

Wygnany Smok
Veronica Fox · Zakończone · 155.6k słów
Wstęp
Wołając Tazaka z powrotem do podstawy pnia, brudne palce dotknęły zewnętrznej strony gnijącego drzewa. Połowa porcelanowej twarzy wyjrzała na zewnątrz. Słoność, którą poczułem, pochodziła od jej zaschniętych łez na twarzy. Brud został zmyty w małych strumykach tam, gdzie łzy pozostawiły swoje ślady. Ametystowe oko przyglądało mi się od góry do dołu, bez wątpienia zaniepokojone moim wyglądem.
Creed: Wygnany smok, znany ze swojej bezwzględnej walki i niepokojącego wyglądu. Starsi smoków uznali go za niegodnego partnerki, Bogini Księżyca nigdy nie przyznałaby mu takiej, która została poczęta z gwałtu.
Odessa: Samotna kobieta, która straciła ojca na raka, jej oddalona matka odnajduje ją kilka godzin po śmierci ojca. Zabiera ją do fantastycznego świata, aby spłacić swój dług wobec Księcia Wamparii. Teraz jest tylko workiem krwi, ale pewnej nocy los się do niej uśmiechnął. Odessa uciekła z królestwa wampirów, tylko po to, by zostać odnalezioną przez bestię, która bierze ją pod swoje skrzydła.
Rozdział 1
Odessa
"Stój!" Bulgoczący głos wołał mnie. Pazur rozdarł górną część mojej kostki; skrzywiłam się z bólu, ale biegłam dalej. Otworzyłam ciężkie drzwi na oścież i wybiegłam na otwartą przestrzeń, kierując się w stronę linii drzew, która nie była daleko. To miejsce zazwyczaj było bezpieczne, pełne strażników, ale wielu z nich brakowało. Nie zastanawiałam się nad tym; to była moja jedyna szansa.
Jego bulgoty stawały się coraz wyraźniejsze; goił się zdecydowanie za szybko. Moja nadzieja na ucieczkę malała, ale brnęłam dalej, bo stawienie czoła konsekwencjom nie wchodziło w grę.
Stopy paliły mnie mimo zimnej pogody. Mokre liście przylepiały się do moich zakrwawionych stóp, gdy próbowałam cicho biec przez gęsty las. Ciernie i krzaki drapały moją skórę; księżyc wciąż wysoko na nocnym niebie.
Nie słyszałam kroków za sobą; nie wiedziałam nawet, czy potrafią latać, czy to tylko bajki na postrach dzieci. Nie zamierzałam się tego dowiedzieć. Moje kroki trafiały na miękkie miejsca pokryte mchem. Jasne światła błysnęły, iskry łapały światło księżyca, gdy mijałam je w pośpiechu. To nie była uwaga, której potrzebowałam. Naprawdę nie nadawałam się do tego.
Światło poranka w końcu pojawiło się na horyzoncie. Mogłam biec godzinami, ale czułam, jakby minęły dni. Oddychałam ciężko, mimo że starałam się pozostać cicho. To było bezowocne przedsięwzięcie; nawet gdybym mogła być cicho, i tak by mnie znaleźli.
Ich zmysły były przytłaczające; nigdy w życiu nie widziałam stworzeń o tak wysokiej drapieżnej gracji. Mimo krwistoczerwonych oczu, ich rysy były przystojne wśród mężczyzn i piękne wśród kobiet. Pamiętanie, że piękno jest tylko powierzchowne, przyszło mi na myśl, gdy poznałam ich prawdziwe intencje.
Potykając się po raz dziesiąty, wstałam, opierając ręce na kolanach, hiperwentylując przez kilka minut. Musiałam iść dalej, nawet jeśli nie słyszałam ich za sobą. Byli stworzeni do polowania, stworzeni do walki ze swoją ofiarą zębami i pazurami. Dla nich byłam tylko człowiekiem, łatwym źródłem pożywienia lub nielegalnych pragnień. Drżąc na samą myśl, ruszyłam naprzód.
