Beloofd aan de Alphas

Vanya

"Glimlachen," siste Joy—mijn stiefmoeder—vanuit mijn linkerzijde.

Ik dwong een glimlach op mijn lippen, ook al was glimlachen het laatste waar ik zin in had. De bandjes van de schoenen die Joy me had opgedrongen sneden in mijn huid. Ik was er zeker van dat mijn voeten onder de blaren zouden zitten tegen de tijd dat ik thuis was.

Om nog maar te zwijgen over de jurk die bij de schoenen paste en het ondergoed!

Ik haatte het om me op te doffen, maar ik had geen keus aangezien mijn vader een publieke figuur was—de burgemeester van Amsterdam om precies te zijn.

Toen mijn moeder nog leefde, bleven we thuis en keken we films omdat zij ook niet van feestjes hield. Maar alles veranderde toen ze stierf en mijn vader met Joy trouwde. Ze had hem om haar vinger gewonden, en ik haatte dat.

Ik haatte haar.

Mijn ogen schoten heen en weer terwijl we dieper de grote zaal in liepen. Overal waren mensen, dansend of in groepjes staand, waarschijnlijk roddelend, of zittend aan de tafels en genietend van het buffet.

Ik zou veel liever in de bibliotheek zijn, bezig met het sorteren van de nieuwe boeken die eerder die dag waren bezorgd.

Mijn hand trilde toen ik een glas wijn van het dienblad van een voorbijlopende ober pakte. Joy's gefluisterde bevel om het glas neer te zetten negerend, nam ik een slok en moest bijna alles weer uitspugen. Ik ben nooit een fan van alcohol geweest, maar ik dronk de wijn toch—alles om deze verdomde avond door te komen.

Ik keek weer rond in de zaal terwijl ik Joy begon te volgen. Ze stopte elke paar seconden om iemand te begroeten die ze kende. Joy zorgde ervoor dat ze zich omdraaide en mij aanwees aan wie het ook was.

Het lukte me om te glimlachen en de juiste dingen te zeggen, ook al was mijn geest niet gefocust op wat er werd gezegd.

De lucht bleef steken in mijn keel toen mijn ogen op hem vielen. Hij stak een paar hoofden boven iedereen in de zaal uit—niet dat het zijn lengte was die de aandacht trok.

Begin me niet over zijn knappe uiterlijk!

De man was pure verleiding op benen, en elke vrouw op dit eiland dacht zo over hem. Toch zouden ze nooit handelen naar die gevoelens of verlangens vanwege wie, of beter gezegd wat hij was.

De Alpha van zijn Trots.

Alpha vraag je? Nou, volgens de geschiedenis van de stad kwamen de dierenshifters—of beter gezegd Hybriden—zoals de stadsbewoners hen noemden, een paar dagen na Halloween jaren geleden op het eiland aan. Het was ver voor mijn geboorte, maar ze zorgden ervoor dat we er op school over leerden.

Hoe dan ook, niemand wist precies hoe ze op het eiland terecht waren gekomen. Ze werden bij toeval ontdekt. Omdat we slechts mensen zijn, was de eerste reactie om ze te doden, en ze hadden er een paar weten te doden, maar plotseling veranderde dat. Dat deel werd niet opgenomen in onze geschiedenislessen. Op de een of andere manier kwamen ze tot een soort overeenkomst, en zoals ze zeiden; de rest is geschiedenis.

De Hybriden bleven meestal in de bossen, dus we zagen ze niet zo vaak, maar af en toe nodigde mijn vader ze uit voor deze grote sociale evenementen. Slechts twee van hen kwamen ooit opdagen, en uit wat ik had opgemaakt door ze te observeren, leken ze behoorlijk close.

Ik werd terug naar de realiteit getrokken toen Joy haar nagels in mijn arm boorde. Met een ruk trok ik mijn arm uit haar greep en wreef over de gekneusde huid.

"Let op," siste ze, "en stop met staren. Je maakt jezelf belachelijk."

"Ik staar niet."

Ze schonk me een kleine glimlach die haar ogen niet bereikte. "Iemand zoals hij zou nooit in jou geïnteresseerd zijn."

