

Pan Regnante
Serena Light · Zakończone · 76.2k słów
Wstęp
To jednak nie powstrzymało ich historii.
Nie mieli spotkać się w taki sposób, w jaki to się stało.
W końcu ona była tylko studentką, a on był duchem.
Nieistniejącym, plotką, opowieścią, którą opowiadasz dzieciom na dobranoc.
Ale kiedy najbardziej nieprzewidziane okoliczności sprawiają, że ich drogi krzyżują się nie raz, nie dwa, ale trzy razy - spotkanie, które kończy się przysięgą unikania. Nie mają wyboru, muszą przyznać, że muszą trzymać się z daleka, zanim jedno z nich zostanie zranione.
Co dokładnie się dzieje.
To powoduje kolejne spotkanie między nimi, ale tym razem z obietnicą bezpieczeństwa i ochrony, ponieważ on jest jej winien swoje życie.
Rozdział 1
Toskańskie słońce oświetlało przechodniów zajętych swoimi sprawami. Siedzieli w kawiarniach na świeżym powietrzu, rozmawiając ze sobą, ale wszyscy cieszyli się pogodą. Zima zbliżała się wielkimi krokami, a pierwszy śnieg jeszcze nie spadł, dając ludziom czas na cieszenie się ostatnimi chwilami przyjemnej pogody, zanim pomyślą o centralnym ogrzewaniu i izolacji. Wykorzystując ten fakt, ludzie starali się maksymalnie wykorzystać czas, który mieli.
Dziewczyna o jasnokasztanowych włosach, ubrana w kwiecistą sukienkę, zebrała swoje rzeczy, zanim ruszyła w stronę swojego samochodu. Właśnie zapięła pasy, gdy drzwi pasażera gwałtownie się otworzyły; zmusiło ją to do podskoczenia i krzyku, gdy mężczyzna usiadł obok niej.
"Jedź!" - jęknął mężczyzna, a ona mogła tylko patrzeć na jego stan.
Jego ciemne włosy były zmierzwione i przyklejone do czoła, a oczy nerwowo się rozglądały. Obie ręce były umazane krwią, przyciskając ranę w brzuchu i trzymając czarny pistolet.
"Jedź, do cholery!" - ryknął ponownie, a ona natychmiast zareagowała. Nacisnęła pedał gazu, jadąc na oślep jak szalona, której życie od tego zależało.
Może tak właśnie było.
"Autostrada. Teraz," - jęknął przez zaciśnięte zęby i odchylił głowę do tyłu, oczy zamknięte, a krew sączyła się na jej siedzenia. Przesiąkała przez jego koszulę i zbierała się na jego kolanach. Dziewczynie zrobiło się niedobrze i wiedziała, że musi coś zrobić, zanim umrze w jej samochodzie, a potem tłumaczenie obecności zwłok byłoby zupełnie inną sprawą.
"Pozwól mi ci pomóc." - jej głos drżał, gdy jechała w kierunku autostrady, sprawdzając lusterka, by zobaczyć pustą drogę za nimi.
"Po prostu...zawieź mnie na autostradę."
"Autostrada jest trzydzieści minut stąd, nawet przy tej prędkości, i umrzesz z powodu utraty krwi, jeśli nie pozwolisz mi zatamować krwawienia." - wyjaśniła, a on zmrużył oczy, patrząc na nią. "Jestem studentką medycyny, proszę, pozwól mi ci pomóc."
"Dlaczego? Skąd mam wiedzieć...skąd mam wiedzieć...że nie jesteś jedną z nich."
"To ty masz pistolet, proszę pana. Powiedz mi, kto jest w niekorzystnej sytuacji."
Nieznajomy zamilkł, zamykając oczy z bólu, a z jego ust wydobył się jęk, gdy zauważyła, że pistolet drży.