Narzekałam i biegłam przez dziką gęstwinę drzew. Mówiono, że jestem wyjątkowa, a tej nocy Książę miał dostać to, czego pragnął przez ostatnie 6 miesięcy. Mnie w swoim łóżku, do zdobycia. Choć byłam ubrana w piękną nocną koszulę z naszyjnikiem na szyi i traktowana nieco lepiej niż inni nieszczęśni ludzie, z którymi mieszkałam, to było tylko przekleństwo. Krótkie rękawy miały koronkę na ramieniu, fioletowy barwnik był najdroższy, jaki to małe pałacyk mógł zaoferować, byłam pewna. Żaden z innych ludzi takich jak ja nie nosił czegoś takiego. Moje włosy były perfekcyjnie zakręcone, odrobina tuszu na rzęsach, a wszystkie inne wampirze kobiety wzdychały z obrzydzeniem, gdy zostawiały mnie w zimnym pokoju Księcia.
Nie było ognia, aby ogrzać pokój, mimo że wiedziano, że ludzie mogą zamarznąć w takiej pogodzie. Pocierając ramiona, pamiętałam zimny oddech, który przesuwał się po mojej szyi, gdy myślałam, że jestem sama. Jego nos śledził linię mojej szyi; byłam zbyt przestraszona, żeby się ruszyć. Krew napłynęła prosto do mojej szyi, gdzie jego kły łaskotały tętnicę. Ostry, ząbkowany nóż, który jedna pomocna wampirzyca podała mi zaledwie godzinę wcześniej, trzymałam między udami.
"Odessa," jego głos przeszył mnie aż do kości. Jak paznokcie po tablicy, jego czarny pazur pełzł po moim przedramieniu. "Jestem jedynym, który od dłuższego czasu się tobą żywił, i myślę, że demon we mnie już nie może ci się oprzeć. Zamieniłaś mnie w obsesję." Książę odwrócił się do mnie plecami, nie spodziewając się, że wstanę z kolan i rzucę się na jego szyję. Byłam cicha, powściągliwa i posłuszna. Książę to lubił, a ja to wykorzystywałam, aż mogłam obrócić to na swoją korzyść.
Wyciągając nożyk z drzewa głogu spomiędzy ud, szybko odmówiłam modlitwę dziękczynną do jednej wampirzycy, która próbowała mi pomóc. Jedną ręką chwyciłam go za czoło, a nóż ślizgał się w mojej spoconej dłoni, aż przeciął jego szyję. Osunął się na podłogę, a ja zeskoczyłam z łóżka i pobiegłam.
Drżąc na wspomnienie tego potwora, wskoczyłam do strumienia. Moje ciało protestowało, ale musiałam to zrobić. Krew musiała zostać zmyta; mój zapach, ta 'atrakcyjność', o której mówił w te noce, kiedy się mną żywił w swoim zimnym salonie, musiała ze mnie zejść. Mogli mnie wyśledzić, ich nosy były czułe, ale to oznaczało tylko, że moje ciało będzie cierpieć jeszcze bardziej.
Drapania pokrywały wiele dziur w moim ramieniu, gdzie żywili się przez ostatnie sześć miesięcy; moje palce śledziły blizny na przedramieniu. Wampiry nie piły z szyi swojej 'żywności'. Nie, picie z szyi było zarezerwowane na intymne chwile między kochankami. Ostatniej nocy Książę chciał mnie wziąć jako swoją kochankę, a kto wie, co by się stało potem.
Zanurzając głowę w lodowatej wodzie, wynurzyłam się z nową energią, nowym życiem. Moje stopy były oczyszczone z krwi i wyskoczyłam z lodowatych głębin, biegnąc na północ. Przynajmniej miałam nadzieję, że to była północ.
Drzewa stawały się rzadsze, mniej gęste i mniej groźne. Te gigantyczne drzewa w niczym nie przypominały mi domu. Niektóre miały poświatę, która unosiła się wokół ich podstaw. Większą niż świetlik, ale nie miałam czasu tego zauważyć, bo biegłam o życie. Biegłam ku wolności.
