

Pan Regnante
Serena Light · Zakończone · 76.2k słów
Wstęp
To jednak nie powstrzymało ich historii.
Nie mieli spotkać się w taki sposób, w jaki to się stało.
W końcu ona była tylko studentką, a on był duchem.
Nieistniejącym, plotką, opowieścią, którą opowiadasz dzieciom na dobranoc.
Ale kiedy najbardziej nieprzewidziane okoliczności sprawiają, że ich drogi krzyżują się nie raz, nie dwa, ale trzy razy - spotkanie, które kończy się przysięgą unikania. Nie mają wyboru, muszą przyznać, że muszą trzymać się z daleka, zanim jedno z nich zostanie zranione.
Co dokładnie się dzieje.
To powoduje kolejne spotkanie między nimi, ale tym razem z obietnicą bezpieczeństwa i ochrony, ponieważ on jest jej winien swoje życie.
Rozdział 1
Toskańskie słońce oświetlało przechodniów zajętych swoimi sprawami. Siedzieli w kawiarniach na świeżym powietrzu, rozmawiając ze sobą, ale wszyscy cieszyli się pogodą. Zima zbliżała się wielkimi krokami, a pierwszy śnieg jeszcze nie spadł, dając ludziom czas na cieszenie się ostatnimi chwilami przyjemnej pogody, zanim pomyślą o centralnym ogrzewaniu i izolacji. Wykorzystując ten fakt, ludzie starali się maksymalnie wykorzystać czas, który mieli.
Dziewczyna o jasnokasztanowych włosach, ubrana w kwiecistą sukienkę, zebrała swoje rzeczy, zanim ruszyła w stronę swojego samochodu. Właśnie zapięła pasy, gdy drzwi pasażera gwałtownie się otworzyły; zmusiło ją to do podskoczenia i krzyku, gdy mężczyzna usiadł obok niej.
"Jedź!" - jęknął mężczyzna, a ona mogła tylko patrzeć na jego stan.
Jego ciemne włosy były zmierzwione i przyklejone do czoła, a oczy nerwowo się rozglądały. Obie ręce były umazane krwią, przyciskając ranę w brzuchu i trzymając czarny pistolet.
"Jedź, do cholery!" - ryknął ponownie, a ona natychmiast zareagowała. Nacisnęła pedał gazu, jadąc na oślep jak szalona, której życie od tego zależało.
Może tak właśnie było.
"Autostrada. Teraz," - jęknął przez zaciśnięte zęby i odchylił głowę do tyłu, oczy zamknięte, a krew sączyła się na jej siedzenia. Przesiąkała przez jego koszulę i zbierała się na jego kolanach. Dziewczynie zrobiło się niedobrze i wiedziała, że musi coś zrobić, zanim umrze w jej samochodzie, a potem tłumaczenie obecności zwłok byłoby zupełnie inną sprawą.
"Pozwól mi ci pomóc." - jej głos drżał, gdy jechała w kierunku autostrady, sprawdzając lusterka, by zobaczyć pustą drogę za nimi.
"Po prostu...zawieź mnie na autostradę."
"Autostrada jest trzydzieści minut stąd, nawet przy tej prędkości, i umrzesz z powodu utraty krwi, jeśli nie pozwolisz mi zatamować krwawienia." - wyjaśniła, a on zmrużył oczy, patrząc na nią. "Jestem studentką medycyny, proszę, pozwól mi ci pomóc."
"Dlaczego? Skąd mam wiedzieć...skąd mam wiedzieć...że nie jesteś jedną z nich."
"To ty masz pistolet, proszę pana. Powiedz mi, kto jest w niekorzystnej sytuacji."
Nieznajomy zamilkł, zamykając oczy z bólu, a z jego ust wydobył się jęk, gdy zauważyła, że pistolet drży.
"Dobrze! Dobrze!" - jęknął, wiercąc się na siedzeniu. "Tylko się pospiesz,"
Zatrzymując się na poboczu, wysiadła z samochodu i poszła do bagażnika, skąd wyjęła apteczkę. Podniosła ręce, pokazując apteczkę, zanim podeszła i otworzyła drzwi, znajdując mężczyznę drżącego z pistoletem wymierzonym w jej stronę, na skraju szoku.