"Dobrze! Dobrze!" - jęknął, wiercąc się na siedzeniu. "Tylko się pospiesz,"
Zatrzymując się na poboczu, wysiadła z samochodu i poszła do bagażnika, skąd wyjęła apteczkę. Podniosła ręce, pokazując apteczkę, zanim podeszła i otworzyła drzwi, znajdując mężczyznę drżącego z pistoletem wymierzonym w jej stronę, na skraju szoku.
"Nie...nie biorę...żadnych, żadnych szans."
"Dobrze." - skinęła głową ze zrozumieniem i przykucnęła przed nim, rozpinając jego poplamioną białą koszulę. Przepraszając, gdy skrzywił się z bólu. Jego drżenie nasiliło się, gdy zaczęła czyścić ranę, aby dokładnie ją obejrzeć, jej zmysły były w stanie najwyższej gotowości, wiedząc, co to oznacza.
"Musisz ze mną rozmawiać, żeby nie wpaść w szok." - wyjaśniła, badając ranę. "Jak masz na imię? Ja jestem Rosalie."
"Arcangelo."
"Arcangelo, czy możesz mi powiedzieć, czy ktoś na ciebie czeka w domu? Rodzina? Przyjaciele?"
"Siostrzeniec i siostrzenica...i moja, moja siostra..."
"Dobrze, to dobrze, masz ludzi, którzy czekają na twój powrót. Czy możesz mi o nich opowiedzieć?"
"Mój siostrzeniec... siostrzeniec..." wyjąkał, gdy Rosalie opatrywała jego ranę, "ma sześć lat... nie ma nikogo..."
Nie zwracała zbytniej uwagi na jego słowa, patrząc na opatrunek, widząc, że udało jej się na razie zatamować krwawienie. Oddech Arcangelo uspokoił się. "Dobrze, Arcangelo? Musisz mi powiedzieć, dokąd mam cię zabrać."
"Po... po drodze... będziesz wiedziała."
"Dobrze," Rosalie skinęła głową na jego zagadkowe słowa, po czym wzięła szal z tylnego siedzenia i okryła go nim. Pomogła mu usiąść z powrotem na siedzeniu, lekko je odchylając, zanim wróciła za kierownicę i wznowiła podróż.
Odjechali od krawężnika i jechali w milczeniu, gdy Rosalie zerkała na postać Arcangelo. Obserwowała go, trzymającego luźno pistolet w ręce, z wzrokiem skierowanym na mijający krajobraz.
"Dlaczego mi pomogłaś?" - zapytał chrapliwie, a Rosalie spojrzała na niego na chwilę, zanim znów skupiła się na drodze. "Mogłaś mnie zostawić na śmierć; w końcu grożę ci pistoletem."
"Wiem." - potwierdziła. "Ale to by oznaczało, że umarłbyś w moim samochodzie, a nie potrzebuję czegoś takiego na sumieniu."
"Wciąż uważam, że nie powinnaś mi pomagać."
"Ale nie mogłam cię też zostawić na śmierć. Nie chcę żyć z myślą, że miałam szansę uratować kogoś, a zamiast tego postanowiłam być samolubna i pozwolić mu umrzeć."
Arcangelo nie odpowiedział, gdy Rosalie zbliżała się do dwóch czarnych SUV-ów stojących na środku drogi, mężczyzn w garniturach trzymających broń w rękach. I wtedy wiedziała, że to koniec jej podróży.
Zatrzymując samochód, podniosła ręce, gdy dwóch mężczyzn podeszło, a więcej zbliżyło się do Arcangelo, który próbował wysiąść, zanim jeden z nich otworzył drzwi, a inni pomogli mu wyjść.
"Uważajcie. Opatrunek długo nie wytrzyma." - zawołała Rosalie do mężczyzn, gdy była wyciągana z samochodu. Trzymali ją na muszce, a jej kolana się uginały. Przełykając ślinę, zamknęła oczy i skrzywiła się na jednoznaczny dźwięk odbezpieczania broni.
"Zostawcie ją," - powiedział Arcangelo przez ramię, gdy prowadzili go w stronę samochodów.