Biegłam cały dzień, bez wody i jedzenia. Moje ciało chciało upaść na ziemię z wyczerpania. Drapania na łydce musiały być zainfekowane; swędziały, gdy zimne powietrze przelatywało obok. Moja adrenalina się wyczerpała, ponieważ nie było żadnych oznak, że ktoś mnie ściga, ale nie mogłam być tego pewna. Znalazłam drzewo z gałęziami wystarczająco niskimi, bym mogła się do nich dostać. Kiedyś piękna fioletowa nocna koszula miała teraz rozdarcia i dziury. Postrzępiona na kolanach i brudna w koronkach. Każde pociągnięcie na gałęzi było bolesne, aż dotarłam na bezpieczną wysokość. Z pewnością to było wystarczająco wysoko, by przespać się kilka godzin.
Kiedy się obudziłam, słońce zaczęło zachodzić. Nie mogłam dłużej stać w miejscu; mogli mnie dogonić. Biegłam, kuśtykałam przez kolejne pięć godzin, a potem osunęłam się na mech. Mój żołądek i umysł protestowały, mówiąc, że to koniec; nie mogłam już dłużej kontynuować. Teraz stoję przed wysokimi drzewami, pośrodku gór. Teren jest o wiele trudniejszy niż mroczny las, z którego wypełzłam kilka dni temu.
Mignęły mi przed oczami ciemne włosy, czerwone oczy, pazurzaste palce. Skrzydła śmignęły obok moich uszu; wydałam z siebie krzyk, potykając się i spadając w głęboki wąwóz. Moje włosy zaplątały się w gałęziach, palce chwyciły ostre skały. Paznokcie pękły, a ból w kostce przeszył moje ciało.
Moje plecy zatrzymały się u podnóża ogromnego, martwego drzewa. Czoło krwawiło, a nie było mowy o tym, żebym mogła dojść do strumyka, by zmyć krew. Jeśli w ogóle jakiś strumyk był w pobliżu. Na szczęście to był wąwóz, więc wiatr nie rozniesie mojego zapachu, żeby wampiry mogły mnie tak szybko znaleźć. Oczy mi się zamykały ze zmęczenia; bicie serca czułam w uszach. Potrzebowałam schronienia; nie mogłam tu po prostu siedzieć sama.
Kilka latających zwierząt, nietoperz? Wróbel? Świetlik? Przeleciało obok mojej głowy. Przez chwilę pomyślałam, że to mogą być wróżki, ale to było absurdalne; takie rzeczy nie istnieją, prawda? Z drugiej strony, wampiry istniały; czarownice istniały. Tak trafiłam do księcia. Czy one też mogły istnieć? Moje ramiona opadły, ciągnąc moje ciało, i zaczęłam czołgać się wokół drzewa. Wąska szczelina była wystarczająco duża, bym mogła się wcisnąć do wnętrza pnia.
Z moich ust wydobył się jęk porażki, wciągając moją faktycznie złamaną kostkę do rozpadającego się drzewa. Jeśli usiadłam odpowiednio, nie widziałam już wielkiego, niebieskiego księżyca, co ukrywało mnie przed światem zewnętrznym.
To był najbardziej niebieski księżyc, jaki kiedykolwiek widziałam; nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałam go w takim kolorze. Moje oczy musiały płatać mi figle; na pewno tak było. Możliwość zobaczenia nieba była cudownym uczuciem. Nie widziałam go przez miesiące, siedząc w wilgotnej piwnicy. Wszyscy ludzie tęsknili za niebem, słońcem. Kilka dziewczyn zastanawiało się, czy słońce w ogóle jeszcze istnieje. Po dwóch dniach ucieczki nawet nie zatrzymałam się, żeby na nie spojrzeć.
Słabość po biegu, adrenalina opuszczająca moje ciało, fałszywe poczucie bezpieczeństwa i wolności. Nie byłam już więźniem w ludzkiej klatce. Nie, teraz moja kostka więziła mnie tutaj, i kto wie, czy przeżyję tę noc.
Przełknęłam trochę śliny, nawilżając drapiące gardło. Ulga nie nadeszła; westchnęłam z rezygnacją, aż odgłos grzmotu w oddali przykuł moją uwagę. To było zarówno dobre, jak i złe, mój zapach zostanie zmyty, ale teraz będę marznąć.
