De Wolfprins' Metgezel (De Saville Serie Boek 2)

HOOFDSTUK 1

De jonge prins met grijze ogen ijsbeerde onrustig in de studeerkamer van zijn vader, wachtend op de komst van zijn ouders, Koning Michael en Koningin Emma. Ze regeren al dertien jaar over een vreedzaam koninkrijk. Hoewel ze onderweg enkele rebelse groepen zijn tegengekomen, is er nooit een ernstige bedreiging voor de troon geweest. De angst voor de royals woog meestal zwaarder dan de doelen wanneer het tijd was om aan te vallen.

Caiden, zijn jongere broer Angelo en hun kleine zusje Rebecca zijn getraind in de manieren van echte royalty. Hoe te handelen, hoe te spreken, zelfs hoe te leven als een royal, en ook hoe te vechten zonder te doden. Met jaren van training in koninklijke etiquette, kwam de beheersing van hun gaven in het spel. Ze hadden allemaal hun gaven moeten verwerven toen ze voor het eerst veranderden op dertienjarige leeftijd, maar ze ontvingen ze allemaal eerder dan gebruikelijk, een geavanceerde stap voor een royal, zoals Ouderling Liselle zei.

Hun gaven waren compatibel met elkaar met één gemeenschappelijke gave. Maar van Caiden werd gezegd dat hij de sterkste was, omdat hij gezegend was met twee extra gaven, aangezien hij door de maangodin zelf het leven was geschonken toen hij een kind was. Iedereen zag hem als hun redder en beschermer, wanneer hij de troon zou bestijgen, maar Caiden wilde er niets van weten. Hij wist ook hoe onwaar die uitspraak was, hij was niet de sterkste van de drie.

Hij was het allemaal beu en verlangde naar zijn vrijheid. Een leven weg van dit alles.

"Liefje?"

Bij het geluid van zijn moeders stem draaide hij zich snel om en keek haar aan, een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zijn moeder in haar eenvoudige spijkerbroek en t-shirt zag, haar lange bruine haar in een enkele vlecht die haar groene ogen helder deed stralen. Emma was niet iemand voor juwelen en dure jurken op dagelijkse basis, alleen omdat ze koningin was. Comfort was haar belangrijkste motto als ze thuis was en geen gasten verwachtte.

"Hoi, mama. Het is goed om je weer thuis te zien. Ik heb je zo gemist," zei hij terwijl hij zich licht voorover boog om haar te omhelzen. Met zijn 1,85 meter torende hij boven zijn moeder en zus uit en plaagde hen daar altijd eindeloos mee.

"Ik heb jou ook gemist. Het spijt me dat we niet konden blijven voor je afstudeerfeest," zei ze terwijl ze hem naar de bank leidde. Hij lachte toen zijn moeder op zo'n kinderachtige manier pruilde. "Mama, ik begreep het. Ik was echt blij dat jullie er allebei waren om me over het podium te zien lopen," zei Caiden terwijl hij haar wang kuste.

Caiden en Emma hadden een zeer hechte relatie als moeder en zoon. Ze kregen nooit verhitte ruzies en ze hebben elkaar nooit op enige manier gekruist. Het was heel vreemd voor iemand anders, zelfs zijn vrienden op de universiteit vonden het ongehoord toen hij de meeste dingen aan zijn moeder toevertrouwde. Hij werd vaak een moederskindje genoemd, maar dat kon hem niets schelen. Hij hield zielsveel van zijn moeder en zou dat nooit ontkennen.

"Wat is nu zo belangrijk dat je wilde bespreken en waarvoor we hier allebei moeten zijn?" vroeg ze terwijl ze zijn haar goed deed. Met rollende ogen sloeg hij haar hand weg van zijn haar en grijnsde naar haar.

"Als papa hier is, mama," zei hij streng en probeerde zijn gezicht serieus te houden.

"Prima. Vertel me nu over je laatste dagen op de universiteit. Hoe is het met Micah?" vroeg ze naar zijn beste vriend en toekomstige beta.

"Hij is geweldig. Ze komen morgen terug van hun vakantie," legde hij uit. Micah was de enige zoon van Mason, de koninklijke Beta. Hij was een hybride en was erg sterk in zowel wolf als vampier vanwege de afstamming van zijn ouders. Hoewel hij een jaar jonger was dan Caiden, groeiden ze op als broers en stonden ze tijdens hun hele universiteitstijd aan elkaars zijde.

Hij hoopte dat zijn vriend dan aan zijn zijde zou staan om zijn ouders te helpen spreken, maar Beta Mason had die tijd genomen om Koning Damian en Dimitri te bezoeken terwijl zijn ouders in Australië waren voor diplomatieke zaken.

"Geweldig. Ik denk dat we morgenavond allemaal samen moeten dineren, nu jullie jongens terug zijn. Alles is in orde, hoop ik. Hoe is je beheersing?" vroeg ze.

