Splątane Pragnienia

Po raz pierwszy w życiu wychodziłam ze swojej strefy komfortu. Serce biło mi jak szalone, zarówno z ekscytacji, jak i z nerwów. Byłam sama, nikomu o tym nie powiedziałam, i nie wiedziałam, czy to dobrze, czy źle, patrząc przed siebie.

Drzwi przede mną wyglądały ciemno i złowrogo, ale dokładnie wiedziałam, co się za nimi kryje—gorące i pyszne niebezpieczeństwo.

Pod płaszczem moja skóra była wilgotna, jedyny zewnętrzny znak moich nerwów. Stałam prosto i dumnie, ale w środku byłam wrakiem.

Nie mogłam uwierzyć, że to robię. Jeszcze nie było za późno, żeby się wycofać; jeszcze nie weszłam. Ale wiedziałam, że tego nie zrobię. To było coś, czego chciałam od dawna.

Całe życie mieszkałam w małym miasteczku w Greenport, NY, i nie miałam okazji tego zrobić aż do teraz. No, może to nie do końca prawda. Przeprowadziłam się do Nowego Jorku dwa lata temu, jako studentka na wymianie, ale dopiero teraz zebrałam się na odwagę, żeby tu przyjść.

Większość czasu byłam tchórzem. Mogłam to przyznać. Nigdy nie byłam typem, który bierze sprawy w swoje ręce, robi, co chce, ma w nosie opinie innych i konsekwencje. Typem, który nigdy się nie wyróżnia, jest spokojny i cichy, nigdy się nie forsuje? Tak, to zdecydowanie bardziej ja.

Ale teraz mówiłam "PIEPRZYĆ TO" wielkimi literami i byłam z tego dumna.

Ochroniarze patrzyli na mnie, bez wątpienia zastanawiając się, czy wejdę, czy nie. Pora ruszyć tyłek, stałam tu zdecydowanie za długo.

Kiedy zrobiłam krok do przodu, jeden z mężczyzn zatrzymał mnie ręką. "Dowód."

Wyjęłam legitymację studencką, starając się podać ją mu pewną ręką. Nie chciałam, żeby odkryli, jak bardzo jestem zdenerwowana.

Minutę później oddał mi kartę. "Czy przestrzegałaś dress code'u?" zapytał.

"Tak, przestrzegałam." Trudno było zdecydować, co założyć, ale w ostatniej chwili znalazłam strój, który dostałam jako żart od przyjaciółki. Pewnie nie wyobrażała sobie, że użyję go do tego celu.

"Muszę to potwierdzić," powiedział ochroniarz, kiwając głową w stronę mojego ciała zakrytego długim płaszczem.

Cholera, nie byłam gotowa tak szybko odsłonić swojego okrycia.

Z uniesionymi ramionami rozpięłam płaszcz, powoli odsłaniając czarną bieliznę pod spodem, aż wszystko było na widoku. Gorset był ciasny, jak druga skóra, podkreślając moją figurę klepsydry z odpowiednio dużymi piersiami i pupą oraz węższą talią. Pas do pończoch przyciągał uwagę do moich nieco większych ud. A otwarte szpilki sprawiały, że moje nogi wyglądały na dłuższe, bardziej zmysłowe.

Mężczyźni byli uprzejmi, rzucili tylko szybkie spojrzenie, zanim otworzyli dla mnie drzwi. Nie wiedziałam, czy jestem rozczarowana, czy nie, kiedy od nich odchodziłam. Czy nie byłam wystarczająco ładna na drugie spojrzenie? Ale z drugiej strony, byłam pewna, że są przyzwyczajeni do widoku ciał dziewczyn i to część ich pracy, żeby nie przestraszyć zarówno obecnych, jak i potencjalnych członków.

Przekroczenie progu klubu wydawało się zakazane, jakbym wchodziła do zupełnie nowego świata, i w pewnym sensie tak było.

Słyszałam powolny rytm muzyki—uwodzicielski i prowokacyjny—przez szmer rozmów ludzi. Serce biło mi jak oszalałe, ale nie dawałam tego po sobie poznać. Jestem pewną siebie, seksowną kobietą, która kontroluje swoje pragnienia. Jeśli powiem to sobie wystarczająco wiele razy, może w końcu w to uwierzę.

Od momentu, gdy zaczęłam swoje seksualne przebudzenie, byłam nieśmiała i niepewna, zdecydowanie nie pewna siebie. Bardziej jak niezręczna dziewczyna, która nie wie, co robić. Z zerową liczbą chłopaków i tylko pijanymi przygodami, miałam trudności z tym, żeby się na tyle rozluźnić, by cieszyć się sobą.

Teraz nadszedł mój czas, by poszukać tego, co mnie ekscytowało, i czegoś, o czym fantazjowałam od momentu, gdy wiedziałam, że chcę czegoś więcej niż waniliowego seksu. Dlatego właśnie znalazłam się teraz w lochu BDSM. Mimo napięcia, czułam dreszcze ekscytacji.

Moja ciekawość przeważyła nad wszelkimi nerwami, jakie mogłam mieć.

"Witamy w Desire's Den," powiedziała piękna brunetka o wysokiej, smukłej sylwetce zza biurka tuż przy wejściu.

"Cześć, słyszałam, że dzisiaj jest dzień otwarty?" zapytałam, mentalnie przeklinając mój drżący głos.

Spojrzała na mnie od góry do dołu, a w jej oczach było widać ocenę. "Tak, mamy. Zabiorę od ciebie płaszcz i zaprowadzę cię do jednego z gospodarzy na dzisiejszy wieczór. On lub ona pokaże ci wszystko i odpowie na wszelkie pytania. A, i będę potrzebować twojego telefonu. Cenimy prywatność naszych członków i nie akceptujemy robienia zdjęć ani nagrywania filmów. To tylko środek ostrożności."

Niechętnie oddałam swoje zabezpieczenie, nagle czując się naga, stojąc tylko w bieliźnie i na obcasach. Gęsia skórka pojawiła się na moim ciele od nagłego chłodu. Miałam ochotę zakryć piersi rękami, mimo że niczego tak naprawdę nie pokazywałam, i musiałam fizycznie zmusić ręce, by pozostały przy bokach.

Kobieta odwróciła się do mnie, gdy tylko skończyła wieszać mój płaszcz. "Dobrze, chodź za mną."

Poprowadziła mnie schodami w dół i przez korytarz. Muzyka stawała się głośniejsza z każdym krokiem, który stawiałam, a wraz z nią moje serce biło jeszcze szybciej.

Naprawdę to robiłam, pomyślałam, idąc za brunetką. Nie mogłam w to uwierzyć, czułam się jak we śnie. Moje obcasy stukały w rytm moich kroków; to był jedyny dźwięk, jaki wydawałam.

Korytarz nie był długi i był skąpy w meble, choć na ścianach wisiały intrygujące zdjęcia. Na końcu korytarza były kolejne drzwi, wykonane z tego samego ciemnego dębu co te przy wejściu. Gdy kobieta zapukała raz, dwa, trzy razy, musiałam zablokować kolana, żeby nie drżały.

To było to, pierwszy raz, kiedy zobaczę na własne oczy prawdziwy loch.