"Tak jest, szefie." - mężczyźni skinęli głowami, odsuwając się, co spowodowało, że Rosalie otworzyła oczy. Arcangelo spojrzał na nią jeszcze raz, przekazując jej jasny i wyraźny komunikat.
'Powiesz coś, a zginiesz.'
Patrzyła, jak samochody odjeżdżają, zostawiając za sobą smugę dymu.
Rosalie patrzyła, jak czarne pojazdy stają się coraz mniejsze, a całe jej ciało drżało, zmuszając ją do upadku na kolana z przerażającym szlochem. Patrząc na swoje ręce, pokryte krwią, próbowała uspokoić oddech.
Nie miała pojęcia, jak długo siedziała na żwirowej drodze, zanim otarła łzy i zaschniętą krew z rąk, po czym zatoczyła się na nogi i upadła na siedzenie samochodu.
Uspokajając się, włączyła radio, aby ukoić swoje napięte nerwy, decydując, że weźmie prysznic, gdy wróci do domu. Droga była długa, a wydawała się jeszcze dłuższa z jej niecierpliwością, by wrócić. Gdy tylko zaparkowała samochód, chwyciła swoje rzeczy, ukrywając ręce w fałdach książek, zanim szybko weszła do środka z pochyloną głową.
Przypadkowo wpadając na osobę, szybko przeprosiła i uciekła od niego do windy, naciskając przycisk z numerem sześć. Chciała tylko wrócić do domu, wziąć prysznic i płakać w łóżku.
Plan na jej dzień był bardzo prosty: uczyć się do nadchodzących egzaminów. Nigdzie w harmonogramie nie miała zaplanowane, że obcy ranny człowiek będzie jej groził bronią.
Strach ponownie ogarnął jej zmysły na wspomnienie wydarzeń dnia, jej oczy rozszerzyły się, a oddech stał się płytki. Przełykając gulę w gardle, uspokoiła się.
*Wdech. Wydech.
Wdech.
Wydech.*
Dźwięk windy wyrwał ją z ćwiczeń oddechowych. Z ulgą odetchnęła, wyciągając klucze, idąc korytarzem.
Otwierając drzwi, prawie upadła do środka, upuszczając wszystkie swoje rzeczy na podłogę. Odwracając się w stronę drzwi, szybko je zamknęła, nawet zakładając łańcuch, i oparła głowę o drewnianą powierzchnię, wydając z siebie westchnienie ulgi, że wróciła do znajomego i pewnego miejsca.
"Kąpiel." - wymamrotała do siebie, ocierając łzy. "Potrzebuję kąpieli."
Wydając drżący oddech, odwróciła się, gotowa podnieść swoje książki, gdy nagle ręka brutalnie chwyciła jej ramię, zmuszając ją do krzyku i duszenia się oddechem. Rosalie została wepchnięta w ścianę, wydając bolesny jęk, gdy jedna ręka owinęła się wokół jej szyi, a druga zakryła jej usta, uniemożliwiając wydanie jakiegokolwiek dźwięku.
Para jabłkowo zielonych oczu wpatrywała się w nią, gdy walczyła z jego uściskiem, a opór skutkował zacieśnieniem chwytu na jej gardle.
"Co wiesz?" - warknął nisko, gdy łzy spływały po jej twarzy, a jej próby walki były daremne.
"Nic," - wykrztusiła w panice. "Nic nie wiem."
"Nie kłam, puttana."
"P-proszę...nic nie wiem!" - szlochała przez jego uścisk.
"Kłamstwa!" - warknął i zwiększył nacisk, blokując jej drogi oddechowe, jej stopy wisiały nad podłogą, gdy próbowała oderwać jego ręce od siebie. Patrzył na nią zimnymi, niewzruszonymi oczami, gdy czuła, jak traci przytomność.