"Nie...nie biorę...żadnych, żadnych szans."
"Dobrze." - skinęła głową ze zrozumieniem i przykucnęła przed nim, rozpinając jego poplamioną białą koszulę. Przepraszając, gdy skrzywił się z bólu. Jego drżenie nasiliło się, gdy zaczęła czyścić ranę, aby dokładnie ją obejrzeć, jej zmysły były w stanie najwyższej gotowości, wiedząc, co to oznacza.
"Musisz ze mną rozmawiać, żeby nie wpaść w szok." - wyjaśniła, badając ranę. "Jak masz na imię? Ja jestem Rosalie."
"Arcangelo."
"Arcangelo, czy możesz mi powiedzieć, czy ktoś na ciebie czeka w domu? Rodzina? Przyjaciele?"
"Siostrzeniec i siostrzenica...i moja, moja siostra..."
"Dobrze, to dobrze, masz ludzi, którzy czekają na twój powrót. Czy możesz mi o nich opowiedzieć?"
"Mój siostrzeniec... siostrzeniec..." wyjąkał, gdy Rosalie opatrywała jego ranę, "ma sześć lat... nie ma nikogo..."
Nie zwracała zbytniej uwagi na jego słowa, patrząc na opatrunek, widząc, że udało jej się na razie zatamować krwawienie. Oddech Arcangelo uspokoił się. "Dobrze, Arcangelo? Musisz mi powiedzieć, dokąd mam cię zabrać."
"Po... po drodze... będziesz wiedziała."
"Dobrze," Rosalie skinęła głową na jego zagadkowe słowa, po czym wzięła szal z tylnego siedzenia i okryła go nim. Pomogła mu usiąść z powrotem na siedzeniu, lekko je odchylając, zanim wróciła za kierownicę i wznowiła podróż.
Odjechali od krawężnika i jechali w milczeniu, gdy Rosalie zerkała na postać Arcangelo. Obserwowała go, trzymającego luźno pistolet w ręce, z wzrokiem skierowanym na mijający krajobraz.
"Dlaczego mi pomogłaś?" - zapytał chrapliwie, a Rosalie spojrzała na niego na chwilę, zanim znów skupiła się na drodze. "Mogłaś mnie zostawić na śmierć; w końcu grożę ci pistoletem."
"Wiem." - potwierdziła. "Ale to by oznaczało, że umarłbyś w moim samochodzie, a nie potrzebuję czegoś takiego na sumieniu."
"Wciąż uważam, że nie powinnaś mi pomagać."
"Ale nie mogłam cię też zostawić na śmierć. Nie chcę żyć z myślą, że miałam szansę uratować kogoś, a zamiast tego postanowiłam być samolubna i pozwolić mu umrzeć."
Arcangelo nie odpowiedział, gdy Rosalie zbliżała się do dwóch czarnych SUV-ów stojących na środku drogi, mężczyzn w garniturach trzymających broń w rękach. I wtedy wiedziała, że to koniec jej podróży.
Zatrzymując samochód, podniosła ręce, gdy dwóch mężczyzn podeszło, a więcej zbliżyło się do Arcangelo, który próbował wysiąść, zanim jeden z nich otworzył drzwi, a inni pomogli mu wyjść.
"Uważajcie. Opatrunek długo nie wytrzyma." - zawołała Rosalie do mężczyzn, gdy była wyciągana z samochodu. Trzymali ją na muszce, a jej kolana się uginały. Przełykając ślinę, zamknęła oczy i skrzywiła się na jednoznaczny dźwięk odbezpieczania broni.
"Zostawcie ją," - powiedział Arcangelo przez ramię, gdy prowadzili go w stronę samochodów.
"Tak jest, szefie." - mężczyźni skinęli głowami, odsuwając się, co spowodowało, że Rosalie otworzyła oczy. Arcangelo spojrzał na nią jeszcze raz, przekazując jej jasny i wyraźny komunikat.