Hij wist waar ze op doelde, hij gaf haar een zwakke glimlach maar hield zijn hoofd laag.

"Cay?" zei ze zachtjes en tilde zijn hoofd op met haar wijsvinger. Hij schraapte zijn keel en keek zijn moeder aan.

"Er was een incident op het feest..." begon hij zachtjes.

"Cay," fluisterde zijn moeder en stond op.

"Hoe erg was het?" vroeg ze. Ze was niet boos of nerveus. Ze was gewoon bezorgd. Emma wist hoe sterk haar zoon was en was bang dat hij iemand ernstig zou verwonden, of nog erger, zichzelf.

"Mama. Ik zweer dat ik het niet zo bedoelde. Maar hij maakte mijn wolf zo boos dat ik de controle verloor. Deze jongen heeft me mijn hele verblijf op de universiteit gepest. Toen jullie met papa vertrokken, begon hij weer met zijn getreiter en zei dingen zoals dat hij nu begreep waarom ik zo aan jou hing. En wat hij met jou wilde doen. Elk woord dat uit zijn mond kwam, walgde me zo erg dat ik veranderde in het zicht van iedereen. Die stomme mens bleef maar praten, in mijn gedachten wenste ik dat hij zou stoppen met praten en dat deed hij. Toen begon hij zijn borst vast te grijpen, piepend en bloed ophoestend, en toen... toen... stierf hij," legde Caiden uit terwijl hij in de verte staarde.

Emma zei niets, ze stond daar en keek naar hoe schuldig haar zoon eruitzag. Ze hebben geprobeerd hem te helpen zijn krachten onder controle te krijgen, maar die bleven zich ontwikkelen. Hun kinderen waren inderdaad krachtig. Ze kunnen allemaal hun gaven gebruiken in wolfsvorm, maar de controle in die vorm moet nog worden beheerst.

"En de getuigen?" vroeg ze zachtjes.

"Angelo en Rebecca hebben hun herinnering eraan gemanipuleerd. Oom Noah heeft de decaan en zijn ouders afgehandeld. Ze schreven het af als een soort hartaanval, ik weet het niet. Ik viel flauw nadat hij stierf," zei hij terwijl hij naar het raam liep.

"Alles wat we moeten doen is je wolf harder trainen. We kunnen de godin vragen wat te doen. Het komt allemaal goed. We zullen zien wat we kunnen doen aan dit ongeluk," zei ze geruststellend.

"ONGELUK?! Ik heb een man gedood door er alleen maar aan te denken. Hoe is dat goed!" schreeuwde hij. De waterkan in de hoek explodeerde door zijn woede, Emma bevroor snel de stukken en zette ze weer in elkaar.

Caiden stond stil en keek naar de nu ongebroken kan. De gaven van zijn moeder groeiden nog steeds en het verbaasde hem hoe gemakkelijk ze de controle had.

"Het spijt me," fluisterde hij.

"Het is goed. Mijn gedachten waren nog aan het verwerken wat je me vertelde en ik zei gewoon wat in me opkwam," zei ze terwijl ze haar kleine jongen vasthield. Ze zag hem nog steeds als haar lieve kleine prins die altijd graag bij haar was.

"Ik wou dat ik niet in deze koninklijke familie was geboren. Ik wil gewoon normaal zijn. Is dat te veel gevraagd?" zei hij terwijl hij van haar wegliep, maar ze antwoordde niet. Onbewust gaf ze hem een droevige glimlach, wat hij snel betreurde. Hij miste de pijn in haar ogen die zijn woorden veroorzaakten.

Hij kreunde bij de gedachte zijn moeder pijn te doen, zijn vader had hem verteld wat er gebeurde toen ze zwanger van hem was en het deed haar nog steeds pijn, zelfs na al die jaren. Caiden voelde zich nog slechter. Hij bedoelde die woorden niet te zeggen.

"Daar zijn jullie," hoorde hij zijn vader zeggen, die zijn gedachten onderbrak.

"Papa," riep Caiden en ging snel naar zijn vader om hem een knuffel te geven.

Michael hield zijn zoon in zijn armen en voelde de verdrietige spanning tussen zijn moeder en hem. Emma keek naar haar partner en gaf hem een geruststellende glimlach. Hij knikte en besloot zich er niet tussen te mengen.

"Vertel me nu wat zo belangrijk was dat je me hierheen moest slepen," plaagde hij zijn zoon terwijl hij naast zijn partner ging zitten. Ze hield zijn hand vast en kuste zijn slaap, de liefde tussen hen groeide elke dag sterker. De meest eenvoudige aanraking was genoeg voor hen.

Caiden glimlachte naar zijn ouders terwijl Michael de onschuldige kus van zijn partner beantwoordde. Op een dag hoopte hij op zo'n liefde met zijn eigen partner.

Emma en Michael keken naar hun zoon terwijl hij een gefrusteerde zucht liet ontsnappen.

"Ik wil uit het paleis verhuizen," zei hij in één adem.