. De meeste bomen zijn omgehakt en de velden die de boeren ooit ploegden, zijn nu onvruchtbaar.

"Prinses Eliana, u moet echt naar binnen komen."

Ze draait zich om, haar golvende, gouden haar glijdt van haar schouder en zwaait over haar rug. Ze glimlacht zacht naar haar bejaarde kamenier.

"Selma, het is een mooie avond vanavond. Ik heb al in lange tijd niet zo'n avond kunnen genieten." Ze loopt naar Selma toe, haar lichtblauwe jurk zwaait om haar heen. "Deze oorlog heeft ons niet alleen veel afgenomen, maar het hele land."

De kamenier verzacht haar donkere blik en laat haar schouders zakken. "Mijn dame, u bent veilig binnen deze muren."

Een ruwe klop weerklinkt door de slaapkamer en Selma schuifelt naar de deur om te openen. Een jonge, forse man gekleed in harnas past nauwelijks in het deurkozijn.

"Mijn dame, de koning verzoekt uw aanwezigheid."

"Dank je," een kleine glimlach verschijnt op haar lippen.

De soldaat buigt en verdwijnt in de schaduwen van de gang.

Eliana vindt haar vader in zijn studeerkamer. Hier is hij het grootste deel van de dag. Zijn schouders hangen en zijn eens perfect donkere manen worden nu grijs.

Deze oorlog zal Eliana's afkomst van haar afnemen als ze geen manier vinden om koning Krite en zijn zonen te weerstaan.

"Vader," kondigt ze aan terwijl ze naar zijn zijde beweegt.

Koning Daniel Georgian kijkt op van het perkament dat voor hem ligt. Het bestaat uit kaarten en oude strijdplannen die in het verkreukelde materiaal zijn geëtst. Er staan twee soldaten, hooggeplaatste generaals, naast haar vader. Ze buigen en verlaten stilletjes de kamer.

Hij strekt zijn rug en trekt een grimas, "Ik heb belangrijk nieuws om je te vertellen."

Normaal gesproken wordt Eliana uitgenodigd voor de gevechtsplanningen. Als de hoogst gewaardeerde vertrouweling van de koning heeft ze de mogelijkheid om over bijna alle zaken mee te beslissen. "Wat is er, vader?"

"Deze oorlog heeft veel van me gevraagd. Krite heeft al de helft van ons land verwoest." De stem van haar vader is ruw en schor. Dit bloedbad duurt al jaren. Sinds haar moeder overleed.

Eliana legt zacht een hand op de arm van de koning. "Drein is sterk. We zullen dit overwinnen, vader, dat weet ik zeker."

"Het land Climont dat Krite regeert is misschien kleiner, maar hun soldaten worden van jongs af aan getraind, specifiek voor de oorlog. Er is geen ruimte voor zwakte. Als ik deze oorlog nog langer laat doorgaan, zullen al onze burgers zonder huis zitten, of vermoord worden." Zijn handen drukken strak tegen de tafel, zijn wenkbrauwen gefronst.

Eliana denkt even na. "Wat moeten we doen?"

De koning richt zich op en vouwt zijn grote armen. Hij weigert zijn dochter in de ogen te kijken terwijl hij spreekt. "Prins Drake, de derde zoon van koning Krite, heeft een oplossing aangeboden. Het is nog niet eens aan Krite genoemd. Het is een kans om deze genocide te overwinnen."

De spanning bouwt zich op in Eliana's maag. Ze weet dat dit niet goed zal zijn. "Wat is er?"

Haar vader fluistert bijna, "Een gearrangeerd huwelijk."

Met haar hart in haar schoenen, wankelt Eliana terwijl haar geest wazig wordt. "Vader, wat heb je gedaan?" Een rilling van angst kruipt over haar ruggengraat.

Nu kijkt hij neer op de prinses, zijn ogen vastberaden. "Met je handen gebonden in het huwelijk, zal Prins Drake de overeenkomst eerbiedigen en alle aanvallen op Drein stoppen. Hij zal ons land helpen herbouwen."