'Powiesz coś, a zginiesz.'
Patrzyła, jak samochody odjeżdżają, zostawiając za sobą smugę dymu.
Rosalie patrzyła, jak czarne pojazdy stają się coraz mniejsze, a całe jej ciało drżało, zmuszając ją do upadku na kolana z przerażającym szlochem. Patrząc na swoje ręce, pokryte krwią, próbowała uspokoić oddech.
Nie miała pojęcia, jak długo siedziała na żwirowej drodze, zanim otarła łzy i zaschniętą krew z rąk, po czym zatoczyła się na nogi i upadła na siedzenie samochodu.
Uspokajając się, włączyła radio, aby ukoić swoje napięte nerwy, decydując, że weźmie prysznic, gdy wróci do domu. Droga była długa, a wydawała się jeszcze dłuższa z jej niecierpliwością, by wrócić. Gdy tylko zaparkowała samochód, chwyciła swoje rzeczy, ukrywając ręce w fałdach książek, zanim szybko weszła do środka z pochyloną głową.
Przypadkowo wpadając na osobę, szybko przeprosiła i uciekła od niego do windy, naciskając przycisk z numerem sześć. Chciała tylko wrócić do domu, wziąć prysznic i płakać w łóżku.
Plan na jej dzień był bardzo prosty: uczyć się do nadchodzących egzaminów. Nigdzie w harmonogramie nie miała zaplanowane, że obcy ranny człowiek będzie jej groził bronią.
Strach ponownie ogarnął jej zmysły na wspomnienie wydarzeń dnia, jej oczy rozszerzyły się, a oddech stał się płytki. Przełykając gulę w gardle, uspokoiła się.
*Wdech. Wydech.
Wdech.
Wydech.*
Dźwięk windy wyrwał ją z ćwiczeń oddechowych. Z ulgą odetchnęła, wyciągając klucze, idąc korytarzem.
Otwierając drzwi, prawie upadła do środka, upuszczając wszystkie swoje rzeczy na podłogę. Odwracając się w stronę drzwi, szybko je zamknęła, nawet zakładając łańcuch, i oparła głowę o drewnianą powierzchnię, wydając z siebie westchnienie ulgi, że wróciła do znajomego i pewnego miejsca.
"Kąpiel." - wymamrotała do siebie, ocierając łzy. "Potrzebuję kąpieli."
Wydając drżący oddech, odwróciła się, gotowa podnieść swoje książki, gdy nagle ręka brutalnie chwyciła jej ramię, zmuszając ją do krzyku i duszenia się oddechem. Rosalie została wepchnięta w ścianę, wydając bolesny jęk, gdy jedna ręka owinęła się wokół jej szyi, a druga zakryła jej usta, uniemożliwiając wydanie jakiegokolwiek dźwięku.
Para jabłkowo zielonych oczu wpatrywała się w nią, gdy walczyła z jego uściskiem, a opór skutkował zacieśnieniem chwytu na jej gardle.
"Co wiesz?" - warknął nisko, gdy łzy spływały po jej twarzy, a jej próby walki były daremne.
"Nic," - wykrztusiła w panice. "Nic nie wiem."
"Nie kłam, puttana."
"P-proszę...nic nie wiem!" - szlochała przez jego uścisk.
"Kłamstwa!" - warknął i zwiększył nacisk, blokując jej drogi oddechowe, jej stopy wisiały nad podłogą, gdy próbowała oderwać jego ręce od siebie. Patrzył na nią zimnymi, niewzruszonymi oczami, gdy czuła, jak traci przytomność.
Uścisk na jej szyi nagle zniknął, pozwalając jej upaść na podłogę w kaszlącym stosie, gdy mężczyzna nad nią sięgnął do drzwi, wychodząc i zamykając je za sobą z hukiem.
Rosalie leżała na podłodze, trzymając się za szyję i kaszląc, próbując odzyskać oddech, pochylona i sucha, szlochając.
Próbowała głęboko oddychać, aby się uspokoić, ale w swoich wysiłkach, by odzyskać równowagę, jej oczy zamknęły się, a całe ciało rozluźniło się na drewnianej podłodze.
