Więcej niż ja

Mam na imię Amelia, właśnie skończyłam 18 lat i jestem wilkołakiem. Moja mama jest człowiekiem i poznała mojego ojca, gdy była w połowie dwudziestki, nie była jego przeznaczoną partnerką, ale mimo to się z nią ożenił. Podczas ich małżeństwa urodziłam się ja i mój brat, Liam. Mój ojciec był wilkołakiem, a gdy miałam zaledwie kilka miesięcy, opuścił nas, gdy znalazł swoją partnerkę. Mama mówiła, że to dlatego, że bał się być ojcem, i może to była prawda. Nigdy nie mieszkaliśmy z watahą, więc mój brat i ja nie wiedzieliśmy zbyt wiele o naszym rodzaju. Wiedzieliśmy, kim jesteśmy, ale nigdy się nie przemienialiśmy ani nie przebywaliśmy z innymi takimi jak my, przynajmniej o ile wiedzieliśmy. Mama wyszła za mąż ponownie, gdy miałam 4 lata, i chyba był miły, ale miał swój temperament. Był też bardzo zaborczy i zawsze próbował śledzić wszystko, co robiliśmy z bratem lub gdzie chodziliśmy.

Zawsze byłam nieśmiała i cicha, a mój brat zawsze jako pierwszy walczył z tym, co uważał za niesprawiedliwość. Dlatego on i nasz ojczym nie dogadywali się dobrze. Nienawidzę konfliktów i zawsze szybko przepraszam, nawet jeśli nic złego nie zrobiłam. W szkole nie nawiązywałam wielu znajomości, bo byłam zbyt nieśmiała. Dorastając, nie miałam wielu przyjaciół, myślę, że większość ludzi uważała mnie za trochę dziwną. Wolałam czytać pod drzewem niż z kimkolwiek rozmawiać. Nie mieliśmy też tyle pieniędzy, co ludzie, z którymi chodziłam do szkoły, co również sprawiało, że czułam się od nich inna. Miałam to, co niezbędne, i to wszystko. Nie przeszkadzało mi to, bo lubiłam rzeczy proste i podstawowe.

Liam był gwiazdą w szkole i wszystkie dziewczyny za nim szalały, ale był romantykiem. Wiedzieliśmy, że wilki mają przeznaczonego partnera, ale moja mama zawsze mówiła, że coś takiego tylko zrujnuje nam życie. Dla niej partnerzy byli tylko wymówką, by uciec od obowiązków. Liam wierzył w partnerów i gdy skończył 18 lat, postanowił opuścić dom i przeprowadzić się do Waszyngtonu, by stać się częścią tamtejszej watahy. Nie mógł już mieszkać w domu i chciał dowiedzieć się więcej o naszym rodzaju. Byłam zazdrosna o niego i musiałam mieszkać jeszcze dwa lata w domu bez niego. Pisał do mnie codziennie i opowiadał o wszystkim, czego nauczył się w nowej watasze.

W zeszłym roku znalazł swoją partnerkę, miłą dziewczynę o imieniu Olivia. Jeszcze jej nie poznałam, ale kiedy Liam ją znalazł, od razu zadzwonił do mnie na wideo, żeby ją przedstawić. Zbliżyłyśmy się do siebie i stała się siostrą, której nigdy nie miałam. Jest o rok starsza ode mnie i zawsze traktuje mnie bardzo słodko. Uważam, że Liam i ona są dla siebie idealni, a Bogini Księżyca wybrała dla mojego brata doskonałą partnerkę. Kilka tygodni temu wprowadzili się razem do domu watahy i są naprawdę szczęśliwi. Wiedziałam, że wkrótce poczuję potrzebę znalezienia swojego partnera, bo to nieuniknione, ale też nie sądziłam, że go znajdę. Świat jest ogromny, a on może być wszędzie, ale Liam ciągle proponował, żebym przyjechała do jego watahy i sprawdziła, czy mój partner tam jest.

Moi rodzice nienawidzili tego, że Liam wyjechał, by mieszkać z wilkołakami, więc prawie nie rozmawiali. Bałam się ich stracić, jeśli pójdę w ślady brata. Powiedziałam więc bratu, że się przeprowadzę, ale nie zamieszkam z watahą. Szukałam mieszkań niedaleko Liama i znalazłam kawalerkę do wynajęcia nad kawiarnią. Była idealna i nie mogłam się doczekać, by rozpocząć tam nowe życie. Teraz musiałam tylko powiedzieć rodzicom, co zamierzam zrobić. Zawsze mówili, że chcą, żebyśmy się wyprowadzili, gdy skończymy 18 lat, bo musimy nauczyć się samodzielności. Skończyłam 18 lat tydzień temu i dziś przy kolacji zapytali mnie, kiedy się wyprowadzę, więc opowiedziałam im o moich planach przeprowadzki do Waszyngtonu, żeby być blisko Liama. Nie byli zadowoleni i niewiele powiedzieli. Dziś lecę do mojego nowego domu i zaczynam nowe życie.