"W-wie?" vroeg ik.

"Mike. Je hebt naar hem zitten staren."

Ik onderdrukte een lach. "Wat jij wilt, Joy."

Ze staarde me een paar seconden zwijgend aan voordat ze zich omdraaide om haar gesprek voort te zetten met de vrouw wiens naam ik vergeten was.

Starend naar mijn glas wijn deed ik alsof ik luisterde totdat ik wist dat Joy me niet langer vanuit haar ooghoek in de gaten hield.

Mijn ogen schoten automatisch terug naar waar hij stond, maar tot mijn teleurstelling was hij er niet meer. Ik keek rond, maar hij was nergens te bekennen. De teleurstelling sloeg hard toe.

De enige reden dat ik deze bijeenkomsten bijwoonde, was om naar het snoepje voor het oog te staren.

Mijn schouders zakten. Was hij al vertrokken? Na nog een laatste slok zette ik het glas neer en verontschuldigde me stilletjes. Gelukkig was Joy te verdiept in wat ze ook aan het bespreken waren om me op te merken toen ik wegglipte.

Ik liep richting de badkamer maar veranderde van richting toen ik zeker wist dat Joy me niet zou zien als ze toevallig rondkeek.

Ik glimlachte beleefd naar een paar mensen die mijn vader kende terwijl ik hen passeerde.

Pas toen ik de deuren naar het terras bereikte, slaakte ik een zucht van verlichting.

Ik liep naar de trap en volgde het stenen pad dat dieper de grote tuin in leidde. Zo ver naar achteren waren er niet veel lichten, wat het moeilijker maakte om te zien, maar gelukkig kende ik de weg.

Eenmaal bij het bankje aangekomen, keek ik om me heen om er zeker van te zijn dat niemand in de buurt was voordat ik mijn jurk begon op te trekken. Ik kromp ineen toen ik het schraapsel van het ondergoed weer op zijn plaats trok. Joy had ervoor gezorgd dat het ondergoed bij de jurk paste. God verhoede dat ik haar in het openbaar zou beschamen.

Het zou niet goed zijn als er een modeschandaal in de lokale kranten zou verschijnen.

Een geluid achter me deed me omdraaien. Ik kon net de silhouet van een figuur een paar meter verderop onderscheiden. Eerst dacht ik dat het een van de gasten was die was afgedwaald, maar toen de persoon bewoog, weerkaatste het maanlicht op iets wat hij in zijn hand hield.

Het duurde maar twee seconden om te beseffen wat het was. Maar tegen de tijd dat mijn vecht- of vluchtreactie inzette, was het al te laat.

Mijn schreeuw werd gesmoord toen een zweterige hand zich over mijn mond klemde. De koude punt van het mes tegen mijn keel deed me verstijven.

"Maak een geluid, en ik snijd je keel door," mompelde hij tegen mijn oor. "Je had binnen moeten blijven, prinses."

Mijn instinct om te vechten sloeg eindelijk toe toen hij me met zich mee naar achteren trok, dieper de duisternis in. Ik jammerde. Als we in volledige duisternis terechtkwamen, zou hij me vermoorden. Hij kon alles met me doen wat hij wilde, want niemand zou me horen schreeuwen.

"Je ruikt lekker," zei hij, terwijl hij zijn neus op en neer langs mijn nek wreef.

Hij stopte met bewegen, maar zijn greep werd alleen maar strakker. Ik huiverde van walging toen hij mijn nek likte van mijn sleutelbeen tot aan mijn oor.

Zeker weten dat Joy mijn afwezigheid inmiddels wel had opgemerkt. Als het niet Joy was, dan mijn vader. Iemand zou het toch wel gemerkt hebben, toch? Maar terwijl de seconden wegtikten, kwam er niemand om me te redden.

"Ik ga plezier met je hebben, en daarna ga ik je vermoorden omdat je mijn plannen hebt verpest."

En dat ging ik niet laten gebeuren, schreeuwde ik in stilte naar hem. Ik hoefde alleen maar te wachten op het juiste moment. Maar wat als het te laat was?