Rosalie obudziła się na dźwięk dzwoniącego telefonu. Jęcząc na twardym drewnie, podniosła się i przetarła oczy, zanim zaczęła szukać urządzenia w torbie. Wyłączając alarm, rozejrzała się wokół, gdy wspomnienia z wczorajszego dnia powróciły.
Przełykając ślinę, skrzywiła się z bólu, który przeszył jej ciało, zanim zatoczyła się na nogi.
Zdezorientowana i oszołomiona, Rosalie weszła pod prysznic, unikając patrzenia w lustro. Gdy wyszła, przetarła ręką lekko zaparowane lustro. Krzyk rozpaczy ugrzązł jej w gardle.
Jej szyja była cała w siniakach, czarna, niebieska i fioletowa. Skóra była delikatna w dotyku i bolała za każdym razem, gdy próbowała mówić lub wydawać dźwięk. Jej oczy były przekrwione, a twarz pokryta plamami.
W tym momencie Rosalie postanowiła opuścić dzisiejsze zajęcia i zadzwonić do pracy, że jest chora.
Nie chciała nigdy więcej przeżywać tego, co wydarzyło się wczoraj.
Przebierając się w wygodne ubrania, próbowała coś zjeść, ale skończyło się to wymiotami. W końcu zdecydowała się wziąć środek przeciwbólowy i pójść spać.
Rosalie mogłaby przespać cały dzień, ale obudziło ją brzęczenie telefonu. 36 nieodebranych połączeń. Wszystkie od różnych osób. Po odpowiedzeniu na wiadomości wymówką o grypie, znów padła na łóżko. Jej oczy niemal natychmiast się zamknęły, a sen ponownie ją ogarnął; efekty leku wciąż działały w jej organizmie.
"Ty idioto!" Usłyszała syk w swoim śnie, głęboki, ciemny i aksamitny głos mówiący nad nią. "Spójrz, co zrobiłeś!"
Najdelikatniejszy dotyk na jej szyi towarzyszył temu syczanemu szeptowi.
"Nie mogłem być pewien!" Nowy głos odpowiedział szeptem.
"Powinienem cię zabić, Vincent." Pierwszy głos odparł z przerażającym spokojem. "Ona uratowała mi życie, a ty próbujesz ją zabić? Dziewczyna przeszła już wystarczająco dużo traum. I jeśli jest wystarczająco mądra, wie, żeby nie otwierać ust. Nie tylko dlatego, że nie zna złych ludzi, ale także dlatego, że nikt by jej nie uwierzył. Jestem duchem, pamiętasz? Nie istnieję w zewnętrznym świecie. Jestem tylko plotką."
W swoim śnie Rosalie kręciła się, próbując znaleźć źródło głosów, ale widziała tylko ciemność.
"Chodźmy." Głos mówił nad nią, gdy gorączkowo szukała, chcąc wiedzieć, dlaczego ją przez to przeprowadzili i co mogła zrobić, aby na nią spadła ta trauma.
Musiała wiedzieć, dlaczego ona.
Chciała krzyczeć, ale jej gardło bolało zbyt mocno, by nawet uformować zrozumiałe słowo. Ból nagle się nasilił i wyrwał ją ze snu, gdy zakaszlała, zwinięta na łóżku, próbując złagodzić ból.
Gdy atak kaszlu ustał, wpatrywała się w sufit, łzy spływały jej po twarzy, ponieważ nigdy nie chciała, aby coś takiego się wydarzyło. Jej palce drżały, gdy przyłożyła je do szyi, przysięgając, że dotyk był prawdziwy, ale był tylko wytworem jej wyobraźni dotyczącym mężczyzny, którego uratowała wczoraj.
Antacio? Antonio? Angelo?
Nawet nie mogła poprawnie zapamiętać jego imienia, a tutaj śniła o nim.
Rosalie sięgnęła po telefon na stoliku nocnym, ale coś zgniecionego znalazło się pod jej dłonią.