Umrzeć jako wolna kobieta było lepsze niż być niewolnicą krwi i seksu. Tego byłam pewna. Mogłam odpocząć, zamknąć oczy i pozwolić ciemnym duchom zabrać mnie we śnie, jeśli tej nocy będą łaskawe. To brzmiało o wiele lepiej niż być zmuszoną do kochania wampira, który pił moją krew przez ostatnie miesiące. O wiele lepiej było mieć wybór.
Deszcz zaczął padać, ciemność ogarnęła niebo, a niebieski księżyc ukrył się za chmurami. Wszystko ucichło, nie słyszałam już lekkiego tupania małych zwierząt. Wszystkie schowały się do swoich norek, by uciec przed zimnym deszczem. Martwe drzewo nade mną chroniło mnie przed zmoknięciem, na szczęście. Woda uderzała o korę z plaśnięciem i spływała po grubych korzeniach, na których siedziałam. Niektóre korzenie zakręcały się, tworząc coś na kształt miski. Szybko wypełniała się wodą.
Podnosząc się z jękiem, przyłożyłam usta do naturalnej misy, pijąc tyle, ile mogłam. Woda była czysta, orzeźwiająca. Ogromnie wdzięczna, zaczęłam płakać. Po raz pierwszy od przybycia do tej krainy, w końcu płakałam. Wdzięczna za wolność, wdzięczna za to, że jestem daleko od piekła, z którego uciekłam, oparłam się o drzewo.
Oprócz bólu w kostce, byłam szczęśliwa. W tej chwili wiedziałam, że przetrwam. Nie wiedziałam jak, ale wytrwam. Koniec z narzekaniem, koniec z użalaniem się nad sobą. Kiedy się obudzę, dopóki moje ciało będzie mi pozwalać, będę szła dalej, dla siebie.
…
Moje oczy mrugnęły, ale następnym razem, gdy się otworzyły, nie było już ciemno. Deszcz przestał padać, a wilgotna ziemia wypełniła moje nozdrza. Nie było cicho. Głośne szumy dochodziły z dołu mojego pniaka. Zimny, wilgotny grzyb musnął moje palce. Pisnęłam mimowolnie. Zatykając usta dłonią, grzyb poruszył się ponownie i mocniej powąchał. Przez pniak przeszła łapa i zaczęła kopać dziurę.
Łapa była masywna, owłosiona, a pazury tak długie jak moje palce. Nie doszłam tak daleko, żeby teraz zostać wykopaną przez jakieś zwierzę. Próbując użyć zdrowej stopy, pchnęłam grzyb, teraz zdając sobie sprawę, że to był nos. Było to bezowocne, bo ledwo go ruszyłam.
Kichnęło i pchnęło do przodu, nucąc melodię w rytm swoich łap. Przynajmniej mnie jeszcze nie gryzło. "Proszę, nie," wyszeptałam. "Proszę, nie jedz mnie." Brzmiałam żałośnie, gdy zwierzę zwróciło uwagę na mruknięcie i uciekło niedaleko od drzewa. Pochylając się, zbliżyłam głowę do dziury, przyglądając się jasności na zewnątrz.
Moje oczy rozszerzyły się na widok, jaki zobaczyłam. Zwierzę siedziało cierpliwie, machając ogonem, przesuwając liście i śmieci, patrząc na coś, co można by nazwać wikingiem.
Jego klatka piersiowa była naga; plemienne tatuaże, blizny i zadrapania pokrywały jego wyrzeźbione ciało. Jedna duża blizna przechodziła prosto przez jego oko, powodując, że włosy nie rosły na części jego brwi, która schodziła w dół na szyję. Ciasne warkocze trzymały jego długie włosy na czubku, podczas gdy boki głowy były wygolone. Jego zarost to była ciemna broda, ozdobiona kilkoma koralikami, które sięgały obojczyka. Pot spływał mu po czole, gdy poprawiał skórzane paski skrzyżowane na jego ciele.
Kiedy pogłaskał swoje zwierzę, jego oczy spotkały się z moimi; jego zwierzę, mieszanka wilka i tygrysa, dyszało w moim kierunku. Pomimo strachu przed każdym i wszystkim od momentu przybycia do tego więzienia krwi, ten człowiek nie przerażał mnie jak wampiry. Jego oczy miały ciepło, ale jego ciało i twarz były sztywne z nadchodzącymi pytaniami.