Zijn greep op mijn mond verslapte. Ik hield mijn adem in toen zijn hand naar beneden gleed om mijn borst te betasten. Het mes was nog steeds tegen mijn keel gedrukt, maar ik riskeerde liever dat mijn keel werd doorgesneden dan dat hij me zou verkrachten.

Voordat hij iets anders kon doen, sloeg ik mijn elleboog in zijn ribben. De man hapte naar adem en zijn lichaam schokte, maar mijn actie had niet het verwachte effect.

Hij draaide me zo snel om; zijn hand schoot uit en hij gaf me een klap. Ik viel op de grond en hield mijn wang vast. Zijn volgende slag was net zo onverwacht—de man trapte me in mijn buik voordat hij me besteeg.

"Help!" schreeuwde ik.

"Hou je mond!"

Nog een klap deed mijn hoofd opzij slaan. De metaalachtige smaak van bloed vulde mijn mond. Ik voelde de pijn van mijn lip waar die was gescheurd.

"Je bent het niet waard."

Hij hief zijn arm, en voor een seconde weerkaatste het maanlicht opnieuw op het lemmet van het mes dat hij in zijn hand hield voordat hij zijn arm liet zakken. Ik wachtte op de pijn, maar die kwam niet.

Iets sloeg plotseling tegen de man aan en wierp hem van me af. Er klonken een paar lage grommen die zo angstaanjagend waren dat ik bijna in mijn broek plaste.

Ik wilde wegrollen, maar iets hield me gelukkig tegen. Trillende handen bewogen langzaam over mijn buik. Ik verstijfde en hapte geschokt naar adem toen mijn vingertoppen het heft van het mes raakten.

"Oh god," hijgde ik in paniek.

Hij had me gestoken! Hij had me echt gestoken voordat hij van me werd gerukt, maar ik had niets gevoeld. Mijn hand gleed iets lager. De natheid begon al het materiaal van de jurk te doordrenken. Ik wist dat het mijn bloed was, en dat maakte me alleen maar misselijker.

Ik hijgde. Het was een strijd om genoeg lucht in mijn longen te krijgen om normaal te ademen, en de duisternis was er ook, aan de rand van mijn zicht, klaar om me op te slokken.

Ik ga dood. Ik was niet klaar om te sterven. Ik had nog zoveel dingen die ik wilde doen.

Mijn lichaam schokte toen iemand plotseling over me heen boog. Ik dacht dat het die man weer was, maar het duurde een paar seconden voordat ik besefte dat het geen man was—of überhaupt een mens.

Het was een dier—een heel groot dier met een huid die fluweelzacht aanvoelde.

Een beetje van de paniek in mij begon te vervagen toen het dier begon te spinnen. Het liet zijn bovenlichaam zakken totdat het tegen mijn borst drukte en spinde iets harder. De trillingen van zijn lichaam en de geluiden die hij maakte hadden een kalmerend effect op me.

Ik wilde niet dat het stopte, maar dat deed het wel. Een kreet ontsnapte uit mijn mond toen hij zich terugtrok. Ik wilde naar hem reiken, maar mijn ledematen werkten niet mee.

"N-nee."

Een koude, natte neus duwde tegen mijn wang voordat hij wegging. Iets knapte luid een paar meter verderop, steeds opnieuw, en toen stopte het plotseling. Er volgden een paar minuten stilte, gevolgd door een lage kreun.

"Vanya?"

"J-jij kent mijn naam." Ik opende mijn ogen en staarde naar de figuur die boven me hing.

Het was te donker om te zien wie het was, maar op de een of andere manier leek hij bekend.

"Natuurlijk ken ik die, suikerpruim." Hij bewoog voordat hij mijn handen, die tegen mijn buik gedrukt waren, wegduwde. "Het mes zit niet zo diep, maar ik wil het risico niet nemen om het eruit te trekken."

"S-suikerpruim?"

Hij lachte zachtjes. "Je houdt van dat kleurrijke zoete spul. Mij is verteld dat het Jellybeans heet."

"W-wie ben jij?"

"Je ridder in glanzend harnas." hoorde ik hem zeggen voordat de duisternis me opslokte.