Odwracając się w stronę, zobaczyła kartkę. Nie pamiętała, żeby zostawiła sobie notatkę. Podnosząc ją nad twarz, natychmiast wiedziała, że to nie jej pismo, ponieważ słowa były zbyt eleganckie i perfekcyjnie kursywne, by były jej.
"*Gorąca zupa pomaga, gdy byłaś duszona. Powinna otworzyć drogi oddechowe na tyle, by oddychanie było znośne. Powinnaś też kupić maść z arniki na siniaki.
-AR*"
Ostatnie Rozdziały
#38 Rozdział XXXVIII: Wielki Brat ogląda
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#37 Rozdział XXXVII: Epilog
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#36 Rozdział XXXVI: Ukończenie szkoły
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#35 Rozdział XXXV: Nr pozycji #2
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#34 Rozdział XXXIV: W chorobie i zdrowiu
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#33 Rozdział XXXIII: Krwawienie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#32 Rozdział XXXII: Point-Blank
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#31 Rozdział XXXI: Zerwanie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#30 Rozdział XXX: Poznaj rodziców
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#29 Rozdział XXIX: Zamknięcie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Młody Partner Bliźniaczych Królów Alpha
Gdy Kiara towarzyszy swoim rodzicom i starszym braciom trojaczkom na koronacji nowych bliźniaczych alfa królów w wilkołaczym multiwersum, jej życie przybiera nieoczekiwany obrót. Kayden i Jayden Wittmoore, przyszli alfa królowie, od osiemnastego roku życia szukają swojej Królowej Luny, ale bezskutecznie. Prawie stracili nadzieję, aż do momentu, gdy na ich koronacji zobaczyli Kiarę. Jedyny problem? To tylko dziewięcioletnia szczenię, która nie może jeszcze poczuć więzi z partnerem.
Kayden i Jayden stają przed ostatecznym testem cierpliwości, postanawiają czekać, aż Kiara osiągnie pełnoletność. Jednak los ma dla nich inne plany i wyruszają w podróż pełną wyzwań, przeszkód i poświęceń. Czy uda im się poradzić sobie z zawiłościami swojej nietypowej sytuacji i spełnić swoje przeznaczenie jako liderzy wilczej populacji w ludzkim i wilkołaczym multiwersum?
Dołącz do Kiary, Kaydena i Jaydena w epickiej przygodzie, podczas której zmierzą się z polityką wilkołaków, stawią czoła swoim wewnętrznym demonom i odkryją prawdziwe znaczenie miłości w "Bliźniaczy Alfa Królowie - Partnerka Szczenięcia". Ten paranormalny romans oczaruje Twoje serce, sprawiając, że będziesz z niecierpliwością przewracać strony, aby odkryć, co czeka bohaterów. Nie przegap tej czarującej opowieści o bratnich duszach, przeznaczeniu i prawdziwej miłości, która zapiera dech w piersiach!
Ludzka Partnerka Króla Alf
„Czekałem na ciebie dziewięć lat. To prawie dekada, odkąd poczułem tę pustkę w sobie. Część mnie zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle istniejesz, czy może już umarłaś. A potem znalazłem cię, tuż w moim własnym domu.”
Użył jednej z rąk, by pogłaskać mnie po policzku, a dreszcze rozeszły się po całym ciele.
„Spędziłem wystarczająco dużo czasu bez ciebie i nie pozwolę, by cokolwiek nas rozdzieliło. Ani inne wilki, ani mój pijany ojciec, który ledwo trzyma się kupy od dwudziestu lat, ani twoja rodzina – i nawet ty sama.”
Clark Bellevue spędziła całe swoje życie jako jedyny człowiek w wilczej watahy – dosłownie. Osiemnaście lat temu Clark była przypadkowym wynikiem krótkiego romansu jednego z najpotężniejszych Alf na świecie i ludzkiej kobiety. Mimo że mieszkała z ojcem i swoimi wilkołaczymi przyrodnimi rodzeństwem, Clark nigdy nie czuła, że naprawdę należy do wilczego świata. Ale właśnie gdy Clark planuje na zawsze opuścić wilczy świat, jej życie wywraca się do góry nogami przez jej partnera: przyszłego Króla Alf, Griffina Bardota. Griffin czekał latami na szansę spotkania swojej partnerki i nie zamierza jej puścić. Nieważne, jak daleko Clark będzie próbowała uciec od swojego przeznaczenia czy swojego partnera – Griffin zamierza ją zatrzymać, bez względu na to, co będzie musiał zrobić lub kto stanie mu na drodze.