Co zamierzał ze mną zrobić?
Ostatnie Rozdziały
#77 Epilog
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#76 Prawie szczęśliwe zakończenie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#75 Kama Sutra
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#74 Fioletowa błyskawica
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#73 Ukochany/Przeznaczony
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#72 Nadchodząca wersja próbna
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#71 Apollo będzie Alfą
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#70 Orków
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#69 Ratowanie
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025#68 Kawałek nici
Ostatnia Aktualizacja: 1/10/2025
Może Ci się spodobać 😍
Rozwiedź się ze mną, zanim śmierć mnie zabierze, CEO
Moja ręka instynktownie powędrowała do brzucha. "Więc... naprawdę go nie ma?"
"Twoje osłabione przez raka ciało nie jest w stanie utrzymać ciąży. Musimy ją zakończyć, i to szybko," powiedział lekarz.
Po operacji ON się pojawił. "Audrey Sinclair! Jak śmiesz podejmować taką decyzję bez konsultacji ze mną?"
Chciałam wylać swój ból, poczuć jego objęcia. Ale kiedy zobaczyłam KOBIETĘ obok niego, zrezygnowałam.
Bez wahania odszedł z tą "delikatną" kobietą. Takiej czułości nigdy nie zaznałam.
Jednak już mi to nie przeszkadza, bo nie mam nic - mojego dziecka, mojej miłości, a nawet... mojego życia.
Audrey Sinclair, biedna kobieta, zakochała się w mężczyźnie, w którym nie powinna. Blake Parker, najpotężniejszy miliarder w Nowym Jorku, ma wszystko, o czym mężczyzna może marzyć - pieniądze, władzę, wpływy - ale jednej rzeczy nie ma: nie kocha jej.
Pięć lat jednostronnej miłości. Trzy lata potajemnego małżeństwa. Diagnoza, która pozostawia jej trzy miesiące życia.
Kiedy hollywoodzka gwiazda wraca z Europy, Audrey Sinclair wie, że nadszedł czas, by zakończyć swoje bezmiłosne małżeństwo. Ale nie rozumie - skoro jej nie kocha, dlaczego odmówił, gdy zaproponowała rozwód? Dlaczego torturuje ją w ostatnich trzech miesiącach jej życia?
Czas ucieka jak piasek przez klepsydrę, a Audrey musi wybrać: umrzeć jako pani Parker, czy przeżyć swoje ostatnie dni w wolności.
Mój Szef, Mój Tajemniczy Mąż
Złamana sercem, w końcu wyszła za mąż za nieznajomego. Następnego ranka jego twarz była tylko zamazaną plamą.
W pracy sytuacja się skomplikowała, gdy odkryła, że nowym dyrektorem generalnym jest nikt inny, jak jej tajemniczy mąż z Vegas?!
Teraz Hazel musi znaleźć sposób, jak poradzić sobie z tym niespodziewanym zwrotem w swoim życiu osobistym i zawodowym...
Nietykalna
Jego duża ręka gwałtownie chwyciła mnie za gardło, unosząc mnie z ziemi bez wysiłku. Jego palce drżały przy każdym uścisku, zaciskając drogi oddechowe niezbędne do mojego życia.
Zakaszlałam; dusiłam się, gdy jego gniew przenikał przez moje pory i spalał mnie od środka. Ilość nienawiści, jaką Neron do mnie żywi, jest ogromna, i wiedziałam, że nie wyjdę z tego żywa.
„Jakbym miał uwierzyć morderczyni!” głos Nerona był przenikliwy w moich uszach.
„Ja, Neron Malachi Prince, Alfa stada Księżycowego Cyrkonu, odrzucam cię, Halimo Zira Lane, jako moją partnerkę i Lunę.” Rzucił mnie na ziemię jak śmiecia, zostawiając mnie walczącą o oddech. Następnie podniósł coś z ziemi, przewrócił mnie i przeciął.
Przeciął przez mój Znak Stada. Nożem.
„I tym samym skazuję cię na śmierć.”