Uścisk na jej szyi nagle zniknął, pozwalając jej upaść na podłogę w kaszlącym stosie, gdy mężczyzna nad nią sięgnął do drzwi, wychodząc i zamykając je za sobą z hukiem.
Rosalie leżała na podłodze, trzymając się za szyję i kaszląc, próbując odzyskać oddech, pochylona i sucha, szlochając.
Próbowała głęboko oddychać, aby się uspokoić, ale w swoich wysiłkach, by odzyskać równowagę, jej oczy zamknęły się, a całe ciało rozluźniło się na drewnianej podłodze.
Rosalie obudziła się na dźwięk dzwoniącego telefonu. Jęcząc na twardym drewnie, podniosła się i przetarła oczy, zanim zaczęła szukać urządzenia w torbie. Wyłączając alarm, rozejrzała się wokół, gdy wspomnienia z wczorajszego dnia powróciły.
Przełykając ślinę, skrzywiła się z bólu, który przeszył jej ciało, zanim zatoczyła się na nogi.
Zdezorientowana i oszołomiona, Rosalie weszła pod prysznic, unikając patrzenia w lustro. Gdy wyszła, przetarła ręką lekko zaparowane lustro. Krzyk rozpaczy ugrzązł jej w gardle.
Jej szyja była cała w siniakach, czarna, niebieska i fioletowa. Skóra była delikatna w dotyku i bolała za każdym razem, gdy próbowała mówić lub wydawać dźwięk. Jej oczy były przekrwione, a twarz pokryta plamami.
W tym momencie Rosalie postanowiła opuścić dzisiejsze zajęcia i zadzwonić do pracy, że jest chora.
Nie chciała nigdy więcej przeżywać tego, co wydarzyło się wczoraj.
Przebierając się w wygodne ubrania, próbowała coś zjeść, ale skończyło się to wymiotami. W końcu zdecydowała się wziąć środek przeciwbólowy i pójść spać.
Rosalie mogłaby przespać cały dzień, ale obudziło ją brzęczenie telefonu. 36 nieodebranych połączeń. Wszystkie od różnych osób. Po odpowiedzeniu na wiadomości wymówką o grypie, znów padła na łóżko. Jej oczy niemal natychmiast się zamknęły, a sen ponownie ją ogarnął; efekty leku wciąż działały w jej organizmie.
"Ty idioto!" Usłyszała syk w swoim śnie, głęboki, ciemny i aksamitny głos mówiący nad nią. "Spójrz, co zrobiłeś!"
Najdelikatniejszy dotyk na jej szyi towarzyszył temu syczanemu szeptowi.
"Nie mogłem być pewien!" Nowy głos odpowiedział szeptem.
"Powinienem cię zabić, Vincent." Pierwszy głos odparł z przerażającym spokojem. "Ona uratowała mi życie, a ty próbujesz ją zabić? Dziewczyna przeszła już wystarczająco dużo traum. I jeśli jest wystarczająco mądra, wie, żeby nie otwierać ust. Nie tylko dlatego, że nie zna złych ludzi, ale także dlatego, że nikt by jej nie uwierzył. Jestem duchem, pamiętasz? Nie istnieję w zewnętrznym świecie. Jestem tylko plotką."
W swoim śnie Rosalie kręciła się, próbując znaleźć źródło głosów, ale widziała tylko ciemność.
"Chodźmy." Głos mówił nad nią, gdy gorączkowo szukała, chcąc wiedzieć, dlaczego ją przez to przeprowadzili i co mogła zrobić, aby na nią spadła ta trauma.
Musiała wiedzieć, dlaczego ona.
Chciała krzyczeć, ale jej gardło bolało zbyt mocno, by nawet uformować zrozumiałe słowo. Ból nagle się nasilił i wyrwał ją ze snu, gdy zakaszlała, zwinięta na łóżku, próbując złagodzić ból.