Eliana wil lachen. Schreeuwen. De koning bij de schouders grijpen en hem door elkaar schudden. Hoe kon hij zo'n deal sluiten? Vooral zonder haar te raadplegen. Hij heeft nooit eerder zoiets gedaan. "Vader, geloof je echt dat Prins Drake ons zal helpen herbouwen? Hij zal waarschijnlijk alleen maar willen overnemen, en met mij als zijn vrouw, zul je gedwongen worden te gehoorzamen." Eliana's kaken zijn gespannen terwijl ze naar de grond staart. Ze bijt op haar woorden; wat moet ze doen? Ze kan geen bevelen trotseren. Uiteindelijk heeft haar vader het laatste woord.

Haar moeder dwong haar vader te beloven haar nooit uit te huwelijken aan een vreemdeling. Ze wilde ware liefde voor Eliana. Dat ze gelukkig zou zijn. Het was haar enige wens, althans de enige die ze kon uitspreken voordat ze werd vermoord.

"Zonder zijn hulp zullen we sterven. De meeste van onze mensen zijn al gevlucht en hebben hun vertrouwen in onze macht verloren," zegt hij zacht. Zijn donkere haar is wild en zijn teint grauw. "Ons geluk doet er niet toe in de ogen van het koninkrijk."

"We hebben zelf het vertrouwen in onze capaciteiten verloren. We hebben niet de kracht om door te gaan zoals we deden."

"Eliana, alsjeblieft, luister gewoon naar me. Deze ene keer." Haar vader reikt naar haar, maar ze stapt achteruit en slaat haar armen om haarzelf heen om zich te beschermen.

Ze zucht, zonder het punt aan te halen dat ze altijd naar hem luistert en doet wat hij vraagt. "Als je echt gelooft dat dit het beste is voor ons koninkrijk, zal ik het doen." Ze verbergt haar vuisten in de plooien van haar jurk. Ze drukt haar nagels in haar handpalmen, zo erg dat de pijn haar ogen droogt.

"Dank je, mijn liefste." De uitdrukking van de koning ontspant zich, en hij leunt tegen de tafel. "Drake heeft me onder druk gezet voor een antwoord, dus ik ben blij dat je het hebt gegeven. We zullen onmiddellijk bericht sturen en uitleggen dat je zo snel mogelijk zult arriveren."

Eliana sluit haar ogen en vecht tegen de opkomende tranen. Ze probeert hem een geruststellende glimlach te geven, maar weet niet of het is gelukt.

Hij legt zachtjes zijn handen op haar schouders, "Je weet dat ik van je hou, toch?"

"Natuurlijk, vader, en ik ook van jou." De tranen glinsteren in haar ogen, maar ze weet ze wonderbaarlijk genoeg binnen te houden.

Eén van de generaals van eerder stormt binnen, zijn harnas weerkaatst geluid in de kleine studeerkamer, "Mijn Heer, we hebben nieuws uit Pyrion."

Eliana schraapt haar keel en herpakt zich, "Ik zal me terugtrekken."

De koning erkent haar opmerking nauwelijks terwijl hij zich tot zijn soldaat wendt voor de briefing.

Eliana is in een roes. Ze gaat trouwen. Met een vreemdeling. Met hun vijand.

Ze koesterde ooit het idee dat ze een keuze zou hebben. Vrij zou zijn om lief te hebben. Het is gebruikelijk dat in alle sociale klassen de ouder de partner van hun kind kiest. Het was uniek dat haar moeder daartegen had besloten. Waarom, zal Eliana nooit weten, maar het had haar gelukkig gemaakt.

Nu maakt dat allemaal niet meer uit. Ze gaat trouwen met Drake. De duivel zelf. Zal ze dit überhaupt overleven?

Met samengeperste lippen, veegt de prinses snel een verdwaalde traan van haar wang. Wat haar ook te wachten staat, ze zal haar rol spelen voor de toekomst van hun koninkrijk. Voor hun mensen. Als dit haar lot is, dan zij het zo.