Ukoronowana przez Los
„Ona byłaby tylko Rozmnażaczką, ty byłabyś Luną. Kiedy zajdzie w ciążę, nie dotknąłbym jej więcej.” Szczęka mojego partnera, Leona, zacisnęła się.
Zaśmiałam się, gorzkim, złamanym dźwiękiem.
„Jesteś niewiarygodny. Wolałabym przyjąć twoje odrzucenie, niż żyć w ten sposób.”
——
Jako dziewczyna bez wilka, opuściłam mojego partnera i moją watahę.
Wśród ludzi przetrwałam, stając się mistrzynią tymczasowości: przenosząc się z pracy do pracy... aż stałam się najlepszą barmanką w małym miasteczku.
Tam znalazł mnie Alfa Adrian.
Nikt nie mógł oprzeć się czarującemu Adrianowi, więc dołączyłam do jego tajemniczej watahy, ukrytej głęboko na pustyni.
Rozpoczął się Turniej Króla Alfów, odbywający się co cztery lata. Ponad pięćdziesiąt watah z całej Ameryki Północnej rywalizowało.
Świat wilkołaków stał na krawędzi rewolucji. Wtedy znowu zobaczyłam Leona...
Rozdarta między dwoma Alfami, nie miałam pojęcia, że to, co nas czeka, to nie tylko zawody, ale seria brutalnych, bezlitosnych prób.
Luna w ucieczce - Ukradłam synów Alfy
Następnego ranka, gdy wraca jasność umysłu, Elena odrzuca Alfę Axtona. Rozwścieczony jej odrzuceniem, ujawnia skandaliczne nagranie, aby ją zrujnować. Gdy nagranie trafia do sieci, jej ojciec wyrzuca ją z watahy. Alfa Axton wierzy, że to zmusi ją do powrotu, ponieważ nie ma dokąd pójść.
Nie wie jednak, że Elena jest uparta i nie zamierza ugiąć się przed żadnym Alfą, zwłaszcza nie przed tym, którego odrzuciła. On chce swojej Luny i nie cofnie się przed niczym, aby ją mieć. Zdegustowana, że jej własny partner mógł ją zdradzić, ucieka. Jest tylko jeden problem: Elena jest w ciąży i właśnie ukradła synów Alfy.
Motywy i wyzwalacze: Zemsta, ciąża, mroczny romans, dubcon, porwanie, stalker, Noncon (nie przez głównego bohatera), psycho Alfa, niewola, silna kobieca postać, zaborczy, okrutny, dominujący, Alfa-dupek, gorący. Od biedy do bogactwa, wrogowie do kochanków.
BXG, ciąża, uciekająca Luna, mroczny, zbuntowana Luna, obsesyjny, okrutny, pokręcony. Niezależna kobieta, Alfa kobieta.
Moi Zaborczy Alfa Bliźniacy Na Partnera
Szczenię Księcia Lykanów
„Wkrótce będziesz mnie błagać. A kiedy to zrobisz – wykorzystam cię, jak mi się podoba, a potem cię odrzucę.”
—
Kiedy Violet Hastings rozpoczyna pierwszy rok w Akademii Zmiennokształtnych Starlight, pragnie tylko dwóch rzeczy – uczcić dziedzictwo swojej matki, stając się wykwalifikowaną uzdrowicielką dla swojej watahy, oraz przetrwać akademię, nie będąc nazywaną dziwakiem z powodu swojego dziwnego schorzenia oczu.
Sytuacja dramatycznie się zmienia, gdy odkrywa, że Kylan, arogancki dziedzic tronu Lykanów, który od momentu ich spotkania uprzykrzał jej życie, jest jej przeznaczonym partnerem.