Odrzucona w swoim własnym stadzie, młoda wilkołaczyca zostaje uciszona przez miażdżący ciężar i wolę wilków, które chcą, by cierpiała. Po tym, jak Halima zostaje fałszywie oskarżona o morderstwo w stadzie Księżycowego Cyrkonu, jej życie rozpada się w popiół niewolnictwa, okrucieństwa i przemocy. Dopiero po odnalezieniu prawdziwej siły wilka może mieć nadzieję na ucieczkę przed koszmarami przeszłości i ruszenie naprzód...
Po latach walki i leczenia, Halima, ocalała, ponownie staje w konflikcie z dawnym stadem, które kiedyś skazało ją na śmierć. Poszukuje się sojuszu między jej dawnymi oprawcami a rodziną, którą znalazła w stadzie Księżycowego Granatu. Dla kobiety, która teraz nazywa się Kiya, idea wzrastającego pokoju tam, gdzie leży trucizna, jest mało obiecująca. Gdy narastający hałas urazy zaczyna ją przytłaczać, Kiya staje przed jednym wyborem. Aby jej ropiejące rany mogły się naprawdę zagoić, musi stawić czoła swojej przeszłości, zanim ta pochłonie Kiyę tak, jak pochłonęła Halimę. W rosnących cieniach ścieżka do przebaczenia zdaje się pojawiać i znikać. W końcu nie można zaprzeczyć mocy pełni księżyca - a dla Kiyi może się okazać, że wezwanie ciemności jest równie nieustępliwe...
Ta książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników, ponieważ porusza wrażliwe tematy, w tym: myśli lub działania samobójcze, przemoc i traumy, które mogą wywołać silne reakcje. Prosimy o rozwagę.
Tom 1 z serii Awatar Księżyca
Odkupienie Byłej Żony: Odrodzona Miłość
Ból mojej nieślubnej ciąży jest raną, o której nigdy nie mogę mówić, ponieważ ojciec dziecka zniknął bez śladu. Kiedy byłam na skraju życia, Henry pojawił się, oferując mi dom i obiecując, że będzie traktował moje dziecko bez ojca jak swoje własne.
Zawsze byłam mu wdzięczna za uratowanie mnie tamtego dnia, dlatego znosiłam upokorzenie tego nierównego małżeństwa tak długo.
Ale wszystko zmieniło się, gdy jego dawna miłość, Isabella Scott, wróciła.
Teraz jestem gotowa podpisać papiery rozwodowe, ale Henry żąda dziesięciu milionów dolarów jako cenę za moją wolność - sumę, której nigdy nie uda mi się zebrać.
Spojrzałam mu w oczy i powiedziałam zimno: "Dziesięć milionów dolarów za zakup twojego serca."
Henry, najpotężniejszy spadkobierca na Wall Street, jest byłym pacjentem kardiologicznym. Nigdy nie podejrzewałby, że jego tak zwana haniebna eks-żona zorganizowała bijące serce w jego piersi.
Zakochaj się w Dominującym Miliarderze
(Codzienne aktualizacje z trzema rozdziałami)
Blizny
Amelie zawsze pragnęła prowadzić proste życie, z dala od blasku reflektorów związanych z jej alfą rodowodem. Czuła, że to osiągnęła, gdy znalazła swojego pierwszego partnera. Po latach razem, jej partner okazał się nie być tym, za kogo się podawał. Amelie jest zmuszona przeprowadzić Rytuał Odrzucenia, aby poczuć się wolna. Jej wolność ma swoją cenę, jedną z nich jest brzydka czarna blizna.
"Nic! Nic nie ma! Przywróćcie ją!" krzyczę z całych sił. Wiedziałam, zanim cokolwiek powiedział. Czułam, jak w moim sercu mówiła do widzenia i odchodziła. W tym momencie niewyobrażalny ból promieniował do mojego rdzenia.
Alpha Gideon Alios traci swoją partnerkę w dniu, który powinien być najszczęśliwszym w jego życiu, narodzinach jego bliźniaczek. Gideon nie ma czasu na żałobę, pozostawiony bez partnerki, samotny, i jako nowo upieczony ojciec dwóch niemowląt. Gideon nigdy nie pokazuje swojego smutku, ponieważ byłoby to oznaką słabości, a on jest Alfą Straży Durit, armii i ramienia śledczego Rady; nie ma czasu na słabość.