Gdy atak kaszlu ustał, wpatrywała się w sufit, łzy spływały jej po twarzy, ponieważ nigdy nie chciała, aby coś takiego się wydarzyło. Jej palce drżały, gdy przyłożyła je do szyi, przysięgając, że dotyk był prawdziwy, ale był tylko wytworem jej wyobraźni dotyczącym mężczyzny, którego uratowała wczoraj.
Antacio? Antonio? Angelo?
Nawet nie mogła poprawnie zapamiętać jego imienia, a tutaj śniła o nim.
Rosalie sięgnęła po telefon na stoliku nocnym, ale coś zgniecionego znalazło się pod jej dłonią.
Odwracając się w stronę, zobaczyła kartkę. Nie pamiętała, żeby zostawiła sobie notatkę. Podnosząc ją nad twarz, natychmiast wiedziała, że to nie jej pismo, ponieważ słowa były zbyt eleganckie i perfekcyjnie kursywne, by były jej.
"*Gorąca zupa pomaga, gdy byłaś duszona. Powinna otworzyć drogi oddechowe na tyle, by oddychanie było znośne. Powinnaś też kupić maść z arniki na siniaki.
-AR*"
Ostatnie Rozdziały
#38 Rozdział XXXVIII: Wielki Brat ogląda
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#37 Rozdział XXXVII: Epilog
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#36 Rozdział XXXVI: Ukończenie szkoły
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#35 Rozdział XXXV: Nr pozycji #2
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#34 Rozdział XXXIV: W chorobie i zdrowiu
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#33 Rozdział XXXIII: Krwawienie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#32 Rozdział XXXII: Point-Blank
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#31 Rozdział XXXI: Zerwanie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#30 Rozdział XXX: Poznaj rodziców
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#29 Rozdział XXIX: Zamknięcie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Pułapka Asa
Aż do siedmiu lat później, kiedy musi wrócić do rodzinnego miasta po ukończeniu studiów. Miejsca, gdzie teraz mieszka zimny jak kamień miliarder, dla którego jej martwe serce kiedyś biło.
Zraniony przez przeszłość, Achilles Valencian stał się człowiekiem, którego wszyscy się bali. Żar jego życia wypełnił jego serce bezdenną ciemnością. A jedynym światłem, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach, była jego Różyczka. Dziewczyna z piegami i turkusowymi oczami, którą uwielbiał przez całe życie. Młodsza siostra jego najlepszego przyjaciela.
Po latach rozłąki, gdy nadszedł wreszcie czas, by schwytać swoje światło w swoje terytorium, Achilles Valencian zagra swoją grę. Grę, by zdobyć to, co jego.
Czy Emerald będzie w stanie odróżnić płomienie miłości i pożądania oraz uroki fali, która kiedyś ją zalała, aby chronić swoje serce? Czy pozwoli diabłu zwabić się w jego pułapkę? Bo nikt nigdy nie mógł uciec z jego gier. On dostaje to, czego chce. A ta gra nazywa się...
Pułapka Asa.
Ścigając swoją bezwilczą Lunę z powrotem
„Proszę, przestań, Sebastianie,” błagałam, ale on kontynuował bezlitośnie.
„Nawet w tym nie byłaś dobra. Za każdym razem, gdy byłem w tobie, wyobrażałem sobie Aurorę. Za każdym razem, gdy kończyłem, to jej twarz widziałem. Nie byłaś niczym wyjątkowym - tylko łatwą. Wykorzystałem cię jak bezwartościową, bezwilczą dziwkę, którą jesteś.”
Zamknęłam oczy, gorące łzy spływały po moich policzkach. Pozwoliłam sobie upaść, całkowicie się roztrzaskując.
Jako niechciana, bezwilcza córka rodziny Sterlingów, Thea całe życie była traktowana jak outsider. Kiedy wypadek zmusza ją do małżeństwa z Sebastianem Ashworthem, Alfą najpotężniejszej watahy w Moon Bay, naiwnie wierzy, że miłość i oddanie mogą wystarczyć, by przezwyciężyć jej „defekt”.
