Recommended Trending Books 🔥 for matesome

Anna Miller

"Widzę... nawet po roku rozłąki twoje lodowe barykady jeszcze się nie stopiły, Kardoula mou..." Patrzył na nią z lekkim odcieniem niechęci. To było jak machanie czerwoną płachtą przed rozjuszonym bykiem. Czuła wściekłość. 'Jak arogancki może być mężczyzna? Rok temu ledwo uciekła z celi, w której ją zamknął - w swoim rodowym zamku w Grecji... po tym, jak ją poślubił, a potem wyrzucił j...

"Zabawiasz się ogniem, którego nie potrafisz kontrolować, Ivery."

"Znam ryzyko," wyszeptałam, tuż przy jego ustach.

Zawył nisko i mrocznie. "Nie, nie znasz." Jego palce zatrzymały się na mojej szczęce, kreśląc linię w dół do mojego gardła, wywołując dreszcz.

"Nie jestem jak ci młodzi kochankowie, z którymi byłaś. Jestem mężczyzną, Ivery, dużo starszym od ciebie, dużo silniejszym od ciebie..."

...

Rain jest sierotą Omega, która mieszka w stadzie Półksiężyca. Nie jest jak inne wilkołaki, ponieważ cierpi na prozopagnozję, a jej wilczyca, Safia, nie potrafi mówić. Jej stado uważa, że Rain jest przeklęta przez Boginię Księżyca, ponieważ jest jedyną ocalałą z pożaru, który spalił dom, w którym była, i zabił jej rodziców.

Kiedy Rain kończy osiemnaście lat i znajduje swoją bratnią duszę, myśli, ż...

•Treści dla dorosłych•

Książę Lykanów, Kaden Moretti, jest znany ze swojej bezwzględności i okrucieństwa, ale to się zmienia pewnego dnia, gdy znajduje ranną anielicę w lesie - Isabelle Morgan, która rzekomo jest jego przeznaczoną partnerką.

Przetrzymywana i odizolowana od cywilizacji przez całe swoje życie, Isabelle nie zna niczego o świecie. Uciekając przed swoimi złośliwymi oprawcami, trafia ...

On jest moim przyrodnim bratem.
A zeszłej nocy uprawialiśmy seks, oczywiście zanim dowiedzieliśmy się, kim dla siebie jesteśmy.
Teraz nie wiem, czy powinniśmy zachować to, co się między nami wydarzyło, w tajemnicy, ukrywając nasze uczucia, czy...?

„N-nie możemy, Boston.”
Jego język szuka dostępu, a jego ręce wędrują od mojej talii do dolnej części pleców, przyciągając moje ciało bliżej do siebie....

"Proszę, nie jedz mnie," błagała. Jej głos był jak aniołów. Delikatny i cichy, jak jeden z tych wiatrów, które lubią bawić się moimi splecionymi włosami. Serce prawie mi stanęło, słysząc jej płacz.

Wołając Tazaka z powrotem do podstawy pnia, brudne palce dotknęły zewnętrznej strony gnijącego drzewa. Połowa porcelanowej twarzy wyjrzała na zewnątrz. Słoność, którą poczułem, pochodziła od jej zaschn...