Amelie Ashwood i Gideon Alios to dwoje złamanych wilkołaków, których los połączył. Czy to ich druga szansa na miłość, czy może pierwsza? Gdy ci dwaj przeznaczeni partnerzy zbliżają się do siebie, wokół nich ożywają złowrogie intrygi. Jak zjednoczą się, aby chronić to, co uważają za najcenniejsze?
Król Podziemia
Jednak pewnego pamiętnego dnia, Król Podziemia pojawił się przede mną i uratował mnie z rąk syna najpotężniejszego bossa mafii. Z jego głębokimi, niebieskimi oczami utkwionymi w moich, powiedział cicho: "Sephie... skrót od Persefona... Królowa Podziemia. W końcu cię znalazłem." Zdezorientowana jego słowami, wyjąkałam pytanie: "P..przepraszam? Co to znaczy?"
Ale on tylko uśmiechnął się do mnie i delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy: "Jesteś teraz bezpieczna."
Sephie, nazwana na cześć Królowej Podziemia, Persefony, szybko odkrywa, że jest przeznaczona do wypełnienia roli swojej imienniczki. Adrik jest Królem Podziemia, szefem wszystkich szefów w mieście, którym rządzi.
Była pozornie zwykłą dziewczyną, z normalną pracą, aż wszystko zmieniło się pewnej nocy, kiedy wszedł przez frontowe drzwi i jej życie nagle się odmieniło. Teraz znajduje się po niewłaściwej stronie potężnych mężczyzn, ale pod ochroną najpotężniejszego z nich.
Zrujnowana: Zawsze będziesz moja.
"Kurwa", nie mogłam powstrzymać krzyku.
"Musisz nauczyć się być posłuszna" - powiedział, ciągle się we mnie wbijając. Gdy poczułam jego ręce na moim łechtaczce, moje ciało zadrżało.
"Asher, proszę, to za dużo".
"Nie. Gdybym naprawdę chciał cię ukarać, dałbym ci całego siebie" - powiedział do mojego ucha, a całe moje ciało zamarło. Nagle się poruszył i znów stałam. Ten człowiek był szalony.
Poczułam go za sobą. "Dziesięć batów za nieposłuszeństwo" - powiedział.
"Asher, proszę".
"Nie". Jego głos był zimny i pozbawiony emocji.
Asher był tym, czego chciałam, czego naprawdę pragnęłam, aż było za późno. Sierota nigdy nie powinna zakochiwać się w kimś poza swoim zasięgiem. Myślałam, że kochanie go było właściwą rzeczą, dopóki nie ujawnił swojej prawdziwej tożsamości i mnie zrujnował. Byłam zrujnowana dla wszystkich innych. Nadal czułam jego dotyk, jakby był wyryty w mojej skórze. Starałam się go unikać, ale los nie pozwalał na to.
Sterlingowie byli najpotężniejsi w Havenwood, a Dorian Sterling był poza zasięgiem.
Jako sierota trudno jest przyjąć, że ktoś się tobą interesuje, ale gdy okazuje się, że są to ludzie bogaci i wpływowi, wybrałam inną drogę i uciekłam, ale ucieczka doprowadziła mnie z powrotem do miejsca, które unikałam, i osoby, którą unikałam.
Asher i Dorian Sterling, jedno i to samo. Gdy pojawiła się jego pierwsza miłość, wraz ze wszystkimi, którzy chcieli mnie zniszczyć, modliłam się, żeby mógł mnie ochronić.
Nie odzyskasz mnie z powrotem
W dniu, w którym poślubił swoją pierwszą miłość, Aurelia miała wypadek samochodowy, a bliźnięta w jej łonie przestały mieć bicie serca.
Od tego momentu zmieniła wszystkie swoje dane kontaktowe i całkowicie zniknęła z jego życia.
Później Nathaniel porzucił swoją nową żonę i szukał na całym świecie kobiety o imieniu Aurelia.
W dniu, w którym się spotkali, zablokował ją w jej samochodzie i błagał: "Aurelia, proszę, daj mi jeszcze jedną szansę!"