Siedem lat później, ich małżeństwo kończy się rozwodem, pozostawiając Theę z ich synem Leo i posadą nauczycielki w szkole na neutralnym terytorium. Gdy zaczyna odbudowywać swoje życie, zabójstwo jej ojca wciąga ją z powrotem w świat, z którego próbowała uciec. Teraz musi zmierzyć się z odnowionym romansem swojego byłego męża z jej idealną siostrą Aurorą, tajemniczymi atakami wymierzonymi w jej życie i niespodziewanym pociągiem do Kane'a, policjanta z własnymi sekretami.
Ale gdy eksperymentalny wilczomlecz zagraża obu watahom i naraża na niebezpieczeństwo wszystkich, których kocha, Thea znajduje się między ochroną swojego syna a konfrontacją z przeszłością, której nigdy w pełni nie rozumiała. Bycie bezwilczą kiedyś uczyniło ją wyrzutkiem - czy teraz może być kluczem do jej przetrwania? A gdy Sebastian pokazuje nieznaną, ochronną stronę, Thea musi zdecydować: czy zaufać mężczyźnie, który kiedyś ją odrzucił, czy zaryzykować wszystko, otwierając serce dla kogoś nowego?
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Królowa Lodu na sprzedaż
Alice ma osiemnaście lat, jest piękną łyżwiarką figurową. Jej kariera właśnie ma osiągnąć szczyt, gdy jej okrutny ojczym sprzedaje ją bogatej rodzinie Sullivanów, aby została żoną ich najmłodszego syna. Alice zakłada, że musi być jakiś powód, dla którego przystojny mężczyzna chce poślubić dziwną dziewczynę, zwłaszcza jeśli rodzina jest częścią znanej organizacji przestępczej. Czy znajdzie sposób, aby stopić lodowate serca i pozwolą jej odejść? A może uda jej się uciec, zanim będzie za późno?
Mój Dominujący Szef
Pan Sutton i ja mieliśmy tylko zawodową relację. On mną rządzi, a ja słucham. Ale wszystko to ma się zmienić. Potrzebuje partnerki na rodzinne wesele i wybrał mnie jako swoją ofiarę. Mogłam i powinnam była odmówić, ale co innego mogłam zrobić, gdy zagroził mojej pracy?
Zgoda na tę jedną przysługę zmieniła całe moje życie. Spędzaliśmy więcej czasu razem poza pracą, co zmieniło naszą relację. Widzę go w innym świetle, a on widzi mnie w innym.
Wiem, że to źle angażować się z szefem. Próbuję z tym walczyć, ale przegrywam. To tylko seks. Co złego może się stać? Nie mogłam się bardziej mylić, bo to, co zaczyna się jako tylko seks, zmienia kierunek w sposób, którego nigdy bym nie przewidziała.
Mój szef nie jest dominujący tylko w pracy, ale we wszystkich aspektach swojego życia. Słyszałam o relacjach Dom/sub, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Gdy między mną a panem Suttonem robi się gorąco, zostaję poproszona, by stać się jego uległą. Jak można stać się kimś takim bez doświadczenia czy chęci? To będzie wyzwanie dla nas obojga, bo nie radzę sobie dobrze, gdy ktoś mówi mi, co mam robić poza pracą.
Nigdy nie spodziewałam się, że coś, o czym nic nie wiedziałam, otworzy przede mną zupełnie nowy, niesamowity świat.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Mój Mąż w Śpiączce Obudził się w Noc Naszego Ślubu!
Ale to nie koniec. Aby zabezpieczyć moje miejsce, użyli jego zamrożonego nasienia—żeby mnie zapłodnić jego bliźniakami.
Kiedy mój były chłopak pojawia się ponownie, błagając o wybaczenie i obiecując mi życie, o którym kiedyś marzyłam, głęboki głos za nami przerywa ciszę.
"Wyjdź!!"
To było pierwsze zdanie, które mój nowy mąż do mnie powiedział.
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.