Kylan, znany ze swojego zimnego charakteru i okrutnych sposobów, jest daleki od zadowolenia. Odmawia zaakceptowania Violet jako swojej partnerki, ale nie chce jej również odrzucić. Zamiast tego widzi w niej swojego szczeniaka i jest zdeterminowany, by uczynić jej życie jeszcze bardziej nieznośnym.
Jakby zmagania z torturami Kylana nie były wystarczające, Violet zaczyna odkrywać tajemnice dotyczące swojej przeszłości, które zmieniają wszystko, co myślała, że wie. Skąd naprawdę pochodzi? Jaka jest tajemnica jej oczu? I czy całe jej życie było kłamstwem?
Mój mąż chce otwartego małżeństwa
Świat Julii legł w gruzach, gdy jej mąż, Ryan, wyznał, że chce otwartego małżeństwa. Jego powód: potrzebuje dziecka, ponieważ nie udało im się go mieć. Julia niechętnie zgadza się, aby uratować ich małżeństwo.
Następnego dnia Ryan wraca do domu ze swoją sekretarką, potwierdzając długo utrzymywane podejrzenia Julii, że ich romans trwał za jej plecami.
Julia, załamana i wściekła, szuka pocieszenia w barze, gdzie spotyka fascynującego nieznajomego o imieniu Łukasz, który zmienia zasady gry. Julia zwierza się Łukaszowi przy drinkach, a on proponuje ryzykowny plan: będzie udawał jej "chłopaka", aby odwrócić sytuację z Ryanem.
Julia zgadza się, rozpoczynając serię wydarzeń, które wystawią na próbę wszystko, co wiedziała o miłości, lojalności i samej sobie.
Narzeczona Diabła
"Jesteś moja, Bast. Dobrze by było, żebyś o tym pamiętała." Mruczał, oblizując krew z warg. "Żaden inny mężczyzna nie może odebrać ci niewinności, tylko ja." powiedział, patrząc na moje niemal nagie ciało, a pożądanie w jego oczach sprawiało, że się wzdrygnęłam.
"Tak, Damien." wyszeptałam w odpowiedzi, zakrywając się prześcieradłem i spoglądając na ciało Jacoba z jękiem.
Mam na imię Bast, mam siedemnaście lat, wkrótce osiemnaście. Kiedy miałam dwanaście lat, moi rodzice sprzedali mnie diabłu. W moje osiemnaste urodziny, on wróci po mnie.
Nowe rozdziały codziennie
Poślubiona brzydkiemu mężowi? Nie!
Jednak po ślubie odkryłam, że ten mężczyzna wcale nie był brzydki; wręcz przeciwnie, był przystojny i czarujący, a do tego był miliarderem!
Zakazany, Najlepszy Przyjaciel Brata
„Weźmiesz mnie całego.” Wyszeptał, pchając się do góry.
„Cholera, czujesz się tak cholernie dobrze. Czy tego właśnie chciałaś, mojego kutasa w sobie?” Zapytał, wiedząc, że kusiłam go od samego początku.
„T..tak,” wydyszałam.
Brianna Fletcher uciekała przed niebezpiecznymi mężczyznami przez całe swoje życie, ale kiedy po ukończeniu studiów dostała szansę zamieszkania z bratem, spotkała tam najniebezpieczniejszego z nich wszystkich. Najlepszego przyjaciela jej brata, mafijnego Dona. Emanował niebezpieczeństwem, ale nie mogła się od niego trzymać z daleka.
On wiedział, że młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela jest zakazana, a mimo to nie mógł przestać o niej myśleć.
Czy będą w stanie złamać wszystkie zasady i znaleźć ukojenie w swoich ramionach?
Udawana Randka z Kapitanem Hokejowej Drużyny
Kiedy twój były nęka cię, żebyście znowu byli razem, on pojawia się i mówi twojemu byłemu, żeby się odczepił.
Twój były mówi: Wiem, że to tylko umowa i nie możesz jej naprawdę lubić.
On (całuje cię na oczach wszystkich): Umowa, jak ta?