(Gorąco polecam wciągającą książkę, której nie mogłam odłożyć przez trzy dni i noce. Jest niesamowicie angażująca i warto ją przeczytać. Tytuł książki to "Łatwy rozwód, trudne ponowne małżeństwo". Można ją znaleźć, wpisując tytuł w wyszukiwarkę.)
Sekretna Ciąża Byłej Żony Miliardera
W dniu, w którym otrzymałam wyniki testu ciążowego, Sean poprosił o rozwód.
"Rozwiedźmy się. Christina wróciła."
"Wiem, że jesteś wściekła," mruknął. "Pozwól, że to naprawię."
Jego ręce znalazły mój pas, ciepłe i nieustępliwe, przesuwając się w dół krzywizny mojego kręgosłupa, aby objąć moje pośladki.
Odepchnęłam go od siebie, półserio, moja determinacja topniała, gdy pchnął mnie z powrotem na łóżko.
"Jesteś dupkiem," wyszeptałam, nawet gdy poczułam, jak zbliża się, jego czubek dotykający mojego wejścia.
Wtedy zadzwonił telefon – ostry, natarczywy – wyrywając nas z tej mgły.
To była Christina.
Więc zniknęłam, niosąc ze sobą tajemnicę, której miałam nadzieję, że mój mąż nigdy nie odkryje.
Rozpieszczana przez miliarderów po zdradzie
Emily i jej miliarder mąż byli w małżeństwie kontraktowym; miała nadzieję, że zdobędzie jego miłość poprzez wysiłek. Jednak gdy jej mąż pojawił się z ciężarną kobietą, straciła nadzieję. Po wyrzuceniu z domu, bezdomną Emily przygarnął tajemniczy miliarder. Kim on był? Skąd znał Emily? Co ważniejsze, Emily była w ciąży.
Nici Przeznaczenia
Jak wszystkie dzieci, zostałem przetestowany pod kątem magii, gdy miałem zaledwie kilka dni. Ponieważ moja specyficzna linia krwi jest nieznana, a moja magia nie do zidentyfikowania, zostałem oznaczony delikatnym, wirującym wzorem wokół górnej części prawego ramienia.
Mam magię, tak jak wykazały testy, ale nigdy nie pasowała do żadnego znanego gatunku Magicznych.
Nie potrafię zionąć ogniem jak Przemieniony smok, ani rzucać klątw na ludzi, którzy mnie wkurzają, jak Czarownice. Nie umiem robić eliksirów jak Alchemik ani uwodzić ludzi jak Sukub. Nie chcę być niewdzięczny za moc, którą posiadam, jest interesująca i wszystko, ale naprawdę nie ma wielkiego znaczenia i większość czasu jest po prostu bezużyteczna. Moja specjalna umiejętność magiczna to zdolność widzenia nici przeznaczenia.
Większość życia jest dla mnie wystarczająco irytująca, a co nigdy mi nie przyszło do głowy, to że mój partner jest niegrzecznym, nadętym utrapieniem. Jest Alfą i bratem bliźniakiem mojego przyjaciela.
„Co ty robisz? To mój dom, nie możesz tak po prostu wchodzić!” Staram się utrzymać stanowczy ton, ale kiedy odwraca się i patrzy na mnie swoimi złotymi oczami, kurczę się. Jego spojrzenie jest wyniosłe i automatycznie spuszczam wzrok na podłogę, jak mam w zwyczaju. Potem zmuszam się, by znów spojrzeć w górę. Nie zauważa, że na niego patrzę, bo już odwrócił ode mnie wzrok. Jest niegrzeczny, odmawiam pokazania, że mnie przeraża, chociaż zdecydowanie tak jest. Rozgląda się i po zorientowaniu się, że jedyne miejsce do siedzenia to mały stolik z dwoma krzesłami, wskazuje na niego.
„Siadaj.” rozkazuje. Patrzę na niego gniewnie. Kim on jest, żeby tak mną rozkazywać? Jak ktoś tak nieznośny może być moją bratnią duszą? Może wciąż śnię. Szczypię się w ramię i moje oczy zachodzą łzami od ukłucia bólu.